H φετινή βράβευση της άγνωστης στο ευρύ κοινό Χέρτα Μίλερ επανέφερε το θέμαΟι επιλογές της Σουηδικής Ακαδημίας για το Νομπέλ Λογοτεχνίας από το 2000 και δώθε προκαλούν συχνά -αν όχι κάθε χρόνο- ζωηρές αντιδράσεις.
Είτε διότι, όπως στην περίπτωση του Λε Κλεζιό και του Γκάο Ξινγιάν, η φήμη των συγγραφέων που λαμβάνουν το πολυτίμητο βραβείο σπανίως ξεπερνάει τα γεωγραφικά όρια της πατρίδας ή του τόπου διαμονής τους, είτε διότι τα κριτήρια επιλογής μοιάζουν να είναι πρωτίστως, αν όχι αποκλειστικά, εξωλογοτεχνικά.
Το ερώτημα που τίθεται με μεγαλύτερη ένταση κάθε χρόνο, αφορά στο μέγεθος της κοινωνικής απήχησης του μεγαλύτερου λογοτεχνικού βραβείου στον κόσμο σε εποχές ισχνών αγελάδων όσον αφορά στους αναγνώστες «καλής» ή «υψηλής» λογοτεχνίας ανά την υφήλιο. Το καινοφανές φαινόμενο συγγραφέων που παραμένουν αδιάβαστοι και ξαναβυθίζονται στη σχετική ανωνυμία μετά τη βράβευσή τους, επιτείνει την αγωνία του ερωτήματος.
Διότι, αν και διανύουμε εποχές απ’ όπου εκλείπουν τα δυσθεώρητα αναστήματα όπως του Τόμας Μαν, του Γέιτς ή του Πάστερνακ, τα οποία επέβαλαν και δεν επιβάλλονταν από το βραβείο, η πιθανή υποτίμηση της καθαρής αξίας του Νομπέλ ενδεχομένως αντικατοπτρίζει μια συνολική υποτίμηση της αξίας της λογοτεχνίας.
Το ερώτημα που προκύπτει σε συνδυασμό με τα παραπάνω είναι κατά πόσο το μειωμένο ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού για πολλούς από τους νομπελίστες της τελευταίας δεκαετίας οφείλεται στην ανάδειξη της Σουηδικής Ακαδημίας της πολιτικής, κοινωνικής δράσης ή αντίδρασης των βραβευθέντων, εις βάρος ενίοτε της αμιγούς λογοτεχνικής τους αξίας. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, η ανάδειξη στο παγκόσμιο λογοτεχνικό στερέωμα συγγραφέων όπως ο Ιμρε Κέρτεζ ή ο Τζον Κούτσι συνιστά ικανοποιητικό αντίλογο στους αμφισβητίες των προθέσεων των Σουηδών. Ζητήσαμε από δύο σύγχρονους, εξόχως αξιόλογους συγγραφείς, τον Νίκο Δαββέτα και τον Κώστα Χατζηαντωνίου, να καταθέσουν τη γνώμη τους σχετικά με τα κριτήρια και τις πρόσφατες επιλογές της Σουηδικής Ακαδημίας.
«Οι μαθητικές παρελάσεις, που κληρονομήσαμε από τον Μεταξά, δεν έχουν νόημα. Πουθενά αλλού δεν γίνονται. Τη 14η Ιουλίου, οι Γάλλοι πολίτες βγαίνουν και χορεύουν στους δρόμους. Πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους γιορτής, πιο ζωντανούς. Ομως εμείς φανατιζόμαστε. Φοβόμαστε μη χάσουμε τη σημαία μας…».
Λόγια της Αλκης Ζέη, πριν από δύο χρόνια περίπου, αναφορικά και με τις μαθητικές παρελάσεις, μια επινόηση του Φρειδερίκου της Πρωσίας, όταν ήταν υπό διαμόρφωση τα εθνικά κράτη, που αποθεώθηκε στη χιτλερική Γερμανία και η οποία καθιερώθηκε στην Ελλάδα επί Μεταξά και ήταν εθνικό πρόταγμα της δικτατορίας του. Την παλιά τους «αίγλη» αναστήλωσε το 1967 η δικτατορία του Παπαδόπουλου.
Τα τελευταία χρόνια όλο και πυκνώνουν οι φωνές και από πολλούς εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων που διαφωνούν, καθώς «η παρέλαση επισκιάζει τον παιδευτικό χαρακτήρα που πρέπει να έχει για το σχολείο ο εορτασμός των εθνικών επετείων».«Μιλιταρισμός και εθνικοφροσύνη»
Η Χριστίνα Κουλούρη, καθηγήτρια Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσουτοποθετείται:
«Η απάντηση (θετική ή αρνητική) στο ερώτημα αν πρέπει να καταργηθούν οι παρελάσεις εξαρτάται από τον στόχο που εξυπηρετούν σήμερα οι σχολικές παρελάσεις στο πλαίσιο της αγωγής του πολίτη.
Αν θεωρήσουμε ότι οι παρελάσεις εντάσσονται στο εκπαιδευτικό έργο (πάντως καταναλώνουν εκπαιδευτικό χρόνο), ποιος ακριβώς είναι ο παιδαγωγικός τους ρόλος;
Η μιλιταριστική οργάνωση, ο αποκλεισμός όλων εκείνων (μικρών παιδιών, πάντως) που δεν “δικαιούνται” να μοιράζονται τη γαλανόλευκη βάσει σοβινιστικών συνειρμών, τα “σκάνδαλα” που ξεσπούν κατά καιρούς με θύματα άριστους μεν αλλά αλλοδαπούς μαθητές δεν αφήνουν περιθώρια παρανόησης ως προς το συμβολισμό της παρέλασης. Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι μεταπολεμικά η υπεράσπιση της σημαίας εναποτίθετο μόνο σε όσους πρόσφεραν τα εχέγγυα της εθνικής “αυθεντικότητας”, η οποία ταυτιζόταν με την “εθνικοφροσύνη”, και ότι οι παρελάσεις ως επιβεβαίωση “εθνικοφροσύνης” άνθησαν κατεξοχήν στην περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Στη σύγχρονη δημοκρατική Ελλάδα δεν είναι δυνατόν να εξακολουθεί να υπάρχει ένας απαρχαιωμένος θεσμός που διδάσκει τη στρατιωτική πειθαρχία ολοκληρωτικών καθεστώτων. Εχουμε αναρωτηθεί ποιες αξίες και ποια πρότυπα συμπεριφοράς εμπνέει στις νέες γενιές μια στρατιωτικού ύφους τελετή με πειθαρχημένο βηματισμό και ομοιόμορφες στολές;».
Αν κάνουμε μια προβολή στο εγγύς μέλλον και φθάσουμε στο έτος 2040, η Ελλάδα θα γιορτάζει την εκατονταετηρίδα της 28ης Οκτωβρίου 1940. Τα μωρά που είναι τώρα στο καρότσι θα είναι σαραντάρηδες και οι σημερινοί έφηβοι θα είναι «κατεστημένο». Το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. θα έχουν μια ιστορία 66 ετών και η Πτώση του Τείχους του Βερολίνου θα απέχει μισόν αιώνα. Σχετικό πράγμα ο χρόνος…
Αντίστοιχα, στο παρελθόν, το 1921 τιμήθηκε η εκατονταετηρίδα από το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης, το 1930 τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ελληνικού κράτους και το 1934, τα 100 χρόνια από την ανακήρυξη της Αθήνας ως πρωτεύουσας. Ως το 2040, που θα εορτασθούν τα 100 χρόνια της 28ης Οκτωβρίου, θα έχουν ήδη τιμηθεί τα 200 χρόνια από τις προηγούμενες επετείους.
Προσπαθώ να φανταστώ πώς θα είναι μια εθνική εορτή σε 30 χρόνια. Βέβαιον είναι ότι η σύνθεση της κοινωνίας θα είναι διαφορετική. Θα υπάρχουν χιλιάδες Ελληνόπουλα που θα έχουν προέλθει από μεικτούς γάμους και οι κύκλοι της μετανάστευσης θα έχουν κλείσει, τουλάχιστον, όπως τους γνωρίζουμε σήμερα. Θα είναι η Τουρκία μέλος της Ενωμένης Ευρώπης; Πολύ πιθανόν να είναι και ακόμη πιο πιθανόν οι Τούρκοι τουρίστες, χωρίς βίζα, να κατακλύζουν τα νησιά.
Ενα ακόμη ενδεχόμενο είναι να έχουν καταργηθεί οι στρατιωτικές παρελάσεις στην Ελλάδα αν, εν τω μεταξύ, κερδίσει έδαφος η άποψη που σήμερα υποστηρίζει ότι η διεξαγωγή τους απηχεί μια παρωχημένη αντίληψη περί παρουσίας του κράτους και του στρατού στη δημόσια ζωή. Αλλά, επειδή η εξέλιξη των κοινωνιών δεν ακολουθεί γραμμική πρόοδο, είναι, επίσης, σοβαρό ενδεχόμενο, οι στρατιωτικές παρελάσεις όχι μόνο να μην έχουν καταργηθεί στην Ελλάδα, αλλά να έχουν επανέλθει, έστω και με άλλον τύπο, στις χώρες της Ευρώπης, όπου από χρόνια έχουν καταργηθεί.
Πέραν όμως της εθιμοτυπίας, η εθνική εορτή του μέλλοντος είναι πολύ πιθανόν να λειτουργεί περισσότερο ενωτικά απ’ ό, τι σήμερα που οι μνήμες είναι ζώσες. Το 1940 θα αχνοφαίνεται από τα βάθη του μακρινού 20ού αιώνα, όπως μας φαίνονται σήμερα ο Μακεδονικός Αγώνας και οι Βαλκανικοί Πόλεμοι. Αλλά, παρά την απόσταση του χρόνου, υπάρχει το ενδεχόμενο η αυριανή κοινωνία να έχει επαναπροσδιορισθεί πάνω σε άλλες συντεταγμένες, στις οποίες το «1940» να έχει ρόλο κομβικό. Περισσότερο και από το «1821», η 28η Οκτωβρίου μπορεί ευκολότερα να συμβάλει σε συνεκτικότητα και ηρωισμό, ίσως διότι πιο εύκολα μπορεί κανείς να ταυτιστεί με τον «ανώνυμο» στρατιώτη του αλβανικού μετώπου παρά με τον ανάστημα ενός επώνυμου ήρωα του 1821, δίπλα στον οποίο ο ρόλος του ανώνυμου συχνά θαμπώνει.
Το 2040, που είναι τόσο κοντά, όσο είναι το 1978 πίσω στον χρόνο, θα υπάρχει μία εντελώς νέα γενιά Ελλήνων που θα ασκεί την κριτική της για όλους εμάς που δουλεύουμε σήμερα στην κοινωνία.
Ενας ξεχωριστός άνθρωπος ήταν η Ελλη Παππά, που έφυγε από τη ζωή, στις 27/10/2009, σε ηλικία 89 ετών. Η Ελλη Ιωαννίδη – Παππά, δημοσιογράφος, συγγραφέας και μαχήτρια της Αριστεράς, αντιπροσωπεύει έναν ολόκληρο κόσμο που «βούτηξε βαθιά στα νερά» του 20ού αιώνα. Η κηδεία της θα είναι πολιτική και θα γίνει το Σάββατο (10.30 π.μ.) στο Γ΄ Νεκροταφείο, όπου θα ταφεί δίπλα στον σύντροφο της ζωής της, Νίκο Μπελογιάννη. «Η Ελλη Παππά υπήρξε σύμβολο μιας εποχής δύσκολης για την Ελλάδα», αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας. «Θα τη θυμόμαστε για τους αγώνες της, για τη σκέψη της και για την ομορφιά της ψυχής της». Ανακοινώσεις για τον θάνατο της Ελλης Παππά εξέδωσαν επίσης ο Συνασπισμός και το ΚΚΕ.
Οπως η ίδια έλεγε, στόχος της ήταν «η κάθαρση της μαρξιστικής σκέψης από τις σταλινικές στρεβλώσεις». Δημοσίευσε μελέτες για την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, όπως «Ο Πλάτωνας στην εποχή μας» και η «Σπουδή στο θέμα της Ελευθερίας – Η έννοια της ελευθερίας στον προσωκρατικό υλισμό», και μελέτες για τον μαρξισμό και τον λενινισμό, όπως ο «Μύθος και ιδεολογία στη ρωσική επανάσταση – οδοιπορικό από τον ρωσικό αγροτικό λαϊκισμό στον λαϊκισμό του Στάλιν» και «Ο Λένιν χωρίς λογοκρισία και εκτός μαυσωλείου».
Οι μαρτυρίες της σε χειρόγραφα από τη φυλακή, διηγήματα και θεατρικά που, επίσης, έγραψε έγκλειστη στις φυλακές Αβέρωφ πάνω από μια δεκαετία, δημοσιευμένα και αδημοσίευτα άρθρα της στον παράνομο Τύπο του ΚΚΕ, στις εφημερίδες και στα περιοδικά της μεταπολίτευσης όπου εργάστηκε, αναδεικνύουν το ανήσυχο πνεύμα της.
Ο μύθος της προσωπικής της ιστορίας ξεκίνησε από πολύ νωρίς. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1920. Μεγάλωσε στον Πειραιά, τελείωσε το γυμνάσιο της Κοκκινιάς, σπούδασε φιλοσοφία και νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και στη Γαλλική Ακαδημία της Αθήνας.
Η Ελλη Παππά ήταν ήδη από τα γυμνασιακά της χρόνια οργανωμένη σε αντιδικτατορική ομάδα και μετά, στην Κατοχή, προσχώρησε στο ΕΑΜ και στο ΚΚΕ. Διέτρεξε όλo τον Εμφύλιο και έως τη σύλληψή της, το 1950, δούλεψε για τα παράνομα έντυπα, σε στενή συνεργασία με διαπρεπείς αριστερούς διανοούμενους και κυρίως στους παράνομους μηχανισμούς του ΚΚΕ. Καταδικάστηκε κι εκείνη σε θάνατο, στη δίκη Μπελογιάννη, αλλά η ποινή της δεν εκτελέστηκε, γιατί ο γιος που απέκτησε από τον Νίκο Μπελογιάννη, και που είχε στο μεταξύ γεννηθεί στη φυλακή, ήταν μόλις επτά μηνών.
Αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Αβέρωφ το 1963, δούλεψε στη σύνταξη της «Δημοκρατικής Αλλαγής» και σε τέσσερα χρόνια η απριλιανή χούντα την εξόρισε στη Γυάρο. Αποφυλακίστηκε γιατί είχε αρρωστήσει σοβαρά. Η Σοβιετική Ενωση την προσκαλεί για να τη φιλοξενήσει με τον γιο της, αλλά η ίδια αρνείται γιατί είχε διαφωνήσει με την εισβολή των στρατιωτικών τανκς στην, τότε, Τσεχοσλοβακία. Επαγγελματικά δούλεψε στις εφημερίδες «Εθνος», «Μακεδονία» και στο περιοδικό «Γυναίκα» έως το 1990, οπότε και αφιερώθηκε αποκλειστικά στο συγγραφικό της έργο. Τα τελευταία πολιτικά βιβλία της είναι «Αποχαιρετισμός στον αιώνα μου» (εκδ. Κέδρος), «Μακιαβέλι ή Μαρξ» και «η Κομμούνα του 1871» (εκδ. Αγρα).
Πηγή: Εκδόσεις Κέδρος
Με το ξέσπασμα του Πολέμου, η βύθιση του Κούρου στα έγκατα της αθηναϊκής γης ήταν ένα μέτρο διαφύλαξης και προστασίας αρχαιοτήτων του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Αντιμετωπίζοντας εγκαίρως το ενδεχόμενο βομβαρδισμού ή λεηλασίας της Αθήνας, η «απόκρυψη» των αριστουργημάτων του πρώτου Μουσείου της χώρας ήταν μια τιτάνια όσο και συγκινητική επιχείρηση. Είναι το θέμα της έρευνας του σκηνοθέτη Βασίλη Κοσμόπουλου, ο οποίος βρίσκεται στο τελικό στάδιο ανάπτυξης ενός σχετικού ντοκιμαντέρ.
Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς μας αν υπήρξε κάποια μέριμνα σχετικά με τις ελληνικές αρχαιότητες την παραμονή της 28ης Οκτωβρίου 1940; Είναι μια πολύ λογική σκέψη: η χώρα θα δεχόταν την εισβολή ξένου εχθρού, ενδεχομένως να βομβαρδιζόταν, πώς θα προστατεύονταν τα μνημεία μας – και πώς;Τεράστια έρευνα
Αυτή η λησμονημένη, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία βρίσκεται στο επίκεντρο ενός ντοκιμαντέρ. Οπως μας είπε ο σκηνοθέτης, κ. Βασίλης Κοσμόπουλος, «το ντοκιμαντέρ βρίσκεται στο τελικό στάδιο της ανάπτυξης (development) δεν έχει όμως ακόμη μπει στην κύρια φάση παραγωγής. Ξεκίνησε το 2006, με εξαιρετικές συνθήκες (κατ’ επιλογήν συμμετοχή στο Discovery Campus Masterschool 2006) και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, κυρίως διότι ήταν τεράστια η έρευνα που έπρεπε να διεξαχθεί, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Αφετηρία μας ήταν η δημοσίευση του Β. Χ. Πετράκου “Τα αρχαία της Ελλάδος κατά τον πόλεμο 1940-44”, Ο Μέντωρ, 1994. Ουσιαστικά συνεχίζουμε από εκεί που σταμάτησε ο συγγραφέας».
Σύμφωνα με τον κ. Κοσμόπουλο, με το που κηρύχθηκε ο πόλεμος το 1940, ξεκίνησε μια μεγάλη επιχείρηση απόκρυψης των αρχαιοτήτων. «Η επιχείρηση αυτή στήθηκε σε όλη την Ελλάδα, ωστόσο, το μεγάλο βάρος έπεσε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Μετά την κατάληψη της χώρας, ασκήθηκαν πιέσεις από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής να αποκαλυφθούν τα κρυμμένα αρχαία για την αποφυγή φθοράς, μα η Ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία αντιστάθηκε. Λόγω και των γεγονότων του Εμφυλίου, χρειάστηκε να φτάσουμε στις αρχές της δεκαετίας του ’50 για να ολοκληρωθεί η αποκάλυψη όλων αυτών των αρχαιοτήτων».
Η περίπτωση των γερμανικών δυνάμεων Κατοχής παρουσιάζει ειδικό ενδιαφέρον διότι, όπως λέει ο Β. Κοσμόπουλος, «κράτησαν μια στάση αντιφατική. Ενώ η επίσημη γραμμή από το Βερολίνο ήταν οι ελληνικές αρχαιότητες να προστατευθούν, από την άλλη είχαμε περιπτώσεις φθορών, λεηλασίας ή και αρχαιοκαπηλίας από κάποιους αξιωματούχους. Για να γίνει κατανοητή η γερμανική στάση, η ταινία θα προσπαθήσει να φωτίσει το ζήτημα της ιδιότυπης πρόσληψης και χρήσης της ελληνικής αρχαιότητας στη δημιουργία της ναζιστικής ιδεολογίας».
Η «ομάδα Ρόζενμπεργκ»
Ο Β. Κοσμόπουλος στέκεται στη γερμανική «ομάδα Ρόζενμπεργκ», που δρούσε σε όλη την Ευρώπη. «Μεταξύ άλλων, σκοπός της ήταν και η συλλογή πολιτιστικών θησαυρών απ’ όλες τις κατεχόμενες ευρωπαϊκές χώρες, σε σχέση όμως το ιδεολογικό υπόβαθρο της ναζιστικής Γερμανίας. Στην Ελλάδα η δράση της περιορίστηκε από τον εσωτερικό ανταγωνισμό με το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο. Η ιταλική στάση δεν είχε το ανάλογο ιδεολογικό υπόβαθρο, ενώ και για τους Βούλγαρους επίσης είχαν ιδεολογικό ενδιαφέρον όσα ελληνικά μνημεία σχετίζονταν με τις εδαφικές διεκδικήσεις τους».
Ο συνάδελφος Χρήστος Τσάμης, γνωστός σκαπανέας του διαδικτύου, μας φιλοδώρησε με μία αξιόλογη σελίδα:
Το Κέντρο Ιστορικής Τεκμηρίωσης “ΠΟΛΙΤΗΣ” αγωνίζεται μέσω της συλλογής εφημερίδων, αρχείων και εγγράφων για τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης, ενώ συγχρόνως μελετά τον ΄Ελληνα πολίτη μέσα από τα ιστορικά αρχεία, στις σημαντικές στιγμές του Ελληνικού ΄Εθνους.
Στην κατοχή του βρίσκονται περισσότεροι από 15.000 τίτλοι ιστορικών εφημερίδων. Πρόσφατα ολοκληρώθηκε μελέτη – καταγραφή του παράνομου τύπου της κατοχής, η οποία θα κατατεθεί στην Ακαδημία Αθηνών.
Έχει πραγματοποιήσει σειρά εκθέσεων σε δήμους της Ελλάδας, ενώ συλλέκτες μέλη του έχουν λάβει μέρος σε διαλέξεις, συνέδρια και συμπόσια. Αυτή την εποχή προετοιμάζει την έκδοση λευκώματος με τις πρώτες σελίδες εφημερίδων της κατοχής, ενώ διαπραγματεύεται αγορά σειράς εφημερίδων με θέμα την καταστροφή της Σμύρνης από το αρχείο Έλληνα ομογενή, ο οποίος απεβίωσε πρόσφατα και το αρχείο του έχει περιέλθει σε Αιγύπτιο παλαιοπώλη.
Οι πιο πρόσφατες δραστηριότητες του κέντρου είναι η πραγματοποίηση εκθέσεων σε Ελληνικές πόλεις το εξάμηνο που πέρασε, με θέμα την ζωή του Ελευθέριου Βενιζέλου.
Τις εκθέσεις συνόδευσαν συζητήσεις με δημοσιογράφους και ιστορικούς.
Ο καθηγητής Γλώσσας και Επικοινωνίας στο Πολυτεχνείο του Βερολίνου ξεκινάει από το γεγονός ότι όποιος δεν κατανοεί τα μέσα του 21ου αιώνα είναι αναλφάβητος και εξετάζει τα νέα μέσα με σαφήνεια, υπογραμμίζοντας τις φωτεινές και, κυρίως, τις σκοτεινές πλευρές τους.Ο Μπολτς, στις πρώτες κιόλας σελίδες του βιβλίου του, επισημαίνει πως «το μέλλον θα δείξει μάλλον ότι η αντίθεση “δικτυωμένοι έναντι μη δικτυωμένων” είναι πιο ισχυρή από εκείνη μεταξύ φτωχών και πλουσίων. Σύμφωνα με την αρχή της οικονομικής αξίας, το ψηφιακό δίκτυο ενισχύει τις αποκλίσεις: οι άξιοι γίνονται όλο και πιο άξιοι – και οι περιττοί αυξάνονται διαρκώς».
Εξέχουσα, λοιπόν, η σημασία του Ιντερνετ. Προαναγγέλλει τον θάνατο των κλασικών μαζικών μέσων; Οχι, απαντάει ο Μπολτς, κι αυτό γιατί τόσο το Ιντερνετ όσο και τα κλασικά μαζικά μέσα έχουν μια αδυναμία που δεν μπορούν να καταπολεμήσουν και τα κάνει αλληλοεξαρτώμενα. Τα μαζικά μέσα προσελκύουν ομάδες-στόχους από το Ιντερνετ, το οποίο με τη σειρά του χρειάζεται τα μαζικά μέσα για να προσελκύει την προσοχή.
Κιβωτός του Νώε
Ενα σημαντικό και εξαιρετικά ενδιαφέρον κεφάλαιο του βιβλίου είναι «Η διαχείριση της προσοχής». Οσο πιο καταιγιστικές και πλούσιες είναι οι πληροφορίες, τόσο πιο επιτακτική γίνεται η ανάγκη για μια υπηρεσία νοήματος, όπως την ονομάζει ο Μπολτς. Ο ηλεκτρονικός υπολογιστής και το Ιντερνετ συγκροτούν έναν πολιτισμό όπου δεν σπανίζει πια η πληροφορία, αλλά ο προσανατολισμός, και το βασικό πρόβλημα του σύγχρονου κόσμου είναι η διαχείριση ενός σπάνιου πόρου: της προσοχής.
Επειδή, λοιπόν, οι πληροφορίες από μόνες τους δεν μπορούν να δώσουν λύσεις, χρειάζεται μια καθημερινή κιβωτός του Νώε στον κατακλυσμό του νοήματος. Χρειάζονται ντιζάινερ της γνώσης, συντάκτες, δημοσιογράφοι που θα φιλτράρουν και θα ταξινομούν τις πληροφορίες.
Επί σειρά ετών, ο αγώνας της Microsoft εναντίον του ανοικτού λογισμικού μαινόταν- λαμβάνοντας την ένταση «ιερού πολέμου». Και οι δύο πλευρές είχαν φτάσει στα άκρα: χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι δηλώσεις του κορυφαίου στελέχους της Microsoft, Στιβ Μπάλμερ, που αποκάλεσε τον ανοικτό κώδικα «καρκίνο» που έπρεπε να ξεριζωθεί χωρίς δισταγμό, και οι δηλώσεις του ανθρώπου πίσω από το Linux, Λάινους Τόρβαλντς, ο οποίος είχε πει πως μπορούσε να «καταστρέψει τη Microsoft» καταβάλλοντας ελάχιστη προσπάθεια.
Η σύγκρουση φαινόταν ικανή να συνεχίζεται για γενιές. Ωστόσο, σύμφωνα με το Μιτς Κέιπορ, επενδυτή και ειδικό πάνω στη βιομηχανία λογισμικού, η μάχη έχει τελειώσει, καθώς, όπως θεωρεί, η αντίσταση που προβάλλουν ο Μπάλμερ, ο Μπιλ Γκέιτς και οι όμοιοί τους είναι πλέον άνευ ουσίας.
«Κατά κάποιον τρόπο, αν δει κανείς πιο γενικά, δίνουν απλά μία μάχη οπισθοφυλακής…ο πόλεμος έχει λήξει. Αν το δει κανείς ειδικότερα, αντιλαμβάνεται πως υπάρχουν πραγματικά εκατομμύρια θέματα προς επίλυση. Αλλά θα σημάνει ο ανοικτός κώδικας το τέλος του software; Δε νομίζω» είπε σχετικά.
Ο Κέιπορ έγινε γνωστός μετά την ίδρυση της εταιρείας λογισμικού Lotus τη δεκαετία του 1980, η οποία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καθιέρωση των PC στη συνείδηση των καταναλωτών. Στη συνέχεια, βοήθησε στη δημιουργία της οργάνωσης ψηφιακών ακτιβιστών Electronic Frontier Foundation και το 2003 έγινε πρόεδρος του Mozilla Foundation- πείθοντας την AOL ότι θα έπρεπε να απορρίψει τον browser της Netscape και να μετατρέψει το Mozilla σε μία μη κερδοσκοπική επιχείρηση. Για την υποστήριξη αυτής της προσπάθειας, προέβη σε προσωπικές επενδύσεις ύψους 300.000 δολαρίων για τη δημιουργία μίας ισχυρής εναλλακτικής πρότασης στον Internet Explorer της Microsoft.
Ο Mozilla Firefox αποτελεί από μόνος του μία μεγάλη νίκη του ανοικτού λογισμικού- ωστόσο, ο Κέιπορ λέει πως δεν πρόκειται για κάτι το οποίο αντιπροσωπεύει πλήρως το open source.
«Αυτό που λέω σε όσους με ρωτούν είναι ότι η ιστορία της Mozilla και του Firefox είναι τόσο μοναδική που δε θα έπρεπε να χρησιμοποιείται ως παράδειγμα του τι είναι δυνατόν…το θέμα με τον ανοικτό κώδικα είναι ότι βρίσκεται στο παρασκήνιο του web: είναι αόρατος, δεν γίνεται αντιληπτός από τον απλό χρήστη».
«Λίγο πολύ όλοι οι servers τρέχουν το Linux σαν βασικό τους λειτουργικό, τρέχουν το Apache σαν τον βασικό web server πάνω στον οποίο στήνεται οτιδήποτε άλλο. Οι βασικές γλώσσες πάνω στις οποίες ‘χτίζονται’ όλες οι εφαρμογές web- είτε μιλάμε για Perl, ή Python, ή PHP- είναι όλες γλώσσες ανοικτού κώδικα. Κατ’ επέκτασην, η υποδομή του web είναι βασισμένη σε ανοικτό κώδικα» αναφέρει σχετικά.
Κατά τον Κέιπορ, υπάρχει μία σχέση αλληλεξάρτησης ανάμεσα στην κοινότητα των υποστηρικτών του ανοικτού κώδικα και τον Παγκόσμιο Ιστό: οι developers στρέφονται στις τεχνολογίες ανοικτού κώδικα για να χτίσουν το μέλλον των επικοινωνιών, αλλά είναι το ίδιο το Web που το κατέστησε αυτό δυνατό.
«Χωρίς το Ίντερνετ και τον Παγκόσμιο Ιστό, δεν υπάρχει ανοικτός κώδικας- χωρίς ανοικτό κώδικα, δεν υπάρχει Ίντερνετ και Παγκόσμιος Ιστός. Αλληλοδημιουργούνται» είπε σχετικά.
Εάν η «μάχη» για την εδραίωση του ανοικτού κώδικα έχει τελειώσει με τη νίκη του επομένως, τι ακολουθεί μετά; Σήμερα, μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες του χώρου της υψηλής τεχνολογίας, η Google, συνεργάζεται με την κοινότητα του ανοικτού κώδικα, με χαρακτηριστικά παραδείγματα το λογισμικό που χρησιμοποιείται από το κινητό της τηλέφωνο, Android, και το λειτουργικό της σύστημα, Chrome (βασισμένο στο Linux)
Το μήνυμα που έφτασε (κι εξακολουθεί) να φτάνει σε χιλιάδες ηλεκτρονικά ταχυδρομεία (emails) από την περασμένη εβδομάδα ήταν σοκαριστικό. Αφορούσε την αρπαγή ενός τετράχρονου κοριτσιού έξω από το σχολείο του στη Θεσσαλονίκη. Αναφερόταν ονοματεπώνυμό του, το όνομα του πατέρα του, με την παράκληση, όποιος γνωρίζει κάτι να επικοινωνήσει αμέσως με την Αμεση Δράση. Τέσσερις φωτογραφίες με το αγγελικό πρόσωπο της ανήλικης συνόδευαν το μήνυμα που προκάλεσε χιονοστιβάδα αποστολών καθώς ανυποψίαστοι χρήστες του Διαδικτύου το μετέδιδαν σε όλα τα καταχωρισμένα τους email.Συνεχίζει να μεταδίδεται
Ομως το μήνυμα που συγκλόνισε (και… συγκλονίζει αφού συνεχίζει να μεταδίδεται), αποτελεί, όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε από το τμήμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος της Ασφάλειας Θεσσαλονίκης, παραμύθι της Χαλιμάς, καθώς δεν ήταν εξαφάνιση. Υπήρξε κατασκεύασμα κάποιου, που για να εξυπηρετήσει άλλους σκοπούς ανέβασε στο Διαδίκτυο τις φωτογραφίες της ανήλικης. Αναφερόμενοι στις πραγματικές διαστάσεις της υπόθεσης, οι αστυνομικοί της Δίωξης στη Θεσσαλονίκη μιλούν για συνηθισμένο οικογενειακό ζήτημα που «κάποιος έβγαλε έξω από την οικογένεια, με αποτέλεσμα τη διαπόμπευση».
«Το μήνυμα που δημοσιεύτηκε ατυχώς σε διάφορα sites, forum, blogs θα εξακολουθεί να κυκλοφορεί και σκεφτείτε τι θα συμβεί σε μερικά χρόνια όταν αυτό το παιδί θα κάνει μια έρευνα στο Διαδίκτυο γράφοντας το όνομά του…», επισημαίνουν οι δημιουργοί ενός θεσσαλονικιώτικου blog (taxalia) που αντέδρασε διαφορετικά στον διασυρμό, απευθύνθηκε αμέσως στο «Χαμόγελο του Παιδιού» και ζήτησε από τη Δίωξη να παρέμβει. Tο ίδιο blog έχει επισημάνει το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί με τα ανεξέλεγκτα μηνύματα-σκουλήκια που κυκλοφορούν ακόμη και δύο χρόνια στο Διαδίκτυο, στοχεύοντας στην ευαισθησία των χρηστών (π.χ. αναζήτηση ομάδας αίματος για κάποια εγχείρηση).
Περίπου εννέα στους δέκα μαθητές δημοτικού και γυμνασίου διαθέτουν ηλεκτρονικό υπολογιστή, έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο και κάνουν χρήση κινητού τηλεφώνου. Μάλιστα, οι μισοί από αυτούς είναι καθημερινοί χρήστες. Με αυτά τα δεδομένα, το Παρατηρητήριο της Κοινωνίας της Πληροφορίας, που έδωσε τα σχετικά στοιχεία, κάνει λόγο για απόλυτη εξοικείωση της νέας γενιάς, από 8 έως 15 ετών με τις τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών (ΤΠΕ).
Τα στοιχεία προέρχονται από έρευνα που είχε πραγματοποιήσει το Παρατηρητήριο για την ΚτΠ στο τέλος του 2008 και τα οποία είχε δώσει στη δημοσιότητα στις αρχές του έτους. Ωστόσο, η περαιτέρω επεξεργασία τους έδειξε ότι το 85% των παιδιών ηλικίας 8 – 15 ετών διαθέτει Η/Υ, το 80% έχει πρόσβαση στο Διαδίκτυο και το 94% κάνει χρήση κινητού τηλεφώνου (κυρίως προπληρωμένης τηλεφωνίας).
Οπως αναμενόταν, η συχνότητα χρήσης των ΤΠΕ αυξάνεται ανάλογα με την ηλικία. Επίσης η χρήση στους μαθητές ακολουθεί το μοτίβο που εμφανίζεται στον γενικό πληθυσμό, με τους μαθητές στα αστικά κέντρα να είναι περισσότερο «μανιώδεις» σε σχέση με τους συνομηλίκους τους στα υπόλοιπα κέντρα (ημιαστικά, αγροτικά κ. λπ.). Αξιοσημείωτο, ωστόσο, είναι ότι η χρήση δεν εμφανίζει διαφοροποιήσεις ανά φύλο.
Σύμφωνα με το Παρατηρητήριο για την ΚτΠ, τα παιδιά παρουσιάζουν διπλάσια ποσοστά χρήσης του Διαδικτύου σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό. Στα ενδιαφέροντα δε των μαθητών κατά τη χρήση των ΤΠΕ και του Διαδικτύου, συγκαταλέγονται η ψυχαγωγία, η αναζήτηση πληροφοριών και η επικοινωνία.
Τέλος, οι δεξιότητες στη χρήση των ΤΠΕ αποκτήθηκαν από τους μαθητές με τη βοήθεια συγγενών και φίλων. Μόνον τέσσερις στους δέκα μαθητές παρακολούθησαν κάποιο σεμινάριο.
Πρόκειται για μια ταινία μικρού μήκους, η οποία είναι μια δημιουργία της Disney, βασισμένη πάνω στα έργα του Salvador Dali. Αρχικά, ξεκίνησε το 1946, αλλά η παραγωγή σταμάτησε λόγω οικονομικών προβλημάτων ή σύμφωνα με φήμες, λόγο του περιεχομένου που ήταν πολύ ακραίο για την εποχή. Τέλος, το 2003 (57 χρόνια αργότερα), μια ομάδα από το προσωπικό της Disney, ολοκλήρωσε την ταινία και την παρουσίασε σε ορισμένα φεστιβάλ κινηματογράφου.
Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, τα κινητά τηλέφωνα και το Ίντερνετ έχουν ενταχθεί στην καθημερινότητα των παιδιών στη χώρα μας. Το 91% από 12 έως 15 ετών χρησιμοποιεί Η/Υ και οι 9 στους 10 έχουν πρόσβαση στο Ίντερνετ, με κυρίως χώρο πρόσβασης το σπίτι, σύμφωνα με έρευνα του Παρατηρητηρίου για την Κοινωνία της Πληροφορίας (ΚτΠ).
Κινητά τηλέφωνα
Υψηλή είναι και η διείσδυση των κινητών τηλεφώνων. Η χρήση του κινητού τηλεφώνου από τα παιδιά αγγίζει το 72%, σημειώνοντας σημαντική αύξηση με την είσοδό τους στο Γυμνάσιο, γεγονός που αντικατοπτρίζεται στην ηλικία 12-15 ετών, όπου το ποσοστό αγγίζει το 94%, έναντι της ηλικίας 8-11 ετών όπου φτάνει το 44%.
Η συντριπτική πλειονότητα (89%) των παιδιών διαθέτει καρτοκινητό τηλέφωνο, ενώ το 52% μιλά στο κινητό λιγότερο από μια ώρα την εβδομάδα.
Internet
Απόλυτα εξοικειωμένα φαίνεται να είναι τα παιδιά ηλικίας 8-15 ετών με τις νέες τεχνολογίες σε πανελλαδικό επίπεδο. Διαπιστώνεται ότι το επίπεδο της χρήσης των ηλεκτρονικών υπολογιστών και του Δαδικτύου από τα παιδιά είναι πολύ υψηλότερο σε σχέση με τους ενήλικες.
Τα παιδιά ηλικίας 12-15 ετών που είναι στο Γυμνάσιο, χρησιμοποιούν πολύ περισσότερο τον Η/Υ και το Διαδίκτυο (εννέα στα δέκα) από τα παιδιά ηλικίας 8-11 ετών που φοιτούν στις τάξεις του Δημοτικού.
Το σπίτι (και ακολούθως το σχολείο) συνεχίζει να αποτελεί τον κύριο τόπο πρόσβασης στο Διαδίκτυο ενώ τα παιδιά το χρησιμοποιούν για λόγους επικοινωνίας, διασκέδασης, αλλά και για την αναζήτηση πληροφοριών.
Από τα παιδιά που χρησιμοποιούν τον Η/Υ, οκτώ στα δέκα κάνουν χρήση του Διαδικτύου, αναλογία σχεδόν διπλάσια του γενικού πληθυσμού. Διαφοροποιήσεις ως προς τα ποσοστά χρήσης του Ίντερνετ εμφανίζονται μεταξύ:
Ά Μαθητών του Γυμνασίου (89%) έναντι αυτών του Δημοτικού (68%)
Ά Αγοριών (82%) έναντι κοριτσιών (79%)
Ά Παιδιών από Αθήνα/ Θεσσαλονίκη (86%) και αστικά κέντρα (81%) έναντι αγροτικών περιοχών (71%)
Η πλειονότητα των νεαρών χρηστών συνδέονται στο Διαδίκτυο σε τουλάχιστον εβδομαδιαία βάση (88%), ενώ πολλοί είναι καθημερινοί χρήστες (47%). Η καθημερινή χρήση του Διαδικτύου καταγράφεται σημαντικά υψηλότερη στους χρήστες ηλικίας 12-15 ετών (56%) σε σύγκριση με τους αντίστοιχους ηλικίας 8-11 ετών (32%), ενώ τα κορίτσια εμφανίζουν ένα ελαφρύ προβάδισμα στην καθημερινή χρήση (49%) έναντι των αγοριών (45%).
Όσο συχνότερα χρησιμοποιούν τα παιδιά το Διαδίκτυο, τόσο αυξάνονται και οι ώρες απασχόλησής τους με αυτό.
Οι καθημερινοί χρήστες περνούν κατά μέσο όρο τέσσερις ώρες στο Διαδίκτυο, οι εβδομαδιαίοι τρεις ώρες και οι μηνιαίοι δύο ώρες.
Οι ηλεκτρονικές τους δεξιότητες αποκτήθηκαν κυρίως με την βοήθεια συγγενών και φίλων.
Ηλεκτρονικός υπολογιστής
Το 85% των παιδιών 8-15 ετών χρησιμοποιεί Η/Υ και, ενώ δεν παρατηρούνται διαφορές μεταξύ αγοριών και κοριτσιών, διαφοροποίηση παρατηρείται ως προς την ηλικία, με τα παιδιά ηλικίας 12-15 ετών να εμφανίζουν σαφώς μεγαλύτερα ποσοστά χρήσης (91%) σε σχέση με τα μικρότερα (75%).
Ο υπολογιστής χρησιμοποιείται εντατικά τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα από εννέα στους δέκα νεαρούς χρήστες, ενώ οι μισοί από αυτούς τον χρησιμοποιούν σε καθημερινή ή σχεδόν καθημερινή βάση.
Κυρίως πρόσβαση από το σπίτι
Τα παιδιά έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο κυρίως από το σπίτι (79%) και σε μικρότερο βαθμό από το σχολείο (35%), τα Ιnternet cafe (23%) και τα σπίτια φίλων (22%).
Ο κύριος λόγος χρήσης του διαδικτύου από τα παιδιά είναι η ψυχαγωγία (παίζουν, κατεβάζουν παιχνίδια, φωτογραφίες κλπ.). Επίσης χρησιμοποιείται για αναζήτηση πληροφοριών για τα μαθήματα (68%) και για αποστολή/ λήψη e-mail (44%). Το 11% των νεαρών χρηστών του Διαδικτύου διαθέτει δικό του ιστολόγιο (blog), ενώ η συμμετοχή τους σε websites κοινωνικής δικτύωσης (όπως πχ. τα Facebook, Youtube, MySpace, Hi5) ανέρχεται στο 42%.
Αναφορικά με τις ηλεκτρονικές δεξιότητες, συνολικά τέσσερις στους δέκα νεαρούς χρήστες του Διαδικτύου του τελευταίου τριμήνου, κυρίως μαθητές του Γυμνασίου, παρακολούθησαν κάποιο εκπαιδευτικό σεμινάριο.
Όσον αφορά στο Διαδίκτυο, η βασικότερη ενέργεια που πραγματοποιούν τα παιδιά, είναι η χρήση μιας «μηχανής αναζήτησης» για να βρουν πληροφορίες (72%).
Περίπου τέσσερα στα δέκα στέλνουν e-mail και έχουν προχωρήσει σε ενέργειες σχετικά με την προστασία του υπολογιστή από ιούς και επιβλαβή προγράμματα, ενώ τρία στα δέκα στέλνουν μηνύματα σε chat-rooms, newsgroups, ή online συναντήσεις. Οι συγκεκριμένες ηλεκτρονικές δεξιότητες αποκτήθηκαν κυρίως με άτυπη βοήθεια από συγγενείς και φίλους (55%).
«Ενα εκατ. Νεοϋορκέζοινιώθουν πολύ καλά χωρίς να πιστεύουν στον Θεό. Εσείς;». Από την ερχόμενη Δευτέρα αυτό είναι το ερώτημα που θα αντικρίζουν σε αφίσες στους σταθμούς οι επιβάτες του μετρό της Νέας Υόρκης.
Οκτώ αθεϊστικές οργανώσεις αγόρασαν διαφημιστικό χώρο σε 12 σταθμούς στο πλαίσιο « συντονισμένηςεκστρατείας με στόχο την ενημέρωση εκείνων οι οποίοι δεν πιστεύουν σε κάποιονΘεό». Οι εμπνευστές της αφίσας διάλεξαν για το φόντο έναν γαλανό ουρανό με κατάλευκα σύννεφα. Λένε ότι είναι μια εικόνα που παραπέμπει «στον Θεό εν τοις ουρανοίς».
Ο αριθμός του 1 εκατ. άθεων τον οποίον επικαλούνται οι οργανώσεις δεν είναι αυθαίρετος. Σύμφωνα με τα στοιχεία δημοσκόπησης του 2008, το 15% των 8 εκατ. κατοίκων της Νέας Υόρκης απάντησε ότι δεν πιστεύει σε κάποιο θρήσκευμα.
« Δεν πρόκειται για εκστρατείακατά της θρησκείαςή κάποιου Θεού. Θέλουμεαπλώς να ανοίξει ο διάλογος και να προβληματιστείο κόσμος», είπε ο διευθυντής του Κέντρου Ερευνών της Νέας Υόρκης, μιας από τις οργανώσεις των άθεων. Η εκστρατεία στοίχισε 25.000 δολάρια (16.700 ευρώ), χρήματα από δωρεά την οποία προσέφερε ένας άθεος ο οποίος διατηρεί την ανωνυμία του.
Εθνικό απολυτήριο, κατάργηση των πανελλαδικών εξετάσεων στην Γ’ τάξη του Λυκείου και νέο τύπο εξετάσεων, τρεις φορές τον χρόνο, εισηγείται στην κυβέρνηση ο επικεφαλής του εθνικού διαλόγου για την Παιδεία κ. Γ. Μπαμπινιώτης. Η πρόταση του κ. Μπαμπινιώτη, την οποία και παρουσιάζει σήμερα «Το Βήμα», διαβιβάστηκε ήδη στα μέλη του Συμβουλίου Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης της χώρας, ενώπιον του οποίου και εξελίσσεται τους τελευταίους μήνες ο διάλογος για την Παιδεία. Το θέμα θα τεθεί άμεσα προς συζήτηση στο Συμβούλιο, καθώς η κυβέρνηση του ΠαΣοΚ έχει τοποθετήσει στην κορυφή των προτεραιοτήτων της για την Παιδεία τα ζητήματα εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση της χώρας. Ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου μάλιστα υποσχέθηκε, κατά τη διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησής του, νέο νόμο πλαίσιο για τα πανεπιστήμια και ένα σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ «που θα αποφορτίζει από την πίεσηκαι από το κόστος».
Η πρόταση του κ. Μπαμπινιώτη, η οποία αναμένεται ότι θα έχει και βαρύνουσα σημασία στη συζήτηση που θα διεξαχθεί ενώπιον του Συμβουλίου, περιλαμβάνει επτά σημεία«κλειδιά». Συγκεκριμένα:
1. Διενέργεια εισαγωγικών εξετάσεων μετά τη λήψη του απολυτηρίου της Γ΄ τάξης του Λυκείου, το οποίο πρέπει να αναβαθμιστεί και να θεσπιστεί ο θεσμός του εθνικού απολυτηρίου. Συνεπώς, κατάργηση των εισαγωγικών εξετάσεων στην Γ΄ τάξη του Λυκείου.
2. Οι εισαγωγικές εξετάσεις για τα ιδρύματα της ανώτατης εκπαίδευσης θα πρέπει να διενεργούνται από ειδικό μόνιμο εξεταστικό φορέα, από το εθνικό κέντρο αξιολόγησης, το οποίο θα αποτελεί ανεξάρτητο φορέα που δεν θα συνδέεται με το υπουργείο Παιδείας. Θα είναι όμως στελεχωμένο με εκπαιδευτικούς ειδικευμένους στην αξιολόγηση, σε συνεργασία με πανεπιστημιακούς που θα προέρχονται από αντίστοιχες ειδικότητες. Το κέντρο αξιολόγησης θα λειτουργεί με τράπεζα θεμάτων, τα οποία συνεχώς θα ανανεώνονται.
3. Οι υποψήφιοι θα έχουν δικαίωμα να προσέρχονται στις εξετάσεις που θα διενεργεί το εθνικό κέντρο αξιολόγησης τρεις φορές τον χρόνο (Σεπτέμβριο- Ιανουάριο- Ιούνιο). Επιτρέπεται η βελτίωση της βαθμολογίας τους, ενώ κάθε επαναληπτική εξέταση θα υπόκειται και σε αφαίρεση μορίων.
4. Για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια θα λαμβάνεται υπόψη σε σημαντικό ποσοστό η συνολική επίδοση των μαθητών και στις τρεις τάξεις του λυκείου. Η επίδοση θα καθορίζεται από περιφερειακά τεστ που θα διενεργούνται από το εθνικό κέντρο αξιολόγησης στην Α΄ και στη Β΄ τάξη του Λυκείου, σε συνδυασμό με την προφορική αξιολόγηση και τον φάκελο του μαθητή. Εφόσον η αξιολόγηση της επίδοσης διαφέρει από την αξιολόγηση στις εισαγωγικές εξετάσεις, η διαφορά θα ρυθμίζεται με ειδικό αλγόριθμο.
5. Οι εισαγωγικές εξετάσεις θα περιλαμβάνουν τέσσερα αντικείμενα, κατά επιστημονική ειδικότητα, με δυνατότητα επιλογής και συνδυασμό περισσοτέρων αντικειμένων για την εισαγωγή σε παρεμφερείς σχολές.
6. Η ύλη των εξετάσεων θα προέρχεται από τα τρία έτη της ύλης που διδάσκεται στο λύκειο.
7. Στον προσδιορισμό της ύλης, καθώς και στα στελέχη του εθνικού κέντρου αξιολόγησης, θα συμμετέχουν τα αντίστοιχα τμήματα των ΑΕΙ. Τα τμήματα των ΑΕΙ θα καθορίζουν επίσης το ύψος της βαθμολογίας για την εισαγωγή φοιτητών στο οικείο πανεπιστήμιο.
Άρθρο του Andrew Martin στην Guardian. Ο Αντριου Μάρτιν είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο έχει τίτλο: «Ghoul Britannia: Notes from a Haunted Isle».
Oταν πήγαινα σχολείο, τη δεκαετία του ’70, υπήρχαν τρεις τύποι μαθητών. Ηταν πρώτα πρώτα οι καλλιτέχνες: εκείνοι που άκουγαν «προχωρημένη» μουσική και έβλεπαν ταινίες με υπότιτλους (ως γνωστόν, για τους αγγλόφωνους η «ταινία με υπότιτλους», ευρωπαϊκής ή άλλης προέλευσης, ταυτίζεται με την κουλτουριάρικη, σ.τ.μ.). Επειτα, υπήρχαν οι ποδοσφαιριστές. Αυτοί ως επί το πλείστον δεν ήταν και τόσο καλοί μαθητές (για να μην πω τίποτα χειρότερο), ήταν επιθετικοί και φωνακλάδες στο γήπεδο, αλλά συνήθως φιλικοί και διασκεδαστικοί έξω από αυτό. Τρίτον, υπήρχαν οι σπασίκλες: αυτοί που διέπρεπαν στη φυσική, στη χημεία και, κυρίως, στα μαθηματικά. Οντας λιγομίλητοι (και ακατανόητοι όταν μιλούσαν) καταλάβαιναν πολύ καλά τον λιγομίλητο και ακατανόητο καθηγητή των μαθηματικών. Την ώρα των μαθηματικών, ψιθύριζαν ο ένας στον άλλον με έξαψη κι έπειτα σκέπαζαν το γραπτό τους με το μπράτσο τους για να μην αντιγράψουν τη λύση του προβλήματος οι καλλιτέχνες και οι ποδοσφαιριστές.
Καθώς το γυμνάσιο τελείωνε, οι ποδοσφαιριστές είχαν ήδη βγει εκτός κούρσας. Με αξιοθαύμαστη μεγαλοψυχία, είχαν αποδεχθεί αυτό που μας έλεγε ακόμα και ο ίδιος ο γυμναστής μας: ότι το ποδόσφαιρο είναι απλώς μια περίσπαση από τις σοβαρές απαιτήσεις της ζωής. Η παρέα των μαθηματικών, εν τω μεταξύ, είχε αποσυρθεί σ’ ένα είδος γκέτο, όπου ασχολούνταν μόνο με το αντικείμενο τους φλογερού τους ενδιαφέροντος, ή είχαν αφήσει εντελώς το σχολείο μας για να πάνε να φοιτήσουν σε κάποιο κολέγιο θετικής κατεύθυνσης. Κερδισμένοι ήταν οι καλλιτέχνες. Είχαν τα πιο μακριά μαλλιά κι έλεγαν τα καλύτερα αστεία· και ενώ οι ποδοσφαιριστές είχαν, όπως πάντα, τα πιο όμορφα κορίτσια, οι καλλιτέχνες είχαν τώρα τα πιο περιζήτητα. Πάνω απ’ όλα, οι καλλιτέχνες ήταν οι τύποι που είχαν μεγαλύτερες πιθανότητες να ξέρουν ή και να παίζουν ροκ μουσική. Αυτό ήταν η πεμπτουσία της δημιουργικότητας – και η δημιουργικότητα ήταν το κύριο ζητούμενο. Υπήρχε μεγάλος σεβασμός για τη διεργασία με την οποία δημιουργείται ένα τραγούδι, ένα βιβλίο, ένας πίνακας, μια ταινία, εκεί όπου πριν δεν υπήρχε τίποτα.
Αυτά όμως συνέβαιναν τότε. Η ιστορία των ενήλικων χρόνων μου συμβάδισε με την άνοδο στο προσκήνιο των ποδοσφαιριστών και των σπασίκλων και την έκλειψη των καλλιτεχνών. Ας πάρουμε πρώτα τους ποδοσφαιριστές. Αν, στα 1970, πρότεινες μια κοινωνική σάτιρα στην οποία το ποδόσφαιρο θα κάλυπτε το 80% των συζητήσεων για το 80% του αρσενικού πληθυσμού, θα σου έλεγαν ότι είσαι υπερβολικά φαντασιόπληκτος. Κάτι τέτοιο ήταν τότε αδιανόητο. Σήμερα, θα απορρίπτανε τη σάτιρα για τον εντελώς αντίθετο λόγο: θα σου έλεγαν ότι στερείται φαντασίας. Ομως, η αλαζονεία των λασπωμένων τύπων με τα σορτσάκια μπορεί να θεωρηθεί απλώς σαν ανώδυνος φανφαρονισμός, ένας πρόσκαιρος θρίαμβος με ημερομηνία λήξεως.
Η άνοδος του σπασίκλα είναι πιο δυσοίωνη, γιατί συνέβη εις βάρος του καλλιτέχνη. Το πρωτοδιαπίστωσα αυτό ενώ δούλευα σε γραφεία εφημερίδων στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Χάλαγε το κομπιούτερ κάποιου συντάκτη και εκείνος ρωτούσε ταπεινά τον άνθρωπο από το τμήμα υπολογιστών αν θα μπορούσε να έρθει να το φτιάξει. Ο κομπιουτεράς ερχόταν –μια ωχρή φιγούρα με απαίσια γκρι πλαστικά παπούτσια– και διόρθωνε τη μηχανή με περιφρονητική άνεση. Καθώς έφευγε μπορεί να καταδεχόταν να μουρμουρίσει «Αν ξανασυμβεί, πάτα control X, εντάξει; Εχω πολλή δουλειά και δεν μπορώ να ανεβαίνω όλη την ώρα».
Μα τι κάνει και έχει τόσο πολλή δουλειά, αναρωτιόμουν. Η απάντηση είναι ότι αυτός και τα αδέλφια του συνωμοτούσαν προετοιμάζοντας ένα μέλλον όπου όλοι οι συγγραφείς και οι μουσικοί θα ήταν στο έλεος των τύπων που ήταν καλοί στα μαθηματικά και του ηλεκτρονικού ψηφιακού κόσμου που δημιούργησαν. Η τέχνη είναι τώρα «περιεχόμενο». Απλώς διακοσμεί μια «πλατφόρμα» του είδους που πασχίζω να διαβάσω στις σελίδες των εφημερίδων που ασχολούνται με τα μέσα επικοινωνίας, οι οποίες δεν διαφέρουν πλέον από τις σελίδες της τεχνολογίας.
Ο γιος μου καυχιέται ότι έχει 2.000 τραγούδια στο ipod του. Το ερώτημα τι τραγούδια είναι δεν τον απασχολεί ιδιαίτερα, κυρίως επειδή δεν ξέρει ούτε ο ίδιος. Το περιεχόμενο το «κατεβάζεις» –που σημαίνει το κλέβεις– κατά βούληση, και οι μαθηματικοί έχουν υιοθετήσει μια θολή αντιεξουσιαστική ρητορεία για να δικαιολογήσουν αυτή την κλοπή σαν άσκηση ατομικής ελευθερίας. Θα χρειαστεί μεγάλο θάρρος στον πολιτικό που θα τολμήσει να τα βάλει με αυτούς που «μοιράζονται αρχεία». Ευτυχώς, εδώ στη Βρετανία έχουμε έναν τέτοιο – είναι ο Λόρδος Μάντελσον. Υποθέτω ότι στο σχολείο ανήκε στη φυλή των καλλιτεχνών, αν κρίνω από το γούστο του στο ντύσιμο.
Με συγχωρείτε που είμαι τόσο μεροληπτικός, αλλά εδώ γίνεται πόλεμος. Εσείς με ποιανού το μέρος είστε;
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)