Ακόμα 100.000 προσκεκλημένοι χρήστες θα μπορούν από την Τετάρτη να δοκιμάσουν το Google Wave, μια ενοποιημένη πλατφόρμα επικοινωνίας που συνδυάζει email, instant messaging, κοινωνική δικτύωση, διαχείριση εγγράφων και ανταλλαγή αρχείων.
Το Wave θεωρείται σήμερα μια από τις πλέον υποσχόμενες υπηρεσίες της Google, ειδικά για εταιρικούς χρήστες με αυξημένες ανάγκες επικοινωνίες και online συνεργασίας. Η πειραματική υπηρεσία «πώς θα έμοιαζε το email αν το εφευρίσκαμε σήμερα», υπερηφανεύεται ο κολοσσός του Διαδικτύου.
Μεταξύ των νέων λειτουργιών που υιοθετεί το Wave είναι η «πληκτρολόγηση σε πραγματικό χρόνο», η οποία επιτρέπει στους χρήστες να βλέπουν τα μηνύματα φίλων τους την ώρα που γράφονται χαρακτήρα προς χαρακτήρα, εφόσον ο αποστολέας το επιθυμεί.
Διευκολύνει επίσης την ανταλλαγή αρχείων και επιτρέπει τη διαξαγωγή συζητήσεων που παραμένουν ενεργές ακόμα και μετά την αποσύνδεση των χρηστών, έτσι ώστε τα μέλη της παρέας να μπορούν να διαβάσουν αργότερα τους διαλόγους που έχασαν.
Το Wave είναι μια υπηρεσία ανοιχτού κώδικα, επιτρέπει δηλαδή σε ανεξάρτητους προγραμματιστές να αναπτύξουν εφαρμογές που εμπλουτίζουν τις δυνατότητές του.
Λοιπόν, αν ήταν να δοθεί ποιητική χροιά στην πολιτική αντιπαράθεση, και με το δεδομένο μάλιστα ότι καμαρώνουμε ότι και έθνος ποιητών είμαστε και κοιτίς του πολιτικού τυγχάνουμε, είχαμε πολλά ποιήματα στη διάθεσή μας για να πλουτίσουμε τη φαρέτρα μας. Αν επιμέναμε στον Καβάφη, εκτός βέβαια από τους πολυχρησιμοποιημένους στίχους του «Βλάπτουν και οι τρεις τους τη Συρία το ίδιο», ως πολίτες μιας οικογενειοκρατούμενης χώρας, θα μπορούσαμε να απευθύνουμε στους γαλάζιους και πράσινους Ατρείδες τους εξής λιγότερο γνωστούς, καθότι ατελείς, στίχους του Αλεξανδρινού: «Αλλά το Αργος ημπορεί χωρίς Ατρείδας να /
κάμει. Τα σπίτια δεν είναι παντοτινά. /
Πολλοί βεβαίως θα μιλήσουνε πολλά . /
Ημείς ν’ ακούμε. Ομως δεν θα μας γελά /
το Απαραίτητος, το Μόνος, το Μεγάλος. /
Και απαραίτητος, και μόνος, και μεγάλος /
αμέσως πάντα βρίσκεται κανένας άλλος».
Και το αναρχοκαγχαστικό μας, αν μας έπιανε, είχαμε να διαλέξουμε. Τον Παλαμά ας πούμε:
«Κομματάρχηδες και κοτζαμπασήδες, /
και της γραμματικής οι μανταρίνοι, /
και της πολιτικής οι φασουλήδες, /
ταρτούφοι, ραμπαγάδες, ταρταρίνοι. /
Ρωμαίικο, νά. Με γεια σου, με χαρά σου».
΄Η πάλι τον Ελύτη: «Κρίμας κρίμας κόσμε / σ’ εξουσιάζουν μέλλοντες νεκροί».
Από τη μια, είναι γνωστό πως οι αγορές από το Διαδίκτυο εξοικονομούν χρόνο και χρήμα. Από την άλλη, όλοι ξέρουν πως η εμπειρία από μία βόλτα στα καταστήματα δεν μπορεί να συγκριθεί με το «ξεφύλλισμα» των online καταλόγων που αναρτούν στα site τους οι αλυσίδες ρουχισμού, ηλεκτρονικών ειδών και βιβλιοπωλείων.
Γι’ αυτό και η αγγλική εταιρεία πληροφορικής NearLondon επινόησε μια λύση που συνδυάζει τα πλεονεκτήματα και των δύο τρόπων αγοράς: δημιούργησε το εικονικό ομοίωμα μιας ολόκληρης γειτονιάς, αναπαριστώντας με κάθε λεπτομέρεια τα καταστήματα που αυτή φιλοξενεί, ώστε ο χρήστης να μπορεί να περιηγηθεί εικονικά σε αυτήν για να κάνει τα ψώνια του.
Το εικονικό αυτό ομοίωμα καλύπτει μερικά οικοδομικά τετράγωνα στην περιοχή West End του Λονδίνου, μέσα από το οποίο ο επισκέπτης του site θα μπορεί να περιπλανηθεί στους γύρω δρόμους, για να «χαζέψει» τις βιτρίνες και να «μπει» στο μαγαζί της αρεσκείας του. Οταν βρεθεί στο εσωτερικό του, η NearLondon θα του προσφέρει τη δυνατότητα να πάρει μια γεύση και να παραγγείλει κάποιο από τα προϊόντα που πουλάει το συγκεκριμένο κατάστημα, ακριβώς όπως θα τα έβλεπε αν βρισκόταν πραγματικά μέσα στο κτίριο. Για μεγαλύτερη αληθοφάνεια, μάλιστα, αυτός ο «άυλος κλώνος» του West End θα αναπαριστά σε πραγματικό χρόνο τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή, προβλέποντας ακόμη και εικονικά λεωφορεία τα οποία θα περνούν από τους γύρω δρόμους.
Παρέα με φίλους
Τα μεγάλα καταστήματα που εδρεύουν στην περιοχή υποστηρίζουν ότι αυτό το «ψηφιακό εμπορικό κέντρο» θα τους δώσει τη δυνατότητα να αυξήσουν τον τζίρο τους, αφού όχι μόνο θα κάνει πιο εύκολες τις διαδικτυακές αγορές, αλλά και θα αποτελέσει ένα διαδικτυακό αξιοθέατο το οποίο θα προσελκύσει πελάτες ακόμη και έξω από τα σύνορα της Αγγλίας. Γι’ αυτό και η Near-London βρίσκεται ήδη σε διαπραγματεύσεις με εμπορικές αλυσίδες που βρίσκονται σε άλλα σημεία του Λονδίνου ώστε να επεκτείνει το πρότζεκτ της.
Προς το παρόν, πάντως, όλοι περιμένουν να δουν ποια θα είναι η απήχηση του site, το οποίο αναμένεται να ξεκινήσει στα τέλη Νοεμβρίου – χρονική στιγμή που η NearLondon δεν επέλεξε τυχαία, αφού με τις βόλτες στην εικονική της πόλη οι χρήστες της υπηρεσίας θα γλιτώσουν και από την απίστευτη πολυκοσμία που επικρατεί κατά την περίοδο των Χριστουγέννων.
Και για όσους θεωρούν ανιαρό να ψωνίζουν μόνοι τους, η εταιρεία δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούν στο Facebook, για να κάνουν shopping παρέα με τους διαδικτυακούς τους φίλους.
«Εκπαιδευτική Μακρόνησος!». Ετσι χαρακτηρίζει η κ. Γέκελ πολλές περιπτώσεις τμημάτων σε περιφερειακά ΑΕΙ που αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια ανορθολογικά, χωρίς να τηρούνται βασικές προϋποθέσεις για ένα ακαδημαϊκό ίδρυμα. «Μου κάνει εντύπωση η πολυδιάσπαση των ΑΕΙ στην Ελλάδα. Υπάρχει μία σχολή στη μία πρωτεύουσα νομού και μία άλλη στην πρωτεύουσα του γειτονικού νομού. Δεν έχουν αναπτυχθεί στη λογική του campus, του universitas. Ομως, το πανεπιστήμιο δεν είναι μόνο ένας κλάδος απομονωμένος. Τι επιστήμη προσφέρουν αυτές οι σχολές; Με ποιες βιβλιοθήκες; Με ποια συνεργασία με τους συγγενείς επιστημονικά κλάδους; Πώς μπορούν οι φοιτητές να νιώσουν ότι ανήκουν σε μια ακαδημαϊκή κοινότητα, όταν αυτή είναι διασκορπισμένη; Οι μόνοι που σίγουρα κερδίζουν από αυτή την ιστορία είναι οι ξενοδόχοι. Πολλοί φοιτητές και σπουδαστές των περιφερειακών ΑΕΙ δεν μένουν καν στην έδρα της σχολής, αλλά απλώς πηγαίνουν εκεί για τις εξετάσεις. Αρα δεν νοικιάζουν σπίτια, δεν καταναλώνουν, δεν ζουν εκεί, όπως θα ήθελε η τοπική κοινωνία» λέει η κ. Γέκελ.
Η στρεβλή ανάπτυξη της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, σύμφωνα με τη Γερμανίδα συνομιλήτριά μας, αποτυπώνεται και στον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές τις σπουδές τους. «Πολλοί ενδιαφέρονται μόνο για τις εξετάσεις. Δεν έχουν δίψα να σπουδάσουν. Ο,τι κάνουν στο Λύκειο, το συνεχίζουν στο πανεπιστήμιο. Δηλαδή, μελετούν μόνο για τις εξετάσεις. Ετσι, παίρνουν το πτυχίο τους λίγο στα… τυφλά».
«Η μαμά φεύγει από τη δουλειά της για να έρθει σε μας. Ζητεί πληροφορίες για τα γερμανικά πανεπιστήμια, ενώ το παιδί δεν ξέρει τίποτε για τις κινήσεις της. Δεν γνωρίζει πόσο δύσκολο είναι το γερμανικό σύστημα, δεν ξέρει γερμανικά, δεν έχει ιδέα πώς υποβάλλεται ηλεκτρονικά μία αίτηση σε ΑΕΙ. Ομως, είναι διατεθειμένη να πληρώσει ώστε να δει το παιδί σε μία σχολή. Οι Eλληνες γονείς δίνουν τα πάντα για τα παιδιά, αλλά αυτά δεν μπορούν να αποφασίσουν για τίποτα. Iσως, τελικά, διότι οι γονείς θέλουν να έχουν τον τελευταίο λόγο». Με πικρό χιούμορ, η κ. Κάτια Γέκελ αντιμετωπίζει καθημερινά τον παραλογισμό των ελληνικών οικογενειών όσον αφορά τις σπουδές των παιδιών τους. Η κ. Γέκελ είναι διευθύντρια του Ενημερωτικού Κέντρου Αθηνών της Γερμανικής Υπηρεσίας Ακαδημαϊκών Ανταλλαγών (DAAD), το οποίο στεγάζεται στο Ινστιτούτο Γκαίτε, επί της οδού Ομήρου. Zει αρκετά χρόνια στη χώρα μας, έχει παντρευτεί Ελληνα νομικό – «Αγαπώ την Ελλάδα», μας λέει-, αλλά έχοντας κριτήριο τη γερμανική πειθαρχία παραμένει αυστηρή με τα στραβά του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. «Το σύστημα πάσχει. Πώς γίνεται οι υποψήφιοι να εισάγονται σε κάποια σχολή στην τύχη, επειδή απλώς τα μόρια εκεί τους κατέταξαν; Πώς μπορεί να μην ενδιαφέρεσαι ουσιαστικά γι’ αυτό που σπουδάζεις; Στην Ελλάδα, οι επιστημονικοί κλάδοι κατατάσσονται με βάση τα μόρια εισαγωγής, και οι περισσότεροι νέοι ζητούν συγκεκριμένες σχολές», λέει.
Σύμφωνα με την ίδια, σε αυτό φταίνε και οι γονείς. «Οι πιο πολλοί νέοι που περνούν από το Κέντρο δεν είναι ώριμοι για σπουδές στο εξωτερικό. Το σχέδιο είναι των γονιών. Υπήρξαν μητέρες που εκλιπαρούσαν να βρούμε μία θέση για το παιδί. Και όλοι θέλουν Ιατρική, Νομική, Πολυτεχνείο. Τους προτείνω να σκεφτούν κάτι πιο μοντέρνο. «Οχι, Ιατρική», επιμένουν. Αυτό δείχνει ότι δεν υπάρχει ισορροπία και ότι η εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι πολύ παραδοσιακή», προσθέτει. «Εκτός από την επιμονή των γονιών και τα κλάματα, τι σας έχει κάνει την πιο μεγάλη εντύπωση;» ρωτώ. Κοντοστέκεται, πίνει λίγο νερό… «Πολλοί ρωτούν εάν ισχύουν όσα γράφουμε στην ιστοσελίδα μας. Φυσικά και ισχύουν, πώς αλλιώς; Ομως, αρκετοί, βάζουν και κάποιον άλλον να ρωτήσει!», απαντά.
Εχουν περάσει 78 ολόκληρα χρόνια από τότε που η 4η Οκτωβρίου ορίστηκε Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων σε ένα οικολογικό συνέδριο στη Φλωρεντία.
Από τότε αρκετά άλλαξαν, όχι όμως πολλά. Χιλιάδες ζώα κακοποιούνται καθημερινά σε όλο τον κόσμο, θυσιάζονται στον βωμό της ανθρώπινης κτηνωδίας: πειραματόζωα, θέαμα σε τσίρκο, θηράματα, καταναλωτικά αντικείμενα και παραγωγικές μηχανές, αντικείμενα κακοποιήσεων για… πλάκα.
Τα ζώα μπορεί να απέκτησαν τη δική τους ημέρα, όχι όμως τα αναφαίρετα δικαιώματά τους στη ζωή και την ελευθερία… Ακόμη και αν υπάρχουν άνθρωποι -περισσότεροι από ποτέ- που παλεύουν για να γίνουν η δική τους φωνή.
Η δήλωση του φιλόσοφου, υπερασπιστή των ζώων, Tom Regan, στο «Εψιλον» της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», «η βία που υφίστανται τα ζώα είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που υφίστανται οι άνθρωποι, και είναι απολύτως νόμιμη!», τα λέει όλα. Και περιγράφει με τον πιο εύστοχο τρόπο όσα συμβαίνουν και στη χώρα μας, όπου και αυτή τη χρονιά η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων δεν θα έπρεπε να γιορτάζεται. Γιατί οι κακοποιήσεις ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο.
…Καλημέρα Ελλάδα να μου ζήσεις για πάντα
να τιμάς με παρελάσεις το έπος του σαράντα
να κρατάς το κεφάλι ψηλά στον αγώνα
και να βγάζεις για κυβέρνηση το ίδιο κόμμα
να μου ζήσεις Ελλάδα και όλοι οι βουλευτές σου
με τα θέρετρα τους όλοι στις ακρογιαλιές σου
με τους χριστιανούς σου που κάνουν νηστεία
κι ότι περισσεύει στέλνουν στην Ελβετία
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)