Terra Computerata

Αν δεν υπήρχαν σχολεία, να παίρνουν τα παιδιά μακριά από το σπίτι κάποιες ώρες, τα τρελοκομεία θα ήταν γεμάτα από μητέρες.

Εντγκαρ Χάουι (αμερικανός δημοσιογράφος-συγγραφέας)

Αν δεν υπήρχαν σχολεία, να παίρνουν τα παιδιά μακριά από το σπίτι κάποιες ώρες, τα τρελοκομεία θα ήταν γεμάτα από μητέρες.

Εντγκαρ Χάουι (αμερικανός δημοσιογράφος-συγγραφέας)

Υπάρχουν και χειρότερα…

Προσπαθήστε να μην δείχνετε τη νευρικότητά σας. Αν χαλαρώσετε μπορεί και να το απολαύσετε.

Καλό θα ήταν να αφήσετε το παιδί σας να επιλέξει μόνο του τα ρούχα που θα φορέσει την πρώτη ημέρα στο σχολείο, ώστε να τονωθεί η αυτοπεποίθησή του και να νιώσει ως το next top model. Βέβαια, αν ο Κωστάκης επιλέξει το μαγιό και τα μπρατσάκια ή η Μαιρούλα ντυθεί και βαφτεί σαν την Μπάρμπι, χώστε τους καμιά σφαλιάρα, ώστε να συνειδητοποιήσουν πως πρόκειται να πάνε στο σχολείο και όχι στο καρναβάλι του Μοσχάτου. Είναι πολύ πιθανό το παιδί σας να θελήσει να πάρει μαζί του στο σχολείο κάτι οικείο, ώστε να αισθάνεται άνετα. Εξηγήστε του πως δεν μπορεί να πάρει τη γιαγιά στο σχολείο -γιατί η γιαγιά πρέπει να μαγειρέψει, να βάλει πλυντήριο, να απλώσει, να σιδερώσει και να σφουγγαρίσει το σπίτι σας- και επιτρέψτε του να πάρει μαζί του τον σκύλο· ένα λυσσασμένο ντόμπερμαν θα του φανεί πολύ χρήσιμο στο σχολείο, αφού θα κρατήσει μακριά του τους συμμαθητές του και θα τους κάνει να αντιμετωπίζουν το παιδί σας με σεβασμό.

Συμβουλές του Πιτσιρίκου

Ένας μικρός Σεπτέμβρης βάζει τα κλάμματα
που στο σχολειό τον πάνε να μάθει γράμματα
θέλει να παίξει ακόμα με τ’άστρα τ’ ουρανού
πριν έρθουν πρωτοβρόχια και συννεφιές στο νου
πρωτάκι, σχολιαρούδι, του κλέβουν το τραγούδι,
του κλέβουν το τραγούδι…

Ένας γλυκός Σεπτέμβρης στάζει το μέλι του
σωστό παλικαράκι τρυγάει τ’ αμπέλι του
στα Σπάτα λινοβάτης, στο Κορωπί γαμπρός
να τρέμουν τα κορίτσια στα βλέφαρά του μπρος
φυσάει ο απηλιώτης, ο ζέφυρος της νιότης
φυσάει ο απηλιώτης…

Ένας παλιός Σεπτέμβρης φίλος αχώριστος
καθώς περνούν τα χρόνια γίνεται αγνώριστος
το κόκκινο ραγίζει στα μήλα της Ροδιάς
κίτρινα πέφτουν φύλλα στον κήπο της καρδιάς
Η νύχτα μεγαλώνει, δίχτυα στο φως απλώνει,
η νύχτα μεγαλώνει..

Εχοντας για ασπίδα μου αυτό το απόφθεγμα αντιμετωπίζω την πρώτη μου μέρα στο σχολείο, που για έναν καθηγητή δεν συμπίπτει με τη μουδιασμένη αρχή των μαθημάτων, αλλά με την πρώτη κωματώδη συνέλευση των καθηγητών.

Οπως και να’ χει, στην πρώτη συνέλευση καθηγητών της 16ης χρονιάς μου διδασκαλίας καταφτάνω οπλισμένος με το απόφθεγμα των δεκάξι μου χρόνων, με τούτο τον αμυντικό εξοπλισμό, και φτάνω εσκεμμένα αργοπορημένος. Με αυτό τον τρόπο αποφεύγω την ανυπόφορη ιεροτελεστία των χαιρετισμών για μία επανασύνδεση η οποία, μετά τις ξένοιαστες διακοπές, δεν ενώνει αλλά χωρίζει.

Διασχίζω την αίθουσα. Το βουητό αιωρείται στην αίθουσα σα μίασμα, μια θολή και απροσδιόριστη μάστιγα, μία από εκείνες τις αρρώστιες του αέρα που μόλυναν τις καταραμένες πόλεις στις ελληνικές τραγωδίες. Το πρώτο στάδιο της πανούκλας.

Ο διευθυντής κάνει μία από τις φλύαρες προγραμματικές του δηλώσεις αλλά κανείς δεν τον ακούει. Το αντίθετο, μάλιστα. Οι περισσότεροι συνάδελφοι, ακόμη κι εκείνοι που δεν έχουν κέφι, κουβεντιάζουν με τον διπλανό τους. Πραγματικό μποϊκοτάζ. Ποτέ δεν τον συμπάθησαν, ποτέ δεν έγινε αρεστός, επειδή του έλειπε η αίσθηση του γελοίου. Φέτος έχουν αποφασίσει να τον ξεκάνουν. Σημαδεύοντας το αδύνατο σημείο του, το αδύνατο σημείο κάθε ανθρώπου της εποχής μας, και συγκεκριμένα των ανθρώπων που κάνουν το επάγγελμά μας: το νευρικό σύστημα. Εχουν υιοθετήσει μια τακτική φθοράς. Πετυχημένη, πάντα πετυχημένη όταν πρόκειται για ανθρώπους.Λίγους ακόμα μήνες με αυτήν την αντιμετώπιση, και θα σωριαστεί χτυπημένος από την κατάθλιψη, την επαγγελματική νόσο του σιναφιού μας.

Για όλους τους άλλους είμαστε οι “Γιαπωνέζοι”. Μας βάφτισαν έτσι εις μνήμην των στρατιωτών της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου, οι οποίοι, ακόμη και μετά τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, συνέχισαν να μάχονται υπερασπιζόμενοι τις άχρηστες θέσεις τους σε νησάκια διάσπαρτα στον Ειρηνικό, ή επειδή ποτέ δεν έμαθαν για τη συνθηκολόγηση της χώρας τους, ή επειδή αρνούνται να παραδεχτούν ότι ο θείος τους αυτοκράτορας είχε παραδοθεί.

Δεν ήταν όμως η υπεροψία του νικητή που μας έδωσε το παρωνύμιο. Ηταν η κακεντρέχεια των ηττημένων για όποιον, νικημένο επίσης, δεν παραδίνεται μπροστά στην πανωλεθρία. Ο πόλεμος για τη δημόσια παιδεία έχει τελειώσει, η μάχη για την εκπαίδευση της νέας γενιάς έχει χαθεί εδώ και καιρό, κι όμως εμείς, βλακωδώς, δεν καταθέτουμε τα όπλα.

Περιμένω την 10η του μηνός, ημέρα έναρξης των μαθημάτων, όπως οι καταραμένες πόλεις των αρχείων ελληνικών τραγωδιών περίμεναν να σηκωθεί από τη θάλασσα το δροσερό μαϊστράλι, για να σαρώσει την αρρώστια από τον αέρα. Μα ακόμα κι εκείνη τη μέρα, περιστοιχισμένος από τους μαθητές μου, αφού κλείσω πίσω μου την πόρτα της αίθουσας, θα επαναλάβω για άλλη μία φορά το απόφθεγμά μου. Τότε όμως δεν θα το κάνω για να διαχωρίσω εμένα από τους άλλους, αλλά για να προστατεύσω τους άλλους από εμένα.

Είμαι ανάμεσά σας, αλλά όχι μαζί σας.

ANTONIO SCURATI, Δάσκαλος και μαθητής, μετ.: Δήμητρα Δότση εκδ. Πόλις,σελ. 192.

Μήπως τελευταία αισθάνεστε  κι εσείς λίγο Γιαπωνέζοι;

Κάθε έναρξη της σχολικής χρονιάς θυμάμαι την εκπληκτική ερμηνεία της Τζούντι Γκεντζ στην ταινία ¨Ανατομία ενός σκανδάλου” καθώς υποδέχεται τους νέους μαθητές στο σχολείο. Στην εκκίνηση λοιπόν η δυσκολότερη χρονιά της δεκαετίας…