Σε κοινή δράση με αφορμή την τελευταία καταστροφική πυρκαγιά στη βορειοανατολική Αττική καλούνται οι bloggers και όλοι οι ενεργοί πολίτες την Παρασκευή 28 Αυγούστου στις 7 το απόγευμα στην πλατεία Συντάγματος. Απαραίτητη ενδυμασία για τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας τα μαύρα ρούχα.
Η πρόσκληση κάνει το γύρο του Διαδικτύου μέσω blogs και e-mails, αλλά η κινητοποίηση διευρύνεται και με sms.
Όπως συνέβη και στις καταστροφικές πυρκαγιές του Αυγούστου του 2007, όταν εκατοντάδες σιωπηλοί διαδηλωτές με μαύρα ρούχα είχαν κατακλύσει την πλατεία Συντάγματος, έτσι και φέτος προγραμματίζεται μια αντίστοιχη διαμαρτυρία, αποδεικνύοντας το Διαδίκτυο, εκτός των άλλων, είναι και μέσο συντονισμού και διαμαρτυρίας.
Σύμφωνα με τους ανώνυμους συντάκτες της πρόσκλησης, την Παρασκευή «θα κατατεθούν στο προεδρείο της Βουλής καμένα δέντρα σαν απάντηση της φύσης και των ενεργών πολιτών στις πολιτικές που τα έκαψαν» και θα απαιτηθεί να κηρύσσονται αυτόματα αναδασωτέα όλα τα καμένα των τελευταίων δέκα ετών.
Παράλληλα, οι χρήστες του Διαδικτύου απαιτούν να καταδικάζονται για κακουργήματα οι ιδιοκτήτες, οι εργολάβοι και οι υπεύθυνοι που έδωσαν άδεια σε οποιοδήποτε κτίσμα ανεγέρθηκε σε δασικές ή αναδασωτέες εκτάσεις.
Αναρωτιέμαι όμως, μήπως τελικά μόνο για κάτι τέτοια είμαστε εμείς οι Νεοέλληνες. Λόγια πολλά και πράξεις τίποτα.
Οπότε συνειδητοποιημένοι μπλογκεράδες και μπλογκερούδες ξεθάψτε τα μαύρα τι-σερτ για να διαδηλώσετε. Θα αισθανθείτε ότι είστε ενεργοί πολίτες το δίχως άλλο.
Στοιχηματίζω επίσης ότι κάποιος έξυπνος θα σκεφτεί να βγάλει και μαύρα σορτσάκια, καπελάκια κλπ…θα έχει πολλή δουλειά στο μέλλον…Μακεδονία, Θράκη, Ήπειρος…έχουν ξυλεία για κάψιμο…
Ο Δημήτρης Ρηγόπουλος από τις σελίδες της Καθημερινής σε άρθρο του της 26ης Αυγούστου φαίνεται ότι συμφωνεί:
Το «πρόβλημα» αρχίζει όταν αυτού του είδους οι πρωτοβουλίες παίρνουν πολύ σοβαρά τον εαυτό τους και αυτοσυστήνονται ως αντίδραση των ενεργών πολιτών χρησιμοποιώντας πολλές φορές κακοφορμισμένους συμβολισμούς, όπως τα καμένα δέντρα. Αν ο πολίτης γίνεται «ενεργός» επειδή βάζει το μαύρο του μπλουζάκι με κάθε νέα συμφορά και κατεβαίνει στο Σύνταγμα, ζήτω που καήκαμε. Αν όσοι μαζευτήκαμε τις προηγούμενες φορές στο κέντρο της Αθήνας είχαμε κάνει κάτι περισσότερο (από εθελοντές πυροσβέστες μέχρι βάρδιες στα περιαστικά δάση, «χόμπι» κάποιων ελάχιστων «βαρεμένων», την ώρα που εμείς οι «ενεργοί» τα πίνουμε σε κάποιο μπαρ) δεν θα καιγόταν κάθε χρόνο το σύμπαν. Τα γράφει πολύ εύστοχα ο κ. Παναγής Παναγιωτόπουλος στο facebook. «Η κουλτούρα του πένθους, η γενική βύθιση στη νεκροφιλία, ο ρητορικός αποτροπιασμός και ο κομφορμιστικός σκανδαλισμός συνιστούν ακριβώς το υπόστρωμα πάνω στο οποίο η ατομική ευθύνη του καθενός εξατμίζεται στον ελαφρύ αέρα της γενικευμένης ανομίας και η πολιτική πράξη και τοποθέτηση γίνονται ακρισία και ναρκισσιστικό παιχνίδι για μαυροφορεμένους».
Επομένως θα ήταν λίγο πιο χρήσιμο αν την Παρασκευή στην πλατεία Συντάγματος υπήρχαν τραπεζάκια με αιτήσεις εθελοντικών οργανώσεων για πυροπροστασία, συμμετοχή σε προγράμματα αναδάσωσης κ. λπ. Διαφορετικά θα μιλάμε για μια ακόμα σεμνή τελετή υποτιθέμενης κοινωνικής ευαισθησίας, που θα συνεχιστεί μεγαλοπρεπώς σε ταβερνάκια, εστιατόρια της μόδας και μπαράκια της ευρύτερης περιοχής.
Η προαιώνια ανακωχή ανάμεσα στους ανθρώπους και τη φωτιά έχει σπάσει- αυτό είναι πια φανερό. Όμως, η αιτία δεν είναι το ίδιο φανερή. Άδικα την αναζητούμε αποκλειστικά στο κλίμα. Οι μαζικές πυρκαγιές δεν μοιάζουν πια με φυσική καταστροφή, αλλά με συντριβή του χρηματιστηρίου. Γιατί η παγκόσμια οικονομία συμβάλλει σε αυτές όπως και το κλίμα. Ο καύσωνας και η ξηρασία είναι απλώς μερικές από τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την εκδήλωσή τους. Η χρήση της γης είναι όμως μια βασική αιτία.
Η λεκάνη…
,,, της Μεσογείου είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, έγραφε πριν από δύο χρόνια στο περιοδικό «Αμέρικαν Σκόλαρ», όταν καιγόταν η άλλη μισή Ελλάδα, ο Στίβεν Πάιν, καθηγητής των Επιστημών της ζωής στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνας. Το κύμα φυγής των ανθρώπων από την ύπαιθρο στα αστικά κέντρα άφησε πίσω του στο έλεος της φωτιάς τεράστιες εκτάσεις, που μονάχα η απασχόληση των ανθρώπων στη γεωργία μπορούσε και την κρατούσε σβηστή. Μετά την είσοδό τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την προγραμματισμένη περιστολή της γεωργίας, παραδοσιακές αγροτικές χώρες όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα βρέθηκαν αντιμέτωπες με μαζικές πυρκαγιές. «Στο παρελθόν, τέτοιες φωτιές ξεσπούσαν σε περιοχές που είχαν χάσει τον πληθυσμό τους από πολέμους ή επιδημίες», γράφει ο καθηγητής Πάιν. «Σήμερα, οι φωτιές ακολουθούν τις αλλαγές στην οικονομία: υπάρχει περισσότερο υλικό που μπορεί να καεί, λιγότεροι άνθρωποι που μπορούν να σβήσουν τη φωτιά και περισσότερες φωτιές που γίνονται ανεξέλεγκτες».
Η αστυφιλία…
… προκάλεσε ένα αντίθετο μεταναστευτικό κύμα αστών προς την ύπαιθρο, σε εξοχικές κατοικίες. Αυτό το κύμα άλλαξε ριζικά και το καθεστώς της δασικής πυροπροστασίας. Μπορεί να μην υπάρχουν διαθέσιμες μπουλντόζες για να σταματήσουν τις φλόγες, αλλά εμφανίζονται στη στιγμή όταν πρόκειται να ισοπεδώσουν τις ακόμη αχνιστές στάχτες για να ρίξουν τα μπετά. Το ίδιο συμβαίνει σε όλον τον ανεπτυγμένο κόσμο, από την Ευρώπη μέχρι την Αμερική και την Αυστραλία, γράφει ο καθηγητής Πάιν, καθώς η αγροτική οικονομία εκτοπίζεται γοργά από τη σύγχρονη οικονομία των υπηρεσιών και η αγροτική γη εποικίζεται από αστούς. Οι μαζικές πυρκαγιές ακολουθούν τις μαζικές αλλαγές στη χρήση της γης. Κι ας στέλνουν οι κυβερνήσεις φανταχτερές πτητικές μηχανές που θυμίζουν τον «Πόλεμο των κόσμων». Η χρησιμότητά τους είναι πιο πολύ ψυχολογική. Γιατί, όπως σε κάθε πόλεμο, έτσι και στον πόλεμο της φωτιάς είναι γνωστό πως η τελική έκβαση κρίνεται από τις χερσαίες δυνάμεις. Όμως, τα κίνητρα για να ανάψει μια φωτιά έχουν αυξηθεί, ενώ οι δυνατότητες για να αναχαιτιστεί έχουν περιοριστεί. Γιατί οι πολιτικοί έχουν να κερδίσουν πολύ περισσότερες ψήφους από την αστείρευτη δεξαμενή των αστών παρά από τους φθίνοντες πληθυσμούς της υπαίθρου. Η αιτία…
… των μαζικών πυρκαγιών είμαστε λοιπόν εμείς. Δεν ανακαλύψαμε τη φωτιά, την υφαρπάξαμε από τη φύση. Και περιφέρουμε τις φλόγες της από την πόλη στην εξοχή ανάλογα με τις «ανάγκες» μας.
Καταναλώνουμε για να ορίσουμε την ταυτότητά μας, να κερδίσουμε τον σεβασμό και την εκτίμηση των άλλων, να διασφαλίσουμε το κοινωνικό μας status. Τα καταναλωτικά αγαθά είναι ο βασικός τρόπος μέσω του οποίου αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας και τους άλλους και επηρεάζουν άμεσα όλες τις πτυχές της ύπαρξής μας και της γνώσης μας για τον κόσμο.Ενα βιομηχανικό – καταναλωτικό σύμπλεγμα σχεδιαστών, διαφημιστών, ψυχολόγων και πωλητών εργάζεται άοκνα για τη δημιουργία νέων αναγκών και επιθυμιών. Εξαιτίας αυτού του συμπλέγματος υπάρχουν περισσότερα κινητά και πιστωτικές κάρτες στις δυτικές χώρες από κατοίκους.
Η κατάσταση αυτή δεν επιβαρύνει μόνο το περιβάλλον, αλλά και την ίδια μας την ψυχοσύνθεση, αφού εξοντωνόμαστε καθημερινά στη δουλειά για να αποκτήσουμε Prada. Πάντοτε μένουμε ανικανοποίητοι και θέλουμε να αγοράζουμε κι άλλα, κι άλλα… η πιο επικίνδυνη συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι ότι εξαφανίζονται σταδιακά οι εναλλακτικοί τρόποι διαβίωσης. Στις μέρες μας, τα όνειρα για μια καλή ζωή εξαντλούνται στα έγχρωμα διαφημιστικά έντυπα για καινούργιες κουζίνες και αμάξια. Νιώθουμε την ανάγκη να συμμετέχουμε σε αυτόν τον μύλο, αφού αν απέχουμε θα θεωρηθούμε αφύσικοι ή περιθωριακοί: αποτυχημένοι καταναλωτές. Εχουμε έτσι καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να υπάρξει καλύτερη κοινωνία, γιατί η μόνη κοινωνία είναι η καταναλωτική κοινωνία.
Είναι πραγματικά τρομακτικό ότι βρισκόμαστε ακόμη στην κορυφή του παγόβουνου της «καταναλωτικοποίησης» του κόσμου μας. Οι μηχανές αναζήτησης που χρησιμοποιούμε κάθε μέρα στο Διαδίκτυο συγκεντρώνουν έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών για εμάς και τις προτιμήσεις μας, ώστε να μας στέλνουν στοχευμένες διαφημίσεις σε αναδυόμενα παράθυρα. Οι επιστήμονες εργάζονται για την τροποποίηση των τροφών ώστε να δίνουν σήματα στον εγκέφαλό μας ότι πεινάμε κι άλλο. Οι νευρολόγοι προσπαθούν να ανακαλύψουν το κουμπί «αγόρασε» στο κεφάλι μας.
Ο ολοκληρωτισμός, η κοινωνία δηλαδή όπου οι εναλλακτικοί τρόποι ζωής έχουν εξαφανιστεί, επρόκειτο υποτίθεται να ξεπηδήσει από τις ιδεολογίες της κομμουνιστικής αριστεράς ή της φασιστικής δεξιάς. Ο ολοκληρωτισμός όμως είναι ήδη εδώ και μας χαμογελάει παροτρύνοντάς μας να ψωνίσουμε κάτι ακόμη. Η μπότα του έχει το χρώμα και το στυλ που θα φορεθεί αυτή τη σεζόν. Οι ζωές μας παρακολουθούνται, καταγράφονται και οργανώνονται, όχι με βάση τις πολιτικές μας πεποιθήσεις, αλλά τις καταναλωτικές μας συνήθειες. Τα Gucci πήραν τη θέση του γκούλαγκ.
Εχουμε άραγε φτάσει στο σημείο δίχως επιστροφή; Οχι! Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο έχουν αποφασίσει να αγοράζουν με ηθικά κριτήρια και να αγοράζουν λιγότερο. Ανταλλάσσουν χρήμα με χρόνο, αγγαρεία με δημιουργικότητα και την ελευθερία να διαλέγεις προϊόντα με την ελευθερία να διαλέγεις ζωή. Οι άνθρωποι αυτοί όμως δεν αντιπροσωπεύονται πολιτικά. Δεν υπάρχει κόμμα που να μιλάει για την ανάγκη να χρησιμοποιηθούν με σύνεση και φειδώ οι περιορισμένες πηγές του πλανήτη μας.
Όσοι επιθυμούν να επικοινωνήσουν με το Μεγαλοδύναμο, μπορούν πλέον να το πράξουν μέσω του… twitter. Ένας αυτόκλητος αγγελιοφόρος του Θεού, ο ισραηλινός φοιτητής Αλόν Νιρ, που ζει στο Τελ Αβίβ, ανέλαβε την υποχρέωση να λαμβάνει τις προσευχές των πιστών, να τις εκτυπώνει και να τις τοιχοκολλεί στο Δυτικό Τείχος της Ιερουσαλήμ, ιερό χώρο για τους Εβραίους.
Σύμφωνα με τους πιστούς, οι προσευχές που γίνονται πλησίον του τείχους, αλλά και εκείνες που γράφονται σε χαρτί και τοποθετούνται πάνω σε αυτό, εισακούγονται από το Θεό. Ο νεαρός ισραηλινός υπόσχεται να παραδώσει όλες τις προσευχές που θα λάβει, υπό την προϋπόθεση ότι τηρούν τους κανόνες των μηνυμάτων του twitter, δηλαδή δεν είναι μεγαλύτερες σε έκταση από 144 χαρακτήρες. Ο Νιρ έχει ήδη τοποθετήσει στο τείχος περισσότερα από 1.000 μηνύματα προς τον Κύριο και δηλώνει υποχρεωμένος να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του, επειδή -όπως λέει- οι άνθρωποι του εμπιστεύονται τις κρυφές τους σκέψεις και αισθήματα. Προσευχές φτάνουν, πάντως, στο Δυτικό Τείχος και μέσω fax, e-mail, αλλά και του παραδοσιακού ταχυδρομείου.
Στην κλινική αποκατάστασης ατόμων με κινητικά προβλήματα του νοσοκομείου Herrin στο Ιλινόι, το πρόγραμμα φυσικοθεραπείας δεν περιλαμβάνει μόνο τις συμβατικές σωματικές ασκήσεις, αλλά και συχνές συνεδρίες όπου οι ασθενείς κυριολεκτικά παίζουν βιντεοπαιχνίδια. Οχι, βέβαια, με τα κλασικά χειριστήρια, όπου ο χρήστης χρησιμοποιεί μόνο τα δάχτυλά του για να πατήσει μία σειρά από κουμπιά και να κατευθύνει τον ψηφιακό του «κλώνο» μέσα στο παιχνίδι. Εδώ, οι ασθενείς χρησιμοποιούν κονσόλες όπως η Wii της Nintendo, το τηλεχειριστήριο Wii remote της οποίας «μεταμορφώνεται» ανάλογα με το παιχνίδι σε ρακέτα, μπαστούνι του γκολφ ή του μπέιζμπολ, αντιγράφοντας με ακρίβεια μέσα στο εικονικό περιβάλλον τις κινήσεις του χεριού του παίκτη-ασθενούς. Ή χρησιμοποιούν εξαρτήματα σαν στατικά ποδήλατα και όργανα step, τα οποία μπορούν να συνδεθούν με τις κονσόλες Xbox και PlayStation ώστε ο χρήστης τους να «κινείται» μέσα στο videogame με την ίδια ταχύτητα με την οποία κάποιος θα μπορούσε να ποδηλατεί ή να ανεβοκατεβάζει τα πόδια του.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτές οι κινήσεις των χεριών ή των ποδιών δεν απέχουν πολύ από όσα υπαγορεύουν οι γυμναστικές ασκήσεις. Με τη διαφορά ότι το περιβάλλον των βιντεοπαιχνιδιών δεν δημιουργεί την αίσθηση μονοτονίας από τις συνεχείς επαναλήψεις της ίδιας άσκησης. Ετσι, η αποθεραπεία γίνεται γρηγορότερα και πιο ευχάριστα, όπως διαβεβαιώνει ο επικεφαλής της κλινικής, δρ James Osborn. Αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό γιατί, τουλάχιστον στις ΗΠΑ, την τελευταία διετία έχει υιοθετηθεί σε δεκάδες νοσοκομεία η χρήση των παιχνιδομηχανών για τη σωματική άσκηση ανθρώπων οι οποίοι αναρρώνουν από ορθοπεδικές εγχειρήσεις ή εγκεφαλικά επεισόδια.
Ο κ. Γεράσιμος Βώκος καθηγητής της Φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης μας θυμίζει σε άρθρο του στο Βήμα τα γεγονότα της Γαλλικής επανάστασης.
Ο χρόνος μετρά αντίστροφα, άνθρωποι πεθαίνουν και η πανδημία σαρώνει την υφήλιο. Δεν πρόκειται για μελλοντικό σενάριο εξέλιξης της γρίπης Α, αλλά για την υπόθεση ενός νέου online παιχνιδιού για υπολογιστές, σχεδιασμένο να παρέχει εναλλακτικές αντιδράσεις σε περίπτωση παγκόσμιας πανδημίας.
Στο παιχνίδι «Η Μεγάλη Γρίπη», οι παίκτες έχουν να επιλέξουν κατά πόσο θα επενδύσουν σε αποθέματα αντιβιοτικών φαρμάκων και την αποστολή ερευνητικών επιστημονικών κλιμακίων στην περιοχές ταχείας εξάπλωσης του ιού, την ώρα που ο αριθμός των κρουσμάτων και των θανάτων αυξάνεται.
Οι παίκτες έρχονται αντιμέτωποι με δύσκολες επιλογές και περιορισμένους πόρους, ενώ δραστικές λύσεις, όπως το κλείσιμο αεροδρομίων έχουν σημαντικές οικονομικές επιπτώσεις. Οι δημιουργοί του στο Ιατρικό Κέντρο Erasmus στο Ρότερνταμ αναφέρουν ότι το παιχνίδι είναι ακόμη μια λεωφόρος πληροφόρησης για τους ιούς και δεν θα πρέπει να θεωρηθεί υποκατάστατο των ιατρικών συμβουλών.
Σε σοβαρή κατάσταση νοσηλεύεται ένα 14χρονο αγόρι το οποίο ξυλοκοπήθηκε αγρίως σε ένα στρατιωτικά οργανωμένο «κέντρο απεξάρτησης από το Διαδίκτυο» στην Κίνα. Ο μικρός Που Λιανγκ δέχθηκε δεκάδες χτυπήματα από τον διευθυντή του κέντρου στην πόλη Τσενγκντού αλλά και από άλλους τροφίμους. Επιπλέον η μητέρα του κατήγγειλε ότι για τη «θεραπεία» του γιου της είχε πληρώσει 517 ευρώ. Πριν από λίγες ημέρες ένα 15χρονο αγόρι ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου σε άλλο κέντρο τέτοιας απεξάρτησης.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)