Oλα δείχνουν ότι η προεκλογική υπόσχεση του 2004, «ένας υπολογιστής για κάθε μαθητή», γίνεται πραγματικότητα. Οπως ανακοίνωσε χθες ο κ. Αρης Σπηλιωτόπουλος 126.000 μαθητές της Α΄ Γυμνασίου πρόκειται να λάβουν από το υπουργείο Παιδείας ένα εκπτωτικό κουπόνι αξίας 450 ευρώ για την αγορά φορητού υπολογιστή.
Είναι μια σημαντική και ευεργετική για την παιδεία απόφαση, αλλά επειδή έχουμε καεί στον χυλό της ελληνικής γραφειοκρατίας, λέμε: είθε να πραγματοποιηθεί η εξαγγελία και τα πρωτάκια του Γυμνασίου να μπουν με φορητούς υπολογιστές στην τάξη τους.
Η σημαντική όμως αυτή απόφαση σκιάζεται από μια λεπτομέρεια. Σύμφωνα με τις εξαγγελίες το κράτος θα δώσει στα παιδιά ένα κουπόνι των 450 ευρώ για να αγοράσουν έναν υπολογιστή (σχεδόν) της αρεσκείας τους. Και το κουπόνι θετικό είναι. Αντί να γίνονται δημόσιοι μειοδοτικοί διαγωνισμοί για την προμήθεια 126.000 υπολογιστών, οι οποίοι αναγκαστικά θα δημιουργήσουν καθυστερήσεις, ενστάσεις, εντάσεις, διαφθορά κ.λπ., το κράτος (από την εποχή που το ΠΑΣΟΚ ήταν κυβέρνηση) ασπάστηκε τη μέθοδο του «νεοφιλελεύθερου» κουπονιού: η πολιτεία ενισχύει τον πολίτη κι αυτός επιλέγει πώς θα ξοδέψει την ενίσχυση. Αντί να επιλέγει ένας απρόσωπος γραφειοκρατικός μηχανισμός ποιον υπολογιστή πρέπει να έχουν τα παιδιά της πρώτης Γυμνασίου, αφήνει στα παιδιά και τους γονείς το δικαίωμα να διαλέξουν.
«Δικαίωμα να διαλέξουν», είπαμε; Περίπου, διότι για πρώτη φορά από τότε που εφαρμόζεται η μέθοδος του κουπονιού μπαίνει πλαφόν προς τα πάνω! Μέχρι τώρα, όποτε το κράτος αποφάσιζε να ενισχύει τους πολίτες για να γευτούν τα αγαθά της πληροφορικής κοινωνίας έδινε ένα κουπόνι για να μπορεί να αγοράσει κάποιος τα βασικά κι από κει και πέρα, ο πολίτης αν ήθελε μπορούσε να βάλει κάτι από την τσέπη του για να πάρει κάτι καλύτερο. Ετσι γίνεται χρόνια με τους φοιτητές και είναι εξαιρετικά επιτυχημένο: όλοι έχουν πρόσβαση στην πληροφορική κοινωνία, αλλά αν κάποιος θέλει να έχει λίγη περισσότερη πρόσβαση (π.χ. ένα ταχύτερο υπολογιστή) δεν του παίρνουμε και το κεφάλι.
Ομως, κάποιοι φωστήρες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου (οι οποίοι μάλλον δεν έχουν χρησιμοποιήσει ποτέ υπολογιστή στη ζωή τους), αποφάσισαν το παλφόν: όποιο παιδί ενισχυθεί με το κουπόνι των 450 ευρώ δεν μπορεί να τσοντάρει 50 ευρώ από το χαρτζιλίκι του, για να αποκτήσει υπολογιστή με π.χ. μεγαλύτερο σκληρό δίσκο. Τι λογική έχει αυτή η πρόνοια;
Στην αρχή υποπτευθήκαμε διαφθορά. Επειδή ο όρος αυτός εκ των πραγμάτων αποκλείει τους προμηθευτές που έχουν τα καλά και ακριβά μηχανήματα, φανταστήκαμε ότι ο διαγωνισμός φωτογραφίζει τους άλλους που πουλούν τα φθηνά. Κάναμε λάθος. Η πρόνοια αυτή έχει να κάνει με την παλαιοσυντηρητική άποψη της… σχολικής ποδιάς. Το σκεπτικό του Ινστιτούτου ήταν να μην δημιουργηθούν ανισότητες μέσα στην τάξη και όπως ακριβώς υποστηρίζουν οι υπέρμαχοι της ποδιάς η ελευθερία θα κάνει «τα παιδιά να ασχολούνται με το ποιος έχει μεγαλύτερη οθόνη και καλύτερο δίσκο». Εστη επιχειρείται να επιβληθεί μια συντηρητικού τύπου ομοιομορφία.
Είπαμε να μπούμε με το δεξί στην πληροφορική κοινωνία, αλλά όχι μ’ αυτό το δεξί…
Στιγμές του Will Hoffman. Μία ταινία μικρού μήκους που μας θυμίζει την ομορφιά του δώρου της ζωής. Αντλεί την έμπνευσή του από το βιβλίο του David Eagleman , “Sum”.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα διαφήμιση δημιουργημένη από τον Ewan Paterson με θέμα τον αυτισμό, η οποία κυκλοφόρησε σε τρεις εκδόσεις με το μήνυμα : “The longer a child with autism goes without help, the harder they are to reach”.
Τη νύχτα της 14ης προς την 15η Αυγούστου 1909 συγκεντρώθηκαν στους πρόποδες του Υμηττού, στους στρατώνες στο Γουδί, 250 αξιωματικοί και 2.000 περίπου οπλίτες, καθώς και μερικοί πολίτες για να διακηρύξουν την αντίθεσή τους προς την κυβέρνηση και τον θρόνο, υποστηρίζοντας το πρόγραμμα του «Στρατιωτικού Συνδέσμου», που τους είχε καλέσει να συμπαρασταθούν στους στόχους τους.
Το πρόγραμμα αυτό, διατυπωμένο σε ήπιο τόνο για «επαναστατική» προκήρυξη, εξέφραζε γενικές ευχές για τη βελτίωση των Ενόπλων Δυνάμεων, της διοίκησης και της εκπαίδευσης, καθώς και την κατάργηση της «απαίσιας συναλλαγής», ευχές που έβρισκαν σύμφωνους όλους τους Ελληνες. Απαριθμούσε επίσης με σαφήνεια ποιες ριζοσπαστικές ενέργειες δεν επιχειρούσε ο «Στρατιωτικός Σύνδεσμος»: 1) Την κατάργηση της δυναστείας ή την αντικατάσταση του βασιλιά, 2) την εγκαθίδρυση στρατιωκρατικού καθεστώτος, 3) την κατάργηση της κυβέρνησης ή του Συντάγματος, 4) την απομάκρυνση στελεχών του στρατού ή του ναυτικού. Απαιτούσε ωστόσο: «όπως ο τε Διάδοχος και οι Βασιλόπαιδες απόσχωσι της ενεργού και διοικητικής εν τω στρατώ και τω ναυτικώ υπηρεσίας, διατηρούντες τους ους κέκτηνται βαθμούς…».
Το πρωί της 15ης Αυγούστου ο λαός της πρωτεύουσας αφυπνιζόταν με έκπληξη από την είδηση του Κινήματος. Ο αρχηγός του «Συνδέσμου», ο συνταγματάρχης του πυροβολικού, Νικόλαος Ζορμπάς, έγραφε: «Το Κίνημα του στρατού δεν κατέληξε την 15η Αυγούστου εις λαϊκήν επανάστασιν, αλλά παρέμεινε κατά την ημέραν εκείνην ως ένοπλος στρατιωτική στάσις της φρουράς των Αθηνών, διότι ο λαός δεν ανεμίχθη εις το Κίνημα, ουδέ εξεδήλωσε τι υπέρ τούτου…».
Ο Σπύρος Πυργιώτης είναι ένας νεαρός συμπατριώτης μας που ανακάλυψε έναν πρωτοποριακό τρόπο να χρηματοδοτήσει τις σπουδές του, ανεβάζοντας στον Ιστό μια καινοτόμα διαφημιστική σελίδα.
Οταν ο 24χρονος Σπύρος έγινε πριν από λίγους μήνες δεκτός στο Kinston University της Αγγλίας για να κάνει το ΜΒΑ του, η πρώτη αντίδραση ήταν να χαρεί. Οι 17.000 λίρες όμως που χρειαζόταν για δίδακτρα πάγωσαν για λίγο το χαμόγελό του. Προερχόμενος από μια μέσου εισοδήματος οικογένεια, που δεν μπορεί πλέον να τον χρηματοδοτεί, ο Σπύρος δεν το έβαλε κάτω. Αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Και τα κατάφερε περισσότερο από καλά!
Πριν από 4 μήνες συνέλαβε και υλοποίησε τη δημιουργία ενός ιστότοπου, στον οποίο οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούσαν να προβάλλουν την επιχείρησή τους. Η καινοτομία ήταν ότι ολόκληρο το site περιλάμβανε κείμενο. Πουθενά φωτογραφίες, πουθενά βίντεο. Κάθε χαρακτήρας του κειμένου είναι προς πώληση. Για μόλις 2$ μπορεί κάποιος να αγοράσει τον χαρακτήρα και να δημιουργήσει γράφοντας ό,τι θέλει, και σε χαμηλότατο κόστος, link που θα οδηγεί στην ιστοσελίδα του.
Ο Σπύρος ήθελε να πουλήσει όσο περισσότερους χαρακτήρες μπορούσε για να μαζέψει χρήματα για το ΜΒΑ. Ωστόσο τα πράγματα πήγαν απρόσμενα καλύτερα. Μέχρι σήμερα (που γράφονται αυτές οι αράδες, έχοντας μόνο 4 μήνες στον αέρα) έχει βγάλει 14.150 $ και συνεχίζει ακάθεκτος.
Η διαφημιστική του σελίδα www.thetextpage.com προσέλκυσε το ενδιαφέρον διαφόρων εταιρειών, που θεώρησαν αυτόν τον τρόπο προβολής πολύ πιο άμεσο και φυσικά πολύ πιο οικονομικό. Και τούτο επειδή η χρέωση δεν γίνεται (ως είθισται) κάθε φορά που κάποιος κάνει κλικ στο link ή στον διαφημιστικό σύνδεσμο, αλλά ο ενδιαφερόμενος δίνει άπαξ το ποσό που αντιστοιχεί στους χαρακτήρες που αγοράζει και εμφανίζεται στο www.thetextpage.com για τουλάχιστον 3 χρόνια. «Οι διαφημιζόμενοι μπορούν να γράψουν ό,τι θέλουν, ίσως το σλόγκαν της επιχείρησής τους, κάτι το οποίο θα προσελκύσει τους επισκέπτες», λέει ο Σπύρος στην «Ε». «Επίσης μπορούν να επιλέξουν χρώμα γραμμάτων και πόσες φορές το κείμενό τους θα εμφανίζεται στη σελίδα. Ολες οι διαφημίσεις προβάλλονται στο thetextpage.com σε τυχαία θέση κάθε φορά που η σελίδα ανανεώνεται. Η χρέωση είναι one-off (σ.σ. μια και έξω, άπαξ) και ο διαφημιζόμενος δεν θα πληρώσει τίποτα άλλο, παρά τον αριθμό των χαρακτήρων που αγοράζει για 3 χρόνια», συμπληρώνει ο Σπύρος και προσθέτει αισιόδοξα: «Στόχος μου είναι να κρατήσω online τη σελίδα όσο περισσότερο δυνατόν, ίσως 5 ή 10 χρόνια, χωρίς καμία περαιτέρω χρέωση του διαφημιζόμενου».
Ο «Independent» και το BBC έχουν κάνει εκτενή δημοσιεύματα στον Σπύρο και την πρωτοποριακή δουλειά του. Αναφορές στη σελίδα του έχουν κάνει και πολλά ακόμα διεθνή ΜΜΕ (διαβάστε αναλυτικά τι γράφει ο ξένος Τύπος στο http://thetextpage.info/press.php)
Η Όλγα Σελλά αναρωτιέται από τις σελίδες της Καθημερινής:
Διαβάζουμε λογοτεχνία για ξεκούραση, χαλάρωση ή για προβληματισμό; Και διαβάζοντας παρακολουθούμε απλώς την εξέλιξη της υπόθεσης που αφηγείται ο συγγραφέας ή η λογοτεχνία μάς βοηθάει να «διαβάσουμε» και τον κόσμο, τον παλιό και τον νέο;
Αν κρίνει κανείς από τα βιβλία που συνωστίζονται στις λίστες των μπεστ σέλερ μάλλον το πρώτο συμβαίνει, αφού τα βιβλία που κυριαρχούν στις πωλήσεις είναι απλές αισθηματικές ιστορίες, άλλες πασπαλισμένες με ιστορικό φόντο και πλαίσιο και άλλες με αστυνομικό μυστήριο. Είναι σκέψεις που έγιναν έπειτα από ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που διάβασα στο μόλις 2ο τεύχος του περιοδικού «Κωπηλάτες», που διευθύνει ο συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης. Το κείμενο υπογράφει ο επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Γιάννης Παπαθεοδώρου και έχει τίτλο «Λογοτεχνία και πολιτισμός». Μεταφέρω αποσπάσματα:
«Η λογοτεχνία είναι παντού (ακόμα κι αν τα ευπώλητα βιβλία επιμένουν να μας θυμίζουν πως η διάκριση των ορίων μεταξύ της γραφής με αισθητικές αξιώσεις και της “παραλογοτεχνίας” γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη, πιο θολή). Το ζήτημα, επομένως, δεν είναι αν η λογοτεχνία διατηρεί το συμβολικό της κεφάλαιο μέσα στη δημόσια σφαίρα, αλλά, αν και σε ποιο βαθμό, η κριτική γνώση και πρόσληψη της λογοτεχνίας, έτσι τουλάχιστον όπως αυτή παρέχεται από τους επιστημονικούς εκπαιδευτικούς θεσμούς, προάγει μιαν ιδιαίτερη αντίληψη και σχέση της λογοτεχνίας με την κοινωνική πραγματικότητα. Πώς, με άλλα λόγια, η ανάγνωση της λογοτεχνίας μπορεί να μετατραπεί από στερεοτυπική “κιβωτός αξιών” και “καλλιέργειας” σε σημαίνουσα πολιτισμική πρακτική, που διαμορφώνει αλλά και μεταμορφώνει τις συνειδήσεις των πολιτών», λέει ο αρθρογράφος.
Δύσκολα ζητήματα ανοίγει. Αλυτα… Πώς δηλαδή η εκπαίδευση θα βοηθήσει ώστε η λογοτεχνία (ή η τέχνη γενικότερα) να διαμορφώσει το πολιτιστικό, αισθητικό και αξιολογικό κριτήριο των πολιτών. Μέχρι τότε θα αυξάνονται οι πωλήσεις των βιβλίων που αυτοχαρακτηρίζονται λογοτεχνία και θα έχουμε την ψευδαίσθηση ότι διαβάζουμε…
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)