Terra Computerata

Oλο και μικρότερης ηλικίας μαθητές αποφασίζουν να μην κατέβουν με το τμήμα του σχολείου τους στην παρέλαση. Το… έργο, κατά την έκφραση που χρησιμοποιούν στη δική τους αργκό, τους θυμίζει άλλες εποχές, δεν καταλαβαίνουν τη σκοπιμότητα που υπηρετεί, εν ολίγοις δεν τους λέει τίποτε. « Εδώοι περισσότεροι μαθητές, ακόμη και όσοι παρελαύνουν περήφανα, δεν γνωρίζουν τι συνέβη την 25η Μαρτίου του 1821, που εορτάζουμε την ερχόμενη Πέμπτη, ή την 28η Οκτωβρίου του 1940», λέει ο Δημήτρης Νικολαΐδης, πρωτοετής φοιτητής σήμερα, ο οποίος έκανε την πρώτη και τελευταία του παρέλαση πριν από… κάμποσα χρόνια, στην Γ΄ Δημοτικού!

Η εθνική εορτή πλησιάζει και η συζήτηση φουντώνει στα σχολεία της χώρας. Κάποτε ήταν οι αλλοδαποί μαθητές-σημαιοφόροι. Σήμερα πυκνώνουν οι πιτσιρικάδες που δεν επιθυμούν να συμμετέχουν στην παρέλαση, ανοίγοντας ξανά την κουβέντα για το θέμα. Οι… αρνητές έχουν πλέον «συμμάχους» σε αυτή την απόφαση τους γονείς τους, οι οποίοι τους υποστηρίζουν χωρίς δεύτερη σκέψη: «Εχουν κρίση για να αποφασίζουν μόνα τους αν θα πάρουν μέρος ή όχι στις παρελάσεις» λένε οι περισσότεροι, όπως η μητέρα της Χρύσας και του Ιάσονα.

To BHMA

«Οι μαθητικές παρελάσεις, που κληρονομήσαμε από τον Μεταξά, δεν έχουν νόημα. Πουθενά αλλού δεν γίνονται. Τη 14η Ιουλίου, οι Γάλλοι πολίτες βγαίνουν και χορεύουν στους δρόμους. Πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους γιορτής, πιο ζωντανούς. Ομως εμείς φανατιζόμαστε. Φοβόμαστε μη χάσουμε τη σημαία μας…».

  Λόγια της Αλκης Ζέη, πριν από δύο χρόνια περίπου, αναφορικά και με τις μαθητικές παρελάσεις, μια επινόηση του Φρειδερίκου της Πρωσίας, όταν ήταν υπό διαμόρφωση τα εθνικά κράτη, που αποθεώθηκε στη χιτλερική Γερμανία και η οποία καθιερώθηκε στην Ελλάδα επί Μεταξά και ήταν εθνικό πρόταγμα της δικτατορίας του. Την παλιά τους «αίγλη» αναστήλωσε το 1967 η δικτατορία του Παπαδόπουλου.

Τα τελευταία χρόνια όλο και πυκνώνουν οι φωνές και από πολλούς εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων που διαφωνούν, καθώς «η παρέλαση επισκιάζει τον παιδευτικό χαρακτήρα που πρέπει να έχει για το σχολείο ο εορτασμός των εθνικών επετείων».«Μιλιταρισμός και εθνικοφροσύνη»

Η Χριστίνα Κουλούρη, καθηγήτρια Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσουτοποθετείται:

«Η απάντηση (θετική ή αρνητική) στο ερώτημα αν πρέπει να καταργηθούν οι παρελάσεις εξαρτάται από τον στόχο που εξυπηρετούν σήμερα οι σχολικές παρελάσεις στο πλαίσιο της αγωγής του πολίτη.

Αν θεωρήσουμε ότι οι παρελάσεις εντάσσονται στο εκπαιδευτικό έργο (πάντως καταναλώνουν εκπαιδευτικό χρόνο), ποιος ακριβώς είναι ο παιδαγωγικός τους ρόλος;

Η μιλιταριστική οργάνωση, ο αποκλεισμός όλων εκείνων (μικρών παιδιών, πάντως) που δεν “δικαιούνται” να μοιράζονται τη γαλανόλευκη βάσει σοβινιστικών συνειρμών, τα “σκάνδαλα” που ξεσπούν κατά καιρούς με θύματα άριστους μεν αλλά αλλοδαπούς μαθητές δεν αφήνουν περιθώρια παρανόησης ως προς το συμβολισμό της παρέλασης. Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι μεταπολεμικά η υπεράσπιση της σημαίας εναποτίθετο μόνο σε όσους πρόσφεραν τα εχέγγυα της εθνικής “αυθεντικότητας”, η οποία ταυτιζόταν με την “εθνικοφροσύνη”, και ότι οι παρελάσεις ως επιβεβαίωση “εθνικοφροσύνης” άνθησαν κατεξοχήν στην περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Στη σύγχρονη δημοκρατική Ελλάδα δεν είναι δυνατόν να εξακολουθεί να υπάρχει ένας απαρχαιωμένος θεσμός που διδάσκει τη στρατιωτική πειθαρχία ολοκληρωτικών καθεστώτων. Εχουμε αναρωτηθεί ποιες αξίες και ποια πρότυπα συμπεριφοράς εμπνέει στις νέες γενιές μια στρατιωτικού ύφους τελετή με πειθαρχημένο βηματισμό και ομοιόμορφες στολές;».

Ελευθεροτυπία