Τα δέντρα είναι σαν παιδιά, θέλουν χρόνο και κόπο, και υστερα μεγαλώνουν και δεν σου ανήκουν πια, ανήκουν στη φύση και η φύση μπορεί να τα πάρει πάλι. Είσαι περήφανος όμως που τα ανάστησες, που άφησες ένα ίχνος στη γη να το βρουν οι επόμενοι, που διεύρυνες τον δημόσιο χώρο, τον ιστορικό χώρο, στο μέτρο το ανθρώπινο.
Οι αλαζονικές μεζονέτες που φυτρώνουν μέσα στο δάσος, σε κάθε μεριά του Πεντελικού όρους, φαίνεται ότι κατοικούνται από ανθρώπους που δεν έχουν σκεφτεί ποτέ, μα ποτέ, τι είναι κοινό και τι κύριο, τι είναι διαρκές αγαθό και τι εστί συνέχεια. Το σύμπαν τους τελειώνει στον μαντρότοιχο, ψηλό συνήθως, για να προστατεύει την πολύτιμη ιδιωτικότητα από τα ζούδια του δάσους.
Αυτές οι μεζονέτες, με τσουρουφλισμένους τους μαντρότοιχους τώρα, αποψιλωμένες από δέντρα και ζούδια, συντροφιά με τις πισίνες και τη δορυφορική, εκπληρώνουν επιτέλους τον πρωταρχικό σκοπό τους: είναι απολύτως μόνες, απολύτως ιδιωτικές. Στέκουν λαμπερές ανάμεσα στο φρυγμένο τοπίο, πιο ωραίες, πιο επιβλητικές. Αυτάρκεις.
Η καψαλισμένη μεζονέτα, το απειληθέν αυθαίρετο, το ημινόμιμο, το ημιδασικό, στεφανωμένα από οιμωγές και κατάρες κατά του άστοργου κράτους, πλαισιωμένα από δημάρχους, βουλευτές, δασάρχες, πολεοδομικούς και συμβολαιογράφους, πασπαλισμένα με σπουδαιοφανείς κενότητες για το τοπίο που πλήττεται και για την αναδάσωση που επιβάλλεται, όλα τούτα συμπυκνώνουν την ψυχωτική ουσία του σύγχρονου ελληνισμού. Του ελληνισμού που βλέπει το τοπίο αισθητικοποιημένο και άδειο, ανόργανο· φόντο για ανέγερση πολυτελών κατοικιών, για resort και αναψυχή, για άντληση θέας.
Σε κοινή δράση με αφορμή την τελευταία καταστροφική πυρκαγιά στη βορειοανατολική Αττική καλούνται οι bloggers και όλοι οι ενεργοί πολίτες την Παρασκευή 28 Αυγούστου στις 7 το απόγευμα στην πλατεία Συντάγματος. Απαραίτητη ενδυμασία για τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας τα μαύρα ρούχα.
Η πρόσκληση κάνει το γύρο του Διαδικτύου μέσω blogs και e-mails, αλλά η κινητοποίηση διευρύνεται και με sms.
Όπως συνέβη και στις καταστροφικές πυρκαγιές του Αυγούστου του 2007, όταν εκατοντάδες σιωπηλοί διαδηλωτές με μαύρα ρούχα είχαν κατακλύσει την πλατεία Συντάγματος, έτσι και φέτος προγραμματίζεται μια αντίστοιχη διαμαρτυρία, αποδεικνύοντας το Διαδίκτυο, εκτός των άλλων, είναι και μέσο συντονισμού και διαμαρτυρίας.
Σύμφωνα με τους ανώνυμους συντάκτες της πρόσκλησης, την Παρασκευή «θα κατατεθούν στο προεδρείο της Βουλής καμένα δέντρα σαν απάντηση της φύσης και των ενεργών πολιτών στις πολιτικές που τα έκαψαν» και θα απαιτηθεί να κηρύσσονται αυτόματα αναδασωτέα όλα τα καμένα των τελευταίων δέκα ετών.
Παράλληλα, οι χρήστες του Διαδικτύου απαιτούν να καταδικάζονται για κακουργήματα οι ιδιοκτήτες, οι εργολάβοι και οι υπεύθυνοι που έδωσαν άδεια σε οποιοδήποτε κτίσμα ανεγέρθηκε σε δασικές ή αναδασωτέες εκτάσεις.
Αναρωτιέμαι όμως, μήπως τελικά μόνο για κάτι τέτοια είμαστε εμείς οι Νεοέλληνες. Λόγια πολλά και πράξεις τίποτα.
Οπότε συνειδητοποιημένοι μπλογκεράδες και μπλογκερούδες ξεθάψτε τα μαύρα τι-σερτ για να διαδηλώσετε. Θα αισθανθείτε ότι είστε ενεργοί πολίτες το δίχως άλλο.
Στοιχηματίζω επίσης ότι κάποιος έξυπνος θα σκεφτεί να βγάλει και μαύρα σορτσάκια, καπελάκια κλπ…θα έχει πολλή δουλειά στο μέλλον…Μακεδονία, Θράκη, Ήπειρος…έχουν ξυλεία για κάψιμο…
Ο Δημήτρης Ρηγόπουλος από τις σελίδες της Καθημερινής σε άρθρο του της 26ης Αυγούστου φαίνεται ότι συμφωνεί:
Το «πρόβλημα» αρχίζει όταν αυτού του είδους οι πρωτοβουλίες παίρνουν πολύ σοβαρά τον εαυτό τους και αυτοσυστήνονται ως αντίδραση των ενεργών πολιτών χρησιμοποιώντας πολλές φορές κακοφορμισμένους συμβολισμούς, όπως τα καμένα δέντρα. Αν ο πολίτης γίνεται «ενεργός» επειδή βάζει το μαύρο του μπλουζάκι με κάθε νέα συμφορά και κατεβαίνει στο Σύνταγμα, ζήτω που καήκαμε. Αν όσοι μαζευτήκαμε τις προηγούμενες φορές στο κέντρο της Αθήνας είχαμε κάνει κάτι περισσότερο (από εθελοντές πυροσβέστες μέχρι βάρδιες στα περιαστικά δάση, «χόμπι» κάποιων ελάχιστων «βαρεμένων», την ώρα που εμείς οι «ενεργοί» τα πίνουμε σε κάποιο μπαρ) δεν θα καιγόταν κάθε χρόνο το σύμπαν. Τα γράφει πολύ εύστοχα ο κ. Παναγής Παναγιωτόπουλος στο facebook. «Η κουλτούρα του πένθους, η γενική βύθιση στη νεκροφιλία, ο ρητορικός αποτροπιασμός και ο κομφορμιστικός σκανδαλισμός συνιστούν ακριβώς το υπόστρωμα πάνω στο οποίο η ατομική ευθύνη του καθενός εξατμίζεται στον ελαφρύ αέρα της γενικευμένης ανομίας και η πολιτική πράξη και τοποθέτηση γίνονται ακρισία και ναρκισσιστικό παιχνίδι για μαυροφορεμένους».
Επομένως θα ήταν λίγο πιο χρήσιμο αν την Παρασκευή στην πλατεία Συντάγματος υπήρχαν τραπεζάκια με αιτήσεις εθελοντικών οργανώσεων για πυροπροστασία, συμμετοχή σε προγράμματα αναδάσωσης κ. λπ. Διαφορετικά θα μιλάμε για μια ακόμα σεμνή τελετή υποτιθέμενης κοινωνικής ευαισθησίας, που θα συνεχιστεί μεγαλοπρεπώς σε ταβερνάκια, εστιατόρια της μόδας και μπαράκια της ευρύτερης περιοχής.
Η προαιώνια ανακωχή ανάμεσα στους ανθρώπους και τη φωτιά έχει σπάσει- αυτό είναι πια φανερό. Όμως, η αιτία δεν είναι το ίδιο φανερή. Άδικα την αναζητούμε αποκλειστικά στο κλίμα. Οι μαζικές πυρκαγιές δεν μοιάζουν πια με φυσική καταστροφή, αλλά με συντριβή του χρηματιστηρίου. Γιατί η παγκόσμια οικονομία συμβάλλει σε αυτές όπως και το κλίμα. Ο καύσωνας και η ξηρασία είναι απλώς μερικές από τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την εκδήλωσή τους. Η χρήση της γης είναι όμως μια βασική αιτία.
Η λεκάνη…
,,, της Μεσογείου είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, έγραφε πριν από δύο χρόνια στο περιοδικό «Αμέρικαν Σκόλαρ», όταν καιγόταν η άλλη μισή Ελλάδα, ο Στίβεν Πάιν, καθηγητής των Επιστημών της ζωής στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνας. Το κύμα φυγής των ανθρώπων από την ύπαιθρο στα αστικά κέντρα άφησε πίσω του στο έλεος της φωτιάς τεράστιες εκτάσεις, που μονάχα η απασχόληση των ανθρώπων στη γεωργία μπορούσε και την κρατούσε σβηστή. Μετά την είσοδό τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την προγραμματισμένη περιστολή της γεωργίας, παραδοσιακές αγροτικές χώρες όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα βρέθηκαν αντιμέτωπες με μαζικές πυρκαγιές. «Στο παρελθόν, τέτοιες φωτιές ξεσπούσαν σε περιοχές που είχαν χάσει τον πληθυσμό τους από πολέμους ή επιδημίες», γράφει ο καθηγητής Πάιν. «Σήμερα, οι φωτιές ακολουθούν τις αλλαγές στην οικονομία: υπάρχει περισσότερο υλικό που μπορεί να καεί, λιγότεροι άνθρωποι που μπορούν να σβήσουν τη φωτιά και περισσότερες φωτιές που γίνονται ανεξέλεγκτες».
Η αστυφιλία…
… προκάλεσε ένα αντίθετο μεταναστευτικό κύμα αστών προς την ύπαιθρο, σε εξοχικές κατοικίες. Αυτό το κύμα άλλαξε ριζικά και το καθεστώς της δασικής πυροπροστασίας. Μπορεί να μην υπάρχουν διαθέσιμες μπουλντόζες για να σταματήσουν τις φλόγες, αλλά εμφανίζονται στη στιγμή όταν πρόκειται να ισοπεδώσουν τις ακόμη αχνιστές στάχτες για να ρίξουν τα μπετά. Το ίδιο συμβαίνει σε όλον τον ανεπτυγμένο κόσμο, από την Ευρώπη μέχρι την Αμερική και την Αυστραλία, γράφει ο καθηγητής Πάιν, καθώς η αγροτική οικονομία εκτοπίζεται γοργά από τη σύγχρονη οικονομία των υπηρεσιών και η αγροτική γη εποικίζεται από αστούς. Οι μαζικές πυρκαγιές ακολουθούν τις μαζικές αλλαγές στη χρήση της γης. Κι ας στέλνουν οι κυβερνήσεις φανταχτερές πτητικές μηχανές που θυμίζουν τον «Πόλεμο των κόσμων». Η χρησιμότητά τους είναι πιο πολύ ψυχολογική. Γιατί, όπως σε κάθε πόλεμο, έτσι και στον πόλεμο της φωτιάς είναι γνωστό πως η τελική έκβαση κρίνεται από τις χερσαίες δυνάμεις. Όμως, τα κίνητρα για να ανάψει μια φωτιά έχουν αυξηθεί, ενώ οι δυνατότητες για να αναχαιτιστεί έχουν περιοριστεί. Γιατί οι πολιτικοί έχουν να κερδίσουν πολύ περισσότερες ψήφους από την αστείρευτη δεξαμενή των αστών παρά από τους φθίνοντες πληθυσμούς της υπαίθρου. Η αιτία…
… των μαζικών πυρκαγιών είμαστε λοιπόν εμείς. Δεν ανακαλύψαμε τη φωτιά, την υφαρπάξαμε από τη φύση. Και περιφέρουμε τις φλόγες της από την πόλη στην εξοχή ανάλογα με τις «ανάγκες» μας.
Παράδερναν μες τα καμένα ερείπια σπιτιών όπου αλλιώτικα δεν θα ΄μπαιναν ποτέ… Στάθηκε σ΄ένα καθιστικό μισοκαμένο κι ανοιχτό με θέα τον ουρανό. Οι διαλυμένες από το νερό σανίδες να γλιστράνε στην αυλή. Μουλιασμένοι τόμοι σε μια βιβλιοθήκη. Τράβηξε έναν και τον άνοιξε και τον ξανάβαλε στη θέση του. Όλα νοτισμένα. Να σαπίζουν. Σ΄ένα συρτάρι βρήκε ένα κερί. Και πώς να τ΄ανάψει. Το ΄βαλε στην τσέπη του. Βγήκε στο γκρίζο φως και κοντοστάθηκε κι είδε φευγαλέα την απόλυτη αλήθεια του κόσμου. Την παγωμένη ανηλεή περιφορά μιας γης χωρίς διαθήκη. Σκότος αμετακίνητο. Τα τυφλωμένα σκυλιά του ήλιου να τρέχουν. Το μαύρο κενό του σύμπαντος ένα πλάκωμα. Και κάπου εκεί δυο ζώα κυνηγημένα να τρέμουν σαν αλεπούδες στο λαγούμι τους. Χρόνος δανεικός και κόσμος δανεικός και μάτια δανεικά για να τον κλαις.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Άρθρα (RSS)