Terra Computerata

Στην εποχή της οπτικοποίησης ένα βιογραφικό που ξεχωρίζει.

Εάν σκοπός ενός βιογραφικού είναι να κάνει τον υποψήφιο να ξεχωρίσει και να μείνει χαραγμένο -με θετικό τρόπο πάντα έτσι;- το όνομά του στο μυαλό του πιθανού εργοδότη τότε το συγκεκριμένο βιογραφικό εγγυημένα δουλεύει.

Ο Michael Anderson σίγουρα γνωρίζει πως να αναδεικνύει μέσα από γραφικά ενδιαφέροντα δεδομένα.

Και το ίδιο το βιογραφικό του το αποδεικνύει.

Ο Καλιγούλας, παρωνύμιο του Γάιου Καίσαρα από τα σανδάλια (caliga, στα λατινικά) που συνήθιζε να φοράει, ήταν παράφρων και κατάφερε να ξεπεράσει σε διαστροφή τον προκάτοχό του, τον φαύλο Τιβέριο.
«Ας με μισούν, αρκεί να με σέβονται» είναι η φράση που αποτέλεσε
το έμβλημά του κατά τη θητεία του ως αυτοκράτορα, για να δικαιολογήσει τις μεγαλύτερες θηριωδίες. Υποχρέωσε τον πεθερό του να αυτοκτονήσει, σκότωσε τη γιαγιά του, διέφθειρε τις αδελφές του και κακομεταχειρίστηκε πολλούς από τους Συγκλητικούς της Ρώμης.

Μπροστά στο δίλημμα τι είναι πιο σημαντικό για την τύχη ενός ανθρώπου, η διαπαιδαγώγηση ή το περιβάλλον, η εκπαίδευση ή η γενετική κληρονομιά, ο κοινός νους μάς ψιθυρίζει στο αφτί ότι και τα δύο είναι σημαντικά. Ενας μόνο από αυτούς τους παράγοντες, όσο εξαιρετικός και αν είναι, δεν εγγυάται τίποτε. Το γεγονός ότι από την πινακοθήκη των ρωμαίων αυτοκρατόρων αυτοί που διακρίνονται για τη θηριωδία τους είναι ο Καλιγούλας και ο Νέρωνας συνιστά απόδειξη της προαναφερόμενης άποψης.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Βήμα

Τα ουρλιαχτά και οι φωνές των πολιτών που βασανίζονται στα άθλια κελιά των ιρανικών φυλακών από τον περασμένο Ιούνιο, μετά την αμφιλεγόμενη επανεκλογή του σκληροπυρηνικού ηγέτη της χώρας Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, έφτασαν στη Δύση μέσω του Ιντερνετ. 

Είδαμε από βίντεο κινητών τηλεφώνων και φωτογραφίες που ανέβηκαν στους διαδικτυακούς τόπους του Youtube, του twitter και του facebook τη φασιστική καταστολή της διαμαρτυρίας των χιλιάδων Ιρανών, που βγήκαν στους δρόμους φωνάζοντας για νοθεία του εκλογικού αποτελέσματος.

 Δύο Ιρανοί εικοσάρηδες, που ζουν στη Σαγκάη, γνωστοί με τα ψευδώνυμα Σίνα και Πεϊμάν, ζήτησαν από τη συμπατριώτισσά τους Μαριάν Σατραπί, που ζει εξόριστη στο Παρίσι, να τους δανείσει τους χαρακτήρες του διάσημου γκράφικ νόβελ της, «Περσέπολις». Να θυμίσουμε ότι η κινηματογραφική μεταφορά του από τον Βενσάν Παρονό απέσπασε το 2007 το βραβείο της Κριτικής του Φεστιβάλ των Κανών και μια υποψηφιότητα για Οσκαρ. Οι δύο νεαροί δημιούργησαν την ιστοσελίδα «Persepolis 2.0» στην ηλεκτρονική διεύθυνση Spreadpersepolis.com και αφηγούνται μέσω των κόμικς ηρώων της Σατραπί το χρονικό των μετεκλογικών εξεγέρσεων.

Στη δική τους εκδοχή καταγράφονται μέρα με την ημέρα, από τις 15 μέχρι και τις 21 Ιουνίου, όλα τα γεγονότα της πρόσφατης αιματηρής εξέργεσης. Σε κάποια καρέ παρουσιάζονται οι χιλιάδες Ιρανοί ψηφοφόροι του μεταρρυθμιστή Μιρ Χοσεΐν Μουσαβί, που βγήκαν στους δρόμους να φωνάξουν «Πού πήγαν οι ψήφοι μας;», και η Τεχεράνη αφημένη στη βία και στις φλόγες. Το κόμικς τελειώνει με τη δολοφονία της 26χρονης διαδηλώτριας Νέντα Αγκα Σολτάν, που είναι ήδη σύμβολο της νέας εξέγερσης. Μέχρι στιγμής το σάιτ Persepolis 2.0 έχει δεχτεί περισσότερους από 100.000 επισκέπτες από δεκάδες χώρες του κόσμου. «Περάσαμε από την ελπίδα στο θυμό κι από κει στη λύπη. Είμαστε εντυπωσιασμένοι από το θάρρος του λαού μας και εξαγριωμένοι με την κυβέρνηση και τα δικολαβικά κουραφέξαλά της», δηλώνουν στη «Le Monde» οι δύο Ιρανοί.

Ελευθεροτυπία

Spreadpersepolis.com 

Πάνε περισσότερα από 120 χρόνια από τότε που ο Πολ Λαφάργκ έγραψε το «Δικαίωμα στην τεμπελιά». Από τότε που ο γαμπρός του Μαρξ υποστήριξε ότι η δουλειά είναι μια παρεξηγημένη τρέλα που διακατέχει τις εργατικές τάξεις των καπιταλιστικών χωρών. Η επανάσταση -διακήρυττε- πρέπει να αρχίσει με τη διεκδίκηση του δικαιώματος στην τεμπελιά.

Εκτοτε, διατυπώθηκαν πολλές θεωρίες για την έννοια του χρόνου, του ελεύθερου χρόνου, ο 20ός αιώνας σφραγίστηκε από αιματηρές διεκδικήσεις για ανθρώπινους όρους εργασίας, για τη μετάβαση του τόνου στη λέξη «δουλειά» από την παραλήγουσα στη λήγουσα. Και να ’μαστε τώρα, με το πόδι να ακροπατά στον 21ο αιώνα, να πρέπει να διαχειριστούμε ύφεση, ανεργία, υποαπασχόληση, ένα μέλλον απειλητικό, στενάχωρο, που εντείνει τον ανταγωνισμό, την καχυποψία, τον φόβο, τη μνησικακία και εκδικητικότητα, παράγωγα της κοινωνικής ταπείνωσης.

Δέκα, δεκαπέντε, είκοσι -στις καλύτερες περιπτώσεις- συνεχείς ημέρες καλοκαιρινών διακοπών. Για να ξεκουραστούμε, για να σκεφτούμε, για να συναναστραφούμε ή να απομονωθούμε, να αναδιατάξουμε σκέψεις και συναισθήματα. Για να βρεθούμε αντιμέτωποι εν ηρεμία με τα μικρά ή μεγάλα (δικά μας και κοινά) προβλήματα, να τα μετρήσουμε, να τα ενσωματώσουμε ή να τα αγνοήσουμε. «Σιγά τώρα», θα χλευάσετε, μη «μετατρέψουμε το ελάχιστο δικαίωμα – απόλαυση που μας απομένει, σε κόλαση εσωτερικών διαδικασιών και μεταρρυθμίσεων». Αρχές του 21ου αιώνα, οι διακοπές είναι ευλογία και κατάρα. Ο κενός χώρος που διεκδικούμε με πάθος όλο τον χρόνο και μόλις τον εξασφαλίσουμε μας καταλαμβάνει πανικός. Σπεύδουμε τότε να τον γεμίσουμε ασφυκτικά με δραστηριότητες, θόρυβο και υποχρεώσεις.

Στις διακοπές, ο κόσμος γύρω μας πυκνώνει και ανασυντίθεται. Μικρές ψηφίδες συμπεριφορών και αντιδράσεων, μιας κοινωνίας που τους καλοκαιρινούς μήνες παραδίδεται στην «αξιοποίηση» του ελεύθερου χρόνου της. Και εδώ αρχίζει το στρίμωγμα ή η παραίτηση. Οι συνήθειες που μεταφέρονται από τα διαμερίσματα στις παραλίες, με στοιχειώδη ρουχισμό και διογκωμένη νοσηρότητα. Οι απαιτήσεις που κορυφώνονται, τα «εγώ» που παραδίδονται στη μέθη της κυριαρχίας (επί του διπλανού τους τουλάχιστον) και το «εμείς» που ενταφιάζεται σε υπερχειλισμένους κάδους απορριμμάτων, όγκους διασκορπισμένων σκουπιδιών, τόσο σε πολυσύχναστες αμμουδιές όσο και σε εγκαταλελειμμένες διαδρομές. Ζευγάρια σε ομερτά σιωπής, παιδιά με διαρκείς απαιτήσεις, κινητά σε χρήση (ίσως λίγο πιο περιορισμένη από προηγούμενες χρονιές), συμπεριφορές επιθετικές που καλύπτονται πίσω από την ένδειξη: διακοπές ίσον (δήθεν) απελευθέρωση, ίσον κάνω ό, τι (μου υπαγορεύουν να) θέλω. Μέλη της ίδιας κοινωνίας των διακοπών είναι, ασφαλώς, και όσοι προσπαθούν να συγκεντρωθούν σε κάποιο ανάγνωσμα, να διεκδικήσουν μια συνύπαρξη πιο αρμονική, κυρίως με τον εαυτό τους.

Ας δούμε αυτήν την τελευταία κατηγορία. Που παραδίδεται στο χάζεμα χωρίς ενοχές, χωρίς τη νεύρωση ή τον «τρόμο του κενού» που οδηγεί μοιραία στην ένταση της υπεραπασχόλησης. Είναι όσοι παραμένουν ανοιχτοί σε ερεθίσματα, όσοι ατενίζουν το εντός τους με την προσήλωση που κοιτούν τη θάλασσα, που καρφώνουν το βλέμμα στον ορίζοντα, που σιωπούν όχι γιατί δεν έχουν τι να πουν, αλλά γιατί συνωθούνται στην έξοδο οι λέξεις και οι σκέψεις.

Η λησμονημένη χαρά της απραξίας. Αυτός ο νεκρός και συνάμα τόσο ζωντανός χρόνος. Το «τίποτα» που δεν διεκδικεί να γίνει «κάτι». Ενας ύμνος στο μάταιο, σε οτιδήποτε δεν είναι χρηστικό, άμεσα εξαργυρώσιμο. Η τόσο αναγκαία επιστροφή στην αδιόρατη μελαγχολία και -γιατί όχι- στην ήρεμη πλήξη. Σε ό, τι γίνεται ερέθισμα, κίνητρο, απόδραση από τη ρουτίνα.

Ο 19ος αιώνας, εξάλλου, μας παρέδωσε αισθητικοποιημένες (μήπως και απενοχοποιημένες;) τη μελαγχολία και την πλήξη (ennui). Η κινητήρια δύναμη για τους ήρωες του Φλομπέρ, για τον Φρεντερίκ της «Αισθηματικής αγωγής» και τους Μπουβάρ και Πεκισέ, δεν είναι μόνο μια εκκεντρική και εκλεπτυσμένη αδιαφορία, αλλά και η έκφραση μιας θλίψης για ό, τι συγκροτεί τον κόσμο που τους περιβάλλει.

Dolce far niente. Δύο αιώνες μετά το αίτημα επιστρέφει απαιτητικό και οι διακοπές είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία. Για λίγες μέρες, για λίγες ώρες. Να αποφύγουμε το προγραμματισμένο, μηχανικό και προβλέψιμο, να σταθούμε και να «δούμε». Να αφηγηθούμε ιστορίες που δεν θα πάρουν ποτέ θέση στην ειδησεογραφία. Γιατί ό, τι μας λείπει δεν είναι η ενημέρωση, αλλά η δέσμευση σε έναν χρόνο εσωτερικό. Αμείλικτο όσο και γόνιμο.

Άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη στην Καθημερινή

Οι ψυχολογικές επιπτώσεις της παιδικής παχυσαρκίας είναι εξίσου καταστροφικές. Τα υπέρβαρα παιδιά συχνά γίνονται αντικείμενο σκληρών αστείων από τους συνομηλίκους τους και όταν γίνουν ενήλικες είναι πολύ πιθανόν να αντιμετωπίσουν περισσότερες δυσκολίες στην κοινωνική αποδοχή τους.

Δυστυχώς, τα σχόλια κατά των υπέρβαρων συνανθρώπων μας είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο στην κοινωνία μας. Στην πορεία προς την ενηλικίωση, τα υπέρβαρα παιδιά είναι αναγκασμένα να υποστούν τόνους ψυχολογικής βίας και κοινωνικών διακρίσεων.

Κάθε κοινωνική περίσταση γίνεται πηγή αμηχανίας. Η εμφάνιση στο γυμναστήριο, στην πισίνα ή στην παραλία, όπου το παιδί αποκαλύπτει το πρόβλημα της παχυσαρκίας του, είναι μία δοκιμασία. Οσα παιδιά επιλέγουν τα ομαδικά αθλήματα υφίστανται τον ταπεινωτικό αποκλεισμό όταν ο προπονητής καλείται να συγκροτήσει ομάδα. Στο σχολείο, τα υπέρβαρα παιδιά έχουν κατά μέσο όρο χαμηλότερη απόδοση από τους συμμαθητές τους με κανονικό βάρος και αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε ψυχολογικούς παράγοντες. Στη μεταεφηβική ηλικία, έχουν μεγαλύτερη δυσκολία στις ερωτικές τους σχέσεις, καθώς και στην εξασφάλιση μιας θέσης εργασίας, ιδίως όταν απαιτείται interview.

Δεν αποτελεί καμία παραδοξότητα, συνεπώς, ότι όλες αυτές οι εμπειρίες από μία παιδική ηλικία στο περιθώριο οδηγούν σε χαμηλή αυτοεκτίμηση και περιορισμένη ή ευάλωτη αυτοπεποίθηση.

Οι περισσότεροι γονείς έχουν την τάση να αναζητούν την αιτία για την παχυσαρκία των παιδιών τους σε παράγοντες που δεν έχουν σχέση με τον τρόπο ζωής της οικογένειας, όπως σε παθογενείς καταστάσεις (π.χ. θυρεοειδής, κ.ά). Η αλήθεια είναι ότι λιγότερο από το 1% των παχύσαρκων παιδιών πάσχει από πραγματική ορμονική διαταραχή ή άλλη παθολογική αιτία. Στις ΗΠΑ, υπάρχουν περισσότερα από 12 εκατομμύρια παχύσαρκα παιδιά (και η Ελλάδα έχει ανεπίτρεπτα υψηλά ποσοστά στην Ευρώπη). Πολλοί ειδικοί συμφωνούν ότι σπανίως ένας και μόνο παράγων ευθύνεται για την παιδική παχυσαρκία, αλλά αυτή είναι πολλές φορές το αποτέλεσμα ενός πλέγματος προβληματικών καταστάσεων. Η προδιάθεση (τα γονίδια), η κακής ποιότητος διατροφή, οι κακές διατροφικές συνήθειες και η έλλειψη άσκησης δημιουργούν έναν επικίνδυνο συνδυασμό.

Οι γονείς που διαπιστώνουν ότι το παιδί τους αντιμετωπίζει πρόβλημα βάρους, πρέπει αρχικά να απευθυνθούν σε έναν παιδίατρο, ώστε να διαγνωστεί η σοβαρότητα ή όχι της κατάστασης. Ενδεχομένως, μια απλή βελτίωση της διατροφής του παιδιού αρκεί, αλλά αν το πρόβλημα είναι προχωρημένο και το παιδί έχει πολλά παραπανίσια κιλά, θα χρειαστεί να υποβληθεί σε αιματολογικές εξετάσεις, ώστε ο ειδικός να υποδείξει την ενδεδειγμένη διατροφή.

Πηγή: www.kidsgrowth.com – Καθημερινή

Βρίσκομαι πάνω από 20 χρόνια στον χώρο της υγείας και της φυσικής άσκησης και σήμερα είμαι πατέρας πέντε παιδιών. Οταν ήμουν ο ίδιος παιδί είχα πρόβλημα παχυσαρκίας, γι’ αυτό θέλω τα δικά μου παιδιά να μην αντιμετωπίσουν ποτέ όσα υποφέρει ένα υπέρβαρο παιδί. Οπως όλοι γνωρίζουμε, τα παιδιά μπορούν να είναι πολύ σκληρά το ένα με το άλλο, βγάζουν υποτιμητικά παρατσούκλια και αποξενώνουν τα παχύσαρκα παιδιά από ομαδικές δραστηριότητες όπως τα σπορ.

Μην περιμένετε έως ότου το παιδί σας εμφανίσει το πρόβλημα. Επιδιώξτε να του περάσετε σε πολύ μικρή ηλικία τη σημασία της φυσικής δραστηριότητας. Ολα τα παιδιά κοιτούν τη μαμά και τον μπαμπά ως υπερήρωες, γι’ αυτό πρέπει να αποτελέσετε πρότυπο για τα παιδιά σας, δείχνοντάς τους ότι η άσκηση και η υγιεινή διατροφή είναι κομμάτι του τρόπου ζωής σας. Η κύρια αιτία που ένα παιδί έχει προβλήματα βάρους είναι πολύ απλή. Καταναλώνει πολύ περισσότερες θερμίδες από όσες μπορεί να κάψει. Τα παιδιά μας σήμερα παίζουν ένα βίντεο γκέιμ παρά να παίξουν ένα πραγματικό άθλημα. Λένε, «γιατί να βγούμε έξω και να ιδρώσουμε όταν μπορούμε να μείνουμε σπίτι και να δούμε τον Ροναλντίνιο ή τον Λέμπρον Τζέιμς στην τηλεόραση, αναπαυτικά στον καναπέ, με τσιπς και αναψυκτικά;».

Υψηλοί κίνδυνοι

Πρόκειται για μία κρίση υγείας που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, την οποία επιτρέπουμε παρακολουθώντας παθητικά χωρίς να παρεμβαίνουμε. Τα παιδιά μας αντιμετωπίζουν υψηλό κίνδυνο να αναπτύξουν προβλήματα υγείας που μπορούν να πλήξουν την υγεία τους σήμερα, αύριο καθώς και τη γενική ποιότητα της ζωής τους.

Υψηλή πίεση, υψηλή χοληστερόλη, αφύσικα επίπεδα λιπιδίων στο αίμα, διαβήτης τύπου 2, προβλήματα στις αρθρώσεις και κλειδώσεις λόγω πολύ μεγάλης πίεσης στον σκελετό καθώς και κατάθλιψη είναι μερικά μόνο από τα προβλήματα που μπορούν να εμφανίσουν τα παιδιά μας αν δεν αναλάβουμε δράση τώρα.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στην Καθημερινή

Το αρχαιότερο συγκροτημένο επικοινωνιακό σύστημα στον ευρωπαϊκό χώρο, ενδεχομένως και στον κόσμο, είναι οι μινωικές φρυκτωρίες (1900 π.Χ. – 1700 π.Χ.), οι λεγόμενοι σωροί στη λαϊκή γλώσσα.

Ηταν ένα τεράστιο πλέγμα μετάδοσης σημάτων σε μακρινές και κοντινές αποστάσεις με πολύ μεγάλη πυκνότητα σε υψηλά σημεία, αλλά και σε αρχαία μονοπάτια, που κάλυπτε όλη την Κρήτη. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα μπορούσαν να μεταδώσουν, κυρίως με βάση τα φωτεινά σήματα τη νύχτα και με καπνούς ή χειρονομίες την ημέρα, τα μηνύματα που ήθελαν οι αρχαίοι Κρήτες.

Στην ευρύτερη γεωγραφική ενότητα της πεδιάδας Ηρακλείου εντοπίστηκαν 140 μινωικές φρυκτωρίες, μοναδικά ντοκουμέντα ενός πολυσχιδούς πολιτισμού. Είναι γνωστή η αναφορά στον Αισχύλο, στο έργο του «Αγαμέμνων», για τη μετάδοση μέσω των φρυκτωριών της είδησης για την άλωση της Τροίας, μέσα σε μια νύχτα, από την Τροία στις Μυκήνες. Στην περίπτωση των Μινωιτών έχουμε ένα έργο μοναδικό σε σύλληψη και εκτέλεση, ταυτόχρονα σύστημα παρατήρησης αλλά και άμυνας, που συναγωνίζεται, από πλευράς μεγέθους και κατασκευής, τα μεγάλα ανακτορικά συγκροτήματα. Ετσι υποστηρίζει ο αρχαιολόγος Νίκος Παναγιωτάκης, που έκανε αυτή την πολυσήμαντη ανακάλυψη.

Μια μινωική φρυκτωρία είχε το σχήμα κόλουρου κώνου με διάμετρο βάσης 15 έως 47 μέτρα και ύψος 3 έως 8. Αποτελούνταν από χώμα και ημικυκλικά τοιχάρια ανά 70 πόντους

 ENET

Η προαιώνια ανακωχή ανάμεσα στους ανθρώπους και τη φωτιά έχει σπάσει- αυτό είναι πια φανερό. Όμως, η αιτία δεν είναι το ίδιο φανερή. Άδικα την αναζητούμε αποκλειστικά στο κλίμα. Οι μαζικές πυρκαγιές δεν μοιάζουν πια με φυσική καταστροφή, αλλά με συντριβή του χρηματιστηρίου. Γιατί η παγκόσμια οικονομία συμβάλλει σε αυτές όπως και το κλίμα. Ο καύσωνας και η ξηρασία είναι απλώς μερικές από τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την εκδήλωσή τους. Η χρήση της γης είναι όμως μια βασική αιτία.

Η λεκάνη…
,,, της Μεσογείου είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, έγραφε πριν από δύο χρόνια στο περιοδικό «Αμέρικαν Σκόλαρ», όταν καιγόταν η άλλη μισή Ελλάδα, ο Στίβεν Πάιν, καθηγητής των Επιστημών της ζωής στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνας. Το κύμα φυγής των ανθρώπων από την ύπαιθρο στα αστικά κέντρα άφησε πίσω του στο έλεος της φωτιάς τεράστιες εκτάσεις, που μονάχα η απασχόληση των ανθρώπων στη γεωργία μπορούσε και την κρατούσε σβηστή. Μετά την είσοδό τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την προγραμματισμένη περιστολή της γεωργίας, παραδοσιακές αγροτικές χώρες όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα βρέθηκαν αντιμέτωπες με μαζικές πυρκαγιές. «Στο παρελθόν, τέτοιες φωτιές ξεσπούσαν σε περιοχές που είχαν χάσει τον πληθυσμό τους από πολέμους ή επιδημίες», γράφει ο καθηγητής Πάιν. «Σήμερα, οι φωτιές ακολουθούν τις αλλαγές στην οικονομία: υπάρχει περισσότερο υλικό που μπορεί να καεί, λιγότεροι άνθρωποι που μπορούν να σβήσουν τη φωτιά και περισσότερες φωτιές που γίνονται ανεξέλεγκτες».

Η αστυφιλία…
… προκάλεσε ένα αντίθετο μεταναστευτικό κύμα αστών προς την ύπαιθρο, σε εξοχικές κατοικίες. Αυτό το κύμα άλλαξε ριζικά και το καθεστώς της δασικής πυροπροστασίας. Μπορεί να μην υπάρχουν διαθέσιμες μπουλντόζες για να σταματήσουν τις φλόγες, αλλά εμφανίζονται στη στιγμή όταν πρόκειται να ισοπεδώσουν τις ακόμη αχνιστές στάχτες για να ρίξουν τα μπετά. Το ίδιο συμβαίνει σε όλον τον ανεπτυγμένο κόσμο, από την Ευρώπη μέχρι την Αμερική και την Αυστραλία, γράφει ο καθηγητής Πάιν, καθώς η αγροτική οικονομία εκτοπίζεται γοργά από τη σύγχρονη οικονομία των υπηρεσιών και η αγροτική γη εποικίζεται από αστούς. Οι μαζικές πυρκαγιές ακολουθούν τις μαζικές αλλαγές στη χρήση της γης. Κι ας στέλνουν οι κυβερνήσεις φανταχτερές πτητικές μηχανές που θυμίζουν τον «Πόλεμο των κόσμων». Η χρησιμότητά τους είναι πιο πολύ ψυχολογική. Γιατί, όπως σε κάθε πόλεμο, έτσι και στον πόλεμο της φωτιάς είναι γνωστό πως η τελική έκβαση κρίνεται από τις χερσαίες δυνάμεις. Όμως, τα κίνητρα για να ανάψει μια φωτιά έχουν αυξηθεί, ενώ οι δυνατότητες για να αναχαιτιστεί έχουν περιοριστεί. Γιατί οι πολιτικοί έχουν να κερδίσουν πολύ περισσότερες ψήφους από την αστείρευτη δεξαμενή των αστών παρά από τους φθίνοντες πληθυσμούς της υπαίθρου.
Η αιτία…
… των μαζικών πυρκαγιών είμαστε λοιπόν εμείς. Δεν ανακαλύψαμε τη φωτιά, την υφαρπάξαμε από τη φύση. Και περιφέρουμε τις φλόγες της από την πόλη στην εξοχή ανάλογα με τις «ανάγκες» μας.

Οι Δρόμοι του Ρούσσου Βρανά στα Νέα

Καταναλώνουμε για να ορίσουμε την ταυτότητά μας, να κερδίσουμε τον σεβασμό και την εκτίμηση των άλλων, να διασφαλίσουμε το κοινωνικό μας status. Τα καταναλωτικά αγαθά είναι ο βασικός τρόπος μέσω του οποίου αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας και τους άλλους και επηρεάζουν άμεσα όλες τις πτυχές της ύπαρξής μας και της γνώσης μας για τον κόσμο.Ενα βιομηχανικό – καταναλωτικό σύμπλεγμα σχεδιαστών, διαφημιστών, ψυχολόγων και πωλητών εργάζεται άοκνα για τη δημιουργία νέων αναγκών και επιθυμιών. Εξαιτίας αυτού του συμπλέγματος υπάρχουν περισσότερα κινητά και πιστωτικές κάρτες στις δυτικές χώρες από κατοίκους.

Η κατάσταση αυτή δεν επιβαρύνει μόνο το περιβάλλον, αλλά και την ίδια μας την ψυχοσύνθεση, αφού εξοντωνόμαστε καθημερινά στη δουλειά για να αποκτήσουμε Prada. Πάντοτε μένουμε ανικανοποίητοι και θέλουμε να αγοράζουμε κι άλλα, κι άλλα… η πιο επικίνδυνη συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι ότι εξαφανίζονται σταδιακά οι εναλλακτικοί τρόποι διαβίωσης. Στις μέρες μας, τα όνειρα για μια καλή ζωή εξαντλούνται στα έγχρωμα διαφημιστικά έντυπα για καινούργιες κουζίνες και αμάξια. Νιώθουμε την ανάγκη να συμμετέχουμε σε αυτόν τον μύλο, αφού αν απέχουμε θα θεωρηθούμε αφύσικοι ή περιθωριακοί: αποτυχημένοι καταναλωτές. Εχουμε έτσι καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να υπάρξει καλύτερη κοινωνία, γιατί η μόνη κοινωνία είναι η καταναλωτική κοινωνία.

Είναι πραγματικά τρομακτικό ότι βρισκόμαστε ακόμη στην κορυφή του παγόβουνου της «καταναλωτικοποίησης» του κόσμου μας. Οι μηχανές αναζήτησης που χρησιμοποιούμε κάθε μέρα στο Διαδίκτυο συγκεντρώνουν έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών για εμάς και τις προτιμήσεις μας, ώστε να μας στέλνουν στοχευμένες διαφημίσεις σε αναδυόμενα παράθυρα. Οι επιστήμονες εργάζονται για την τροποποίηση των τροφών ώστε να δίνουν σήματα στον εγκέφαλό μας ότι πεινάμε κι άλλο. Οι νευρολόγοι προσπαθούν να ανακαλύψουν το κουμπί «αγόρασε» στο κεφάλι μας.

Ο ολοκληρωτισμός, η κοινωνία δηλαδή όπου οι εναλλακτικοί τρόποι ζωής έχουν εξαφανιστεί, επρόκειτο υποτίθεται να ξεπηδήσει από τις ιδεολογίες της κομμουνιστικής αριστεράς ή της φασιστικής δεξιάς. Ο ολοκληρωτισμός όμως είναι ήδη εδώ και μας χαμογελάει παροτρύνοντάς μας να ψωνίσουμε κάτι ακόμη. Η μπότα του έχει το χρώμα και το στυλ που θα φορεθεί αυτή τη σεζόν. Οι ζωές μας παρακολουθούνται, καταγράφονται και οργανώνονται, όχι με βάση τις πολιτικές μας πεποιθήσεις, αλλά τις καταναλωτικές μας συνήθειες. Τα Gucci πήραν τη θέση του γκούλαγκ.

Εχουμε άραγε φτάσει στο σημείο δίχως επιστροφή; Οχι! Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο έχουν αποφασίσει να αγοράζουν με ηθικά κριτήρια και να αγοράζουν λιγότερο. Ανταλλάσσουν χρήμα με χρόνο, αγγαρεία με δημιουργικότητα και την ελευθερία να διαλέγεις προϊόντα με την ελευθερία να διαλέγεις ζωή. Οι άνθρωποι αυτοί όμως δεν αντιπροσωπεύονται πολιτικά. Δεν υπάρχει κόμμα που να μιλάει για την ανάγκη να χρησιμοποιηθούν με σύνεση και φειδώ οι περιορισμένες πηγές του πλανήτη μας.

The Guardian – Καθημερινή

Στην κλινική αποκατάστασης ατόμων με κινητικά προβλήματα του νοσοκομείου Herrin στο Ιλινόι, το πρόγραμμα φυσικοθεραπείας δεν περιλαμβάνει μόνο τις συμβατικές σωματικές ασκήσεις, αλλά και συχνές συνεδρίες όπου οι ασθενείς κυριολεκτικά παίζουν βιντεοπαιχνίδια. Οχι, βέβαια, με τα κλασικά χειριστήρια, όπου ο χρήστης χρησιμοποιεί μόνο τα δάχτυλά του για να πατήσει μία σειρά από κουμπιά και να κατευθύνει τον ψηφιακό του «κλώνο» μέσα στο παιχνίδι. Εδώ, οι ασθενείς χρησιμοποιούν κονσόλες όπως η Wii της Nintendo, το τηλεχειριστήριο Wii remote της οποίας «μεταμορφώνεται» ανάλογα με το παιχνίδι σε ρακέτα, μπαστούνι του γκολφ ή του μπέιζμπολ, αντιγράφοντας με ακρίβεια μέσα στο εικονικό περιβάλλον τις κινήσεις του χεριού του παίκτη-ασθενούς. Ή χρησιμοποιούν εξαρτήματα σαν στατικά ποδήλατα και όργανα step, τα οποία μπορούν να συνδεθούν με τις κονσόλες Xbox και PlayStation ώστε ο χρήστης τους να «κινείται» μέσα στο videogame με την ίδια ταχύτητα με την οποία κάποιος θα μπορούσε να ποδηλατεί ή να ανεβοκατεβάζει τα πόδια του.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτές οι κινήσεις των χεριών ή των ποδιών δεν απέχουν πολύ από όσα υπαγορεύουν οι γυμναστικές ασκήσεις. Με τη διαφορά ότι το περιβάλλον των βιντεοπαιχνιδιών δεν δημιουργεί την αίσθηση μονοτονίας από τις συνεχείς επαναλήψεις της ίδιας άσκησης. Ετσι, η αποθεραπεία γίνεται γρηγορότερα και πιο ευχάριστα, όπως διαβεβαιώνει ο επικεφαλής της κλινικής, δρ James Osborn. Αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό γιατί, τουλάχιστον στις ΗΠΑ, την τελευταία διετία έχει υιοθετηθεί σε δεκάδες νοσοκομεία η χρήση των παιχνιδομηχανών για τη σωματική άσκηση ανθρώπων οι οποίοι αναρρώνουν από ορθοπεδικές εγχειρήσεις ή εγκεφαλικά επεισόδια.

Αρθρο στην Καθημερινή

Ο κ. Γεράσιμος Βώκος καθηγητής της Φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης μας θυμίζει σε άρθρο του στο Βήμα τα γεγονότα της Γαλλικής επανάστασης.