Τα ουρλιαχτά και οι φωνές των πολιτών που βασανίζονται στα άθλια κελιά των ιρανικών φυλακών από τον περασμένο Ιούνιο, μετά την αμφιλεγόμενη επανεκλογή του σκληροπυρηνικού ηγέτη της χώρας Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, έφτασαν στη Δύση μέσω του Ιντερνετ.
Είδαμε από βίντεο κινητών τηλεφώνων και φωτογραφίες που ανέβηκαν στους διαδικτυακούς τόπους του Youtube, του twitter και του facebook τη φασιστική καταστολή της διαμαρτυρίας των χιλιάδων Ιρανών, που βγήκαν στους δρόμους φωνάζοντας για νοθεία του εκλογικού αποτελέσματος.
Δύο Ιρανοί εικοσάρηδες, που ζουν στη Σαγκάη, γνωστοί με τα ψευδώνυμα Σίνα και Πεϊμάν, ζήτησαν από τη συμπατριώτισσά τους Μαριάν Σατραπί, που ζει εξόριστη στο Παρίσι, να τους δανείσει τους χαρακτήρες του διάσημου γκράφικ νόβελ της, «Περσέπολις». Να θυμίσουμε ότι η κινηματογραφική μεταφορά του από τον Βενσάν Παρονό απέσπασε το 2007 το βραβείο της Κριτικής του Φεστιβάλ των Κανών και μια υποψηφιότητα για Οσκαρ. Οι δύο νεαροί δημιούργησαν την ιστοσελίδα «Persepolis 2.0» στην ηλεκτρονική διεύθυνση Spreadpersepolis.com και αφηγούνται μέσω των κόμικς ηρώων της Σατραπί το χρονικό των μετεκλογικών εξεγέρσεων.
Στη δική τους εκδοχή καταγράφονται μέρα με την ημέρα, από τις 15 μέχρι και τις 21 Ιουνίου, όλα τα γεγονότα της πρόσφατης αιματηρής εξέργεσης. Σε κάποια καρέ παρουσιάζονται οι χιλιάδες Ιρανοί ψηφοφόροι του μεταρρυθμιστή Μιρ Χοσεΐν Μουσαβί, που βγήκαν στους δρόμους να φωνάξουν «Πού πήγαν οι ψήφοι μας;», και η Τεχεράνη αφημένη στη βία και στις φλόγες. Το κόμικς τελειώνει με τη δολοφονία της 26χρονης διαδηλώτριας Νέντα Αγκα Σολτάν, που είναι ήδη σύμβολο της νέας εξέγερσης. Μέχρι στιγμής το σάιτ Persepolis 2.0 έχει δεχτεί περισσότερους από 100.000 επισκέπτες από δεκάδες χώρες του κόσμου. «Περάσαμε από την ελπίδα στο θυμό κι από κει στη λύπη. Είμαστε εντυπωσιασμένοι από το θάρρος του λαού μας και εξαγριωμένοι με την κυβέρνηση και τα δικολαβικά κουραφέξαλά της», δηλώνουν στη «Le Monde» οι δύο Ιρανοί.
Τον ρόλο των δασκάλων προσχολικής ηλικίας δεν αποκλείεται να κατακτήσουν σε λίγα χρόνια τα υπερσύγχρονα ανθρωποειδή, σύμφωνα με νέα μελέτη των ειδικών των πανεπιστημίων της Καλιφόρνια και της Ουάσιγκτον.
Οπως προβλέπει ο κ. Αντριου Μέλτζοφ, ψυχολόγος από το ερευνητικό κέντρο Life του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον, μελλοντικά τα ρομπότ θα χρησιμοποιούνται για την εκμάθηση ξένων γλωσσών σε μικρά παιδιά σε βρεφονηπιακούς σταθμούς ή ακόμη και σε ενήλικες. Οι ρομποτικοί «δάσκαλοι», εξηγεί ο ερευνητής, σε αντίθεση με τους πραγματικούς θα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αντί ενός πολύ πιο οικονομικού πακέτου.
Από την άλλη, ο κ. Τέρανς Σεϊνόβσκι από το κέντρο ΤDLC (Τemporal Dynamics of Learning Center) του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας υποστηρίζει: «Αναπτύσσοντας ένα υπερεκλεπτυσμένο υπολογιστικό μοντέλο του εγκεφάλου ενός παιδιού, θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε στη βελτίωση των επιδόσεών του».
Τι είναι αυτό όμως αυτό που θα μπορούσε να αποτελέσει το «κλειδί» για τη δημιουργία του ιδανικού ρομποτικού δασκάλου; «Το μυστικό είναι να βρούμε τον τρόπο να συνδυάσουμε το πάθος και την περιέργεια για μάθηση που έχουν τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες με τον τρόπο διδασκαλίας που συναντάμε στο σχολείο» αναφέρει ο κ. Μέλτζοφ.
«Αν καταφέρουμε να συλλάβουμε τη μαγεία της κοινωνικής και της παιδαγωγικής αλληλεπίδρασης, ως ένα “όχημα” μάθησης, τότε ίσως θα μπορέσουμε να περάσουμε κάποια από αυτά τα τρυκ σε μηχανές όπως οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές ή τα ρομπότ» συμπληρώνει, επιβεβαιώνοντας ότι ο δρόμος ως την υλοποίηση του συγκεκριμένου οράματος προμηνύεται μακρός.
Η ελευθερία του λόγου, η ασυδοσία των ολίγων και οι απόψεις των ειδικών στο Βήμα:
Τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει την εμφάνισή τους ορισμένα ιστολόγια τα οποία εκμεταλλευόμενα τον μανδύα της ανωνυμίας που προσφέρει το Διαδίκτυο έχουν μετατρέψει τον χώρο των ελληνικών blogs σε ένα άναρχο τοπίο, όπου επικρατούν οι φημολογίες, οι συκοφαντικοί
χαρακτηρισμοί, οι ψευδο-ειδήσεις και ψευδο-αποκαλύψεις. Η κατάσταση αυτή έχει αναγκάσει αρκετούς οι οποίοι έπεσαν θύματα δήθεν αποκαλύψεων να στραφούν στη Δικαιοσύνη προκειμένου να προστατευθούν. Ταυτόχρονα έχει επηρεάσει με αλγεινό τρόπο την άποψη που έχουν οι πολίτες στη χώρα μας για τα blogs, η συντριπτική πλειοψηφία
των οποίων δεν έχει καμία σχέση με την όλη υπόθεση. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να επανέρχεται στη δημόσια συζήτηση το ζήτημα της ανωνυμίας των blogs και το κατά πόσον αυτή προστατεύει την ελεύθερη έκφραση ή γίνεται αιτία για να μπορούν ορισμένοι να παραβαίνουν τους κανόνες χωρίς καμία επίπτωση.
Μια ενδιαφέρουσα έρευνα για τον πολιτικό διάλογο μέσω των blogs έγινε πριν από λίγο καιρό στις ΗΠΑ. Εξετάστηκαν 1.400 ηλεκτρονικά ημερολόγια που έχουν ως βασικό τους θέμα την πολιτική και ελέχθησαν οι σύνδεσμοι που αυτά παρέπεμπαν. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό: 91% των συνδέσμων παρέπεμπαν σε δικτυακούς τόπους που είχαν τις ίδιες πολιτικές απόψεις. Μόνο 9% παρέπεμπαν σε sites με αντίθετες πολιτικές απόψεις.
Αυτή είναι η καλύτερη ίσως επιβεβαίωση ενός βιβλίου που γράφτηκε το 2001 και προφήτευε ότι το Διαδίκτυο δημιουργεί πληροφοριακά κουκούλια για τους χρήστες, ότι σε αντίθεση με τα κλασικά ΜΜΕ οι αντίθετες απόψεις δεν ακούγονται, όχι επειδή κάποιος τις απαγορεύει, αλλά επειδή οι ίδιοι οι χρήστες θα τις φιλτράρουν και δεν θα θέλουν να τις ακούσουν. Αυτό δημιουργεί ένα φαινόμενο «ηχωισμού»: δεν γίνονται συζητήσεις όπου αντιπαρατίθενται επιχειρήματα, αλλά κάθε χρήστης ακούει την ηχώ των απόψεών του. Διαβάζει μόνο τις απόψεις που ταιριάζουν με τις δικές του κι αυτό δημιουργεί φανατικούς καταναλωτές ειδήσεων, όχι πολίτες με κρίση.
Γράφαμε τότε, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου: λέχθηκε και γράφτηκε πολλάκις, το πόσο ευεργετικό για τη Δημοκρατία είναι το Διαδίκτυο. Επισημάνθηκε ότι τέλειωσε η τυραννία των Μαζικών Μέσων, όχι μόνο ενημέρωσης, αλλά και πολιτικής. Το όνειρο του Νίκολας Νεγροπόντε για την προσωπική εφημερίδα κάθε πολίτη γίνεται πραγματικότητα: κάθε χρήστης του Διαδικτύου μπορεί να παίρνει πια από τα portals την επιθυμητή εκδοχή της πραγματικότητας, μπορεί να έχει καθημερινά την εφημερίδα με τα νέα της αρεσκείας του.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι αυτή η μορφή σερβιρίσματος των ειδήσεων αυξάνει την προσωπική ελευθερία και εξοικονομεί πολύτιμο χρόνο. Οχι όμως κι ο καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Σικάγο Cass R. Sunstein. Στο βιβλίο του «Republic. com» ισχυρίζεται ότι το Internet, και ειδικά οι υπηρεσίες κατά παραγγελία ειδήσεων, συρρικνώνει την αντίληψη των χρηστών του Διαδικτύου.
«Για να λειτουργήσει η Δημοκρατία απαιτεί τουλάχιστον δύο πράγματα: κοινούς χώρους όπου οι άνθρωποι να μοιράζονται τις εμπειρίες τους και έκθεση των ανθρώπων σε αναπάντεχες και μη προεπιλεγμένες ιδέες από συνανθρώπους τους.»
Το AthensBook μία από τις πιο δημοφιλείς ελληνικές εφαρμογές στο AppStore της Apple, που αξιοποιεί τη λειτουργία εντοπισμού θέσης του iPhone για να σε βοηθήσει να βρεις σημεία ενδιαφέροντος στην περιοχή που βρίσκεσαι εκείνη τη στιγμή.Καθόλου συμπτωματικά, σε χρόνο ρεκόρ ακολούθησε και η αντίστοιχη έκδοση για την πόλη της Θεσσαλονίκης, το ThessBook.
Πίσω από την εφαρμογή βρίσκονται δύο νέοι Ελληνες επιστήμονες, ο 35χρονος μηχανικός υπολογιστών του ΕΜΠ και διδάκτωρ του Stanford Γιώργος Πάντζαρης και ο 29χρονος προγραμματιστής του Imperial College Δημοσθένης Καπώνης. Με σπουδές, διδακτορικά και έρευνα στο εξωτερικό, οι δύο φίλοι γνωρίστηκαν μέσα από την τότε πολύ περιορισμένη κοινότητα των πρώτων μπλόγκερ στην Ελλάδα. Κάτοχοι υψηλής και εξειδικευμένης παιδείας και οι δύο, μοιράζονται την κουλτούρα του επιχειρηματικού start up, και αποφασίζουν να στρέψουν την ενέργειά τους στη δημόσια σφαίρα διαθέτοντας το νέο τους προϊόν εντελώς δωρεάν. Χωρίς διαμεσολαβητές, κατ’ ευθείαν στην κοινωνία. Η Apple τους παρείχε τα εργαλεία και αυτό που έκαναν ήταν να δουλέψουν εντατικά για τέσσερις μήνες. Δεν τους απορρόφησε μια μεγάλη εταιρεία λογισμικού, όπως πιθανότατα θα είχε συμβεί αν μεγάλωναν στις αρχές τις δεκαετίας του ’90. Τα δύο αυτά νέα παιδιά μας θυμίζουν αυτό που ήδη συμβαίνει εκτός Ελλάδας: η συσσώρευση παιδείας και μόρφωσης φτιάχνει ένα νέο είδος επιχειρηματικότητας, ανεξάρτητης, αδιαμεσολάβητης και κοινωνικά συνειδητής.
Νέο ήθος
«Ναι, υπάρχει ένα διαφορετικό ήθος στον συγκεκριμένο τύπο επιχειρείν», λέει έπειτα από πολλούς δισταγμούς ο Γιώργος Πάντζαρης. «Ενα ήθος, επηρεασμένο πιθανότατα από ιδέες όπως οι κοινότητες λογισμικού ανοιχτού κώδικα ή project όπως η Wikipedia, και από τη διαδεδομένη αντίληψη ότι η πρόσβαση στην πληροφορία πρέπει να είναι δωρεάν για τον τελικό χρήστη. Και αρχίζεις να λειτουργείς με έναν τρόπο που δεν θα λειτουργούσε ένας επιχειρηματίας του software τη δεκαετία του ’80. Αρχίζεις και σκέφτεσαι έννοιες όπως προσβασιμότητα, συμβατότητα. Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα αυτό που συμβαίνει είναι απότοκο της παγκοσμιοποίησης, ό,τι γινόταν στη δεκαετία του ’90 στη Silicon Valley και έμοιαζε πολύ μακριά, τώρα είναι πιο κοντά. Και δεν χρειάζεται να είσαι στο Silicon Valley για να κάνεις κάτι. Και κοινότητες όπως αυτή του OpenCoffee (σ.σ. δικτύωση προσώπων με κοινά ενδιαφέροντα για την καλλιέργεια της κουλτούρας της καινοτομίας και του επιχειρείν, τη διάδοση των νέων τεχνολογιών, κ.λπ. μέσα από ανοιχτές, περιοδικές συναντήσεις) που έχει μεγαλώσει πολύ στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια έχει σπρώξει ακόμα περισσότερο αυτή την ιδέα ότι μπορεί να είσαι στην Ελλάδα, μπορεί να φτιάξεις κάτι δικό σου και αξίζει να το προσπαθήσεις».
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Τα ουρλιαχτά και οι φωνές των πολιτών που βασανίζονται στα άθλια κελιά των ιρανικών φυλακών από τον περασμένο Ιούνιο, μετά την αμφιλεγόμενη επανεκλογή του σκληροπυρηνικού ηγέτη της χώρας Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, έφτασαν στη Δύση μέσω του Ιντερνετ. 
Άρθρα (RSS)