Ο συγγραφέας Πάνος Χριστοδούλου μοιράζεται το όνειρό του για το σχολείο:
“Ποτέ δεν ανυπομονούσα να ανοίξουν τα σχολεία το Σεπτέμβρη (σ’ αυτό έμοιαζα πολύ με τον Αλκη, τον πρωταγωνιστή του βιβλίου μου “Ο Ναβίντ δεν ήρθε για διακοπές”, εκδ. Κέδρος). Παρόλο που περνούσα τρεις ολόκληρους μήνες παραθερίζοντας στο Μάτι Αττικής, δεν χόρταινα θάλασσα, ποδήλατο και γενικώς παχνίδι από το πρωί ώς το βράδυ! Δυστυχώς, όλα αυτά τα παραπάνω τελείωναν μαζί με τον Αύγουστο. Τότε η μέρα μίκραινε, άρχιζαν οι προετοιμασίες για την οικογενειακή επιστροφή στο διαμέρισμα της Αθήνας και μαζί άρχιζαν οι διαφημίσεις για σάκες και λοιπά σχολικά είδη, που αντιπαθούσα, καθώς μου υπενθύμιζαν ότι κόντευε η επιστροφή στο σχολείο και στις… έγνοιες: έγνοια να περνάω απαρατήρητος ώστε να μη με σηκώνουν για μάθημα (ειδικά στα μαθηματικά που πάντα ήμουν σκράπας, όπως ο Αλκης) και έγνοια να μάθω να ντριπλάρω καλά την μπάλα ώστε να πείσω τον γυμναστή να με βάλει στην ομάδα του σχολείου.
Τελικά, τίποτε από αυτά δεν κατάφερα: ο δάσκαλος με ξετρύπωνε πίσω από τις πλάτες των μπροστινών μου και με σήκωνε στον πίνακα για να πω μάθημα (πάντα τρέμοντας και κομπιάζοντας) και οι ντρίπλες δεν πέτυχαν!
Σήμερα, μετά από σχεδόν 30 χρόνια που πρωτοπήγα σχολείο, οι διαφημίσεις σχολικών εξακολουθούν να μου προκαλούν μελαγχολία ότι το καλοκαίρι τελείωσε κι εγώ πρέπει να επιστρέψω στο σχολείο! Πάντως, αν έπρεπε σώνει και καλά να επιστρέψω σήμερα–πρώτη μέρα σε ένα οποιοδήποτε σχολείο, δεν θα ήθελα αγιασμούς, κανάλια, επισήμους και πολιτικούς που θυμούνται τα σχολεία και τα παίρνουν σβάρνα αποκλειστικά και μόνον αυτή τη μέρα. Θα ήθελα μονάχα τον διευθυντή, χωρίς πολλά λόγια και φανφάρες, να μας καλωσορίσει σε ένα σχολείο με καλύτερες υποδομές, με ανθρωποκεντρική κατεύθυνση, που θα έχει κύριο σκοπό να μας κοινωνικοποιήσει και να μας μάθει να συνυπάρχουμε και να σεβόμαστε τη φύση και τους συνανθρώπους μας (απ’ όποια χώρα κι αν προέρχονται), που θα είναι λιγότερο χριστιανοκεντρικό και αρχαιολάγνο και αντί να μας φορτώνει ξερές και άχρηστες γνώσεις προς αποστήθιση, θα μας βοηθά να αναπτύσσουμε την κρίση και τις δεξιότητές μας και θα μας αφήνει ελεύθερο χρόνο. Α, και ο γυμναστής θα βάζει στην ομάδα ακόμη κι αυτούς που δεν είναι και τόσο καλοί στις ντρίπλες!».
Άρθρα (RSS)