Ταινία η ιστορία δύο γυναικών που τις ένωσε ηλεκτρονικό ημερολόγιο.
Η μία έγραψε βιβλίο με συνταγές μαγειρικής. Η άλλη δημιούργησε ένα μπλογκ όπου περιέγραφε τις προσπάθειές της να εκτελέσει τις συνταγές αυτές. Τώρα η ιστορία των δύο γυναικών μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο που βρήκε έτσι την ευκαιρία να ρίξει μια πρώτη ματιά στον θαυμαστό κόσμο της μπλογκόσφαιρας.
Η Τζούλι Πάουελ λέει ότι δεν είχε στον νου της ούτε τα βιβλία ούτε τον κινηματογράφο όταν δημιουργούσε το μπλογκ της, που το περιγράφει ως μια περιπέτεια συνταγή-τη-συνταγή εμπνευσμένη από το βιβλίο της Τζούλιας Τσάιλντ «Κατακτώντας την τέχνη της γαλλικής κουζίνας». Αναζητούσε έναν τρόπο να ξεχάσει μια σειρά από δουλειές που κατέληξαν άδοξα, γκρεμίζοντας τα όνειρά της να γίνει συγγραφέας. Το «Σχέδιο της Τζούλι και της Τζούλιας» αποδείχθηκε όμως κάτι πολύ μεγαλύτερο.
Το μπλογκ της έγινε το βιβλίο «Τζούλι και Τζούλια: 365 ημέρες, 524 συνταγές και 1 μικρή κουζίνα», για να ακολουθήσει ένα άλλο βιβλίο, «Τζούλι και Τζούλια: η χρονιά τού μαγειρεύειν επικινδύνως», το οποίο σε συνδυασμό με το βιβλίο της Τσάιλντ «Η ζωή μου στη Γαλλία» οδήγησε στην ταινία «Τζούλι και Τζούλια», η οποία έκανε πρεμιέρα την Παρασκευή στους αμερικανικούς κινηματογράφους με πρωταγωνίστριες τη Μέριλ Στριπ και την Έιμι Άνταμς. Στην Ελλάδα αναμένεται να προβληθεί το φθινόπωρο.
Ενας Ελληνοαμερικάνος σκηνοθέτης (Harvey Keitel) επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια στην πατρίδα, αναζητώντας τρεις μπομπίνες ανεμφάνιστου φιλμ των Αδελφών Μανάκη, πιονιέρων του κινηματογράφου στα Βαλκάνια. Η απεγνωσμένη αναζήτηση του φιλμ όπου καταγράφηκε το πρώτο βλέμμα πάνω σε τούτη τη χερσόνησο, γίνεται ταυτόχρονα και η αναζήτηση ενός βλέμματος από πλευράς του σκηνοθέτη που ψάχνει έναν καινούργιο τρόπο να ξαναδεί τον κόσμο. Τώρα που όλες οι ιδεολογίες κατέρρευσαν, η περιπέτεια του βλέμματος απέμεινε η μόνη περιπέτεια να αφηγηθείς…
Αν κι εσείς χάσκετε στη μέση ενός δωματίου με το ερώτημα “τι ήρθα να κάνω εδώ;” τότε ίσως οι συμβουλές του βίντεο σας βοηθήσουν να καθυστερήσετε αυτό το άτιμο το Αιζενχάουερ.
Οι CleanJunkies είναι «μανιακοί» με την καθαριότητα. Με «όπλο» μια απλή πένσα ή έναν κόφτη, καθαρίζουν «τις παράνομες (βρώμικες, σκουριασμένες, άθλιες) διαφημιστικές πινακίδες από τους δρόμους», όπως οι ίδιοι εξηγούν.Οι CleanJunkies ξηλώνουν τις μικρές διαφημιστικές, σκουριασμένες πινακίδες που τις περισσότερες φορές «στολίζουν» το συρματόπλεγμα σε περιφραγμένα οικόπεδα και αφορούν καθαρισμούς και επισκευές τζακιών, σπιτάκια σκύλων, αλλά και επαγγελματικές πινακίδες, οι οποίες συνθέτουν μια άνευ προηγουμένου οπτική ρύπανση. Ή άλλες που είναι καρφωμένες σε δένδρα και διαφημίζουν υπηρεσίες κοπής και κλαδέματός τους! Ακόμη κι εκείνες που βρίσκονται σε κολόνες της ΔΕΗ, στάσεις του ΟΑΣΑ, κ.ο.κ. Μετά την αποκαθήλωση, οι μεταλλικές, ως επί το πλείστον, πινακίδες παίρνουν τον δρόμο για τους μπλε κάδους ανακύκλωσης. Οπότε, «τίποτε δεν πηγαίνει χαμένο», όπως τονίζουν οι… «δράστες».
Θυμάστε το παιχνίδι Second Life, ο εικονικός κόσμος που επρόκειτο να γίνει εξίσου σημαντικός με τον αληθινό; Με σημερινό πληθυσμό που δεν ξεπερνά τους 84.000 χρήστες, το Second Life αποδεικνύει πόσο βραχύβιες είναι οι μόδες του Ίντερνετ.Παρότι, όμως, οι ενήλικες μοιάζουν να βαρέθηκαν τους εικονικούς κόσμος, οι σχετικές ιστοσελίδες που απευθύνονται σε παιδιά και εφήβους γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία, ενώ πολλές από αυτές βρήκαν και τρόπους να βγάλουν λεφτά.
Στις ΗΠΑ, περισσότερα από 10 εκατομμύρια παιδιά και έφηβοι επισκέπτονται σε καθημερινή βάση δικτυακούς εικονικούς κόσμους, σύμφωνα με εκτιμήσεις του ινστιτούτου μελετών αγοράς eMarketer, που υπολογίζει ότι ο αριθμός αυτός θα φθάσει τα 15 εκατομμύρια μέχρι το 2013. Τον Ιανουάριο, οι έφηβοι μπορούσαν να επισκεφθούν 112 εικονικούς κόσμους, με 81 άλλους στο στάδιο της προετοιμασίας.
Κάθε ένας από αυτούς απευθύνεται σε διαφορετικές ηλικίες και ενδιαφέροντα. Το Club Penguin, ηγέτης του χώρου, εξαγοράσθηκε από την Disney το 2007 για 700 εκατ. δολάρια και επιτρέπει σε παιδιά Δημοτικού να επιλέξουν εικονική προσωπικότητα ως πιγκουΐνοι, να χτίσουν το δικό τους ιγκλού και να παίξουν παιχνίδια. Το Habbo Hotel, με έδρα τη Φινλανδία, είναι ένα παγκόσμιο «στέκι» για νέους που θέλουν να ανακαινίσουν τα δωμάτιά τους, αλλά και να οργανώσουν κοινές δραστηριότητες. Το Gaia Online, με βάση τη Σίλικον Βάλεϊ της Καλιφόρνια, προσφέρει παρόμοιες υπηρεσίες και προσελκύει μεγαλύτερους εφήβους, με ενδιαφέρον στα κόμικς «μάνγκα».
Οι δικτυακοί αυτοί κόσμοι δεν έγιναν δημοφιλείς μεταξύ των διαφημιστών, καθώς οι συναλλαγές σε αυτούς γίνονται με εικονικά χρήματα και αφορούν συνήθως τη βελτίωση της δικτυακής εικόνας του χρήστη, γνωστή και ως «άβαταρ». Οι χρήστες του δικτυακού τόπου Gaia Online δαπανούν κάθε μήνα ένα πραγματικό εκατομμύριο δολάρια για να αγοράσουν εικονικά αντικείμενα. Η διαχείριση μίας τέτοια εικονικής οικονομίας δεν είναι, όμως, εύκολη υπόθεση και για το λόγο αυτό η Gaia προσέλαβε οικονομολόγο για να αντιμετωπίσει ζητήματα όπως τον πληθωρισμό και την άνιση κατανομή πλούτου στο δικτυακό κόσμο.
Το σημαντικότερο πρόσκομμα στην οικονομική ανάπτυξη των ψηφιακών κόσμων για παιδιά είναι οι γονείς. Πολλοί από αυτούς δεν θέλουν τα παιδιά τους να κινούνται ανεξέλεγκτα σε εικονικούς κόσμους, θεωρώντας τους υπερβολικά εμπορευματοποιημένους ή επικίνδυνους. Τα παιδιά του Δημοτικού είναι επίσης ιδιαίτερα ευμετάβλητα στις προτιμήσεις τους, δυσχεραίνοντας το έργο αναλυτών και επιχειρηματιών του ψηφιακού χώρου.
Σε αδιέξοδο βρίσκεται η πολιτεία στο θέμα των λεγόμενων «μεταναστών δεύτερης γενιάς» αδυνατώντας να δώσει λύση και μετατρέποντας χιλιάδες παιδιά σε «φαντάσματα» του ελληνικού κράτους. Πρόκειται για παιδιά μεταναστών, που παρά το γεγονός ότι γεννήθηκαν στην Ελλάδα ή ήρθαν σε μικρή ηλικία, δεν έχουν κανένα νομιμοποιητικό έγγραφο παραμονής και όταν ενηλικιώνονται μετατρέπονται αυτόματα σε μετανάστες. «Δεν είμαστε μετανάστες. Δεν έχουμε γνωρίσει άλλη χώρα εκτός από την Ελλάδα, μεγαλώσαμε και σπουδάσαμε εδώ, μαζί με τα παιδιά των Ελλήνων. Πολλοί από μας δεν έχουν πάει ούτε μια φορά στη χώρα των γονιών μας ούτε γνωρίζουμε τη γλώσσα τους», λένε τα ίδια τα παιδιά.
Το πρόβλημα ζητά πιεστικά λύση χρόνο με τον χρόνο καθώς ενηλικιώνονται όλο και περισσότερα από αυτά τα παιδιά. Φέτος, μάλιστα, κλείνουμε 18 χρόνια από το 1991, τη χρονιά που ξεκίνησε το μεγάλο κύμα μετανάστευσης προς την Ελλάδα από τη γειτονική Αλβανία και τις πρώην σοβιετικές χώρες στη συνέχεια. «Κάθε χρόνο, όσο θα μεγαλώνουν τα παιδιά των μεταναστών που ήρθαν στην Ελλάδα την προηγούμενη δεκαετία, το πρόβλημα θα γίνεται όλο και εντονότερο» τονίζει ο κ. Δημ. Χριστόπουλος, πρόεδρος της Ελληνικής Ενωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Ηρθε με μια βαλίτσα στο χέρι, βιώνοντας τη μετανάστευση στην πιο τρυφερή ηλικία. Το πρώτο σχολείο την «έδιωξε» από την Ελλάδα, το δεύτερο την στήριξε και την αγκάλιασε. Παιδί οικονομικών μεταναστών απο το Πόγραδετς της Αλβανίας, η Σοφία Δάμη, 23 χρόνων σήμερα, φοιτήτρια στο 5ο έτος του Τμήματος Επιστήμης και Τεχνολογίας Υλικών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, μπορεί να έζησε δύσκολα εφηβικά χρόνια και να μεγάλωσε, όπως λέει, «πριν από την ώρα της». Κρατάει όμως μόνο τις χαρές και τις ευκαιρίες που της έδωσε η χώρα να φθάσει ώς εδώ… Κι ας τα βγάζει πέρα δουλεύοντας τις νύχτες και τα καλοκαίρια για να αντεπεξέλθει στα έξοδα της φοιτητικής ζωής.
Ηταν έντεκα χρόνων και η πρώτη απογοήτευση ήρθε από διευθυντή σχολείου της Πάτρας. «Για να μπορέσεις να ενταχθείς στο σχολείο, πρέπει να κατεβείς δύο τάξεις», επέμενε. Ετσι, αντί να εγγραφεί στην Πέμπτη, βρέθηκε στην Τρίτη τάξη. «Οι δάσκαλοι δεν μου έδιναν σημασία, οι συμμαθητές μου το ίδιο. Δεν γνώριζα τη γλώσσα, δεν μπορούσα να διαβάσω ούτε το καθημερινό πρόγραμμα των μαθημάτων. Μπέρδευα τα βιβλία και όταν ξεχνούσα κάποιο, δεν μου επέτρεπαν να διαβάζω από τον διπλανό μου. Στο τέλος της εβδομάδας, έσκισα τα βιβλία. Δεν ήθελα να ξαναπάω σχολείο. Εκλαιγα συνεχώς κι έπεισα τους γονείς μου να γυρίσουμε πίσω…».
Δύο χρόνια αργότερα, το όνειρο επανήλθε. Επειτα από τυπική εξεταστική διαδικασία, εισήλθε ως οικότροφος στη Μαθητική Εστία Πενταλόφου Κοζάνης. Ηταν 14 ετών. Γράφτηκε αμέσως στην Τρίτη γυμνασίου. «Στην αρχή ήταν δύσκολα, ένιωθα άβολα μακριά από τους γονείς μου που είχαν καταλήξει στη Θεσσαλονίκη, μόνη, όμως δεν το έβαλα κάτω».
Παρηγοριά της οι συμπατριώτες συμμαθητές της, εκατό περίπου, κυρίως από την Κορυτσά και τους Αγίους Σαράντα, οικότροφοι κι εκείνοι της ίδιας εστίας. Ξαναζωντάνεψαν το σχολείο του Πενταλόφου, που είχε αρχίσει να ερημώνει από την εσωτερική μετανάστευση. Οι καθηγητές του διαπολιτισμικού σχολείου τους αγκάλιασαν σαν γονείς και η απεριόριστη βοήθειά τους στην ενισχυτική διδασκαλία τούς ενθάρρυνε να συνεχίσουν. Παραστάτης στις δύο πρώτες τάξεις του Λυκείου η Σοφία, σημαιοφόρος στην τελευταία. Ο απόηχος από τις αντιδράσεις του Οδυσσέα Τσενάι την ίδια περίοδο την τρόμαξε. «Δεν ήθελα να αντιμετωπίσω τα προβλήματα του Οδυσσέα, δεν θα το άντεχα μόνη, μακριά από τους γονείς μου», ομολογεί. «Ζήτησα από τον διευθυντή, αν υπάρχει έστω και η παραμικρή αντίδραση, να με απαλλάξει. Εκείνος όμως με ενθάρρυνε…»
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Άρθρα (RSS)