Terra Computerata

Ο Ρούσσος Βρανάς στα Νέα μας αποκαλύπτει την παρασιτική λειοτουργία τραπεζών που κερδοσκοπούν με τη ζωή και τον θάνατο των ανθρώπων:

«Οι τραπεζίτες αγοράζουν τα ασφαλιστήρια συμβόλαια που πουλάνε άρρωστοι και ηλικιωμένοι» γράφουν οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης». «Καθορίζουν την τιμή ανάλογα με το προσδόκιμο ζωής του ασφαλισμένου. Ύστερα μετατρέπουν αυτό το ασφαλιστήριο σε επενδυτικό προϊόν (ομόλογα) και το πουλάνε σε άλλους επενδυτές». Αυτοί οι επενδυτές θα εξακολουθήσουν να καταβάλλουν το ασφάλιστρο, αλλά θα βγάλουν κέρδη μόλις ο ασφαλισμένος πεθάνει. Κι όσο νωρίτερα πεθάνει, τόσο περισσότερα θα είναι τα κέρδη τους. Παράδειγμα: Αν ένα ασφαλιστήριο αξίας ενός εκατομμυρίου δολαρίων αγοραστεί έναντι 400.000 δολαρίων κι ο αγοραστής έχει καταβάλει για ασφάλιστρα 100.000 δολάρια μέχρι την ώρα που θα πεθάνει ο ασφαλισμένος, θα του απομείνει κέδρος μισό εκατομμύριο δολάρια.

Οι «Τάιμς»…
… εκτιμούν ότι ο τζίρος αυτής της μακάβριας αγοράς θα μπορούσε να φτάσει τα 500 δισεκατομμύρια δολάρια και να βοηθήσει ουσιαστικά στην ανάκαμψη της Γουόλ Στριτ. Οι φτωχοί ή ηλικιωμένοι εργαζόμενοι που δεν μπορούν πια να πληρώνουν τα ασφάλιστρά τους πληθαίνουν ολοένα, καθώς επιδεινώνεται διαρκώς η απελπιστική οικονομική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει εκατομμύρια άνθρωποι. Πολλοί από αυτούς χρειάζονται επειγόντως μετρητά για να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους ή να αγοράσουν τα φάρμακά τους. Κι οι επενδυτές αγοράζουν τα ασφαλιστήριά τους ποντάροντας στο ότι οι ασφαλισμένοι θα πεθάνουν νωρίτερα από όσο είχαν εκτιμήσει αρχικά οι ασφαλιστικές εταιρείες που συνέταξαν τα συμβόλαια. «Ποντάρουν στα σίγουρα», γράφει ο Τζο Κίσορ στο «Γουέρλντ Σόσιαλιστ». «Γιατί η δυνατότητα των εργαζομένων να διατηρήσουν ένα ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο με δανεισμό έχει πια εξατμιστεί. Κι αυτό αναπόφευκτα θα μειώσει το προσδόκιμο ζωής των εργαζομένων».

Οι τραπεζίτες…
… ξαναζωντανεύουν, ενώ οι συνθήκες ζωής των εργαζομένων χειροτερεύουν κι εκατομμύρια άνθρωποι πετάγονται έξω από τα σπίτια τους και τις δουλειές τους. Αυτό δεν είναι καθόλου συμπτωματικό. Η μετατροπή αυτής της παρασιτικής σχέσης σε επενδυτικό προϊόν από τους τραπεζίτες («ομόλογα θανάτου», έτσι τα λένε στη χρηματιστηριακή πιάτσα) είναι απόλυτα φυσιολογική. Και για μια ακόμη φορά πιστοποιεί τον παρασιτισμό αυτής της έρπουσας πανίδας, που μας περνάει από τα πριονωτά σαγόνια της κερδοσκοπώντας ακόμη και στον θάνατό μας.

www.nytimes.com

η όπως λένε και οι Λατίνοι: homo homini lupus

Το «Χρονικόν της Αλώσεως», το ορατόριο που συνέθεσε ο Γιώργος Χατζηνάσιος , δύο χρόνια μετά την παρουσίασή του στον Ιστορικό Αρχαιολογικό Χώρο του Μυστρά, παρουσιάζεται στις 12/9 στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού. Η παράσταση βασίζεται στα χρονικά του Γεωργίου Φραντζή, του «ιστορικού της Αλώσεως» και προσωπικού χρονικογράφου του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου , η μουσική της είναι επηρεασμένη από τη βυζαντινή μουσική, ενώ δεν λείπουν και τα σύγχρονα στοιχεία.

Στο «Χρονικόν της Αλώσεως» συμμετέχουν ο Γρηγόρης Βαλτινός στον ρόλο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ο τενόρος Γιάννης Χριστόπουλος στον ρόλο του Μωάμεθ και ο Αγγελος Αντωνόπουλος στον ρόλο του ιστοριογράφου-αφηγητήΓεωργίου Φραντζή. Το έργο θα ερμηνεύσει η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ υπό τη διεύθυνση του συνθέτη, η μεικτή Χορωδία της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, σε διδασκαλία Αντώνη Κοντογεωργίου , ενώ συμμετέχουν οι Χρήστος Τσιαμούλης, Ανδρέας Σκάνδαλος, Δημοσθένης Χαλκιόπουλος. Η έμμετρη και πεζή απόδοση τμημάτων του αυθεντικού κειμένου υπογράφεται από τον Τάσσο Ρούσσο, η σκηνοθεσία από τον Σταύρο Τσακίρη, τα σκηνικά και τα κοστούμια από τον Γιάννη Μετζικώφ, οι φωτισμοί από την Ελευθερία Ντεκώ. 

Ο Πάσχος Μανδραβέλης αναλύει στην Καθημερινή γιατί οι φωνές για το τέλος του γραπτού λόγου άρχισαν να πληθαίνουν: 

«O γραπτός λόγος», έγραψε ο δημοσιογράφος Κουρτ Νταλ, «δεν είναι ο σκοπός, αλλά το μέσον. Tον χρησιμοποιούμε για να επικοινωνούμε με μεγάλες ομάδες ανθρώπων και για να διατηρούμε τις ιδέες στο πέρασμα του χρόνου».

«Οι άνθρωποι, όμως, προτιμούν τον προφορικό λόγο. Ηδη με τις δυνατότητες που μας δίνει η νέα τεχνολογία να δημιουργούμε, να αποθηκεύουμε και να αποστέλλουμε ήχο και εικόνα μέσω των δικτύων τόσο εύκολα όσο σήμερα στέλνουμε κείμενο, γιατί να γράφουμε και να διαβάζουμε;

Aποθηκεύουμε τις πληροφορίες ως γραπτές λέξεις; Oνειρευόμαστε με γραπτές λέξεις; Οχι βέβαια. H εικόνα και η φωνητική γλώσσα είναι οι φυσικές φόρμες της πληροφορίας. H γραφή είναι απλώς τεχνολογία. Mπορεί να αντικατασταθεί από κάτι καλύτερο…»

….

Υπάρχουν και πολλές τεχνικές δυσκολίες που κάνουν αναγκαίο τον γραπτό λόγο στην εποχή της πληροφορίας. Η ψηφιακή καταγραφή, αποθήκευση και μετάδοση βίντεο είναι πολύ πιο δαπανηρή σε σχέση με τον γραπτό λόγο. H γραπτή Bίβλος, για παράδειγμα, καταλαμβάνει χώρο 2 μεγκαμπάιτ, ενώ η οπτικοακουστική τουλάχιστον 1.000 φορές περισσότερο. Από την άλλη, η επεξεργασία κειμένου γίνεται απείρως ευκολότερα απ’ ότι η επεξεργασία ήχου και εικόνας. H τεχνολογία της γραφής και ανάγνωσης παραμένει σχετικά αναλλοίωτη, ενώ η τεχνολογία των υπολογιστών αλλάζει συνεχώς. «Mπορώ να πάω στη βιβλιοθήκη και να διαβάσω ένα βιβλίο του περασμένου αιώνα, έγραψε ο Robinson, αλλά ο υπολογιστής μου δεν μπορεί να διαβάσει μία δισκέτα του 1975».

Yπό φυσιολογικές συνθήκες, ο χρόνος ζωής των έγχρωμων φωτογραφιών είναι περί τα 30 χρόνια. Σε ό, τι αφορά δε τις βιντεοκασέτες (αν ξεφύγουν από υγρασίες, μαγνητικά πεδία, υψηλές θερμοκρασίες κ. λπ., που διαρκώς τις απειλούν) σε 30 χρόνια μπορεί να μην υπάρχει μηχανή για να τις δούμε. H τεχνολογία αλλάζει τόσο ραγδαία που ό, τι πληροφορία αποθηκεύουμε, γίνεται παρωχημένη σε λίγα μόλις χρόνια. Aρκεί να θυμηθούμε τις βιντεοταινίες «betamax» ή τις μεγάλες κασέτες «8-track», που κάποτε είχαν μεγάλο σουξέ στα αυτοκίνητα όλου του κόσμου. Συνεπώς, ένας πολιτισμός δεν μπορεί να βασιστεί σε εύθραυστες τεχνολογίες για να διατηρήσει τη μνήμη. Ο γραπτός λόγος πάντα θα υπερέχει…

Η Ολγα Σελά από τις σελίδες της Καθημερινής αναρωτιέται για την αναγνωστική συμπεριφορά των Νεοελλήνων:

Οι εκδιδόμενοι τίτλοι βιβλίων ετησίως όλο και αυξάνονται· οι αλυσίδες βιβλιοπωλείων επεκτείνονται· τα μπεστ σέλερ «χτυπάνε» νούμερα· και, όλο και συχνότερα, στα μέσα μεταφοράς, στο ταξίδι, στα καφέ, στις παραλίες βλέπουμε ανθρώπους να έχουν για συντροφιά ένα βιβλίο. Αυξήθηκε δηλαδή το αναγνωστικό κοινό στη χώρας μας; Μήπως γίναμε Ευρώπη αντικαθιστώντας εκείνες τις εικόνες με μοναχικούς αναγνώστες στα καφέ των βροχερών ευρωπαϊκών πόλεων με μοναχικούς αναγνώστες σε ελληνικές ηλιόλουστες ακτές και πλατείες; Τι διαβάζουν οι Ελληνες αναγνώστες σήμερα; Αν προσπαθήσουμε να βγάλουμε ένα πρώτο συμπέρασμα για την αναγνωστική συμπεριφορά των νεοελλήνων από τις λίστες των μπεστ σέλερ θα μπερδευτούμε ή θα απογοητευτούμε: στις λίστες της λογοτεχνίας κυριαρχούν σχεδόν απολύτως τα βιβλία της λεγόμενης λάιτ λογοτεχνίας (παραλογοτεχνίας ή ροζ λογοτεχνίας, για άλλους). Αντιθέτως οι λίστες με βιβλία δοκιμίου, ιστορίας, πολιτικής, κ.λπ., καλύπτουν ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων και περιέχουν ταυτόχρονα πολύ σοβαρούς τίτλους.

Διαβάστε τη συνέχεια στην Καθημερινή

Αρθρο του κ. Ευθ. Φοίβου Παναγιωτίδη, επ. καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Κύπρου στην Καθημερινή:

Οι περισσότερες συζητήσεις για τη γλώσσα αφορούν αποκλειστικά λέξεις: συχνά αντιμετωπίζουμε τη γλώσσα σαν να αποτελείται από λέξεις και μόνο. Η έμφαση που τους δίνουμε δεν είναι ούτε τυχαία ούτε ανεξήγητη, αφού οι λέξεις ανταποκρίνονται σε νοητικές έννοιες: νοητικές αναπαραστάσεις πραγμάτων στον κόσμο γύρω μας (π. χ. ροδάκινο, ιδρώνω) ή αφηρημένες έννοιες (π. χ. υπάρχω, περιορισμός). Ετσι, οι λέξεις δεν αποτελούν ετικέτες των πραγμάτων, άλλωστε ποιος μπορεί να μας δείξει έναν περιορισμό όπως μπορεί να μας δείξει ένα ροδάκινο. Ωστόσο, ακόμα και φαινομενικά απλές λέξεις (και έννοιες) όπως «ροδάκινο» κρύβουν πολυπλοκότητα: σκεφτείτε, για παράδειγμα, πόσο δύσκολο είναι να διατυπώσουμε τη διαφορά μεταξύ ροδάκινου, γιαρμά, βανίλιας, κορόμηλου και νεκταρινιού, ακόμα και για όσους τα τρώμε χρόνια.

Φυσικά, το στοκ των λέξεων που διαθέτει μία γλώσσα δεν παραμένει σταθερό και αναλλοίωτο, αφού λέξεις εκλείπουν ή προστίθενται στη γλώσσα κάποτε με δανεισμό (π. χ. «παράδεισος» από τα περσικά, «γλέντι» και «καφές» από τα τούρκικα, «φουστάνι» από τα αραβικά, «πιάτο» από τα ιταλικά, «μπουγάδα» από τα καταλανικά κ. τ. λ.), κάποτε με βάση γραμματικές διαδικασίες (π. χ. «αλατ-ο-πίπερο», «κουκουναρό-σπορος», «διαφορετικ-ότητα») και κάποτε με αλλαγή της σημασίας (π. χ. «υπουργός» – που σήμαινε «υπηρέτης», «δουλεύω», «αγαθός»).

Τι είναι λοιπόν γλώσσα πέρα από τις λέξεις; Αν οι λέξεις είναι δομικά υλικά, όπως τα τούβλα και οι πέτρες, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε πως όποιος έχει έναν σωρό από δομικά υλικά έχει μια συνοικία με κτίρια και δρόμους. Αυτό που θα έλειπε στην περίπτωσή μας είναι το σχέδιο, η τεχνική και ο συνδυασμός των υλικών, δηλαδή οι δομικοί κανόνες με βάση τους οποίους χτίζονται τοίχοι, όροφοι και κτίρια. Επομένως (μία) γλώσσα είναι και οι γραμματικοί κανόνες που διέπουν τον συνδυασμό των λέξεων (η σύνταξη), οι γραμματικοί κανόνες σχηματισμού λέξεων (η μορφολογία) και οι γραμματικοί κανόνες για το πώς προφέρεται η γλώσσα (φωνολογία). Ετσι, γλώσσες με αρκετά συγγενές λεξιλόγιο, όπως τα αγγλικά και τα ολλανδικά, διαφέρουν ξεκάθαρα μεταξύ τους ακριβώς λόγω των διαφορετικών γραμματικών κανόνων τους. Συνοψίζοντας, γλώσσα = λέξεις + γραμματική. Συνέχεια »