Αρχείο για 8 Αυγούστου, 2009

 ouou.jpg

Σκίτσο του Hλία Mακρή στην Καθημερινή

Πάντως θα πρέπει να σταματήσουν οι δημοσιογράφοι να σπέρνουν τον πανικό λόγω γρίπης για τις συναθροίσεις στις εκκλησίες. Ετσι και πέσει ο τζίρος της εκκλησίας, δεν έχουν σε τίποτα να ανασύρουν κανένα φιρμάνι του τάδε σουλτάνου ότι τους ανήκει η Ακρόπολη, η περιοχή Μακρυγιάννη με το μουσείο και γύρευε τι άλλο…

Comments 0 σχόλια »

doryphoros.jpgΤο μαρμάρινο άγαλμα που εικονίζει γυμνό ρωμαλέο έφηβο με λυγισμένο το αριστερό και κατεβασμένο το δεξί του χέρι να βαδίζει προς δεξιά (βρέθηκε το 1797 στην παλαίστρα της Πομπηίας και εκτίθεται στο Μουσείο της Νάπολι), ταυτίστηκε το 1863 από τον Κάρολο Friedrichs με το περίφημο άγαλμα του «Δορυφόρου», τον οποίο ο Πλίνιος (Φυσ. Ιστ., 34.55) αποδίδει στον μεγάλο χαλκοπλάστη ανδριαντοποιό Πολύκλειτο. Η ταύτισή του έτυχε καθολικής αποδοχής.

Το ίδιο άγαλμα σχετίστηκε και με τον «Κανόνα», τίτλο χαμένης πραγματείας του Πολυκλείτου, στην οποία ο καλλιτέχνης πρότεινε ένα σύστημα αναλογιών βασισμένο σε αριθμητικές σχέσεις ανάμεσα στα διάφορα μέρη του ιδανικού ανδρικού σώματος. Ο Φρειδερίκος Ηauser από την πλευρά του υποστήριξε το 1909 ότι το άγαλμα που ταυτίστηκε με τον «Δορυφόρο» απεικόνιζε τον ομηρικό ήρωα Αχιλλέα, άποψη που έτυχε ευρείας αποδοχής. Ο Βέρνερ Gauer αναζήτησε το 1992 νέα επιχειρήματα προκειμένου να ερμηνεύσει τον «Δορυφόρο» ως απεικόνιση του Αργείου ήρωα Ορέστη και όχι του Αχιλλέα, ενώ ως «Κανόνα» αναγνώρισε άλλο έργο του Πολυκλείτου, γνωστό ως Έφηβο Westmacott.

Έμελλε στον Vincenzo Franciosi, τον δραστήριο και ευφυή αρχαιολόγο από το Ηράκλειο της Καμπανίας, ύστερα από προσεκτική εξέταση του αγάλματος από την παλαίστρα της Πομπηίας, να ανατρέψει τα καθιερωμένα και να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το άγαλμα έφερε χάλκινη ασπίδα στο αριστερό χέρι και όχι δόρυ, ενώ κρατούσε ξίφος στο κατεβασμένο δεξί του. Το συμπέρασμά του δεν στηρίζεται μόνο στην ερμηνεία της κίνησης των χεριών και των δακτύλων του έργου, αλλά και στα κατάλοιπα οξείδωσης από το όχανο της μεταλλικής ασπίδας στον αριστερό πήχυ. Το άγαλμα επομένως του ρωμαλέου εφήβου, που επί περίπου 250 χρόνια εσφαλμένα αποκαλούμε «Δορυφόρο», πρέπει να αλλάξει ταυτότητα και να αναγνωριστεί ως «Ηγεμών φέρων όπλα», έργο επίσης του Πολυκλείτου (Πλίνιος, Φυσ. Ιστ., 56: hageter arma sumens) που ενδέχεται να εικόνιζε τον Θησέα. Ως «Κανών» και «Δορυφόρος», που χαρακτηρίζεται μάλιστα από τον Πλίνιο «viriliter puer» (δηλαδή ως παιδί που δεν έχει ακόμη γίνει άνδρας) πρέπει, κατά τον Franciosi, να αναγνωριστεί το άγαλμα του λεγόμενου Έφηβου Westmacott, του ώριμου παιδιού που κρατάει δόρυ με το υψωμένο δεξί του χέρι.

Επιθυμώ να κάνω ευρύτερα γνωστή την πρόταση του Franciosi όχι απλώς επειδή την ασπάζομαι, αλλά κυρίως γιατί πιστεύω ότι στην αρχαιολογική και γενικώς στην επιστημονική έρευνα δεν υφίστανται κατεστημένα που δεν πρέπει να θίγονται.
Tο άγαλμα του ρωμαλέου εφήβου, που επί περίπου 250 χρόνια εσφαλμένα αποκαλούμε «Δορυφόρο», πρέπει να αναγνωριστεί ως «Ηγεμώνφέρων όπλα»

‘Αρθρο του Πέτρου Θέμελη  ομότιμου καθηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας στα Νέα 

Σχετικό άρθρο

Comments 0 σχόλια »

Το Κοιμητήριο του Αγίου Γεωργίου εγκαινιάστηκε το 1834. Περιλαμβάνει περίλαμπρα ταφικά μνημεία από το 1860, ένα σπάνιο σύνολο γλυπτικών και αρχιτεκτονικών έργων του νεοκλασικισμού: ναΐσκους, σαρκοφάγους και επιτύμβιες στήλες.

Στις μέρες μας έχει ατυχήσει καθώς έχει αφεθεί στα χέρια βανδάλων και νεκρόσυλων που ασχημονούν πάνω στα μνημεία. Η πολιτεία υπόσχεται αλλά φως δε φαίνεται…

Comments 0 σχόλια »

suburbs.jpg.. Το χωριό. Ένα ήσυχο, ήρεμο χωριό όπου ποτέ δεν συμβαίνει τίποτα. Εκτός, πού και πού, από την επιστροφή κάποιου απολωλότος προβάτου- πάντα από κάποια «μεγάλη πόλη» για την οποία οι ντόπιοι δεν κρύβουν την αποστροφή τους- με το όνειρο να ζήσει μια απλή ζωή. Μας αρέσει αυτό το στερεότυπο. Και το συναντάμε μπροστά μας κάθε καλοκαίρι.

Ο μύθος…
… του χωριού. Όμως, το χωριό αργοσβήνει. Ίσως αυτό εξηγεί τη νοσταλγία. Γινόμαστε ολοένα και περισσότερο αστικά πλάσματα. Στο βιβλίο του «Προγονικές ρίζες», ο Τίμοθι Κλαρκ γράφει πως έως το 2020, το 60% του πληθυσμού της Γης θα ζει στις μεγάλες πόλεις. Πολλοί που σήμερα λαχταρούν μια πιο ήσυχη ζωή μετακομίζουν στα προάστια, όπου προσπαθούν να ζήσουν το ιδανικό τους. Χωρίς επιτυχία. Τα πάρκα μπορεί να θυμίζουν εξοχή, παρατηρεί η Τζέσα Κρίσπιν στο περιοδικό του Πανεπιστημίου Ντρέξελ, αλλά οι περιαστικοί οικισμοί στην πραγματικότητα υπάρχουν χάρη στην πόλη που τους θρέφει (με σούπερ μάρκετ, δουλειές και διασκέδαση). Η πόλη καταβροχθίζει το τοπίο, το ξαναμασάει και το φτύνει αλλαγμένο. Μια αδυσώπητη ερήμωση που έρχεται μέρα με τη μέρα, με τους αργούς αλλά ανελέητους χρόνους της πολεοδομικής ανάπτυξης. «Η καταστροφή του τοπίου δεν βρίσκεται τόσο στα σκάνδαλα των εργολάβων και τα οικιστικά τέρατα όσο στη συνεχή και καθημερινή φθορά, που τη βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας να σβήνει τα όρια ανάμεσα στην πόλη και την ύπαιθρο». Η διαπίστωση περιλαμβάνεται στην ετήσια έκθεση της Ιταλικής Γεωγραφικής Εταιρείας, που μοιάζει με ταξίδι σε ένα τοπίο ξεχασμένο, ανάμεσα στα χωράφια, τις εντατικές καλλιέργειες, τα εργοστάσια και τους οικισμούς, χωρίς κανένα όριο αναμεταξύ τους.

Δρόμοι του Ρούσσου Βρανά στα Νέα

Comments 0 σχόλια »

Τη μουσική επιλογή της ημέρας προτείνει η Ελένη Τουλούπη

Fui bailar
No meu batel
Alem do mar cruel
E o mar bramindo
Diz que eu fui roubar
A luz sem par
Do teu olhar
Tao lindo
Vem saber
Se o mar tera razao
Vem talvez
Roubar meu coracao
Se eu bailar
No meu batel
Nao vou ao mar
Cruel e o mar bramindo
diz que eu fui roubar
A luz sem par
Do teu olhar
tao lindo

Το τραγούδι της θάλασσας

Βγήκα να λικνιστώ με τη βάρκα μου
έξω, στην άσπλαχνη θάλασσα
κι η θάλασσα με βρυχηθμό
λέει ότι πήγα να κλέψω
το δίχως ταίρι
φως των τόσο όμορφων ματιών σου

Έλα, να μάθεις αν έχει δίκιο η θάλασσα
Έλα, να δεις την καρδιά μου να χορεύει

Αν λικνιστώ στη βάρκα μου
Δε θα βγω στην άσπλαχνη θάλασσα
κι ούτε θα της πω πού πήγα να τραγουδήσω,
να χαμογελάσω, να χορέψω, να ονειρευτώ εσένα

Comments 0 σχόλια »

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων