Terra Computerata

«Ολα είναι μια φλόγα, καιγόμαστε επί μια ζωή και με μικρά και με μεγάλα. Νομίζω πως και τα μικρά πράγματα ακόμη, φωτιές καλλιεργούν μέσα μας».

Η Κική Δημουλά κατεβαίνει τα σκαλιά του «Υπογείου» (Θέατρο Τέχνης) για να βρεθεί στη σκηνή. Το ποιητικό σύμπαν της γίνεται υλικό μιας «συλλεκτικής» παράστασης με τίτλο «Χρονικό Διάστημα», που θα δοθεί μόνο για δύο βραδιές, στις 12 και 13 Οκτωβρίου, με μία ερμηνεύτρια: Τη Λουκία Μιχαλοπούλου.

Η ηθοποιός ξεκίνησε να δουλεύει με τη βοήθεια της σκηνοθέτιδος Μαρίας Ξανθοπουλίδου ψηλαφιστά, μέσα από ελεύθερους αυτοσχεδιασμούς, αλλά και με τις μουσικές του Lolek. «Η αγωνία της ισορροπίας» την κατέτρωγε .«Επρεπε να ισορροπήσω πάνω σε σκοινί. Ετσι προέκυψε και η ιδέα του σχοινοβάτη», εξηγεί η Μιχαλοπούλου. «Είμαι μια γυναίκα σε μια διαδρομή πάνω σε τεντωμένα σκοινιά. Μια γυναίκα παγιδευμένη στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου, που προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τη φυσική μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης».

Τα ποιήματα που επέλεξε διακρίνονται για την… κοινή αγωνία: «Τη συμφιλίωση με το τέλος. Τη συμφιλίωση με τον θάνατο – είτε είναι φυσικός είτε ψυχικός. Τη συμφιλίωση με τον χρόνο. Αλλά υπάρχει και ο περαστικός έρωτας. Αυτό που με τρελαίνει στην ποίηση της Δημουλά είναι το κλείσιμο του ματιού, η ειρωνεία και ο αυτοσαρκασμός. Αυτή η συνεχής ανατροπή. Ακόμη και στην αντιμετώπιση του χρόνου».

Ελευθεροτυπία

Πολλοί πολιτικοί μας υπερηφανεύονται για το θεσμό των ΚΕΠ. Η δική μου εμπειρία, κάκιστη. Κάνω αίτηση για το ευρωπαικό δίπλωμα. Σε 10 μέρες επιστρέφουν τα δικαιολογητικά μου. “Τι πρόβλημα υπάρχει; να πάτε η ίδια στην υπηρεσία” η απάντηση. Πήγα λοιπόν, θορυβημένη. Λές να έχουν μαζευτεί οι παραβάσεις και να μου έχουν κάνει ανάκληση άδειας οδήγησης; Τίποτα τέτοιο. Δεν είχαν συρραφθεί τα δικαιολογητικά με τη σωστή σειρά. Και για αυτό έπρεπε να πάω η ίδια.

Το δημόσιο σαμποτάρει το δημόσιο. Γιατί έχουν χάσει τα μπαξίσια. Δεύτερο περιστατικό. Αίτηση για αποποίηση κληρονομιάς. Η απάντηση επέστρεψε αρνητική μετά από δύο μήνες. Ταχύτης – εξυπηρέτηση. Επομένως συμπάσχω με τον επιστολογράφο της Καθημερινής κ. Νίκο Πληλαβάκη που γράφει:

Καθώς με πληροφόρησαν σήμερα οι ευγενέστατοι, κατά τα άλλα, υπάλληλοι του ΚΕΠ Νέου Κόσμου, η υπηρεσία τους σήμερα, εκτός από την παροχή πληροφοριών (συνήθως –προσθέτω εκ πείρας– ελλιπών), δεν προσφέρει τίποτε άλλο από την απλή διαβίβαση αιτημάτων, και αυτό με καθυστέρηση έως 15 ημερών, λόγω ανεπάρκειας κλητήρων. (Προφανώς το σκανάρισμα και η ηλεκτρονική μεταβίβαση εγγράφων παραμένουν γι’ αυτούς άγνωστες πρακτικές.) Από εκεί και πέρα, το ΚΕΠ περιμένει παθητικά να λάβει απάντηση από την υπηρεσία – αποδέκτη του αιτήματος και να ειδοποιήσει σχετικά τον αιτούντα. Οταν στην άλλη άκρη μοιραία σημειωθεί καθυστέρηση και ο αιτών ζητήσει από το ΚΕΠ να παρέμβει για να προωθήσει την υπόθεσή του, θα εισπράξει την κλασική δημοσιοϋπαλληλική απάντηση: «Μα εμείς δεν μπορούμε (sic) να κάνουμε κάτι τέτοιο» – και θα νιώσει ότι τον έπιασαν κορόιδο.

Γιατί, αν θυμάμαι καλά, τα ΚΕΠ δεν ιδρύθηκαν για να μας επιστρέψουν στην εποχή των αιτησιογράφων, επιβαρύνοντας κιόλας τον φορολογούμενο με στρατιές περιττών υπαλλήλων, αλλά για να διευκολύνουν έμπρακτα τους πολίτες στις συναλλαγές τους με το Δημόσιο.