Terra Computerata

Δύσκολες ώρες περνούν τα μοναχοπαίδια της Κίνας στο σχολείο, αφού σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα το ένα τρίτο των μαθητών σχολικής ηλικίας υποφέρουν από στρες, που τους προκαλεί το σχολείο, αλλά και οι γονείς. Βρετανοί και Κινέζοι ερευνητές, οι οποίοι εξέτασαν 2.191 μαθητές ηλικίας από εννέα έως 12 ετών, σε αστικές και αγροτικές περιοχές της επαρχίας Ζεζιάνγκ, μιας σχετικά εύπορης περιοχής στην ανατολική Κίνα, διαπίστωσαν ότι πάνω από το ένα τρίτο παραπονιέται για πονοκεφάλους και πόνους στην κοιλιά –τα ψυχοσωματικά συμπτώματα του στρες– τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Οι ειδικοί αποδίδουν το πρόβλημα στο εξαιρετικά απαιτητικό εκπαιδευτικό σύστημα της Κίνας, στην πολιτική του ενός παιδιού, που έχει ως αποτέλεσμα να πιέζουν οι γονείς τα παιδιά τους ώστε να ικανοποιήσουν δικά τους ακαδημαϊκά απωθημένα, και στην κομφουκιανή παράδοση που απαιτεί σεβασμό για τους γονείς και τους μεγαλύτερους, υπακοή και πειθαρχία.

Καθημερινή

Η υπουργός Παιδείας κυρία Αννα Διαμαντοπούλου είχε χθες το πρωί συνάντηση με μια ασυνήθιστη «παρέα». Τριάντα μαθητές και μαθήτριες του 4ου Ενιαίου Λυκείου Γαλατσίου μπήκαν στο αμφιθέατρο του υπουργείου Παιδείας στο Μαρούσι, κάθησαν στις θέσεις που τους πρότειναν οι υπάλληλοι του υπουργείου και άρχισαν την «ανάκριση»: μαθητική ζωή, βιβλία, σχέσεις με τους καθηγητές, θέματα βίας και αδιεξόδων που δημιουργούνται μέσα στο σχολικό περιβάλλον. Η πρώτη συζήτηση της… οικοδέσποινας κυρίας Διαμαντοπούλου με μαθητές και μαθήτριες σχολείου της χώρας μεταδόθηκε ζωντανά από το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο, ενώ δυνατότητα παρέμβασης στη συζήτηση είχαν οι νέοι και οι νέες από 60 σχολεία της χώρας.

«Σχεδόν τα περισσότερα παιδιά που ξέρω λένε κάθε ημέρα ότι βαριούνται να πάνε στο σχολείο τους» είπε χαρακτηριστικά στην υπουργό Παιδείας 16χρονη μαθήτρια. «Δεν είναι δυνατόν να πηγαίνουμε κάπου όπου υπάρχει γνώση και να λέμε ότι βαριόμαστε. Δεν φταίμε όμως εμείς γι΄ αυτό». «Μας μαθαίνουν ότι πρέπει να μας ενδιαφέρει να παίρνουμε καλούς βαθμούς, ενώ εμείς θέλουμε να αποκτήσουμε αγάπη για τη γνώση» συμπλήρωσε μαθητής της. Η συζήτηση σε λίγα λεπτά «άναψε» και άλλη μαθήτρια απευθύνθηκε στην υπουργό λέγοντας: «Το σχολείο μάς μαθαίνει μόνο να παπαγαλίζουμε. Δεν μπορεί κάποιος που αποφασίζει να γίνει βιολόγος να μην έχει μπει ποτέ σε εργαστήριο. Τα βιβλία που έχουμε έχουν πολλές λεπτομέρειες και λίγη ουσία. Θέλουμε να ζήσουμε και την εφηβεία μας». Πολλοί μαθητές έθεσαν και το θέμα των ψυχολόγων στα σχολεία. Η υπουργός Παιδείας είπε ότι δεν μπορεί να καλύψει το υπουργείο το κόστος για την πρόσληψη ψυχολόγου σε όλα τα σχολεία της χώρας, αλλά θα ενισχυθούν όλα τα κέντρα συμβουλευτικής για νέους που λειτουργούν σήμερα. Μαθήτριες του σχολείου ζήτησαν αυτονομία στη διακόσμηση του σχολείου τους. «Δηλαδή,αν σας έλεγαν αύριο να βάψετε μόνοι σας τις αίθουσες διδασκαλίας σας ή να καθαρίσετε και να διακοσμήσετε χώρους,θα το θέλατε;» ρώτησε η κυρία Διαμαντοπούλου. Και πήρε την απάντηση όταν είδε πολλά χέρια μαθητών και μαθητριών να σηκώνονται στον αέρα.

Το Βήμα

Οπως οι συμμαθητές στην Ιαπωνία; Ας αρχίσουμε από το να μαζεύουμε τα σκουπίδια που πετάμε γύρω στα θρανία… Για τα βιβλία και τη βαρεμάρα θα συμφωνήσουμε… Άλλωστε εισπράττουμε τα χασμουρητά καθημερινά… 

Ο δρ Πωλ Κέλλυ, διευθυντής ενός πολυθέσιου Γυμνασίου- Λυκείου στην Αγγλία, ξεκίνησε ένα πείραμα που θα διαρκέσει πέντε μήνες: οι 850 μαθητές του σχολείου θα αρχίζουν τα μαθήματα, όχι στις 9 το πρωί, όπως μέχρι τώρα, αλλά στις 10.

Το σχολείο είναι το Μονκσίτον Χάι Σκουλ στο Ουίτλυ Μπέυ του Βόρειου Τάινσαϊντ. Ο στόχος του πειράματος είναι να διαπιστωθεί αν, καθυστερώντας την πρωινή έναρξη των μαθημάτων, οι μαθητές θα έρχονται στο σχολείο καλύτερα προετοιμασμένοι. Έχει την υποστήριξη των μαθητών, των δασκάλων και των γονιών. Αντί να υπνοβατούν στη διάρκεια της πρώτης ώρας με πρησμένα μάτια, οι μαθητές θα μπορούν να απολαμβάνουν ένα ωραίο πρωινό και να αρχίζουν με άνεση τα μαθήματά τους στις 10. Η ελπίδα είναι ότι έτσι θα βελτιωθεί η συγκέντρωσή τους.

Πριν εγκρίνει την πραγματοποίηση του πειράματος, ο δρ Κέλλυ ζήτησε συμβουλές από ειδικούς σε θέματα ύπνου, ιδιαίτερα τον καθηγητή νευρολογικών επιστημών Ράσελ Φόστερ του Κολεγίου Μπρέιζνοουζ της Οξφόρδης. Ο καθηγητής Φόστερ έχει παρουσιάσει έρευνες που δείχνουν ότι οι μαθητές που βρίσκονται στην αρχή της εφηβείας χρειάζονται περισσότερο ύπνο απ΄ ό,τι ο υπόλοιπος πληθυσμός και αποδίδουν καλύτερα το απόγευμα. «Τα περισσότερα σχολικά προγράμματα αναγκάζουν τους εφήβους να λειτουργούν σε ώρες της ημέρας που δεν μπορούν να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους και πολλοί φοιτητές στα πανεπιστήμια εκτίθενται σε σημαντικούς κινδύνους από τη στέρηση ύπνου», επισημαίνει ο Φόστερ. Αρχικά ο δρ Κέλλυ ήθελε να είναι πιο ριζική η αλλαγή και να αρχίζουν τα μαθήματα στις 11 π.μ., όμως τελικά συμφωνήθηκε ως ώρα έναρξης η 10η πρωινή. Τα μαθήματα διαρκούν 30 λεπτά επιπλέον το μεσημέρι και το σχολείο παραμένει ανοικτό για μελέτη έως τις 5 το απόγευμα. «Η άποψή μου είναι πως πρόκειται για ένα πολύ, πολύ σημαντικό ζήτημα, επειδή είναι κάτι που μπορούν να κάνουν τα σχολεία για να βελτιώσουν τη σωματική και την ψυχική υγεία των μαθητών τους», λέει ο δρ Κέλλυ. Το σχολείο παραμένει πάντως ανοικτό από τις 8 π.μ. ώστε, όταν εργάζονται και οι δύο γονείς, να μπορούν να αφήνουν το παιδί τους στο σχολείο πριν από τη δουλειά. Οι περισσότεροι μαθητές υποστηρίζουν αυτήν την αλλαγή του ωραρίου. Εκφράστηκαν όμως και φόβοι μήπως οι έφηβοι εκλάβουν αυτήν την καθυστέρηση της πρωινής έναρξης των μαθημάτων ως ευκαιρία για να κοιμούνται ακόμη πιο αργά το βράδυ. «Τα παιδιά πρέπει να αναλάβουν κάποιες ευθύνες γι΄ αυτά που κάνουν», λέει στον «Ιντιπέντεντ» ο καθηγητής Φόστερ, απευθυνόμενος στους γονείς. «Ξέροντας ότι χρειάζονται εννιάμισι ώρες ύπνο, πρέπει να τις υπολογίζετε προς τα πίσω από την ώρα που ξυπνούν και να εξασφαλίζετε ότι το δωμάτιό τους είναι σκοτεινό και χωρίς αναμμένη την τηλεόραση από την ώρα εκείνη και μετά».

Τα Νέα

Συνήθως τα γράμματα των μαθητών στον Tύπο «φωνάζουν» γονείς ή καθηγητές. Δεν είναι καν αυθάδη, είναι μεγαλόστομα, ανήκουν στα παιδιά που θέλουμε κι όχι σ’ αυτά που έχουμε. Πόσω μάλλον όταν, όπως η προχθεσινή επιστολή 65 μαθητών από το Γυμνάσιο και Λύκειο Πρεσπών, είναι διαμαρτυρία επειδή δεν έχουν καθηγητές.

Σιγά!

Kάτι τέτοια θυμίζουν το σύνδρομο της «Bουλής των Eφήβων», δηλαδή τον μαζικότερο διαγωνισμό κοινοτοπίας και ποδηγέτησης νεανικών φρονημάτων. Aλλά αυτή η επιστολή έχει κάτι διαφορετικό: «Kάποιοι καινούργιοι καθηγητές έρχονται – και πάλι όχι αρκετοί. Tο σχολείο μας αεροδρόμιο! Eρχονται καθηγητές και φεύγουν».

Tα παιδιά των Πρεσπών έχουν ξαναδεί το έργο να διορίζονται στο σχολείο τους καθηγητές στα χαρτιά και οι περισσότεροι, αμέσως μετά, να σπεύδουν να ζητούν απόσπαση αλλού. Bλέπετε, η Πρέσπα είναι μακριά.

Aυτό το «μακρυιά» δεν είναι σήμερα ευκολοχώνευτο για έναν 16άρη της Πρέσπας. Tο ακούει από τα πρώτα του χρόνια. Oι εφημερίδες δύσκολα φθάνουν στον Λαιμό στον Αγιο Γερμανό ή στους Ψαράδες. Παλαιότερα, δύσκολα έφθανε τον χειμώνα και το λεωφορείο του KTEΛ για να μεταφέρει τους μαθητές του Λυκείου στη Φλώρινα. Tριάντα χιονισμένα χιλιόμετρα δεν ήταν απλή υπόθεση.

Διαβάστε όλο το άρθρο του Τάκη Καμπύλη στην Καθημερινή

Τώρα τι να πούμε σε αυτά τα παιδιά; το πιθανότερο είναι ότι ανήκουν στο σχολείο τους οργανικά καμιά εικοσαριά καθηγητές, που δεν έχουν επισκεφθεί τις Πρέσπες ούτε για τουρισμό. Αλλά μαζεύουν τα μόρια…

Στη Γερμανία μαθητές με ονόματα όπως Γιάκομπ, Μαξιμίλιαν ή Αλεξάντερ και μαθήτριες με ονόματα όπως Χάνα, Σοφίε ή Σαρλότε θα τύχουν καλύτερης αντιμετώπισης από δασκάλους και καθηγητές, διότι στην πλειονότητά τους θα θεωρηθούν εκ των προτέρων «καλοί και πειθαρχημένοι». Αν όμως ένα παιδί λέγεται Τζάστιν, Μορίς, Αντζελίνα ή Σαντάλ θα δημιουργήσει κακή εντύπωση. Σύμφωνα με έρευνα γερμανικού πανεπιστημίου σε 2.000 δείγματα, τα παραδοσιακά γερμανικά ονόματα προδιαθέτουν θετικά τους διδάσκοντες, ενώ τα ξενόφερτα ή όσα τιμούν διασημότητες δημιουργούν ισχυρές προκαταλήψεις. Η έρευνα έδειξε ότι είναι πιθανότερο παιδιά με ονόματα αστέρων της τηλεόρασης και του κινηματογράφου να προέρχονται από οικογένειες λιγότερο μορφωμένες και εύπορες.

Το Βήμα

Λοιπόν ποια είναι τα αγαπημένα σας; Είναι αλήθεια ότι σιγά-σιγά εξαφανίζονται οι Γιωργάκηδες και πληθαίνουν οι Ιάσονες, Ορέστηδες… Αλλά πείτε μας ποια ονόματα σας εμπνέουν εμπιστοσύνη; Αν θέλετε να αναζητήσετε τη σημασία του ονόματός σας, σας βρήκα το www.behindthename.com

οι μαθητές:

Πρωτότυπη παιδαγωγική μέθοδος!

Ένας μαθητής από τη Μαλαισία τιμωρήθηκε να καπνίσει 42 τσιγάρα, όταν η διεύθυνση του σχολείου ανακάλυψε μέσα στο φοριαμό του ένα τσιγάρο και αναπτήρα.

Ο 16χρονος Μοχάμαντ Αλιφ Αριφίν, δήλωσε ότι δεν γνώριζε πώς βρέθηκε το τσιγάρο στο φοριαμό του, αλλά ο διευθυντής του σχολείου και ο επιστάτης του κοιτώνα επέλεξε να τον τιμωρήσει παραδειγματικά μπροστά στους συμμαθητές και τους καθηγητές του.

“Κράτησε περισσότερο από δύο ώρες. Αναγκάστηκα να καπνίζω τέσσερα τσιγάρα μαζί μέχρι να συμπληρωθεί ο αριθμός των 42 τσιγάρων”, δήλωσε ο Μοχάμαντ Αλιφ στην εφημερίδα New Straits Times.

Το σχολείο τον έστειλε στη συνέχεια στο σπίτι του ενημερώνοντας τους κηδεμόνες του ότι είναι αδιάθετος.

Η θεία του μαθητή δήλωσε ότι ο ανιψιός της έβηχε συνεχώς.

“Μετά από δύο ημέρες παρατήρησα ότι τα χείλη του ήταν πρησμένα και τον ανάγκασα να μου πει τι συνέβη. Δεν μπορούσε να φάει επί πέντε ημέρες”, δήλωσε η γυναίκα στην εφημερίδα.

Ο θείος του παιδιού κατέθεσε μήνυση εναντίον του διευθυντή και του σχολείου.

[via]

Διαβάζω ότι το ΥΠΕΠΘ σκέφτεται να προχωρήσει σε  απευθείας αναμετάδοση των μαθημάτων των σχολείων μέσω διαδικτύου στα σπίτια των μαθητών που θα απουσιάζουν από μία έως μερικές ημέρες λόγω ιώσεων. Πώς ακριβώς θα πιστοποιείται ότι ο μαθητής δε βαρέθηκε απλά και γύρισε από την άλλη πλευρά να συνεχίσει την τρυφερή του σχέση με το Μορφέα; Θα προστεθεί άλλο ένα καθήκον στις στιβαρές μας πλάτες; Εννοείται χωρίς επιπλέον αποζημίωση, βρε κουτά. Μήπως ετοιμαζόμαστε για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση λόγω της πανδημίας γρίπης;

Βέβαια για τους κατ’οίκον διδαχθέντες ίσως είναι μία οικονομική λύση. Για τους λουφάζοντες όμως;

Να δω εγώ όλους τους πιστοποιημένους συναδέλφους να συνδέονται μέσω webcam με το κρεβάτι του πόνου του μαθητή τους…

Φαίνεται ότι το εξ αποστάσεως προτιμάται από τη νέα ηγεσία του ΥΠΕΠΘ. Εχει προταθεί ως εναλλακτική πρόταση και για την επιμόρφωση στο νέο ΕΣΠΑ… Κανείς δε θα μείνει χωρίς επιμόρφωση. Τρέμετε εσείς στην Τήλο. Οι εξ αποστάσεως επιμορφωτές επελαύνουν.

Αν αντικαταστήσετε τη σημαία με οποιαδήποτε της αρεσκείας σας θα διαπιστώσετε πόσο θλιβερά αληθινό είναι το μήνυμα του σκιτσογράφου.

Ο Νίκος Φωτόπουλος ερευνητής σε θέματα εκπαιδευτικής πολιτικής  προσεγγίζει σε άρθρο του στην Ελευθεροτυπία το θέμα της ποιότητας στην εκπαίδευση.

Η «ποιότητα» στην εκπαίδευση αποτελεί απαίτηση όλων. Ιδιαίτερα σήμερα που η εκπαίδευση είναι μαζική, ταχύτατα αναπτυσσόμενη και προϋποθέτει το συντονισμό, την ενεργοποίηση αλλά και τη συνέργια πολλών παραγόντων. Αναλυτικά προγράμματα, σχολικά εγχειρίδια, κτίρια και τεχνολογικός εξοπλισμός, διδακτικές μέθοδοι, διοικητικοί και υποστηρικτικοί μηχανισμοί, βασική κατάρτιση και επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, κρατική χρηματοδότηση, μοντέλα διοίκησης και οργάνωσης της σχολικής μονάδας αποτελούν μερικές μόνο από τις παραμέτρους που συνθέτουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο καλείται να πραγματωθεί η εκπαιδευτική πράξη, επηρεάζοντας ταυτόχρονα την ουσία και την αποτελεσματικότητά της.

Η ποιότητα στην εκπαίδευση και ο σχετικισμός του περιεχομένου της

Είναι σαφές ότι η οποιαδήποτε προσέγγιση της ποιότητας στην εκπαίδευση σχετίζεται με το «πεδίο ορισμού» της, το τι δηλαδή θεωρούμε ως κοινωνία ποιότητα και ποια είναι τα συστατικά της στοιχεία. Είναι ευνόητο ότι ο ορισμός της ποιότητας είναι προβληματικός, γιατί η ίδια η έννοια από μόνη της δεν είναι ούτε πολιτικά αθώα ούτε κοινωνικά ουδέτερη. Αντίθετα, συναρτάται από τους στόχους και τις στρατηγικές προτεραιότητες που ένα εκπαιδευτικό σύστημα θέτει καθώς και τις πρακτικές που αυτό χρησιμοποιεί για να επιτευχθούν οι στόχοι αυτοί. Με άλλα λόγια, το ζήτημα της ποιότητας δεν αποτελεί μια διαχρονική σταθερά, την οποία θα πρέπει a priori να αποδεχθούμε, αντίθετα συνιστά μια κοινωνική μεταβλητή την οποία θα πρέπει διαρκώς να σμιλεύουμε παλεύοντας ταυτόχρονα να συν-διαμορφώνουμε το περιεχόμενο και τη δυναμική της.

Χαρακτηριστική, στην περίπτωση αυτή, είναι η πρόσφατη έρευνα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου που φέρνει στο προσκήνιο τον προβληματισμό αυτό, επιχειρώντας ουσιαστικά μια σύγχρονη προσέγγιση της έννοιας της ποιότητας στην εκπαίδευση μέσα από τις απόψεις γονέων, μαθητών και εκπαιδευτικών.

Απαισιοδοξία, απογοήτευση, δυσθυμία: συνώνυμα του εκπαιδευτικού μας συστήματος

Διαβάστε τη συνέχεια

Σύμφωνα με έρευνα που διεξήγαγε πέρυσι το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, τα κύρια συναισθήματα που αναπτύσσουν οι Έλληνες μαθητές όταν βρίσκονται στο σχολείο τους είναι κούραση, πίεση, πλήξη και άγχος. Το κυρίαρχο συναίσθημα των μαθητών στο σχολείο, σε ποσοστό 68%, είναι η κούραση· ακολουθεί η πίεση (58%), η πλήξη (53%), το άγχος (52%), η απογοήτευση (32%), η απαισιοδοξία (27%) και η οργή (23%). Χαρά και αισιοδοξία νιώθει μόνο ένα 22%, αίσθηση δημιουργικότητας ποσοστό 18%, ασφάλεια 17%, αίσθηση συλλογικότητας το 16% και ηρεμία (ή μοναξιά) το 15%.

Ετσι για να προετοιμάζονται για την ενήλικη ζωή τους. Μήπως η έρευνα προχώρησε πέρα από τις διαπιστώσεις και στην αναζήτηση των αιτίων; 

Μήπως να γίνει μία έρευνα και για τα συναισθήματα των καθηγητών; Γιατί βλέπω ολοένα και πληθαίνουν οι αναρρωτικές μακράς διαρκείας λόγω ψυχικής νόσου…

Τα Νέα

λόγω της επίδρασης των  νέων ψηφιακών μέσων

http://digitallearning.macfound.org

«Χοντρός». «Βαρέλω». «Βουβάλι». «Φάλαινα»: είναι ορισμένοι μόνο από τους χαρακτηρισμούς με τους οποίους «στολίζουν» οι Έλληνες μαθητές τους συμμαθητές τους που έχουν παραπανίσια κιλά. Ταυτόχρονα, το υπέρβαρο παιδί στα μάτια των συμμαθητών του είναι «ο άσχημος, ο χαζός ή ο κακός της τάξης».Τον ρατσισμό και το στίγμα βιώνουν από την ηλικία του δημοτικού τα παχύσαρκα παιδιά και μάλιστα από τους συνομιλήκους τους που είναι αδύνατοι και πιο «αποδεκτοί» από την κοινωνία. Αυτό δείχνει η έρευναμε θέμα τον στιγματισμό των παχύσαρκων παιδιών- που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.

Οι επιστήμονες έδωσαν ερωτηματολόγια σε 1.861 παιδιά ηλικίας 10-11 ετών (Ε΄ Δημοτικού) από 45 σχολεία της Κεντρικής Ελλάδας. Τους ζήτησαν να απαντήσουν ποιον τύπο παιδιού θεωρούν πιο δημοφιλή (ποιος τους αρέσει περισσότερο). Είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε έξι: σε ένα αδύνατο παιδί, ένα παχύσαρκο, ένα παιδί με πατερίτσες, ένα σε αναπηρικό αμαξίδιο, ένα χωρίς το αριστερό του χέρι, ένα με μία ουλή στο πρόσωπο. Και στη συνέχεια να κατατάξουν τις προτιμήσεις τους.

Περισσότεροι από τους μισούς μαθητές (56,4%, 949 στον αριθμό) κατέταξαν το παιδί με τα παραπανίσια κιλά στην τελευταία ή προτελευταία θέση των προτιμήσεών τους! Σημειώνεται ότι στην έρευνα συμμετείχαν μαθητές όλων των σωματικών διαπλάσεων (με κανονικό βάρος, υπέρβαροι, παχύσαρκοι, κάτω από το κανονικό). Πάντως, ακόμα και οι παχύσαρκοι μαθητές βαθμολόγησαν αυστηρά τους παχύσαρκους. Αντίθετα, η συντριπτική πλειονότητα των μαθητών (81,4%) κατέταξε το αδύνατο παιδί στην 1η ή στη 2η θέση.

Τα αποτελέσματα της μελέτης«Ο στιγματισμός της παχυσαρκίας στα παιδιά. Έρευνα σε ελληνικά δημοτικά σχολεία», που δημοσιεύονται στο επιστημονικό περιοδικό «Αppetite»- δείχνουν ότι οι Έλληνες μαθητές είναι έντονα προκατειλημμένοι απέναντι στους συνομιλήκους τους με αυξημένο σωματικό βάρος, αναφέρουν οι ερευνητές. Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι μπορεί να προκληθούν σοβαρά ψυχοκοινωνικά προβλήματα, καθώς και δυσκολίες στην κοινωνικοποίησή τους εξαιτίας της αντιπάθειας και του χλευασμού που εισπράττουν από τους συμμαθητές τους. Μερικές από τις σοβαρές συνέπειες στα παχύσαρκα παιδιά που βιώνουν αυτόν τον στιγματισμό «μπορεί να είναι η χαμηλή αυτοεκτίμηση ή η κατάθλιψη, όπως έχουν δείξει πολλές έρευνες στο εξωτερικό» λέει στα «ΝΕΑ» η ψυχολόγος κ. Μαρία Κορώνη, από τους υπευθύνους της έρευνας.

Οι Ελληνες μαθητές απασχολούνται στο σχολείο τις περισσότερες ώρες από τους άλλους Ευρωπαίους συνομηλίκους τους, διαβάζουμε σε άρθρο του Απ. Λακασά. Επιπροσθέτως, οι εξωσχολικές δραστηριότητες οδηγούν τα παιδιά στα όρια της αντοχής τους, ενώ οι μικρότεροι μαθητές «λυγίζουν» και από το βάρος της σχολικής τσάντας.

Το πρωί στο σχολείο, ακολουθούν το απόγευμα τα φροντιστήρια και μετά το διάβασμα για την επόμενη ημέρα. Ερευνα δείχνει ότι ένας 15χρονος, μετά τις ώρες του σχολείου, έχει τουλάχιστον 4 ώρες καθημερινά φροντιστήριο, το οποίο επιβαρύνει το καθημερινό του πρόγραμμα που περιλαμβάνει και τις ώρες του διαβάσματος. Αποτέλεσμα είναι να μένει ελάχιστος χρόνος για ξεκούραση. Οι Ελληνες μαθητές εργάζονται περισσότερο και από έναν φιλόδοξο επαγγελματία!

Οι γονείς αντιλαμβάνονται τον ελεύθερο χρόνο ως ευκαιρία το παιδί να κάνει περισσότερες δραστηριότητες εκτός σχολείου. Το φορτώνουν, καθώς στο βάθος κρύβεται μια δική τους διάθεση από το δημοτικό το παιδί να μάθει πράγματα που απαιτούνται για την εισαγωγή το πανεπιστήμιο. Ετσι στα παιδιά λείπει το παιχνίδι, η επικοινωνία με τους συνομηλίκους τους αλλά και η επικοινωνία με τους γονείς.

Πως άραγε μετά από τόσες ώρες μαθημάτων έχουμε αυτά τα πενιχρά αποτελέσματα στη μάθηση;

Μήπως το πρόβλημα είναι η έλλειψη εστίασης των αναλυτικών μας προγραμμάτων; Φορτώνουμε τα παιδιά ώρες αλλά όχι μάθηση.

Ο Χρήστος Γιανναράς υποστηρίζει σε επιφυλλίδα του στην “Κ” την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών: “Το υπουργείο Παιδείας και τα παιδαγωγικά του επιτελεία δεν διαθέτουν την ποιότητα του ανθρώπινου υλικού για τέτοια ουσιώδη τολμήματα, τη διαπίστωση επαληθεύουν τα «αναλυτικά προγράμματα» διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας και Ιστορίας: πραγματική συμφορά. …Οσοι πολίτες έχουν οποιασδήποτε μορφής επαφή με το σχολείο στην Ελλάδα σήμερα μπορούν να βεβαιώσουν πόσο ανατριχιαστικά (στην κυριολεξία) χαμηλό είναι το επίπεδο των πτυχιούχων που παράγονται στις εκπαιδευτικές σχολές των ελλαδικών πανεπιστημίων”.