Ο Καρλ και η Ντόρσι Γκιούντ, από το Μίσιγκαν, περνούσαν κάποτε με πολύ διαφορετικό τρόπο τα πρωινά τους. Κάθονταν μαζί στο τραπέζι, έπαιρναν πρωινό και σχολίαζαν αυτά που διάβαζαν στην εφημερίδα.
Σαν να έχουν περάσει αιώνες από τότε. Σήμερα, ο κ. Γκιουντ ξυπνάει στις έξι για να κοιτάξει τα email του, το Facebook και το Τwitter. Οι δυο γιοι τους, ο Κόουλ και ο Έρικ, αρχίζουν την ημέρα τους στέλνοντας μηνύματα, παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια και μπαίνοντας στο Facebook. Όσο για την κ. Γκιουντ, δεν παύει να παραπονιέται ότι η τεχνολογία κατέστρεψε την οικογενειακή της γαλήνη. Ακόμη και εκείνη, όμως, συνηθίζει τελευταία να ανοίγει το λάπτοπ αμέσως μετά το πρωινό.
«Πράγματα που κάποτε θεωρούσα αδιανόητα, σήμερα αποτελούν καθημερινή πρακτική στο σπίτι μου», τονίζει. «Όπως το να αρχίζουμε οι τέσσερίς μας την ημέρα μας μπροστά σε τέσσερις ηλεκτρονικούς υπολογιστές σε τέσσερα διαφορετικά δωμάτια».
Έτσι κυλάει πια το πρωινό στην Αμερική την εποχή του Ιnternet. Ύστερα από έξι- οκτώ ώρες ηλεκτρονικής στέρησης- γνωστές και ως ύπνο- τρέχουμε να ανοίξουμε τα κινητά μας και τους φορητούς υπολογιστές μας, πολλές φορές πριν πάμε καν στην τουαλέτα.
«Κάποτε ξυπνούσαμε, πηγαίναμε στην τουαλέτα, πλέναμε τα δόντια μας και ανοίγαμε την εφημερίδα», λέει η Ναόμι Μπάρον, καθηγήτρια Γλωσσολογίας στο Αmerican University. «Τώρα είμαι η πρώτη που θα το παραδεχθεί: το πρώτο που κάνω όταν ξυπνάω είναι να ελέγχω τα email μου».
Τα παιδιά των Γκιουντ κοιμούνται με τα κινητά δίπλα στο κρεβάτι. Και αντί για ξυπνητήρι, ξυπνούν με τα SΜS που τους στέλνει ο πατέρας τους από το άλλο δωμάτιο.
«Αν τα κρεβάτια των παιδιών μου ήταν μακριά από την πρίζα, μάλλον θα κοιμόντουσαν στο πάτωμα» λέει η Λιζ Περλ, μια μητέρα από το Σαν Φρανσίσκο.
«Η κίνηση στο Ιnternet εκτοξεύεται πλέον στις επτά το πρωί», λέει ο Κρεγκ Λέιμποβιτς από την εταιρεία Αrbor Νetworks. Μια άλλη εταιρεία που παρακολουθεί αυτά τα στοιχεία, η Verizon Wireless, ανέφερε ότι ο αριθμός των SΜS που στέλνονται από τις επτά έως τις δέκα το πρωί αυξήθηκε τον Ιούλιο κατά 50% σε σχέση με πέρυσι.
Iσως έχετε δει στην τηλεόραση τα σποτ της διαφημιστικής καμπάνιας «Μένουμε Ελλάδα» του υπουργείου Τουριστικής Ανάπτυξης. Ισως πάλι να έχετε προσέξει τις μεγάλες αφίσες που έχουν κατακλύσει όλη τη χώρα. Και στο χαρτί και στο γυαλί, το σύνθημα είναι ίδιο: «Υπηρετώντας τον τουρισμό με ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, κερδίζουμε όλοι, δυναμώνουμε την Ελλάδα».
Και να τι είπαν οι ξένοι για εμάς: «Ποτέ δεν θα ξεχάσω τον Βασίλη και τη μοναδική του εξυπηρέτηση» ή «Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη Μαρίνα και τα υπέροχα πρωινά της». Οπου Βασίλης είναι ένας καλοκάγαθος ταξιτζής, και Μαρίνα μια κυρία με ευγενική φυσιογνωμία, προφανώς ιδιοκτήτρια κάποιας πανσιόν.
…Η «συνείδηση» (με κεφαλαία στις αφίσες) δεν είναι μια ιδιότητα που αφυπνίζεται α λα καρτ. Ας μάθουμε να υπηρετούμε με συνείδηση τους συνανθρώπους μας, είτε είναι τουρίστες είτε όχι, είτε είναι ανώτεροί μας είτε -και ιδίως τότε- είναι φτωχοί και αδύνατοι. Το ψάρι της συνείδησης βρωμάει από το κεφάλι ενώ η αναλγησία των «μεγάλων» συντηρεί και ενθαρρύνει την αρπακτικότητα των «μικρών».
Φυσικά θέλω να γνωρίσω αυτόν τον κύριο Βασίλη. Μήπως κάνει πιάτσα στον Πειραιά που πρέπει να είσαι η Σκλεναρίκοβα για να βρεις ταξί; γιατί έχω πήξει με τα σκυλάδικα και την τσιγαρίλα σε αυτά τα άθλια αυτοκίνητα που κατ’ ευφημισμόν αποκαλούνται ταξί.
Επίσης θέλω να γνωρίσω και την κα Μαρίνα γιατί έχω βαρεθεί τους συμπυκνωμένους χυμούς χυμόπουλος και τις ταγγισμένες φρυγανιές που έχουν κάνει καριέρα στα αζήτητα των μπουφέδων.
Ετσι να τον δείτε τον κ. Βασίλη ή την κα Μαρίνα κρατείστε τους το τηλέφωνο, σας παρακαλώ.
Κατοίκησα μια χώρα που ‘βγαινε από την άλλη, την πραγματική,
όπως τ’ όνειρο από τα γεγονότα της ζωής μου. Την είπα κι αυτήν
Ελλάδα και τη χάραξα πάνω στο χαρτί να τηνε βλέπω. Τόσο λίγη
έμοιαζε· τόσο άπιαστη.
Περνώντας ο καιρός όλο και τη δοκίμαζα: με κάτι ξαφνικούς σει-
σμούς, κάτι παλιές καθαρόαιμες θύελλες. Άλλαζα θέση στα πράγμα-
τα να τ’ απαλλάξω από κάθε αξία. Μελετούσα τ’ Ακοίμιστα και την
Ερημική ν’ αξιωθώ να φκιάνω λόφους καστανούς, μοναστηράκια,
κρήνες. Ως κι ένα περιβόλι ολόκληρο έβγαλα γιομάτο εσπεριδοει-
δή που μύριζαν Ηράκλειτο κι Αρχίλοχο. Μα ‘ταν η ευωδία τόση που
φοβήθηκα. Κι έπιασα σιγά σιγά να δένω λόγια σαν διαμαντικά να
την καλύψω τη χώρα που αγαπούσα. Μην και κανείς ιδεί το κάλλος.
‘Ή κι υποψιαστεί πως ίσως δεν υπάρχει.
Θραύση κάνουν τα sms και τα μηνύματα του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου με σεξουαλικό περιεχόμενο (το επονομαζόμενο και sexting παράφραση της λέξης texting) ανάμεσα στους Βρετανούς μαθητές.
Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε στα βρετανικά σχολεία, περίπου το ένα τρίτο των μαθητών μέσης εκπαίδευσης δέχονται μηνύματα στα κινητά τους από συμμαθητές και φίλους με εικόνες σεξουαλικής πράξης στις οποίες μάλιστα μπορεί να απεικονίζονται ακόμη και οι ίδιοι οι αποστολείς. Όπως διαπιστώθηκε, οι επτά από τους δέκα μαθητές ηλικίας από 11 έως 18 ετών που πήραν μέρος στην έρευνα γνώριζαν προσωπικά τον αποστολέα. Σε πολλές περιπτώσεις τα κορίτσια υποχρεώνονται από τους φίλους τους να τους στέλνουν εικόνες σεξουαλικού περιεχομένου. Το υλικό συχνά ανεβαίνει και στις λεγόμενες ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης.
«Είναι σημαντικό για γονείς και καθηγητές να αντιληφθούν την εξάπλωση του φαινομένου έτσι ώστε να σταματήσουμε τη σεξουαλική παρενόχληση που υφίστανται πολλοί μαθητές και μαθήτριες», δήλωσε η επικεφαλής της έρευνας.
κι ὅσ’ ἄστρα γύρω βρίσκονται
στὴν ἔκπαλη σελήνη παρευθὺς
τὸ φωτεινὸ τους πρόσωπο
κρύβουν κάθε φορὰ ποὺ ἐκείνη ὁλόγιομη
καταλάμπει τὴ γῆ τὴ σκοτεινὴ
ἀνεβαίνοντας
«Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις». Υποτίθεται. Το είπε κάποτε ο Ουμπέρτο Εκο και από τότε το σύμπαν κινητοποιήθηκε για να τον διαψεύσει. Και σαν να γίνεται επίτηδες, κάθε Αύγουστο, όσο περνάει ο καιρός, οι ειδήσεις, αντί να βαίνουν μειούμενες, αυξάνονται και πάνε.
Κάπως έτσι έσκασε και η υπόθεση με τα λουκέτα στα blogs. Από το πουθενά και μέσα στη θερινή ραστώνη διάφορα blogs (που λειτουργούσαν στην πλατφόρμα blogger της Google – είχαν δηλαδή την επέκταση .blospot.com) άρχισαν να κλείνουν. Και οι bloggers, που xωρίς κάποια προειδοποίηση επιχειρούσαν να μπουν στις σελίδες τους, διαπίστωναν έκπληκτοι ότι «αυτό το ιστολόγιο πιθανώς να παραβιάζει τους Ορους Υπηρεσίας Blogger». Που σημαίνει ότι κάποιος (ή κάποιοι), για δικούς του λόγους, θιγμένος από το περιεχόμενο του blog έστειλε ειδοποίηση (flag) στην Google που με τη σειρά της έκλεισε προσωρινά το blog για να τσεκάρει τυχόν παρατυπίες. Ομως, το «πιθανώς», λίγες μέρες μετά το πρώτο αιφνιδιαστικό λουκέτο εξαφανίστηκε από τα περισσότερα κλειστά blogs, περνώντας σαφώς το μήνυμα ότι κάποιοι από τους δεκάδες όρους και κανονισμούς παραβιάστηκαν.
Η Google με ανακοίνωσή της αναφέρει ότι «η υπηρεσία Blogger, που προσφέρει η Google Inc., πιστεύει ακράδαντα στην ελευθερία του λόγου. Ωστόσο επιθυμούμε κάθε χρήστης να μπορεί εύκολα να μας αναφέρει αν το περιεχόμενο από τα blogs τον προσβάλλει. Λαμβάνουμε υπόψη πολύ σοβαρά κάθε καταγγελία και όσο ερευνούμε το περιεχόμενο του υπό κρίση blog, απαγορεύουμε την πρόσβαση σε αυτό. Αν κρίνουμε τελικά ότι το blog όντως παραβιάζει τους όρους χρήσης, τότε το απαλείφουμε ολοσχερώς».
Σύμφωνα με τους όρους παροχής υπηρεσιών του blogger, κάθε χρήστης του Διαδικτύου που θεωρεί ότι πλήττεται από οποιοδήποτε blog μπορεί να στείλει άμεσα online ειδοποίηση στους υπεύθυνους της πλατφόρμας ώστε εκείνοι να τσεκάρουν αν όντως το blog προσβάλλει με οιονδήποτε τρόπο (κείμενο, φωτογραφίες, βίντεο) μερίδα των χρηστών.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν για κάποιο λόγο μια μικρή ομάδα ατόμων αντιπαθεί έναν blogger, μπορεί να επισημάνει το blog του για να εξεταστεί από την ομάδα της Google. Και μέχρι να εξεταστεί, να παραμένει «κλειστός». Ενα σύστημα που ίσως να μπορεί να λειτουργεί με τα αμερικανικά πρότυπα, αλλά στην ελληνική πραγματικότητα είναι ικανό να παροπλίσει bloggers για …ψύλλου πήδημα.
Και φυσικά, η όλη κατάσταση έχει πυροδοτήσει αναρίθμητες θεωρίες συνωμοσίας. Γιατί κάποια blogs κλείνουν μόνο για λίγο, ενώ άλλα έχουν λουκέτο εδώ και μέρες; Ποιος διαπλέκεται με ποιον; Ποιοι διαδίδουν ότι έκλεισαν για να δημιουργήσουν εντυπώσεις και για να κερδίσουν σε επισκεψιμότητα; Και άλλες πολλές υποθέσεις συζητούνται αέναα στα blogs που είναι ακόμα στον αέρα.
Τα φώτα στους δρόμους της πόλης Ντέρεντρουπ στη Γερμανία σβήνουν κάθε βράδυ στις 11. Και όποιος δεν θέλει να περπατάει στα σκοτάδια; Δεν έχει παρά να πατήσει έναν κωδικό στο κινητό του για να λουστεί ο δρόμος στο φως. Κάπως έτσι λειτουργεί αυτό που θα μπορούσε να είναι μία από τις εφευρέσεις της χρονιάς.
Την απόφαση να βυθίζεται στο σκοτάδι η γερμανική πόλη των 9.000 κατοίκων, πήρε το δημοτικό συμβούλιο με σκοπό να εξοικονομήσει χρήματα. Ο δήμος έλυσε το οικονομικό του πρόβλημα, αλλά προκάλεσε άλλο μεγαλύτερο στην ασφάλεια. Πώς θα κυκλοφορούσαν οι κάτοικοι ασφαλείς στους σκοτεινούς δρόμους και πολύ περισσότερο τα παιδιά τους; Το ίδιο ερώτημα απασχολούσε και τον Ντίετερ Γκρότε, έναν διαφημιστή. Τελικά, η φοβερή ιδέα ήρθε στη γυναίκα του. «Συζήτησα το πρόβλημα μαζί της και καταλήξαμε στη διαπίστωση ότι είναι δυνατό να ανάβουμε τα φώτα μόνοι μας, όπως κάνουμε και στο σπίτι μας», διηγείται ο Γκρότε στο περιοδικό «Τάιμ».
Ο Γερμανός διαφημιστής απευθύνθηκε στην εταιρεία Lemgo προτείνοντας μια λύση: να ανάβουν οι κάτοικοι τα φώτα των δρόμων με μια απλή κλήση από το κινητό. Λίγους μήνες αργότερα, η εταιρεία ανέπτυξε έναν ειδικό διακομιστή κι ένα λογισμικό. Το πρόγραμμα ονομάστηκε Dial4Light και επιτρέπει στους κατοίκους του Ντέρεντρουπ να ανάβουν μέσω μιας κλήσης στο κινητό τα φώτα σε ένα δρόμο όταν περνούν από εκεί. Τα φώτα μένουν αναμμένα όσο χρειάζεται για να διασχίσει ένας πεζός το δρόμο από τη μια άκρη του στην άλλη.
Το πρόβλημα ξεκίνησε πιλοτικά τον περασμένο χρόνο κι έπειτα από την υποδοχή που βρήκε από τους κατοίκους του Ντέρεντρουπ εφαρμόστηκε σε ολόκληρη την πόλη. Το Dial4Light δεν εξοικονομεί μόνον ενέργεια και επομένως χρήματα, αλλά βάζει ένα λιθαράκι στην προστασία του περιβάλλοντος. Ο δήμος υπολογίζει ότι το Ντέρεντρουπ θα μειώσει κατά 12 τόνους τον χρόνο τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα.
Πριν από καιρό ο Λουκ Κόουλ μου πρότεινε στο Facebook να γίνω «φίλος» του. Ημασταν συμφοιτητές στη Νομική. Δεν κάναμε ποτέ στενή παρέα, αλλά τον συμπαθούσα. Ηταν έξυπνος, είχε χιούμορ και νοιαζόταν για σημαντικά πράγματα. Κάποια στιγμή χαθήκαμε, αλλά όταν ανταποκρίθηκα θετικά στην πρόταση άρχισα να λαμβάνω σε τακτά διαστήματα νεότερες πληροφορίες για τη ζωή του.
Είχε ιδρύσει ένα κέντρο στο Σαν Φρανσίσκο που βοηθούσε φτωχούς να αποτρέπουν την περιβαλλοντική μόλυνση στις γειτονιές τους. Είχε εκπροσωπήσει Ινδιάνους της Βόρειας Αμερικής που προσπαθούσαν να προστατεύσουν τη γη των προγόνων τους. Είχε συνεργασθεί με τους Εσκιμώους Ινουίτ της Αλάσκας όταν αγωνίζονταν να εμποδίσουν μια εταιρεία να μολύνει τα υδάτινα αποθέματά τους.
Ο Λουκ ήταν παντρεμένος με έναν γιο και η φωτογραφία του στο Facebook- χαμογελάει απέναντι σε ένα βουνό, με την γκρίζα γενειάδα του- υπονοούσε ότι είναι ένας ευτυχισμένος σαραντάρης με στόχους στη ζωή. Τον θάνατό του τον πληροφορήθηκα στο Facebook. Σκοτώθηκε σε τροχαίο στην Ουγκάντα. Η γυναίκα του τραυματίστηκε σοβαρά. Αμέσως η σελίδα του έγινε τόπος συνάντησης για τους εκατοντάδες «φίλους του». Αντάλλασσαν μηνύματα, αναμνηστικά, φωτογραφίες και ένα ποίημα του Ρίλκε.
Καταχωρήθηκε και μια πληροφορία για την τελετή αποτέφρωσής του στην Ουγκάντα. Ο Λουκ έφυγε με μια σοκολάτα Μαγαδασκάρης, ένα ανθρακούχο αναψυκτικό και ένα μικρό σημείωμα «περιβαλλοντικής δικαιοσύνης» που είχε στην τσέπη του παντελονιού του. Το Wall του Λουκ παραμένει ενεργό. Πρόσφατα οι φίλοι του γιόρτασαν εκεί τα γενέθλιά του.
Πολιτική του Facebook είναι να διατηρεί ανοικτές τις σελίδες των μελών και μετά τον θάνατό τους, ώσπου να ζητηθεί το κλείσιμο από κάποιον δικό τους άνθρωπο. Μπορείς να διακόψεις τη φιλία με νεκρούς ανθρώπους, με τον ίδιο τρόπο που διακόπτεις τη φιλία με ζωντανούς. Ομως είναι πολύ σκληρό να κοιτάξεις κατάματα έναν παλιό φίλο και να τον εξαφανίσεις πατώντας ένα πλήκτρο.
Υπάρχει βέβαια κάτι ατελές σε ένα διαδικτυακό μνημείο. Οσοι επισκεπτόμαστε τη σελίδα του Λουκ δεν συναντιόμαστε σωματικά για να τιμήσουμε τη μνήμη του, δεν καταβάλλουμε τον κόπο της μετακίνησης.
Παρ΄ όλα αυτά, το Wall του Λουκ λειτουργεί κατά τρόπο ιδιαζόντως δημοκρατικό, διότι εκεί μιλούν όλοι. Οποιος είχε συνάψει φιλικό δεσμό με τον μακαρίτη, μπορεί να καταθέσει μια ανάμνηση, να διατυπώσει κάποιες σκέψεις του. Επίσης, είναι μακράς διάρκειας: το κανονικό μνημόσυνο κρατάει μια-δυο ώρες, ενώ η σελίδα του Facebook παραμένει ανοικτή και επισκέψιμη επ΄ αόριστον. Και κατά παράξενο τρόπο είναι μοναδικά πνευματική. Εκπλήσσεται κανείς βλέποντας πόσο πολλά μηνύματα στο Wall του Λουκ απευθύνονται ακόμη προσωπικά σε αυτόν.
Αποφάσισα να παραμείνω φίλος του Λουκ στο Facebook όσο οι συγγενείς του κρατούν ανοικτή τη σελίδα του. Είναι ένας φόρος τιμής προς έναν καλό άνθρωπο που έφυγε πολύ νωρίς. Και μια υπόμνηση ότι «ο θάνατός του με φτωχαίνει», όπως λέει και ο ποιητής.
Το να περάσει κανείς ένα πρωινό χαζεύοντας τον κόσμο που κοιτάζει τα έργα τέχνης δεν είναι επιστημονικό πείραμα. Είναι όμως αφορμή για να θέσει το μόνιμο ερώτημα: Τι ακριβώς αναζητούμε όταν τριγυρίζουμε τα μουσεία ως τουρίστες; Τις προάλλες, δύο κορίτσια με λουλουδάτα φορέματα τριγύριζαν στο Λούβρο. Σταματούσαν σε κάποια γλυπτά και τα περιτριγύριζαν. Κοιτούσαν αργά και δεν βιάζονταν. Το ασυνήθιστο ήταν ότι σταματούσαν.
Οι περισσότεροι επισκέπτες διέσχιζαν το Pavillon des Sessions, μια αίθουσα με γλυπτά απ’ όλο τον κόσμο πλην της Ευρώπης, χωρίς στάση. Κάποιοι κοίταζαν τα ταμπελάκια ή τους οδηγούς που κρατούσαν στα χέρια τους, σαν να έπρεπε κάποιος να τους πει τι απεικόνιζε αυτό που ολοκάθαρα έβλεπαν μπροστά τους. Σε διάστημα μιας-δύο ωρών, σχεδόν κανένας επισκέπτης δεν στάθηκε σε κάποιο έκθεμα πάνω από ένα λεπτό. Μόνο ένα ξύλινο άγαλμα του 17ου αιώνα από το Σαν Κριστόμπαλ των νησιών του Σολομώντα, που απεικόνιζε ένα ζευγάρι σε ερωτικές περιπτύξεις, έκανε κάποιους να σταματήσουν, να χασκογελάσουν και να πάρουν φωτογραφία, χωρίς όμως να χάσουν τον ρυθμό τους.
Ποιότητα θέασης
Οι ταξιδιώτες που έκαναν τον μεγάλο γύρο της Ευρώπης τον 18ο αιώνα περνούσαν μήνες και χρόνια μαθαίνοντας γλώσσες, συζητώντας με διανοούμενους και φτιάχνοντας σκίτσα των όσων έβλεπαν. Μετά οι φωτογραφικές μηχανές αντικατέστησαν τα σκίτσα, η ευκολία ήρθε στη θέση της ουσιαστικής ενασχόλησης και πολύς κόσμος έχασε την επιθυμία να κοιτάει πραγματικά. Φανταζόμαστε ότι επειδή η μηχανή μας έχει αιχμαλωτίσει μια εικόνα ή επειδή αυτή βρίσκεται αιωνίως διαθέσιμη στο Ιντερνετ, η ενασχόληση με το πρωτότυπο είναι χαμένος χρόνος.
Ετσι οι σημερινοί τουρίστες διασχίζουν τα μουσεία προσπαθώντας να καλύψουν όλη την ιστορία της τέχνης σε μία μέρα. Αν περάσουν μπροστά απ’ όλα τα εκθέματα «είδαν» το Λούβρο. Το θέμα δεν είναι η ποιότητα της θέασης αλλά ο όγκος των έργων. Αν τα μουσεία είναι μια ευκαιρία για καλλιέργεια, τότε πολλοί επισκέπτες δείχνουν να προτιμούν την καλλιέργεια «στο πόδι». Εξάλλου η βελτίωση των μέσων μεταφοράς μάς δίνει τη δυνατότητα να δούμε πολλές συλλογές μέσα σε λίγο χρόνο. Παράλληλα, έχουν ατονήσει οι παραδοσιακοί κανόνες της τέχνης που έλεγαν στους επισκέπτες τι να δουν και τι όχι και τη θέση τους πήρε η ισότητα ανάμεσα στις εικαστικές δημιουργίες. Αυτό ήταν καλό και απαραίτητο, μέχρις ενός σημείου. Εκατομμύρια εικόνες ανταγωνίζονται τώρα για να αποσπάσουν την προσοχή μας. Η δυτική κουλτούρα απελευθερώθηκε αλλά και χάθηκε σ’ έναν ωκεανό παροδικών ερεθισμάτων, χωρίς άγκυρες και σημεία αναφοράς.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)