Στο κατάμεστο Θέατρο Απόλλων το συριανό κοινό απόλαυσε μία ξεχωριστή μουσική παράσταση στα πλαίσια των Ερμουπολείων 2009, τον Νυχτερινό Κήπο με την Αγγελική Ιονάτος και την Κατερίνα Φωτεινάκη.
Το Ντουέτο της Αγγελικής Ιωννάτου με την Κατερίνα Φωτεινάκη, που μας έρχονται ως «αντιδάνειο» από τη Γαλλία. Η διάσημη και πολυβραβευμένη στο εξωτερικό Angelique Ionatos συνάντησε την νεαρή Κατερίνα Φωτεινάκη στο Παρίσι. Καρπός αυτής της συνάντησης ο «νυχτερινός κήπος» στον οποίο ξεφυτρώνουν σαν λουλούδια, τραγούδια πάνω σε στίχους μεγάλων ποιητών, Ελύτη, Σαπφώς, Γκάτσου, Neruda σε συνθέσεις της Αγγελικής Ιωννάτου, της Κατερίνας Φωτεινάκη αλλά και άλλων ελλήνων και γάλλων συνθετών – Χατζιδάκι, Leo Ferre, Barbara, καθώς και διασκευές τους πάνω σε παραδοσιακά τραγούδια. Δύο κιθάρες και δύο φωνές που συνθέτουν μια σπάνια λυρική ατμόσφαιρα άλλοτε απαλή και νοσταλγική άλλοτε δυναμική και.. ροκ, άλλοτε παιγνιώδη και χιουμοριστική.
Να τι έγραψε για τις παραστάσεις της Αγγελικής Ιονάτος και της Κατερίνας Φωτεινάκη η Le Monde στις 7 Μαρτίου 2009.
«….Η ποίηση υπήρξε από πάντα η φίλη της Αγγελικής Ιονάτος. Από το 1976, μερικά χρόνια μετά από την εγκατάστασή της στη Γαλλία, δημιουργεί συνθέσεις πάμω σε κείμενα Ελλήνων ποιητών. Και συνεχίζει να τους τραγουδά: Τον Οδυσσέα Ελύτη, το Μάνο Χατζιδάκι, την ποιήτρια Σαπφώ από τη Μυτιλήνη [7αι. π.χ]. Και μαζί τους τοποθετεί και το “Septembre” [τι όμορφη εποχή] τραγούδι της Barbara, που το ερμηνεύει με χάρη και ευαισθησία η Κατερίνα Φωτεινάκη.
Αυτές οι συγγένειες μπορεί να προκαλέσουν έκπληξη. «Μη σας κάνει εντύπωση, εάν σας μιλώ για τη Σαπφώ σα να ήταν κάποια σύγχρονη ποιήτρια», δικαιολογείται χαμογελώντας η Αγγελική Ιονάτος.
«Η ποίηση είναι όπως τα όνειρα, εκεί κανείς δε γερνά ποτέ». Οι δύο τραγουδίστριες, με την κιθάρα στο χέρι, ξυπόλυτες, και γύρω-γύρω τους κεριά, αλλάζουν τις φωνές τους [ματ και σκοτεινή της Αγγελικής Ιονάτος, αέρινη και δροσερή της Κατερίνας Φωτεινάκη, τις κάνουν να συναντιούνται ή να διαφοροποιούνται, διασκεδάζουν σα δύο έφηβες συνδυάζοντας για παράδειγμα ένα παραδοσιακό Ελληνικό τραγούδι και ένα κείμενο της Colette.
Γιατί μέσα στον «κήπο» τη νύχτα κάθε τόλμη είναι επιτρεπτή.»
Πολλές φιλόλογοι και φιλολογίζουσες ψυχές χτες στο θέατρο Απόλλων της Ερμούπολης απόλαυσαν την ευφάνταση προσέγγιση της Κατερίνας Φωτεινάκη στη διδασκαλία των προσωπικών αντωνυμιών.
«Υπάρχει κάτι πιο όμορφο από το να φέρνεις την ποίηση στον δρόμο; Μόνο η μουσική μπορεί να το κάνει αυτό», εμφατικά λέει στην «Κ» η Angelique Ionatos. Μουσικός, συνθέτης και ερμηνεύτρια, τροβαδούρος θα λέγαμε, η Αγγελική Ιονάτου εδώ και δύο δεκαετίες, ζει στη Γαλλία, όπου μελοποιεί ποίηση –ελληνική πρωτίστως– κοινωνώντας την στο γαλλόφωνο κοινό. Στην αξιόλογη και μακροπερίοδη δισκογραφική της πορεία, ο Ελύτης, ο Ρίτσος, ο Παλαμάς, ο Σαχτούρης, ο Βάρναλης, ο Καβάφης και άλλοι θαυματοποιοί του ποιητικού λόγου έχουν ντυθεί τις μελωδίες της. Στους δίσκους και τα ρεσιτάλ με σεβασμό κοιτά κατάματα τους μεγαλειώδεις στίχους, τους οποίους και ερμηνεύει στα ελληνικά. Στην καινούργια της δουλειά «Eros y muerte» συνθέτει μουσικές πάνω στα «Εκατό ερωτικά σονέτα» του Πάμπλο Νερούδα και τον «Τάφο» του Κωστή Παλαμά, που τραγουδά στα ισπανικά και τα ελληνικά αντίστοιχα. Αρχική της πρόθεση ήταν να «ασκηθεί» αποκλειστικά πάνω στον Νερούδα. Η ταυτόχρονη όμως ενασχόληση με τον Παλαμά την οδήγησε στον εν λόγω δίσκο, που τον παρουσίασε με τη μορφή θεάματος, στο Θέατρο της Πόλης του Παρισιού «Theatre de la ville» για μία εβδομάδα το φθινόπωρο, ενώ έπεται συνέχεια.
«Ιουλίου λόγος» του Ελύτη
Σπονδυλική στήλη στο έργο της θεωρεί τον δίσκο «Ιουλίου λόγος» σε ποίηση Ελύτη, με τη συνέργεια του σπουδαίου βαρύτονου Σπύρου Σακά. Ξεχωρίζουμε ακόμη τη «Θάλασσα» σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και ποίηση Δήμητρας Μαντά, όπου η Angelique Ionatos αποδίδει τα κομμάτια με την κιθάρα και τη φωνή της. Παλιότερα, είχε καταπιαστεί με τη «Μαρία Νεφέλη» και το «Μονόγραμμα», δραστηριότητα που εγκαινίασε την καλλιτεχνική σχέση της με τον ποιητή. Αλληλογραφούσαν συχνά, με αφορμή τις προκείμενες δουλειές της, όπως άλλωστε και με κάθε άλλο λογοτέχνη που επιθυμούσε να μελοποιήσει. «Ο Ελύτης αν και ενέκρινε τη μουσική που βάζαμε στα ποιήματά του, δεν μπορούσε να την αγαπήσει. Δικαιολογημένα. Πώς μπορεί να του άρεσε απ’ τη στιγμή που είχε στο αυτί τη δική του μουσική, τη μουσική που ο ίδιος δημιούργησε μέσα στο ποίημα; Η μελοποίηση που του άρεσε περισσότερο ήταν στη «Σαπφώ», όπου συμμετείχε και η Νένα Βενετσάνου. Λογικό, αφού δεν ήταν δικά του ποιήματα –μόνο η νεοελληνική απόδοση– τα έβλεπε πιο αποστασιοποιημένα», εξομολογείται.
Την εν ψυχρώ δολοφονία πέντε Ελληνοκύπριων αιχμαλώτων πολέμου κατά τον Αττίλα ΙΙ επιβεβαίωσε η ταυτοποίηση των οστών τους με τη μέθοδο DΝΑ, φέρνοντας στο φως το δράμα των αγνοουμένων και φωτίζοντας τις πιο σκοτεινές πτυχές της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.
Τα λείψανα των πέντε Ελληνοκύπριων αιχμαλώτων, τους οποίους κατά τη στιγμή της αιχμαλωσίας φωτογράφισε Τούρκος δημοσιογράφος, βρέθηκαν στις εκταφές που διενεργεί η Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων (ΔΕΑ) στο κατεχόμενο χωριό Τζιάος. Οι πέντε αιχμάλωτοι που υπηρετούσαν στο 398ο Τάγμα Πεζικού είναι οι τραγικοί πρωταγωνιστές μιας από τις πιο εμβληματικές φωτογραφίες ντοκουμέντα της κυπριακής τραγωδίας, καθώς είναι γονατιστοί με τα χέρια πίσω από το κεφάλι περικυκλωμένοι από Τούρκους στρατιώτες.
Πριν μερικά χρόνια, όταν ακόμα ήταν σε εξέλιξη το πρόγραμμα Οδύσσεια, δέχθηκα μία πρόσκληση από το Ζωγράφειο σχολείο της Κωνσταντινούπολης για να κάνω ένα μάθημα με νέες τεχνολογίες. Η υπόθεση στράβωσε όμως όταν πληροφορήθηκα, ότι ο Τούρκος διευθυντής του σχολείου απαιτούσε να μάθει με όλες τις λεπτομέρειες το περιεχόμενο των εισηγήσεών μου για να τις εγκρίνει. Εστειλα λοιπόν ως θέμα “Τα εγκλήματα της Τουρκίας απέναντι στην ανθρωπότητα” και η πρόσκληση ανακλήθηκε. Δεν ήταν γραφτό…
«Αγαπάμε την ιστιοπλοΐα… αλλά και τα δελφίνια», τα οποία προτιμούν να περάσουν το καλοκαίρι τους στα νερά των Κυκλάδων και της Εύβοιας. Το πρόγραμμα «Ο Δρόμος του Δελφινιού» είναι μια πρωτοβουλία του Πανελλήνιου Ομίλου Ιστιοπλοΐας Ανοικτής Θαλάσσης (ΠΟΙΑΘ), που καλεί τους ιστιοπλόους αλλά και όλους όσοι ταξιδεύουν με σκάφη στα νερά του Αιγαίου, να συμβάλουν στην προστασία των δελφινιών που ζουν στις ελληνικές θάλασσες.
Στο site www.spotadolphin.gr κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να βρει βασικές πληροφορίες για τα δελφίνια, καθώς και τη φόρμα καταγραφής των στοιχείων τους. Εχοντας ενημερωθεί, αρκεί κάποιος που θα δει δελφίνι να παρατηρήσει και να καταγράψει τα βασικά χαρακτηριστικά του και τη συμπεριφορά του ως προς το σκάφος.
Τα δελφίνια (το κοινό δελφίνι, το ρινοδέλφινο, το σταχτοδέλφινο και το το ζωνοδέλφινο) είναι τέσσερα από τα εφτά θηλαστικά (τα άλλα τρία είναι ο φυσητήρας, ο ζιφιός και η μεσογειακή φώκια) που διαβιούν μόνιμα στο Αιγαίο.
Σύμφωνα με το προγράμματα των ιστιοπλόων, η μεγαλύτερη παρουσία αυτών των συμπαθών κητωδών παρουσιάστηκε στις Κυκλάδες και την Εύβοια. Συνολικά μέσα στον Ιούλιο έγιναν 29 παρατηρήσεις κητωδών, οι περισσότερες από αυτές από τους περίπου 500 ιστιοπλόους του 46ου Ράλι Αιγαίου.
Περισσότεροι από τους μισούς Ευρωπαίους χρησιμοποιούν πλέον τακτικά το Ίντερνετ, σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύτηκε σήμερα και υπογραμμίζει την ανάδυση μιας «ψηφιακής γενιάς» που είναι πολύ δραστήρια στο Διαδίκτυο, αλλά ελάχιστα πρόθυμη να πληρώσει για τις υπηρεσίες που της παρέχονται εκεί.Σύμφωνα με μια έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, 56% των Ευρωπαίων έγιναν το 2008 τακτικοί χρήστες του Ίντερνετ, σημειώνοντας ένα άλμα κατά ένα τρίτο σε σύγκριση με το 2004, ενώ τα μισά νοικοκυριά και πάνω από το 80% των επιχειρήσεων διαθέτουν σύνδεση υψηλής ταχύτητας.
Οι πιο σταθεροί χρήστες του Ίντερνετ είναι οι κάτω των 24 ετών: 66% εξ αυτών το χρησιμοποιούν κάθε ημέρα, έναντι μόνο 43% στο σύνολο του πληθυσμού της ΕΕ. Επίσης το 73% των ηλικίας 16-24 ετών κατέφυγαν μέσα στους 3 τελευταίους μήνες σε υπηρεσίες δημιουργίας και μοιράσματος περιεχομένων στο Ίντερνετ, δηλαδή οι διπλάσιοι από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο (35%).
“Μια νέα γενιά Ευρωπαίων που κατέχει το Διαδίκτυο και είναι έτοιμη να εφαρμόσει τους νεωτερισμούς του κάνει την εμφάνισή της. Αυτοί οι ‘αυτόχθονες της ψηφιακής τεχνολογίας’ αντιπροσωπεύουν ένα σημαντικό δυναμικό για την ανάπτυξη της Ευρώπης”, υπογραμμίζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Όμως αναφέρει ακόμη ότι “αυτοί οι νεαροί χρήστες βρίσκονται επίσης σε απόσταση από τον υπόλοιπο πληθυθσμό όσον αφορά τη στάση τους έναντι της πληρωμής για ον-λάιν περιεχομένα και της αντίληψής τους ότι πολλές από τις υπηρεσίες και τα περιεχόμενα είναι διαθέσιμα δωρεάν στο Ίντερνετ ή απλώς με αντάλλαγμα το αντίτιμο για μια απεριόριστη σύνδεση”.
Έτσι “η ‘ψηφιακή γενιά’ φαίνεται απρόθυμη να βάλει το χέρι στο πορτοφόλι για να ‘κατεβάσει’ ή να συμβουλευτεί online περιεχόμενα όπως βίντεο ή μουσική”: 33% υποστηρίζουν ότι δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν το παραμικρό, δηλαδή οι διπλάσιοι από το μέσο όρο της ΕΕ.
Όμως “βρίσκονται στην πραγματικότητα στους κόλπους αυτής της γενιάς, αναλογικά διπλάσιας σε μέγεθος από τον υπόλοιπο πληθυσμό που έχει ήδη πληρώσει γι’ αυτού του τύπου τις υπηρεσίες (10% των νεαρών χρηστών έναντι 5% του συνόλου του πληθυσμού της ΕΕ)”, υπογραμμίζουν οι Βρυξέλλες.
“Είναι επίσης περισσότερο διατεθειμένοι να πληρώσουν για να έχουν μια υπηρεσία ανώτερης ποιότητας” ή μια πιο ενδιαφέρουσα τιμή απ’ ό,τι σ’ ένα πραγματικό κατάστημα.
Ολοένα και περισσότεροι ιερείς χρησιμοποιούν τον διαδικτυακό «άμβωνα».
Συναγωνίζεται σε αριθμό φαν τα γκρουπάκια του facebook που είναι αφιερωμένα σε τραγουδιστές, ηθοποιούς και πολιτικούς. Το γκρουπ «Γέρων Παΐσιος- Εlder Ρaisios» ήδη αριθμεί 65.944 μέλη.
Πρόκειται για τον αγιορείτη μοναχό, γέροντα Παΐσιο, που απεβίωσε το 1994. Στο γκρουπ μπορεί να διαβάσει κάποιος δεκάδες ρήσεις του μοναχού, να ακούσει ηχητικά αποσπάσματα από ομιλίες του και συζητήσεις του με πιστούς, να δει βιντεάκια. Πολυπληθές είναι ακόμη ένα θρησκευτικό γκρουπάκι αφιερωμένο στον Άγιο Νεκτάριο της Αίγινας. Μέλη σ΄ αυτό έχουν γίνει περίπου 3.500 άνθρωποι. Όπως αποδεικνύεται όμως, ισχυρή παρουσία στο facebook έχουν και δεκάδες Έλληνες ιερείς, στην πλειονότητά τους νέοι. Έχουν δημιουργήσει profiles και έχουν μετατρέψει το facebook σε… faithbook! Αρκετοί από αυτούς μπήκαν, όπως λένε, στη διαδικτυακή κοινότητα όχι για να αναζητήσουν φίλους αλλά για να επικοινωνήσουν με τους πιστούς και να ακούσουν τις απόψεις τους. Άλλοι έχουν φτιάξει γκρουπ με στόχο να παρουσιάσουν τις δραστηριότητες των ενοριών τους.
Πριν από λίγες ημέρες ο καθολικός αρχιεπίσκοπος του Ουέστμινστερ στην Αγγλία, Βίνσεντ Νίκολς, προειδοποίησε για τους κινδύνους του facebook λέγοντας ότι ωθεί τους νέους σε επιφανειακές φιλίες που μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και σε αυτοκτονίες. Στην Ελλάδα πάντως όχι μόνο δεν υπάρχουν τέτοιες προειδοποιήσεις αλλά αρκετοί Έλληνες ιερείς χρησιμοποιούν το facebook για να προσεγγίσουν τους πιστούς.
Η ιδεολογική, πολιτική ή άλλη χρήση της Ιστορίας δεν είναι φαινόμενο νέο. Ο Θουκυδίδης μάς παραδίδει (εδώ μεταφρασμένος από τον Ελευθέριο Κ. Βενιζέλο) ότι «[…] οι περισσότεροι από τους Αθηναίους νομίζουν ότι ο Ιππαρχος ήτο πράγματι τύραννος, όταν εφονεύθη από τον Αρμόδιον και τον Αριστογείτονα, και αγνοούν ότι ο μεν Ιππίας, ως πρεσβύτερος των υιών του Πεισιστράτου, ήσκει την αρχήν, ενώ ο Ιππαρχος και ο Θεσσαλός ήσαν απλώς αδελφοί του […]». Και όμως πέρασαν στην Ιστορία ως τυραννοκτόνοι και έτσι τιμήθηκαν –γιατί προφανώς ήταν πολιτικά αναγκαίο– και όχι ως οι μοιραίοι ήρωες μιας συνηθισμένης στην αρχαία Αθήνα «ερωτικής περιπετείας».
Η Ιστορία χρησιμοποιείται από χιλιετιών ως εργαλείο διδακτικό, πολιτικό, ιδεολογικό ή άλλο, και όπως κάθε εργαλείο πρέπει να αποκτήσει, κάθε φορά, το σχήμα, την υφή και τις δυνατότητες οι οποίες είναι αναγκαίες για να αποδώσει το έργο που θέλει ο εκάστοτε χρήστης της, ο οποίος, συνήθως, δεν είναι θεράπων της επιστήμης της. Γι’ αυτό και οι αγοραίοι αφηγητές της «δημόσιας ιστορίας», είτε είναι Ελληναράδες ρήτορες στα παραθύρια είτε οσκαρούχοι σκηνοθέτες του Χόλιγουντ, άλλα τα υπερτονίζουν, άλλα τα υποβαθμίζουν, άλλα τα αποσιωπούν και άλλα τα αλλοιώνουν. Ετσι βλέπουμε μόνο τις σφαγές των αλλοεθνών και των αλλοθρήσκων σε βάρος του δικού μας έθνους ή βλέπουμε εκείνον τον ταλαντούχο Ρομπέρτο Μπενίνι να δείχνει τους Αμερικανούς –και όχι πράγματι τους Σοβιετικούς του Στάλιν– να απελευθερώνουν ένα στρατόπεδο που η όψη του παραπέμπει στο Αουσβιτς Μπιρκενάου και να αποσπά έτσι το Οσκαρ.
Στους καιρούς μας, πολλοί αμφισβητούν εμμέσως το χρονικό, γεωγραφικό και ιδεολογικό εύρος του φαινομένου της Ιστορίας ως εργαλείου επιβολής, αναφερόμενοι επιμόνως σε περιπτώσεις του πρόσφατου παρελθόντος στις οποίες, κατά σύμπτωση, ο χρήστης ή οι χρήστες φαίνεται να είναι, σχηματικά ταγμένοι, με την ομάδα του «έθνους». Ετσι μένουν συχνά στο απυρόβλητο της κριτικής των διανοουμένων οι τεράστιες παγκόσμιας δυναμικής, πολυδάπανες πολυμιντιακές μηχανές διαμόρφωσης υπηκόων μέσω της χρήσης της Ιστορίας. Ετσι τα παιδιά μας μαθαίνουν για μιαν Ευρώπη του 20ού αιώνα όπου το φως εμάχετο το σκότος, όπως οι καλοί και οι κακοί του παραμυθιού τάχα. Και αγνοούν ότι οι καλοί της Ευρώπης ήσαν στην Αφρική και αλλού ίδιοι με τους κακούς της Γηραιάς Ηπείρου μας, οι οποίοι δεν είχαν το προνόμιο της βαρβαρότητας και βεβαίως ούτε το προνόμιο του πολιτισμού.
Ομως η επιλεκτική κριτική της ιδεολογικής χρήσης της Ιστορίας από τους διανοουμένους είναι μια στάση, νιώθεται. Είναι συμφυής με τον ιδεολογικό τους οίστρο, αλλά και υπαγορεύεται από το καθήκον τους ως ενεργών πολιτών. Το πρόβλημα είναι με εκείνους εκ των επιστημόνων ιστορικών που εμφανίζονται –βεβαίως εν ονόματι της επιστήμης– ως πολέμιοι της ιδεολογικής χρήσης της Ιστορίας και κήνσορες μόνον των ρητόρων, που δεν έχουν προσχωρήσει –όπως αυτοί μήπως;– στο πνεύμα της υπερεθνικής «αυτοκρατορίας» το οποίο –πάντα στη διάρκεια των αιώνων– άμβλυνε και αμβλύνει τα εθνικά πάθη πρός όφελός της. Γι’ αυτό μπορούμε να μιλάμε για χρήση κάποιων ιστορικών.
Στις 11 και 12 Σεπτεμβρίου οι Raining Pleasure, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες, με μια καλοπουλημένη εκδοχή της ελληνικής ποπ, θα πλημμυρίσουν με τον ήχο τους το χώρο του Αιθρίου του Μεγάρου.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)