Terra Computerata

Πάνε περισσότερα από 120 χρόνια από τότε που ο Πολ Λαφάργκ έγραψε το «Δικαίωμα στην τεμπελιά». Από τότε που ο γαμπρός του Μαρξ υποστήριξε ότι η δουλειά είναι μια παρεξηγημένη τρέλα που διακατέχει τις εργατικές τάξεις των καπιταλιστικών χωρών. Η επανάσταση -διακήρυττε- πρέπει να αρχίσει με τη διεκδίκηση του δικαιώματος στην τεμπελιά.

Εκτοτε, διατυπώθηκαν πολλές θεωρίες για την έννοια του χρόνου, του ελεύθερου χρόνου, ο 20ός αιώνας σφραγίστηκε από αιματηρές διεκδικήσεις για ανθρώπινους όρους εργασίας, για τη μετάβαση του τόνου στη λέξη «δουλειά» από την παραλήγουσα στη λήγουσα. Και να ’μαστε τώρα, με το πόδι να ακροπατά στον 21ο αιώνα, να πρέπει να διαχειριστούμε ύφεση, ανεργία, υποαπασχόληση, ένα μέλλον απειλητικό, στενάχωρο, που εντείνει τον ανταγωνισμό, την καχυποψία, τον φόβο, τη μνησικακία και εκδικητικότητα, παράγωγα της κοινωνικής ταπείνωσης.

Δέκα, δεκαπέντε, είκοσι -στις καλύτερες περιπτώσεις- συνεχείς ημέρες καλοκαιρινών διακοπών. Για να ξεκουραστούμε, για να σκεφτούμε, για να συναναστραφούμε ή να απομονωθούμε, να αναδιατάξουμε σκέψεις και συναισθήματα. Για να βρεθούμε αντιμέτωποι εν ηρεμία με τα μικρά ή μεγάλα (δικά μας και κοινά) προβλήματα, να τα μετρήσουμε, να τα ενσωματώσουμε ή να τα αγνοήσουμε. «Σιγά τώρα», θα χλευάσετε, μη «μετατρέψουμε το ελάχιστο δικαίωμα – απόλαυση που μας απομένει, σε κόλαση εσωτερικών διαδικασιών και μεταρρυθμίσεων». Αρχές του 21ου αιώνα, οι διακοπές είναι ευλογία και κατάρα. Ο κενός χώρος που διεκδικούμε με πάθος όλο τον χρόνο και μόλις τον εξασφαλίσουμε μας καταλαμβάνει πανικός. Σπεύδουμε τότε να τον γεμίσουμε ασφυκτικά με δραστηριότητες, θόρυβο και υποχρεώσεις.

Στις διακοπές, ο κόσμος γύρω μας πυκνώνει και ανασυντίθεται. Μικρές ψηφίδες συμπεριφορών και αντιδράσεων, μιας κοινωνίας που τους καλοκαιρινούς μήνες παραδίδεται στην «αξιοποίηση» του ελεύθερου χρόνου της. Και εδώ αρχίζει το στρίμωγμα ή η παραίτηση. Οι συνήθειες που μεταφέρονται από τα διαμερίσματα στις παραλίες, με στοιχειώδη ρουχισμό και διογκωμένη νοσηρότητα. Οι απαιτήσεις που κορυφώνονται, τα «εγώ» που παραδίδονται στη μέθη της κυριαρχίας (επί του διπλανού τους τουλάχιστον) και το «εμείς» που ενταφιάζεται σε υπερχειλισμένους κάδους απορριμμάτων, όγκους διασκορπισμένων σκουπιδιών, τόσο σε πολυσύχναστες αμμουδιές όσο και σε εγκαταλελειμμένες διαδρομές. Ζευγάρια σε ομερτά σιωπής, παιδιά με διαρκείς απαιτήσεις, κινητά σε χρήση (ίσως λίγο πιο περιορισμένη από προηγούμενες χρονιές), συμπεριφορές επιθετικές που καλύπτονται πίσω από την ένδειξη: διακοπές ίσον (δήθεν) απελευθέρωση, ίσον κάνω ό, τι (μου υπαγορεύουν να) θέλω. Μέλη της ίδιας κοινωνίας των διακοπών είναι, ασφαλώς, και όσοι προσπαθούν να συγκεντρωθούν σε κάποιο ανάγνωσμα, να διεκδικήσουν μια συνύπαρξη πιο αρμονική, κυρίως με τον εαυτό τους.

Ας δούμε αυτήν την τελευταία κατηγορία. Που παραδίδεται στο χάζεμα χωρίς ενοχές, χωρίς τη νεύρωση ή τον «τρόμο του κενού» που οδηγεί μοιραία στην ένταση της υπεραπασχόλησης. Είναι όσοι παραμένουν ανοιχτοί σε ερεθίσματα, όσοι ατενίζουν το εντός τους με την προσήλωση που κοιτούν τη θάλασσα, που καρφώνουν το βλέμμα στον ορίζοντα, που σιωπούν όχι γιατί δεν έχουν τι να πουν, αλλά γιατί συνωθούνται στην έξοδο οι λέξεις και οι σκέψεις.

Η λησμονημένη χαρά της απραξίας. Αυτός ο νεκρός και συνάμα τόσο ζωντανός χρόνος. Το «τίποτα» που δεν διεκδικεί να γίνει «κάτι». Ενας ύμνος στο μάταιο, σε οτιδήποτε δεν είναι χρηστικό, άμεσα εξαργυρώσιμο. Η τόσο αναγκαία επιστροφή στην αδιόρατη μελαγχολία και -γιατί όχι- στην ήρεμη πλήξη. Σε ό, τι γίνεται ερέθισμα, κίνητρο, απόδραση από τη ρουτίνα.

Ο 19ος αιώνας, εξάλλου, μας παρέδωσε αισθητικοποιημένες (μήπως και απενοχοποιημένες;) τη μελαγχολία και την πλήξη (ennui). Η κινητήρια δύναμη για τους ήρωες του Φλομπέρ, για τον Φρεντερίκ της «Αισθηματικής αγωγής» και τους Μπουβάρ και Πεκισέ, δεν είναι μόνο μια εκκεντρική και εκλεπτυσμένη αδιαφορία, αλλά και η έκφραση μιας θλίψης για ό, τι συγκροτεί τον κόσμο που τους περιβάλλει.

Dolce far niente. Δύο αιώνες μετά το αίτημα επιστρέφει απαιτητικό και οι διακοπές είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία. Για λίγες μέρες, για λίγες ώρες. Να αποφύγουμε το προγραμματισμένο, μηχανικό και προβλέψιμο, να σταθούμε και να «δούμε». Να αφηγηθούμε ιστορίες που δεν θα πάρουν ποτέ θέση στην ειδησεογραφία. Γιατί ό, τι μας λείπει δεν είναι η ενημέρωση, αλλά η δέσμευση σε έναν χρόνο εσωτερικό. Αμείλικτο όσο και γόνιμο.

Άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη στην Καθημερινή

Οι ψυχολογικές επιπτώσεις της παιδικής παχυσαρκίας είναι εξίσου καταστροφικές. Τα υπέρβαρα παιδιά συχνά γίνονται αντικείμενο σκληρών αστείων από τους συνομηλίκους τους και όταν γίνουν ενήλικες είναι πολύ πιθανόν να αντιμετωπίσουν περισσότερες δυσκολίες στην κοινωνική αποδοχή τους.

Δυστυχώς, τα σχόλια κατά των υπέρβαρων συνανθρώπων μας είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο στην κοινωνία μας. Στην πορεία προς την ενηλικίωση, τα υπέρβαρα παιδιά είναι αναγκασμένα να υποστούν τόνους ψυχολογικής βίας και κοινωνικών διακρίσεων.

Κάθε κοινωνική περίσταση γίνεται πηγή αμηχανίας. Η εμφάνιση στο γυμναστήριο, στην πισίνα ή στην παραλία, όπου το παιδί αποκαλύπτει το πρόβλημα της παχυσαρκίας του, είναι μία δοκιμασία. Οσα παιδιά επιλέγουν τα ομαδικά αθλήματα υφίστανται τον ταπεινωτικό αποκλεισμό όταν ο προπονητής καλείται να συγκροτήσει ομάδα. Στο σχολείο, τα υπέρβαρα παιδιά έχουν κατά μέσο όρο χαμηλότερη απόδοση από τους συμμαθητές τους με κανονικό βάρος και αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε ψυχολογικούς παράγοντες. Στη μεταεφηβική ηλικία, έχουν μεγαλύτερη δυσκολία στις ερωτικές τους σχέσεις, καθώς και στην εξασφάλιση μιας θέσης εργασίας, ιδίως όταν απαιτείται interview.

Δεν αποτελεί καμία παραδοξότητα, συνεπώς, ότι όλες αυτές οι εμπειρίες από μία παιδική ηλικία στο περιθώριο οδηγούν σε χαμηλή αυτοεκτίμηση και περιορισμένη ή ευάλωτη αυτοπεποίθηση.

Οι περισσότεροι γονείς έχουν την τάση να αναζητούν την αιτία για την παχυσαρκία των παιδιών τους σε παράγοντες που δεν έχουν σχέση με τον τρόπο ζωής της οικογένειας, όπως σε παθογενείς καταστάσεις (π.χ. θυρεοειδής, κ.ά). Η αλήθεια είναι ότι λιγότερο από το 1% των παχύσαρκων παιδιών πάσχει από πραγματική ορμονική διαταραχή ή άλλη παθολογική αιτία. Στις ΗΠΑ, υπάρχουν περισσότερα από 12 εκατομμύρια παχύσαρκα παιδιά (και η Ελλάδα έχει ανεπίτρεπτα υψηλά ποσοστά στην Ευρώπη). Πολλοί ειδικοί συμφωνούν ότι σπανίως ένας και μόνο παράγων ευθύνεται για την παιδική παχυσαρκία, αλλά αυτή είναι πολλές φορές το αποτέλεσμα ενός πλέγματος προβληματικών καταστάσεων. Η προδιάθεση (τα γονίδια), η κακής ποιότητος διατροφή, οι κακές διατροφικές συνήθειες και η έλλειψη άσκησης δημιουργούν έναν επικίνδυνο συνδυασμό.

Οι γονείς που διαπιστώνουν ότι το παιδί τους αντιμετωπίζει πρόβλημα βάρους, πρέπει αρχικά να απευθυνθούν σε έναν παιδίατρο, ώστε να διαγνωστεί η σοβαρότητα ή όχι της κατάστασης. Ενδεχομένως, μια απλή βελτίωση της διατροφής του παιδιού αρκεί, αλλά αν το πρόβλημα είναι προχωρημένο και το παιδί έχει πολλά παραπανίσια κιλά, θα χρειαστεί να υποβληθεί σε αιματολογικές εξετάσεις, ώστε ο ειδικός να υποδείξει την ενδεδειγμένη διατροφή.

Πηγή: www.kidsgrowth.com – Καθημερινή

Βρίσκομαι πάνω από 20 χρόνια στον χώρο της υγείας και της φυσικής άσκησης και σήμερα είμαι πατέρας πέντε παιδιών. Οταν ήμουν ο ίδιος παιδί είχα πρόβλημα παχυσαρκίας, γι’ αυτό θέλω τα δικά μου παιδιά να μην αντιμετωπίσουν ποτέ όσα υποφέρει ένα υπέρβαρο παιδί. Οπως όλοι γνωρίζουμε, τα παιδιά μπορούν να είναι πολύ σκληρά το ένα με το άλλο, βγάζουν υποτιμητικά παρατσούκλια και αποξενώνουν τα παχύσαρκα παιδιά από ομαδικές δραστηριότητες όπως τα σπορ.

Μην περιμένετε έως ότου το παιδί σας εμφανίσει το πρόβλημα. Επιδιώξτε να του περάσετε σε πολύ μικρή ηλικία τη σημασία της φυσικής δραστηριότητας. Ολα τα παιδιά κοιτούν τη μαμά και τον μπαμπά ως υπερήρωες, γι’ αυτό πρέπει να αποτελέσετε πρότυπο για τα παιδιά σας, δείχνοντάς τους ότι η άσκηση και η υγιεινή διατροφή είναι κομμάτι του τρόπου ζωής σας. Η κύρια αιτία που ένα παιδί έχει προβλήματα βάρους είναι πολύ απλή. Καταναλώνει πολύ περισσότερες θερμίδες από όσες μπορεί να κάψει. Τα παιδιά μας σήμερα παίζουν ένα βίντεο γκέιμ παρά να παίξουν ένα πραγματικό άθλημα. Λένε, «γιατί να βγούμε έξω και να ιδρώσουμε όταν μπορούμε να μείνουμε σπίτι και να δούμε τον Ροναλντίνιο ή τον Λέμπρον Τζέιμς στην τηλεόραση, αναπαυτικά στον καναπέ, με τσιπς και αναψυκτικά;».

Υψηλοί κίνδυνοι

Πρόκειται για μία κρίση υγείας που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, την οποία επιτρέπουμε παρακολουθώντας παθητικά χωρίς να παρεμβαίνουμε. Τα παιδιά μας αντιμετωπίζουν υψηλό κίνδυνο να αναπτύξουν προβλήματα υγείας που μπορούν να πλήξουν την υγεία τους σήμερα, αύριο καθώς και τη γενική ποιότητα της ζωής τους.

Υψηλή πίεση, υψηλή χοληστερόλη, αφύσικα επίπεδα λιπιδίων στο αίμα, διαβήτης τύπου 2, προβλήματα στις αρθρώσεις και κλειδώσεις λόγω πολύ μεγάλης πίεσης στον σκελετό καθώς και κατάθλιψη είναι μερικά μόνο από τα προβλήματα που μπορούν να εμφανίσουν τα παιδιά μας αν δεν αναλάβουμε δράση τώρα.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στην Καθημερινή

Το αρχαιότερο συγκροτημένο επικοινωνιακό σύστημα στον ευρωπαϊκό χώρο, ενδεχομένως και στον κόσμο, είναι οι μινωικές φρυκτωρίες (1900 π.Χ. – 1700 π.Χ.), οι λεγόμενοι σωροί στη λαϊκή γλώσσα.

Ηταν ένα τεράστιο πλέγμα μετάδοσης σημάτων σε μακρινές και κοντινές αποστάσεις με πολύ μεγάλη πυκνότητα σε υψηλά σημεία, αλλά και σε αρχαία μονοπάτια, που κάλυπτε όλη την Κρήτη. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα μπορούσαν να μεταδώσουν, κυρίως με βάση τα φωτεινά σήματα τη νύχτα και με καπνούς ή χειρονομίες την ημέρα, τα μηνύματα που ήθελαν οι αρχαίοι Κρήτες.

Στην ευρύτερη γεωγραφική ενότητα της πεδιάδας Ηρακλείου εντοπίστηκαν 140 μινωικές φρυκτωρίες, μοναδικά ντοκουμέντα ενός πολυσχιδούς πολιτισμού. Είναι γνωστή η αναφορά στον Αισχύλο, στο έργο του «Αγαμέμνων», για τη μετάδοση μέσω των φρυκτωριών της είδησης για την άλωση της Τροίας, μέσα σε μια νύχτα, από την Τροία στις Μυκήνες. Στην περίπτωση των Μινωιτών έχουμε ένα έργο μοναδικό σε σύλληψη και εκτέλεση, ταυτόχρονα σύστημα παρατήρησης αλλά και άμυνας, που συναγωνίζεται, από πλευράς μεγέθους και κατασκευής, τα μεγάλα ανακτορικά συγκροτήματα. Ετσι υποστηρίζει ο αρχαιολόγος Νίκος Παναγιωτάκης, που έκανε αυτή την πολυσήμαντη ανακάλυψη.

Μια μινωική φρυκτωρία είχε το σχήμα κόλουρου κώνου με διάμετρο βάσης 15 έως 47 μέτρα και ύψος 3 έως 8. Αποτελούνταν από χώμα και ημικυκλικά τοιχάρια ανά 70 πόντους

 ENET