Το πρώτο κεφάλαιο από το ντοκιμαντέρ του Richard Dawkins “Root of all evil” που αναλύει το πως η πίστη στο θείο αποτελεί μια ανθρώπινη αυταπάτη αλλά και το πως ο μεσαίωνας αναβιώνει στην εποχή μας. Ο αυθεντικός τίτλος του επεισοδίου είναι “God’s delusion” και είναι ομώνυμος με το best seller βιβλίο του Ντόκινς.
Ο Richard Dawkins, κορυφαίος εξελικτικός βιολόγος και συγγραφέας πολλών κλασικών πλέον έργων επιστήμης και φιλοσοφίας, δήλωνε πάντοτε απερίφραστα ότι η πίστη στον Θεό είναι παραλογισμός που έχει προξενήσει πολλά κοινωνικά δεινά. Στο βιβλίο του “Η περί του θεού αυταπάτη” ασκεί σφοδρή κριτική στην ιδέα του Θεού σε όλες τις μορφές της, από τον ιδεοληπτικό με το σεξ, ανάλγητο τύραννο της Παλαιάς Διαθήκης έως τον πιο ήπιο, αλλά επίσης παράλογο, Ουράνιο Ωρολογοποιό που προτιμούσαν μερικοί στοχαστές του Διαφωτισμού. Καταρρίπτει τα κύρια επιχειρήματα υπέρ της θρησκείας και καταδεικνύει ότι η ύπαρξη ενός ανώτερου όντος είναι απολύτως απίθανο ενδεχόμενο. Περιγράφει πώς η θρησκεία υποδαυλίζει τον πόλεμο, υποθάλπει τη μισαλλοδοξία και κακοποιεί το νου και την ψυχή των παιδιών. Η “Περί Θεού αυταπάτη” είναι μια συναρπαστική πολεμική με απαστράπτοντα επιχειρήματα, απαραίτητο ανάγνωσμα για όλους όσοι ενδιαφέρονται για αυτό το συναισθηματικά φορτισμένο και πολύ σημαντικό ζήτημα.
Σε κάθε χωριό υπάρχει ένας πυρσός – ο δάσκαλος. Και ένας πυροσβεστήρας – ο κληρικός.
Το Twitter είναι το νέο Facebook. Πιο γρήγορο, λιγότερο φλύαρο, σίγουρα πιο χαλαρό. Το μεγαλύτερο κοκτέιλ πάρτι στον κόσμο. Τον Ιούνιο συγκέντρωσε 44,5 εκατομμύρια «μοναδικούς» επισκέπτες. Ολοι μοιάζουν τελευταία να επικοινωνούν μεταξύ τους με ευφάνταστα -θέλουν να πιστεύουν- χαϊκού, ανακοινώνοντας στον κόσμο (ή τον μικρόκοσμό τους) μέσα από δυο – τρεις φράσεις τι συμβαίνει στον δικό τους κόσμο. Μπορεί και να μην είναι έτσι. Οσοι όμως έχουν εθιστεί πρέπει: 1) να έχουν πολύ χρόνο για χάσιμο, 2) να είναι ερωτευμένοι με τον εαυτό τους, 3) να τους αρέσει να μοιράζονται ακόμη και με αγνώστους μικρές και μεγάλες ιδιωτικές στιγμές.
Στριμώχνουν τις σκέψεις τους σε 140 χαρακτήρες. Σκέφτονται με βάση το Twitter. O, τι κάνουν, το κάνουν για να το φωνάξουν. Είναι μάλλον οι ίδιοι άνθρωποι που ανεβάζουν με τεράστια ευκολία φωτογραφίες από ό, τι και αν κάνουν στο Facebook. Κάθε μήνα 1 δισ. νέες εικόνες. Φίλοι που συμπεριφέρονται σαν παπαράτσι. Κάπως έτσι γεννήθηκε το νέο σαβουάρ βιβρ της ηλεκτρονικής επικοινωνίας. Πώς είπατε; Μην εκπλαγείτε αν σας καλέσουν σε κάποιο πάρτι, μια γαμήλια δεξίωση, ένα δείπνο, με την παράκληση «απαγορεύεται το «twitting», μαζί με το «blogging», και όλα τα αποκαλυπτικά ντοκουμέντα της βραδιάς που μπορεί να κυκλοφορήσουν σε δευτερόλεπτα από το κινητό στους υπολογιστές και από εκεί σε ροζ, κίτρινα ή ασπρόμαυρα έντυπα.
Δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι αναγνωρίσιμος ή όχι. Εχει να κάνει περισσότερο με την αντίληψη που έχει ο καθένας για την προσωπική του ζωή. Η ιδέα είναι πλέον ότι οτιδήποτε κάνουμε πρέπει να καταγράφεται, να μετατρέπεται σε χρονογράφημα, κάθε σκέψη, κάθε εμπειρία, αν δεν αιχμαλωτιστεί με κάποιον τρόπο, θα χαθεί. Τι κάναμε δηλαδή όταν δεν υπήρχαν τα κινητά, οι ψηφιακές μηχανές, οι κάμερες, το Ιντερνετ; Σκεφτείτε πόσο συχνά «ανεβαίνουν» φωτογραφίες που μπορεί και να μας απεικονίζουν σε όχι και τόσο κολακευτικές πόζες, με «ετικέτα», δηλαδή, ονοματεπώνυμο για να μην περάσουν απαρατήρητες.
Θα πρέπει μάλλον να αρχίσουμε να χαιρόμαστε που φαίνονται ήδη τα πρώτα δείγματα κόπωσης από την υπερβολική έκθεση, με ή χωρίς φλας. Ισως ορισμένοι να κουράστηκαν να ζουν τη ζωή τους στο Διαδίκτυο. Ευκαιρία να περάσουν στη ζωή off-the-record όπως παλιά. Xωρίς το τιτίβισμα.
Ολοι γνωρίζουμε ότι το «Εάν» στην Ιστορία είναι μάταιο γιατί δεν μπορεί να μεταβάλει τα γεγονότα που έχουν καταγραφεί ως Ιστορία. Είναι εντελώς μάταιο να υποθέσουμε πώς θα είχαν διαμορφωθεί οι δυνάμεις στην Ευρώπη… «αν ο Ναπολέων δεν είχε ηττηθεί στη μάχη του Βατερλώ»! Θα ήταν άλλωστε και δύσκολο να φαντασθούμε το «πώς», γιατί βέβαιο είναι ότι ο Ναπολέων ηττήθηκε και δεν μπορούσε να διαδραματίσει κανένα ρόλο. Ισως όμως το «Εάν» στην Ιστορία δεν είναι εντελώς άσκοπο. Αποτελεί πρώτον, ενδιαφέρουσα και γοητευτική πνευματική άσκηση, καθώς προσπαθούμε να υποθέσουμε τα πιθανά παραστρατήματα της Ιστορίας αν δεν είχε ακολουθήσει τον δρόμο που τελικά ακολούθησε. Και το πιο σημαντικό. Καθώς έχουμε τη συνήθεια να αναμηρυκάζουμε αενάως τα γεγονότα της Ιστορίας και τις αιτίες τους, προσθέτοντας συνεχώς νέα στοιχεία που άλλα ανακαλύπτουμε και άλλα απλώς τα φανταζόμαστε, έχουμε την αίσθηση ότι συμμετέχουμε στα γεγονότα και τα… δημιουργούμε.
Χθες ήταν η 70ή επέτειος από την εισβολή της χιτλερικής Γερμανίας στην Πολωνία και από την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, της μεγαλύτερης σφαγής που μέχρι τώρα γνωρίσαμε. Τα ερωτήματα που πλανώνται είναι αν ο πόλεμος αυτός ήταν αναπόφευκτος ή αν το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ και Μολότωφ, ουσιαστικά του Χίτλερ με τον Στάλιν, επιτάχυνε ή προκάλεσε την έκρηξη του πολέμου. Ο Ρώσος πρωθυπουργός Βλαντιμίρ Πούτιν χαρακτήρισε το Σύμφωνο αυτό «ανήθικο», εννοώντας προφανώς, ότι ήταν μια συμφωνία μεταξύ των δύο δικτατόρων σε βάρος της ανεξαρτησίας και της ακεραιότητας της Πολωνίας και άλλων χωρών της Ευρώπης. Αυτό υποτίθεται ότι ήταν μια ευθεία προσβολή της «ηθικής» των δημοκρατικών κρατών της Δύσης και λόγος μετωπικής αντιπαράθεσης.
Να υπενθυμίσουμε απλώς ότι είχε προηγηθεί το Σύμφωνο του Μονάχου μεταξύ του Χίτλερ και των δυτικών δημοκρατιών, που επέτρεψε στον Χίτλερ (για να τον κατευνάσει υποτίθεται) να εισβάλει στην Τσεχοσλοβακία και στην Αυστρία. Προηγήθηκαν επίσης πολύμηνες συνομιλίες μεταξύ της Σοβιετικής Ενωσης και των δυτικών δημοκρατιών για τη σύναψη αντιχιτλερικής συμμαχίας, οι οποίες τελικά απέτυχαν, προκαλώντας στον Στάλιν την υποψία ότι οι Δυτικοί θα καταλήξουν ενδεχομένως σε μια αντισοβιετική συμμαχία με τον Χίτλερ.
Αλλά, αν αναζητούμε στην «ανηθικότητα» τη βασική αιτία του Πολέμου, όσο «ανήθικο» και αν ήταν το Σύμφωνο μη επιθέσεως μεταξύ Χίτλερ και Στάλιν δύσκολα συναγωνίζεται σε «ανηθικότητα» τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, με την οποία τερματίσθηκε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και διευθετήθηκαν τα ευρωπαϊκά πράγματα, κυρίως σε βάρος της «ηττηθείσης» Γερμανίας. Εθεσε όρους με τους οποίους δεν θα μπορούσε να ζήσει και να αναπτυχθεί ένας μεγάλος λαός της Ευρώπης, όπως ο λαός της Γερμανίας. Εκεί έγκειται η μέγιστη «ανηθικότητα», αν στην «ανηθικότητα» αναζητήσουμε τη βασική αιτία του πολέμου. Ο πιο άσπονδος αντίπαλος του Χίτλερ, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, ήδη από το 1938 επισήμαινε το γεγονός ότι οι όροι της Συνθήκης των Βερσαλλιών εκτρέφουν και ενισχύουν το φαινόμενο του χιτλερισμού και έκανε τον Χίτλερ τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη που σήκωσε το ταπεινωμένο κεφάλι του γερμανικού λαού και έδωσε προοπτική και όραμα. Κάπως έτσι φτάσαμε στη μεγάλη σφαγή της Ευρώπης…
Tου απεσταλμένου της Καθημερινής στο Γκντανσκ Δημήτρη Pηγόπουλου
Σε μια πόλη βουτηγμένη μέχρι το κόκαλο στα πάθη της Ιστορίας, η εικόνα ενός παρασημοφορεμένου βετεράνου του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου δεν είναι τόσο σπάνιο θέαμα. Και αν για τους περισσότερους από μας το Γκντανσκ είναι ταυτισμένο με τη μορφή του Λεχ Βαλέσα και το κίνημα της «Αλληλεγγύης», προάγγελους του δημοκρατκού ντόμινο που σάρωσε πριν από 20 χρόνια τα κομμουνιστικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης, είναι πάλι εδώ που ξεκίνησαν όλα: τα ξημερώματα της 1ης Σεπτεμβρίου του 1939, όταν το γερμανικό θωρηκτό Schleswig – Holsteiέριξε τις πρώτες βολές του εναντίον ενός πολωνικού οχυρού στη χερσόνησο Βεστερπλάτε πολύ κοντά στο Γκντανσκ.
Η 70ή επέτειος της έναρξης του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου είναι ούτως ή άλλως μια σημαντική ημερομηνία που έφερε στο Γκντανσκ προσωπικότητες της διεθνούς σκηνής (ανάμεσα στους πολλούς ξένους ηγέτες ο Βλαντιμίρ Πούτιν και η Αγκελα Μέρκελ) και εδώ στην Πολωνία παίρνει σχεδόν μυθολογικές διαστάσεις. Η μάχη του Βεστερπλάτε, η ηρωική αντίσταση μιας χούφτας Πολωνών εναντίον της άρτια εξοπλισμένης πολεμικής μηχανής των ναζί, αποτελεί ένα χρυσό κεφάλαιο της πολωνικής ιστορίας, κάτι σαν το δικό μας αλβανικό έπος. Σκεφτείτε 182 Πολωνούς στρατιώτες, τη φρουρά του οχυρού, οι οποίοι σύμφωνα με τους αμυντικούς σχεδιασμούς και τις εκτιμήσεις του πολωνικού επιτελείου θα άντεχαν 12 ώρες. Και όμως. Αντιστάθηκαν στις γερμανικές επιθέσεις με κάθε μέσο για επτά ολόκληρες ημέρες έχοντας απέναντί τους 3.000 στρατιώτες της Βέρμαχτ.
«Οποιος ξεχνάει…»
Ποιος να μην κατανοήσει την εμμονή των Πολωνών να εγκαινιάσουν τις εκδηλώσεις με μια τελετή ακριβώς την ίδια ώρα της γερμανικής εισβολής, τα ξημερώματα της Τρίτης, στις 04.45 ακριβώς, παρουσία της πολωνικής πολιτικής ηγεσίας. «Τα μαθήματα της Ιστορίας δεν θα έπρεπε να ξεχαστούν», τόνισε ο πρωθυπουργός της χώρας Ντόναλντ Τασκ. «Συνεχίζουμε να θυμόμαστε, επειδή ξέρουμε πολύ καλά ότι όποιος ξεχνάει ή όποιος παραποιεί την Ιστορία και έχει ή πρόκειται να αποκτήσει δύναμη, θα φέρει ξανά τον τρόμο και τη δυστυχία, ακριβώς όπως έγινε πριν από εβδομήντα χρόνια» είπε σχετικά.
Η εισβολή στην Πολωνία άνοιξε το τραγικότερο κεφάλαιο στην ευρωπαϊκή ιστορία, υπογράμμισε η Μέρκελ στην ομιλία της.
Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, ο Ρώσος πρωθυπουργός Βλαντιμίρ Πούτιν. Οι ρωσο – πολωνικές σχέσεις δεν βρίσκονται στο καλύτερο δυνατό σημείο, με τις σκιές της Ιστορίας να πέφτουν βαριές. Εδώ πολλοί αναμένουν μια χειρονομία καλής θέλησης από τον Ρώσο πρωθυπουργό.
Mια 13χρονη blogger από το Σικάγο με 4 εκατομμύρια αναγνώστες θα είναι στο εξώφυλλο του αγγλικού περιοδικού Pop. H Tavi γράφει για ρούχα, κάνει κριτική σε περιοδικά και περιγράφει τον εαυτό της ως «μικροσκοπική 13χρονη σπασίκλα που κάθεται μέσα όλη μέρα φορώντας άβολα σακάκια και όμορφα καπέλα» και ήταν επιλογή της καινούργιας διευθύντρια του Pop, Dasha Zhukova (γνωστής και ως φιλέναδας του Roman Abramovich) για το πρώτο τεύχος του ανανεωμένου Pop που κυκλοφορεί την 1η Σεπτεμβρίου.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Άρθρα (RSS)