Terra Computerata

Χτες στην τάξη μία μαθήτρια με πλησίασε για να ακουμπήσει τον πόνο της. Είχαν απελάσει τον αδελφό της. Τον συνέλαβαν μια νύχτα. Ήταν ερωτευμένος και δεν τον χώραγε το σπίτι του.

“Και να’σαι μόνος, σκοτεινός μέσα στη νύχτα και ακυβέρνητος σαν τ΄άχερο  στ’ αλώνι”.

Τώρα το μέλλον του είναι  δύο χρόνια στράτευσης στην Αρμενία. Κι εκείνη είχε πολλές απορίες και πολύ συσσωρευμένο πόνο για την ηλικία της. Είχε επισκεφθεί τον αδερφό της στα κρατητήρια και είδε τις συνθήκες κράτησης. Με ρώτησε γιατί οι αστυνομικοί τους φέρονται λες και δεν απευθύνονται σε ανθρώπους.

Τι να της πω; για την κατάχρηση εξουσίας στην οποία υποκύπτουμε καθημερινά;

Σκεφτόμουν ότι πολλές φορές η πραγματικότητα αντιγράφει την τέχνη καθώς στο μυαλό μου είναι ακόμη η ταινία του Καντέ “Ανάμεσα στους τοίχους”και το περιστατικό με τη μητέρα του κινέζου μαθητή. Εδώ και αιώνες τραβάμε γραμμές και τις ονομάζουμε σύνορα, χτίζουμε τείχη, συντηρούμε το παγκόσμιο σύστημα. Αλλά οι άνθρωποι γίνονται άραγε πιο ευτυχισμένοι στο διάβα των αιώνων;

” τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμαλώτου

τη σκέψη του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια

δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς”.

“Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες τους πολέμους,

ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο”.

Αυτό το Σαββατοκύριακο στο μικρό, άνυδρο Αγαθονήσι των 80 κατοίκων άρχισαν να καταφθάνουν 26 παιδιά ηλικίας από 40 ημερών έως 10 ετών με τις μητέρες τους, περίπου 50 ασυνόδευτοι ανήλικοι και μερικοί ενήλικοι άνδρες. Από το πρωί του Σαββάτου μέχρι το μεσημέρι της Κυριακής, οι ακρίτες του Αγαθονησίου περισυνέλεξαν με τις βάρκες τους από τις παρακείμενες βραχονησίδες 133 ανθρώπους. Αυτοί είχαν καταφέρει να σωθούν από τις βάρκες που σχίζουν οι διακινητές μόλις μπουν στα ελληνικά χωρικά ύδατα.

Κυριακή μεσημέρι η «Κ» επικοινώνησε με τον ασθμαίνοντα κοινοτάρχη Αγαθονησίου κ. Ευάγγελου Κόττορο, που όπως χαρακτηριστικά είπε: «Ακόμη μαζεύουμε κόσμο, στην πλειονότητά τους παιδιά. Ημουν δάσκαλος. Δεν μπορώ να εγκαταλείψω παιδιά. Η Πάτμος δεν τους δέχεται. Πήρα τον νομάρχη, πήρα τον περιφερειάρχη. Δεν ξέρω τι θα γίνει. Τα αποθέματα των εστιατορίων έχουν εξαντληθεί. Τα παιδιά κλαίνε γιατί πεινάνε και δεν έχω τίποτα να τους δώσω. Είναι όλοι βρεγμένοι και δεν έχουμε ρούχα να τους δώσουμε. Δεν ξέρω τι να κάνω? Χθες το βράδυ τους στοίβαξα στην αποθήκη του Συνεταιρισμού. Δεν νομίζω ότι θα αντέξουμε άλλη μια νύχτα».

Το ίδιο εκείνο βράδυ σε σύσκεψη που έγινε στην Πάτμο, ο δήμαρχος κ. Γρηγόρης Καμπόσος και ο νομάρχης κ. Γιάννης Μαχαιρίδης υπερθεμάτισαν της επιλογής να μην τους δεχθούν στην Πάτμο. Κυρίαρχο το επιχείρημα ότι «στη Μάλτα τους βουλιάζουν και στην Ιταλία τους πνίγουν» ?

Homo homini lupus –Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο, λύκος.

Άρθρο τη Καθημερινής