Αρχείο για 2 Οκτωβρίου, 2009
 Ελεύθερος προσωρινά, αλλά κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη της απέλασης, βρίσκεται εδώ και λίγες ημέρες ο 19χρονος «λαθραίος Ελληνας» που γεννήθηκε και μεγάλωσε αποκλειστικά στον δήμο της Αθήνας.
Η Ελληνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), συγκλονισμένη από τη σύλληψη, φυλάκιση και απέλαση του 19χρονου παιδιού, με γονείς Σουδανούς, αποφάσισε να τον υιοθετήσει δικονομικά. Θα τον συνδράμει σε κάθε αναγκαίο ένδικο βοήθημα ώστε να ακυρωθεί η απόφαση απέλασης.
Το πρώτο βήμα ήδη έγινε με την πρωτοποριακή και θαρραλέα δικαστική απόφαση που ήρε την προσωρινή του κράτηση, στηριζόμενη, ελλείψει άλλου νόμιμου τίτλου, απλά και μόνο στους «βιοτικούς δεσμούς του παιδιού με την Ελλάδα».
Ο 19χρονος Ελληνας συνελήφθη πριν από δέκα ημέρες ως «λαθραίος». Τα τελευταία πέντε χρόνια δεν είχε άδεια διαμονής, παρά το γεγονός ότι όλη η οικογένειά του ζει και εργάζεται στη χώρα μας επί δεκαετίες. Οπως αναφέρει η ΕΕΔΑ, ο μικρός ήταν «νόμιμος» όσο ο πατέρας του διασφάλιζε αυτό το καθεστώς με την παρουσία του, τη δουλειά του, τους φόρους του και τις εισφορές του. Είχε όμως την ατυχία να βαφτιστεί «παράνομος» στην εφηβεία του, όταν εγκαταλείφθηκε μαζί με τη μητέρα του και δύο του αδέρφια, για να επιβιώσουν όπως μπορούν στη μόνη τους πατρίδα. Ο αδερφός του, «λαθραίος» κι αυτός από τότε, σπουδάζει στο πανεπιστήμιο Βιολογία. Η δεκαπεντάχρονη «λαθραία» αδερφή του στο Γυμνάσιο.
Η ΕΕΔΑ θεωρεί ότι η υπόθεση αυτή αποκαλύπτει τα κενά του κράτους δικαίου στην Ελλάδα και συνοψίζει τα αδιέξοδα της μεταναστευτικής πολιτικής και του δικαίου της ιθαγένειας (κυρίως ως προς τη δεύτερη γενιά των μεταναστών). «Η ξενοφοβική νομοθεσία και διοικητική πρακτική στους δύο αυτούς τομείς παράγει καθημερινά ανθρώπινες τραγωδίες, εμμένοντας στην παρωχημένη αντίληψη ότι ο αλλοδαπός δεν γίνεται Ελληνας σχεδόν ποτέ, ακόμα κι αν έχει γεννηθεί και ζήσει αποκλειστικά και μόνο στον Δήμο Αθηναίων», τονίζεται χαρακτηριστικά.
Ελευθεροτυπία
0 σχόλια »
Αναρτήθηκε από terracomputerata στο blogs, facebook, podcast, twitter, web 2.0, youtube, Διαδίκτυο, πολιτική, Τ.Π.Ε., με ετικέτες: governance 2.0, διακυβέρνηση 2.0
 Άρθρο της Μπέττυ Τσακαρέστου Επίκουρης καθηγήτριας στο Πάντειο πανεπιστήμιο – Βήμα Ιδεών
Στη διεθνή σκηνή το πολιτικό εγχείρημα του Ομπάμα για επανεκκίνηση και επανατοποθέτηση της πολιτικής των ΗΠΑ με επίκεντρο την κοινωνία, το περιβάλλον, τη διαφάνεια, τη λογοδοσία, την αξιοπιστία, την ενδυνάμωση της ανοιχτής και ψηφιακής διακυβέρνησης έχει συμβάλει ώστε πολιτικά κόμματα και αρκετοί πολιτικοί διαφορετικών καταβολών να επαναπροσδιορίσουν την ατζέντα τους, την επικοινωνία τους και τον πολιτικό τους λόγο. Ο Ομπάμα έδωσε ένα αναπάντεχα ανατρεπτικό και αποτελεσματικό πολιτικό στίγμα ήδη από τη σύλληψη της προεκλογικής στρατηγικής του. Κατανόησε και αξιοποίησε την κουλτούρα και τις πολλαπλές δυνατότητες δικτύωσης και αυτοοργάνωσης των πολιτών μέσα από το κοινωνικό Διαδίκτυο αλλά και τις τοπικές κοινότητες. Η ανοιχτή πολιτική και επικοινωνία που υιοθέτησε κατά τη διεκδίκηση της προεδρίας (open source politics) έφερε και το εντυπωσιακό αποτέλεσμα της ανανέωσης του ενδιαφέροντος για τη συμμετοχή πολιτών
που παραδοσιακά εθεωρείτο ότι ανήκουν στα «πολιτικά αδιάφορα κοινά». Σήμερα παρακολουθούμε το πολιτικό πείραμα αλλά και το πολιτικό κίνημα της ανοιχτής διακυβέρνησης (governance 2.0) όπου οι πολίτες αποκτούν ψηφιακή πρόσβαση σε δημόσια δεδομένα και ως εκ τούτου έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης και ελέγχου των πολιτικών τους αντιπροσώπων.
Αναρωτιόμαστε αν και στην Ελλάδα εισερχόμαστε πλέον στην εποχή που η πολιτική τεχνολογία του συμμετοχικού Διαδικτύου θα αλλάξει τους συσχετισμούς δυνάμεων και επιρροής του διαλόγου και των αποφάσεων ανάμεσα στους επαγγελματίες της πολιτικής και της ενημέρωσης και στους πολίτες. Την εποχή που οι πολίτες, οι καθημερινοί άνθρωποι που δεν μπορούσαν να συμμετέχουν στο παιχνίδι της πολιτικής επιρροής διακινώντας πολιτικό χρήμα έχουν πλέον τη δυνατότητα (την οποία αξιοποιούν όλο και περισσότερο) να σπάσουν τους φραγμούς των πολιτικών και οικονομικών «πυλωρών» (gatekeepers) και να διεκδικήσουν την επιρροή τους όχι πλέον μέσω της αδιαφάνειας των πολιτικών και οικονομικών συναλλαγών αλλά μέσα από τη διαφάνεια και τη λογοδοσία που απαιτούν από τους πολιτικούς.
Μια συστημική αλλαγή είναι σε εξέλιξη.
Το κίνημα για την ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών στα δημόσια δεδομένα και στη χώρα μας (κίνηση 4Δ- Δημόσια Δεδομένα, Δικά μας Δεδομένα), η κίνηση deb8 για τη δικτυακή συζήτηση των πολιτικών προγραμμάτων αλλά και την παρέμβαση στην πολιτική αναμέτρηση, η άσκηση πίεσης για δημόσια τοποθέτηση-δέσμευση των βουλευτών για τη θέση τους απέναντι στο 2% από την κίνηση 100μύρια, οι δικτυακές κινήσεις για τις φωτιές και τα σύγχρονα «Δεκεμβριανά», η αύξηση της επιρροής και της αξιοπιστίας των επώνυμων ή «branded» bloggers διαμορφώνουν ένα νέο σκηνικό στην πολιτική και στην οικονομική μας ζωή. Απέναντι στην αξιοπιστία του πολιτικού και ενημερωτικού μας συστήματος οι ίδιοι οι πολίτες φέρνουν «από τα κάτω» λύσεις ανανέωσης και καινοτομίας.
Αναμένουμε να δούμε όλο και περισσότερες κινήσεις πολιτών και πολιτικών που θα ενισχύουν το μοντέλο της ανοιχτής διακυβέρνησης: από τη δημοσίευση των οικονομικών των κομμάτων και των πολιτικών, από την παρακολούθηση της διαμόρφωσης και της εκτέλεσης του προϋπολογισμού αλλά και του νομοπαρασκευαστικού έργου της Βουλής και της στάσης/έργου του κάθε βουλευτή ως την ψηφιακή οργάνωση κινητοποιήσεων αλλά και την αλλαγή μοντέλου ενημέρωσης και δημοσίευσης. Ασφαλώς οι νέες δυνατότητες για διαφάνεια δεν είναι η πανάκεια της πολιτικής μας ζωής. Είναι όμως μια σημαντική προϋπόθεση για να ανακτήσει το πολιτικό μας σύστημα την αξιοπιστία του, δηλαδή να αποκτήσουν οι ίδιοι οι πολίτες μεγαλύτερο έλεγχο στη διαμόρφωση της πολιτικής ατζέντας και στις διαδικασίες διακυβέρνησης. Ο Dave
Winer, ένας από τους «ιερείς» του blogging, ήδη από το 1994 έγραφε: «Από τη στιγμή που οι ψηφιακοί πολίτες/οι χρήστες αποκτούν τον έλεγχο, δεν τον παραδίδουν ποτέ πίσω»!
Αρχίζουμε να βλέπουμε τα πρώτα σημάδια της αλλαγής, να προχωρούμε προς μια καλύτερη κατανόηση των νέων αναγκών και των προκλήσεων για την πολιτική τον 21ο αιώνα. Παρά τα πρώτα ενδιαφέροντα βήματα, κυρίως στον τομέα της
διαφάνειας, μένουν πολλά να γίνουν. Η πρόσβαση των πολιτών στα δημόσια δεδομένα, στην πληροφόρηση και στα στοιχεία που παραδοσιακά ήταν προσβάσιμα μόνο σε όσους διαχειρίζονταν και διαμεσολαβούσαν την πολιτική, οικονομική και μεντιακή εξουσία, στους ακριβοπληρωμένους λομπίστες και ενδιαμέσους (insiders), δεν είναι παρά ένα πρώτο αλλά αναγκαίο βήμα. Οι πολίτες γίνονται σταδιακά οι νέοι φορείς ουσιαστικής επιρροής
και θεματοφύλακες της δημόσιας ζωής. Οι ειδήμονες, οι επαγγελματίες της πολιτικής ή της ενημέρωσης αποκτούν έναν πιο σύνθετο ρόλο στη διαμόρφωση ενός ερμηνευτικού πλαισίου για τα νέα δεδομένα και τα πολιτικά διακυβεύματα έχοντας πλέον μαζί τους ή απέναντί τους τους ψηφιακούς, ενημερωμένους και συμμέτοχους πολίτες. Η εμπιστοσύνη και η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος δεν στηρίζεται πλέον σε παρωχημένα σχήματα «πατερναλισμού»
όπου έπρεπε να εμπιστευθούμε τις τύχες μας σε λογής λογής πολιτικές, πνευματικές και ενημερωτικές ιεραρχίες. Ζούμε σε μια σύνθετη και υψηλού ρίσκου εποχή, στην οποία όμως πρέπει να λάβουμε τις ορθές αποφάσεις τώρα- οι αρχές της συμμετοχής, της συνεργασίας, της διαφάνειας αλλά και της βιωσιμότητας γίνονται οδηγοί για μια ανοιχτή διακυβέρνηση 2.0- και να ανανεώσουμε το κοινωνικό μας συμβόλαιο.
0 σχόλια »
 «Ο γερουσιαστής Μπερντ, 91 ετών, μπήκε στο νοσοκομείο ύστερα από πτώση επειδή σηκώθηκε απότομα από το κρεβάτι. Μήπως να μπει κάποιο όριο στις θητείες; Να υπάρξει μια ηλικία συνταξιοδότησης; Να επικρατήσει η κοινή λογική;».
Αυτό είναι ένα από τα tweets (σχόλια έως 130 χαρακτήρων) που έστειλε τον τελευταίο καιρό ο Ράτζου Ναρισέτι, υπεύθυνος της ιστοσελίδας της Ουάσιγκτον Ποστ, που συμμετέχει συχνά και στις συσκέψεις της εφημερίδας. Ο κύκλος στον οποίο απευθύνονταν αυτά τα σχόλια ήταν στενός, κάπου 90 φίλοι και συνεργάτες, κι έτσι ο Ναρισέτι αισθανόταν πως μπορούσε να γράφει ελεύθερα. «Δεχόμαστε να αυξάνεται το ομοσπονδιακό έλλειμμα όταν έχουμε πόλεμο, αλλά υποσχόμαστε να μην το αυξήσουμε ούτε κατά 1 δολάριο για το σύστημα υγείας. Κρίμα», έγραψε μια άλλη ημέρα. Ώσπου κτύπησε το καμπανάκι.
Την περασμένη Παρασκευή, όλοι οι εργαζόμενοι έλαβαν ένα σημείωμα από τον διευθυντή με τη διευκρίνιση ότι ισχύει αμέσως. «Είμαι υποχρεωμένος να σας υπενθυμίσω ότι οι δημοσιογράφοι της Ουάσιγκτον Ποστ παραμένουν πάντα δημοσιογράφοι της Ουάσιγκτον Ποστ », τόνιζε ο Μίλτον Κόλμαν. «Όταν χρησιμοποιούμε λοιπόν τα κοινωνικά δίκτυα, πρέπει να φροντίζουμε ώστε τίποτα απ΄ όσα κάνουμε να μη θέτει σε αμφισβήτηση την αντικειμενικότητά μας». Οι δημοσιογράφοι γνώριζαν ότι πρέπει να τηρούν ορισμένους κανόνες δεοντολογίας. Τώρα μαθαίνουν ότι οι κανόνες αυτοί επεκτείνονται και σε χώρους όπως το Facebook και το Τwitter. Το να είσαι μέλος μιας συγκεκριμένης ομάδας στο Facebook, το να είσαι «φίλος» με έναν συγκεκριμένο πολιτικό, το να εκφράζεις ακόμη και έμμεσα μια συγκεκριμένη πολιτική ή θρησκευτική άποψη, μπορεί να πλήξει την εικόνα της εφημερίδας σου. Η διατήρηση αυτών των δραστηριοτήτων σε ιδιωτικό επίπεδο, όπου δεν έχει δηλαδή πρόσβαση το ευρύ κοινό, δεν αποτελεί δικαιολογία: οτιδήποτε εμφανίζεται στο ηλεκτρονικό πεδίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Και αυτό δεν αφορά μόνο τα κείμενα, αλλά και τα βίντεο και τις φωτογραφίες.
Περισσότερο κι από το περιεχόμενο του υπομνήματος, αυτό που ενόχλησε πολλούς δημοσιογράφους ήταν το ύφος του. «Εντάξει, θα περιοριστώ σε σχόλια για τον καιρό και το φαγητό», απάντησε με καυστικό τρόπο ο ενεργός τουίτερ Χάουαρντ Κουρτς. «Οι δημοσιογραφικοί οργανισμοί έχουν ανάγκη από συζήτηση, όχι από περιορισμούς», σχολίασε ο Στιβ Μπάτρι. Ο ίδιος ο Ναρισέτι αποφάσισε να κλείσει τον λογαριασμό του στο Τwitter για να μην έχει φασαρίες. Το τελευταίο του σχόλιο, όμως, ήταν δηλητηριώδες: «Μερικά στελέχη των μέσων ενημέρωσης, αν και παρουσιάζονται ως θιασώτες της ελεύθερης έκφρασης, ακολουθούν δύο μέτρα και δύο σταθμά σε ό,τι αφορά τις προσωπικές απόψεις».
Ανάλογες οδηγίες, πάντως, έχουν δοθεί και σε άλλες εφημερίδες, συχνά μάλιστα με πιο χονδροειδή τρόπο: «Μην τουιτάρετε για προσωπικά ζητήματα αν είστε υπάλληλος της Dow Jones», λένε στη Γουόλ Στριτ Τζέρναλ. Η συζήτηση θα έρθει και στην Ευρώπη, είναι σίγουρο.
Τα Νέα
0 σχόλια »
 Μουσείο αφιερωμένο στον Κωνσταντίνο Καβάφη αποκτά η Αθήνα χάρη στην απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού να παραχωρηθεί κτίριο της Πλάκας στην Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία «Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού», το οποίο κατέχει το Αρχείο Καβάφη.
Το Αρχείο Καβάφη είναι το σύνολο των χειρογράφων, βιβλίων, εγγράφων, φωτογραφιών και άλλων τεκμηρίων τα οποία είχε διατηρήσει και ταξινομήσει ο ίδιος ο Καβάφης και μετά τον θάνατό του, το 1933, πέρασαν στον κληρονόμο του Αλέκο Σεγκόπουλο. Ο Σεγκόπουλος τα διαχειρίστηκε αρχικά με τη βοήθεια της πρώτης συζύγου του Ρίκας Αγαλλιανού και στη συνέχεια με τη βοήθεια πολλών μελετητών, με άνισα ωστόσο αποτελέσματα. Το 1963 ο ίδιος ο Σεγκόπουλος ανέθεσε τη μελέτη και την έκδοση του Αρχείου Καβάφη στον Γ.Π. Σαββίδη. Το 1969, μετά τον θάνατο του Σεγκόπουλου, η δεύτερη σύζυγός του και κληρονόμος του Κυβέλη Τρεχαντζάκη πούλησε το Αρχείο Καβάφη στον Γ.Π. Σαββίδη, ο οποίος προώθησε αρχικώς την καταλογογράφηση και τη μικροφωτογράφιση του Αρχείου και στη συνέχεια προχώρησε στη σταδιακή έκδοση του υλικού με τη βοήθεια άλλων φιλολόγων. Το 1995, μετά τον θάνατο του Σαββίδη, το Αρχείο Καβάφη περιήλθε στην κυριότητα του Μανόλη Σαββίδη, ο οποίος το ενέταξε στο υλικό του Σπουδαστηρίου Νέου Ελληνισμού (από την ίδρυση αυτής της μη κερδοσκοπικής εταιρείας το 1996) και το διαχειρίζεται με τη βοήθεια των φιλολόγων Νταϊάνα Χάας, Ρενάτα Λαβανίνι και Μιχάλη Πιερή.
0 σχόλια »
|
Άρθρα (RSS)