Terra Computerata

Πρώτη ημέρα στο σχολείο για τους μικρούς Φιλιππινέζους μετά τις εκτενείς καταστροφές που προκάλεσε ο τυφώνας Κετσάνα στην επαρχία Ριζάλ των Φιλιππινών. Τα λασπόνερα δεν έχουν υποχωρήσει ακόμη και οι μαθητές φόρτωσαν όπως όπως τις σχολικές τσάντες τους σε πρόχειρη σχεδία. Ο εικονιζόμενος νεαρός ανέλαβε ιπποτικά να μεταφέρει κωπηλατώντας στο σχολείο τη σκυθρωπή συμμαθήτριά του. Το υπουργείο Παιδείας των Φιλιππινών διέταξε την επανέναρξη των μαθημάτων σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, στα σχολικά ιδρύματα που δεν είναι πλέον πλημμυρισμένα, αν και τα ακραία καιρικά φαινόμενα που κόστισαν τις τελευταίες δέκα ημέρες τη ζωή σε περισσότερα από 317 άτομα συνεχίζουν να πλήττουν το βόρειο τμήμα της χώρας. (ΕΡΑ/ΑLΑΝΑΗ Μ. ΤΟRRΑLΒΑ)

Το Βήμα

  Για να είσαι ελεύθερος πρέπει απλούστατα να είσαι ελεύθερος χωρίς να ζητάς την άδεια κανενός.Πρέπει να έχεις τη δική σου άποψη γι΄αυτό που έχεις κληθεί να κάνεις και να την τηρείς, να την ακολουθείς, χωρίς να υποκύπτεις ή να συμμορφώνεσαι στις περιστάσεις. Αυτή η ελευθερία όμως απαιτεί πλούσια εσωτερικά αποθέματα, υψηλό βαθμό αυτογνωσίας και συναίσθηση της ευθύνης απέναντι στον εαυτό σου, συνεπώς απέναντι στους άλλους.

Δυστυχώς, το τραγικό είναι ότι δεν ξέρουμε πως να είμαστε ελεύθεροι. Απαιτούμε ελευθερία για τον εαυτό μας εις βάρος όλων των άλλων και δεν εννοούμε να παραιτηθούμε από το παραμικρό για χάρη κάποιου άλλου: θα το θεωρούσαμε καταπάτηση των ατομικών μας δικαιωμάτων και ελευθεριών. Σήμερα όλοι πάσχουμε από άμετρο εγωισμό. Και αυτό δεν είναι ελευθερία. Ελευθερία σημαίνει ότι μαθαίνεις να έχεις απαιτήσεις μόνο από τον εαυτό σου, όχι από τη ζωή ή από τους άλλους, και ξέρεις να δίνεις: ελευθερία σημαίνει θυσία εν ονόματι της αγάπης.

Αντρέι Ταρκόφσκι: Σμιλεύοντας το χρόνο, εκδόσεις Νεφέλη, 1987

Παιδικό παραμυθάκι από το blog V for Valis:

Μια φορά κι έναν καιρό, τσακώθηκαν δύο γράμματα του αλφαβήτου, το Μι και το Πι. Το καθένα ισχυριζόταν πως ήταν πιο χρήσιμο από το άλλο, σε προφορικό και γραπτό λόγο.

«Χωρίς εμένα», έλεγε το Μι, «δε θα είχαμε Μήλα, Μακαρόνια, Μονοπώλια, Μετρονόμους και Μαύρα Μεσάνυχτα!»

«Ναι, αλλά και χωρίς εμένα», απαντούσε το Πι, «δε θα είχαμε Παπούτσια, Πυραύλους, Παντρολογήματα, Περιστερώνες και Παιδικά Παραμύθια!»

Ο καυγάς όλο και φούντωνε. Τελικά αποφάσισαν να καταφύγουν στα όπλα. «Θα γίνει Μεγάλη Μάχη!» είπε το Μι. «Όχι!» διαφώνησε το Πι. «Θα γίνει Παγκόσμιος Πόλεμος!»

Το καθένα λοιπόν έφτιαξε και το στρατό του. Οι λέξεις που αρχίζουν από Μι σχημάτισαν το Μπλε στρατόπεδο (που ένα Μεγάλο ΜήνυμαΜέση του έγραφε: Απαγορεύεται Η Είσοδος Στο Δέκατο Έκτο Γράμμα). Οι λέξεις που αρχίζουν από Πι έφτιαξαν το ΠράσινοΠελώριο Πανό στην Πύλη του, έγραφε: Απαγορεύεται Η Είσοδος Στο Δωδέκατο Γράμμα).

Για αρχηγό του στρατού, το Μι διάλεξε το φοβερό Μεξικάνο στρατηγό Μ’ αρέσει και το Πι διάλεξε τον τρομερό Πρώσο στρατηγό Πρέπει. Ο καθένας κουβάλησε και τους δικούς του αξιωματικούς για να φτιάξει επιτελείο: τα πράγματα που κάνουμε επειδή μας αρέσουν, ενάντια στα πράγματα που κάνουμε επειδή έτσι πρέπει. Ο στρατηγός Μ’ αρέσει έφερε τους κλόουν, τις σοκολάτες και τις μπάλες, ενώ ο στρατηγός Πρέπει έφερε τους οδοντογιατρούς, τις μπάμιες και τα εμβόλια.

Έφτασε λοιπόν η στιγμή της σύγκρουσης. Ήτανε Πέμπτη (σύμφωνα με τα σχέδια του στρατηγού Πρέπει), μέσα στο Μάρτιο (σύμφωνα με τα σχέδια του στρατηγού Μ’ αρέσει). Ο Μπλε στρατός όρμησε με Μυδραλιοβόλα και Μαστίγια. Τον περίμενε ο Πράσινος στρατός με Πολυβόλα και Πιστόλια. Απ’ το χαλασμό ταρακουνήθηκε το αλφάβητο, κρύφτηκε η περισπωμένη και χάθηκε η υπογεγραμμένη!

Σηκώθηκε μεγάλη σκόνη κι όταν κατακάθισε… οι δυο στρατηγοί είδαν ότι δε νίκησε κανείς! Όσες λέξεις άρχιζαν από Μι, άλλες τόσες άρχιζαν κι από Πι!

«Κατάρα!» είπε ο στρατηγός Πρέπει που καθόταν πάνω σ’ ένα Περίπτερο. «Θα εξαγοράσω τους στρατιώτες του εχθρού!»

Πλήρωσε λοιπόν πολλές ισπανικές Πεσέτες κι εξαγόρασε τη Μέση στο Πράσινο στρατόπεδο. Αυτή κουβάλησε όλη την οικογένειά της: τα Μεσοφόρια, τη Μεσοτοιχία, τη Μεσοποταμία, το Μεσημέρι, τις Μεσοκαθέτους και το Μεσαίωνα! «Ωραία!», έτριψε τα χέρια του ο στρατηγός Πρέπει. «Τώρα είμαστε ισχυρότεροι!»

«Μα τις Μύριες Μαρμίτες!» είπε ο στρατηγός Μ’ αρέσει. «Οι εχθροί ολοένα και αυξάνονται… Θ’ αγοράσω Μισθοφόρους!»

Έδωσε λοιπόν πολλά γερμανικά Μάρκα κι αγόρασε την Πέτρα στο Μπλε στρατόπεδο. Αυτή κουβάλησε όλη την οικογένειά της: τον Πετροπόλεμο, τα Πετροκέρασα, τα Πετροχελίδονα, τα Πετρέλαια και τον Πέτρο! «Φίνα!» έσκασε ένα χαμόγελο ο στρατηγός Μ’ αρέσει. «Τώρα θα νικήσουμε!»

Ήρθε λοιπόν η στιγμή της δεύτερης σύγκρουσης… Αυτή τη φορά, ήτανε Παρασκευή (σύμφωνα με τα σχέδια του στρατηγού Πρέπει), μέσα στο Μάιο (σύμφωνα με τα σχέδια του στρατηγού Μ’ αρέσει). Συνέχεια »

Η δυνατότητα απαλλαγής ενός μαθητή από το μάθημα των Θρησκευτικών, τελικά, είναι δικαίωμα του καθενός ή μόνο των δεδηλωμένων μη χριστιανών ορθοδόξων; Το ζήτημα υποτίθεται πως είχε αποσαφηνιστεί μετά την περυσινή παρέμβαση του Συνηγόρου του Πολίτη και την αποδοχή του υπουργείου Παιδείας ότι η απαλλαγή «δεν μπορεί να συνοδεύεται από αξίωση αποκάλυψης, έστω και αρνητικής, των θρησκευτικών πεποιθήσεων» του μαθητή. Ομως, ο διευθυντής εκπαίδευσης Στερεάς Ελλάδας, με επιστολή του στις οικογένειες μαθητών που ζήτησαν φέτος απαλλαγή, ζητάει και πάλι υπεύθυνες δηλώσεις ότι δεν είναι Χ.Ο. και προαναγγέλλει «διαγραφή του θρησκεύματος από την καρτέλα του μαθητή» και από τους τίτλους σπουδών.

Ελευθεροτυπία