Terra Computerata

Του Stephen Dunbar-Johnson

Το ερώτημα που απασχολεί όλο και περισσότερους τελευταία είναι αν τελικά θα καταφέρουν να επιβιώσουν οι εφημερίδες στην εποχή της ψηφιακής επανάστασης, με δεδομένο μάλιστα ότι διερχόμαστε περίοδο οικονομικής ύφεσης. Είναι σαφές ότι ενώ άλλες επιχειρήσεις δοκιμάζονται από την κρίση, τα εκδοτικά συγκροτήματα έχουν να αντιμετωπίσουν και το επιπλέον πρόβλημα του Διαδικτύου. Πριν από λίγο καιρό μάλιστα, ο αναπληρωτής γενικός διευθυντής της UNESCO για θέματα εκπαίδευσης, Δρ. Πίτερ Σμιθ, είχε διερωτηθεί σε άρθρο του στους New York Times, με τίτλο «Το λάθος του Τιτανικού»: «Ποιο ήταν το βασικό πρόβλημα του Τιτανικού; Ο αλαζόνας καπετάνιος του; Το παγόβουνο; Οχι. Ακόμη και αν ο Τιτανικός είχε ολοκληρώσει το παρθενικό του ταξίδι, θα ήταν και πάλι καταδικασμένος. Το παγόβουνο, ο καπετάνιος και η τραγωδία απλώς μπέρδεψαν την κατάσταση και μας εμπόδισαν να δούμε το πραγματικό πρόβλημα, το οποίο δεν ήταν άλλο από το αεροπλάνο. Οι σπόροι για την εξαφάνιση των υπερωκεάνιων είχαν μπει μια δεκαετία νωρίτερα από το ναυάγιο, με τις πρώτες δοκιμαστικές πτήσεις».

Μήπως συμβαίνει το ίδιο και με τις εφημερίδες; Μήπως το Ιντερνέτ και η ψηφιακή τεχνολογία έχουν ήδη σφραγίσει το πεπρωμένο τους, όπως το αεροπλάνο κατέστρεψε τις εταιρείες ποντοπόρων επιβατηγών πλοίων τον προηγούμενο αιώνα; Αν τα παραπάνω ερωτήματα αφορούν τη βιομηχανία διανομής ειδήσεων σε τυπωμένο χαρτί τότε η απάντηση είναι «πιθανότατα ναι, σε μερικά χρόνια».

Αν όμως αφορούν το περιεχόμενο των εφημερίδων, τότε η απάντηση είναι… Οχι, παρά τα όσα ισχυρίζονται κάποιοι δημοσιογράφοι που περνούν περισσότερες ώρες στη συγγραφή των επικήδειών τους, παρά στο να διερευνούν τις ευκαιρίες που προσφέρει η νέα τεχνολογία στα εκδοτικά συγκροτήματα. Επομένως, μολονότι το Διαδίκτυο δεν σήμανε το τέλος του κλάδου μας, σηματοδοτεί οπωσδήποτε ριζικές αλλαγής στους μηχανισμούς διανομής και παρουσίασης των ειδήσεων και του σχολιασμού της επικαιρότητας.

Διαβάστε τη συνέχεια στην Καθημερινή

Γενικά, η Ελλάδα παραμένει ο μεγαλύτερος στην Eυρωπαϊκή Eνωση «εξαγωγέας» φοιτητών σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Με βάση τα στοιχεία της τελευταίας έκθεσης του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), περίπου 51.000 Ελληνες σπουδάζουν στο εξωτερικό. Ο αριθμός είναι εντυπωσιακός και φέρνει την Ελλάδα στην πρώτη θέση της σχετικής κατάταξης με κριτήριο τον συνολικό πληθυσμό των χωρών. Ταυτόχρονα, το κόστος είναι πολύ μεγάλο. Υπολογίζεται ότι ένα δισεκατομμύριο ευρώ καταβάλλεται ετησίως για σπουδές στο εξωτερικό, γεγονός που επιδρά αρνητικά στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας

Κατ’ απόλυτους αριθμούς, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ η Ελλάδα έχει 51.138 φοιτητές στο εξωτερικό και βρίσκεται στην έκτη θέση. προηγείται η Νότιος Κορέα (98.103 φοιτητές) και ακολουθούν η Γερμανία (61.845), η Ιαπωνία (61.437), η Γαλλία (57.231) και η Τουρκία (54.381). Ομως, εάν η φοιτητική μετανάστευση μετρηθεί με βάση τον πληθυσμό της κάθε χώρας, η Ελλάδα προηγείται με διαφορά, καθώς σε ένα εκατ. πληθυσμού αντιστοιχούν 4.784 φοιτητές εξωτερικού.

H «Κ» παρουσιάζει ορισμένες βασικές πληροφορίες, που πρέπει να γνωρίζουν όσοι επιλέξουν τις σπουδές στο εξωτερικό.

Σήμερα στη θάλασσα, μία πολύ επικοινωνιακή γιαγιά αφού τσεκάρισε το γενεαλογικό μου δέντρο (ποιανού είσαι εσύ;) με φιλοδώρησε με μία ιστορία του παππού μου.

Ο πάππους μου, ο Λιναρδιός είχε πολλά κοπάδια στη Σύρο κι άλλα τόσα κτήματα. (Κάτι σε τσιφλικάς, μου κάνει). Ενα βράδυ του φέραν το μαντάτο ότι το αγαπημένο του κριάρι δεν ακολούθησε το κοπάδι πίσω στο μαντρί. Είχε αυτονομηθεί τρόπον τινά. Μεγάλη στεναχώρια έβαλε ο παππούς, γιατί πολύ το γούσταρε αυτό το κριάρι. Κι έταξε σε όποιον του το φέρει, ό,τι θέλει. Κίνησαν δυο τρεις βοσκοί να το μαζέψουν αλλά το κριάρι κατηφόριζε τα γκρεμνά κατά τη θάλασσα και δεν μπόρεσαν να το κυκλώσουν.

Ενας νέος μικρός βοσκός πάει στον παππού και σιγουρεύει την υπόσχεση. “Εγώ θα στο φέρω” του λέει “αλλά θα μου δώκεις ότι κι αν σου ζητήσω;” “Ο λόγος μου, συμβόλαιο” του αποκρίθηκε ο Λιναρδιός κι έτσι κίνησε ο μικρός να φέρει το κριάρι. Είχε σχέδιο ο πονηρός βοσκός. Αφού το κούρασε κυνηγώντας το στα γκρεμνά, το ζαλώθηκε στην πλάτη και του το πάει του παππού στον καφενέ, όπου καθόταν με τους συγχωριανούς του.

“Νάτο το κριάρι σου, ώρα να κρατήσεις το δικό σου μέρος της συμφωνίας”. “Ο,τι θέλεις” του αποκρίθηκε ο παππούς. “Θέλεις κτήματα, θέλεις χρήματα, πες μου τι επιθυμείς”. “Θέλω να μου δώκεις το Ανεζιώ”, του απαντάει το βοσκόπουλο. Και κόντεψε να του έρθει ο κόλπος του παππού. Γιατί το Ανεζιώ, η Ανεζούλα ήταν η μοναχοκόρη του, κι είχε άλλα σχέδια για την αποκατάστασή της.

Να μην τα πολυλογούμε, το πήρε το Ανεζιώ σε  τρυφερή ηλικία (14 ετών) κι έκαναν είκοσι-δύο παιδιά. Καμία πρόνοια αντισύλληψης εκείνη την εποχή. Εγώ σκέφτηκα, πονηρός ο βοσκός, έκανε την τύχη του, αφού πήρε τη μονάκριβη θα εξασφάλισε και σωστή προίκα. Ο φαρμακωμένος Λιναρδιός όμως δεν επροίκισε το Ανεζιώ. Μόνο το σπίτι του έφτιαξε με ένα μικρό μποστάνι. Κανόνισε και έφεραν από την πόλη και ασετυλίνη  να μην τους τρώνε τα σκοτάδια και στη συνέχεια την ξέγραψε τη μονάκριβη.

Ετσι το ντεστάρδο κριάρι πήρε στο λαιμό του και το Ανεζιώ…

*ντεστάρδος = κακότροπος, ξεροκέφαλος. Σύμφωνα με τη φίλη έγκριτη μεταφράστρια Ελένη Τουλούπη, πρόκειται για δάνειο από τα ιταλικά, testardo.

Tου Petere Preston / The Guardian –ΚαθημερινήΠώς ξεκινάτε την ψηφιακή εβδομάδα σας; Με σκουπίδια, με spam, με e-mails που σας προτείνουν τρόπους για «να αναστήσετε τη χαμένη σεξουαλικότητά σας», «να αποφύγετε τον θάνατο από γρίπη των χοίρων», και να «απολαύσετε απανωτούς οργασμούς». Καλωσορίσατε στον 21ο αιώνα και σε πολλά απ’ όσα μας τρομάζουν σ’ αυτόν: ανικανότητα, αρρώστια, ματαίωση.

Ας καθίσουμε λίγο να σκεφτούμε τα πιο δυσοίωνα πιάτα της ημέρας. Να συζητήσουμε πάλι για τον θάνατο των εφημερίδων, το τέλος των πέντε αιώνων τυπογραφίας; Ή να μιλήσουμε για τα χειρότερα και να υπολογίσουμε πότε θα εξαφανιστούν τα ίδια τα βιβλία; Υπάρχει επίσης, βέβαια, η πορνογραφία και η παιδοφιλία: τεράστιες μερίδες φόβου και αηδίας σε πρώτη ζήτηση. Υπάρχει η τρομοκρατία και οι τελευταίες ανησυχητικές προειδοποιήσεις του Ομπάμα και των άλλων. Υπάρχει το τέλος της πολιτισμένης ζωής όπως την ξέραμε.

Αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει στην πραγματικότητα ο κόσμος: όχι με ένα μεγάλο «μπαμ», αλλά με κύματα ναυτίας μέσα σε θάλασσες που φουσκώνουν, θερμοκρασίες που χτυπάνε κόκκινο, νέφη διοξειδίου του άνθρακα. Μπορεί η ανθρωπότητα να κάνει κάτι για να σωθεί; Μήπως να κλείναμε τα αναθεματισμένα κομπιούτερ;

Γιατί το δίκτυο πάνω στο οποίο δουλεύουμε, οι ψηφιακές διασυνδέσεις που οι κυβερνήσεις μας θέλουν να διαδώσουν σαν οικουμενικό δικαίωμα, τα πληκτρολόγια και οι οθόνες μέσα στα σπίτια μας, είναι ευλογία μαζί και κατάρα. Δεν πρόκειται να ζήσουμε καλύτερα χωρίς βιβλία να ξεφυλλίζουμε και να χαϊδεύουμε. Δεν ζούμε καλύτερα όταν χάνεται το άβατο της προσωπικής ζωής και δίνεται το ελεύθερο στους παρανοϊκούς και στους κακεντρεχείς να χύνουν το δηλητήριό τους από οθόνη σε οθόνη. Γίνεται ολοένα και πιο αναγκαίο να ζυγίσουμε την επανάσταση που άλλαξε τη ζωή όλων μας σε μια εκσυγχρονισμένη ηθική ζυγαριά.

Οι αριθμοί δεν είναι οριστικοί. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι πόση ενέργεια ξοδεύεται σε 10 λεπτά αναζήτησης στο Google. Δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε στα τυφλά την ανάλυση της εταιρείας Gartner που βάζει την παγκόσμια βιομηχανία διαδικτυακών υπηρεσιών στην ίδια κατηγορία, όσον αφορά τη δαπάνη ενέργειας, με τις αεροπορικές συγκοινωνίες. Μπορεί να φέρουμε κάποιες αντιρρήσεις στις εκτιμήσεις που έκανε το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ και που δείχνουν ότι η χρήση του Ιντερνετ στην Αμερική ξεπερνά σε δαπάνη ενέργειας όλες τις έγχρωμες τηλεοράσεις στη χώρα. Μπορεί να αμφισβητήσουμε τους υπολογισμούς για την επέκταση του Διαδικτύου και να ελπίσουμε ότι η τεχνολογική εξέλιξη θα μας γλιτώσει από την ανεξέλεγκτη αύξηση της ενεργειακής κατανάλωσης, επαναφέροντάς την στο 10% το χρόνο. Ας μην προσποιούμαστε όμως ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Ας αναγνωρίσουμε, με τα λόγια ενός πολύ έμπειρου σχεδιαστή ψηφιακών επεξεργαστών, ότι υπάρχει πράγματι «το ενδεχόμενο να ξεφύγει από κάθε έλεγχο η αύξηση της ενεργειακής κατανάλωσης των υπολογιστών, πράγμα που θα είχε σοβαρές συνέπειες στη συνολική οικονομική βιωσιμότητα του ψηφιακού συστήματος, για να μην πούμε τίποτα για τη συνολική υγεία του πλανήτη». Είναι καιρός να συζητηθεί ανοιχτά το πρόβλημα.

Να περπατάμε ή να πηγαίνουμε με ποδήλατο στη δουλειά αντί να βγάζουμε έξω το αυτοκίνητο; Βεβαίως. Να μάθουμε όλους τους κανόνες της ανακύκλωσης και να τους εφαρμόζουμε; Μακάρι. Να σκεφτούμε προτού ταξιδέψουμε για άλλη μια φορά με αεροπλάνο; Φυσικά. Τι ωφελεί όμως να ανησυχούμε για έναν κόσμο που μαραίνεται όταν τρισεκατομμύρια βίντεο της Σούζαν Μπόιλ συνωστίζονται στο Youtube και όταν η ζωή μας κατακλύζεται από κουφιοκέφαλους twitters και χολερικά blogs;

Ξέρω ότι το Διαδίκτυο είναι ένα θαύμα χωρίς προηγούμενο. Αλλά έχω επίσης την μελαγχολική βεβαιότητα ότι κουβαλάει μαζί του σοβαρά προβλήματα, ότι πολλά απ’ όσα μας ενοχλούν σήμερα έχουν ψηφιακή αιτία. Να το συζητήσουμε; Οχι, δεν θέλουμε να ξέρουμε. Οπως ακριβώς ο μπλόγκερ που δεν θέλει να συζητήσει για την κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος γιατί «Ουφ, τι βαρετό!.. Είναι δουλειά της κυβέρνησης να ικανοποιεί αυτή τη ζήτηση». Ή όπως οι διαφημιστές των «σπαμ» που πουλάνε απανωτούς οργασμούς.

Ο Κωνσταντίνος Ζούλας από τις σελίδες της Καθημερινής  επικεντρώνει το θέμα της παιδείας στο προσωπικό:

Oσοι έχουμε υποστεί τους παραλογισμούς του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, τους κουβαλάμε σαν παιδικό τραύμα. Στις πανελλαδικές εξετάσεις του 1987 ένας βαθμολογητής Ιστορίας έβαλε στο γραπτό μου 79 με άριστα το 80, ενώ ο δεύτερος 73. Γι’ αυτήν τη διαφορά των μόλις έξι μορίων εισήχθην αντί στη Νομική, στη… Νοσηλευτική (!) ΤΕΙ Αθηνών. Μπήκα δηλαδή σε μια σχολή παντελώς άσχετη των μαθημάτων στα οποία είχα διαγωνισθεί (Αρχαία, Εκθεση, Ιστορία, Λατινικά) και χρειάστηκε να «χάσω» μια ολόκληρη χρονιά για να τα καταφέρω την επομένη.

Επικαλούμαι το προσωπικό μου παράδειγμα, καθώς έχω αντιληφθεί ότι όσοι έχουμε υποστεί (και απομυθοποιήσει) και την επειρία του ελληνικού πανεπιστημίου, δεν έχουμε πάψει έκτοτε να συζητάμε τι φταίει και τι πρέπει να αλλάξει σε όλο το εκπαιδευτικό σύστημα. Εξοργιζόμαστε όταν ακούμε (σχεδόν όλους) τους υπουργούς Παιδείας να εξαγγέλλουν αβασάνιστα μια ακόμη «μεταρρύθμιση», όπως και από την πάγια αντίδραση των εκάστοτε αντιπάλων τους να δεσμεύονται ότι «θα τα αλλάξουν όλα» μόλις εκείνοι έρθουν στην εξουσία.

Με την αδιέξοδη αυτή κομματική τακτική, τα πράγματα ουδόλως έχουν αλλάξει την τελευταία 20ετία, κάτι που επιβεβαιώνω και από συζητήσεις με φίλους που έχουν παιδιά στην εφηβεία. Το διαχρονικό πρόβλημα, άλλωστε, τα κόμματα το αποσιωπούν: Ενας 17άρης σήμερα -όπως και τότε το 1987- μπορεί άνετα να πάρει σχολικό απολυτήριο, με ελάχιστες ή και ανύπαρκτες γνώσεις ακόμη και σε βασικά μαθήματα, όπως η Ιστορία, η Λογοτεχνία, η Γεωγραφία. Μπορεί κάλλιστα να εισαχθεί στο πανεπιστήμιο χωρίς να ξέρει πού είναι η Κοζάνη ή ο Πύργος, πότε απελευθερώθηκαν τα Δωδεκάνησσα, πόσες χώρες έχει η Ε. Ε., ποιοι κυβέρνησαν την Ελλάδα τη μεταπολίτευση.

Δεν είναι τα βιβλία και η ύλη. Είναι ο τρόπος που γίνεται εδώ και χρόνια η διδασκαλία στο σχολείο. Κακά τα ψέματα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, η πλειονότητα των δημόσιων καθηγητών, βαριεστημένοι και βολεμένοι στη μονιμότητά τους, ουδόλως ενδιαφέρονται να προκαλέσουν το ενδιαφέρον των μαθητών τους. Ελλείψει οποιουδήποτε κινήτρου, ελέγχου, αλλά και αξιολόγησης δεν δίνουν άλλωστε λογαριασμό σε κανέναν. «Οποιος θέλει ας μάθει, όποιος δεν θέλει, στα φροντιστήρια» σκέφτονται και μπαινοβγαίνουν ασκόπως και ακόπως στις τάξεις τους, με τους μαθητές τους να μετρούν ανάποδα τα λεπτά «διδασκαλίας» σαν να προσμένουν το τέλος του μαρτυρίου τους.

Αυτή είναι η εικόνα των απαξιωμένων δημόσιων σχολείων, χρόνια τώρα. Για να αλλάξει δεν αρκούν οι υποσχέσεις για νέα βιβλία, νέα προγράμματα, περικοπές της ύλης και άλλα μεγαλεπήβολα που έχουμε ξανακούσει. Για να αποκτήσει νόημα και περιεχόμενο το δημόσιο σχολείο χρειάζεται πρωτίστως να αλλάξουν νοοτροπία οι εκπαιδευτικοί. Ελεγχος, αξιολόγηση και κίνητρα χρειάζονται. Ας το καταλάβουν και οι ιθύνοντες που στέλνουν -όχι τυχαία- τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία.

Σίγουρα όλοι δεν επιδεικνύουν ταυτόσημο εργασιακό ήθος. Μιλώντας από προσωπική πείρα, όταν τόλμησα να θίξω την τακτική “τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας” μερίδας συναδέλφων, έπεσαν να με φάνε ζωντανή. Ας πρόσεχα.  Ισως όμως οι συνδικαλιστές θα πρέπει να ακούσουν το συλλογικό ασυνείδητο για την εικόνα του καθηγητή του δημοσίου σχολείου. Μερικοί το στηρίζουν με τις πλάτες τους. Άλλοι επιλέγουν να πουλάνε τα θέματα εξετάσεων ή να ξεπουλάνε τον εαυτό τους στα ιδιαίτερα. Άλλοι πάλι ξενυχτάνε υφαίνοντας ιστούς στο διαδίκτυο, γράφουν βιβλία, στήνουν projects συχνά σε βάρος του προσωπικού τους χρόνου. Δεν μετριέται αυτό με μόρια αξιολόγησης. Λυπάμαι, αν δεν το καταλάβατε αλλά δεν το κάνουν για να τους επαινέσουν, ούτε για να γίνουν στελέχη της εκπαίδευσης. Αρκεί το χαμόγελο του μαθητή όταν τον συναντάς μετά από χρόνια.

Μα τη ρετσινιά του βολεμένου δύσκολα τη γλιτώνουμε…

Η δυνατότητα αντίληψης συναισθημάτων (και έκφρασής τους) από τις μηχανές αποτελούσε για πολλά χρόνια ένα από τα άπιαστα όνειρα της επιστημονικής φαντασίας. Ωστόσο, ίσως να βρίσκεται πιο κοντά από ότι πιστεύει το ευρύ κοινό.

Μία από τις εταιρείες οι οποίες δραστηριοποιούνται στο χώρο είναι η αμερικανική Innerscope. Στο επίκεντρο των ερευνών της βρίσκεται η παρακολούθηση των ζωτικών στοιχείων ατόμων που παρακολουθούν «εντυπωσιακά» γεγονότα – όπως ένας τελικός αμερικανικού ποδοσφαίρου, για παράδειγμα. Βάσει της καταγραφής των ζωτικών στοιχείων, οι ερευνητές ανακαλύπτουν τα μοτίβα τα οποία χαρακτηρίζουν τα ανθρώπινα συναισθήματα- κάτι το οποίο θεωρείται ότι κάποια στιγμή θα οδηγήσει στη δημιουργία συσκευών (από ρομπότ μέχρι καθημερινές οικιακές συσκευές), οι οποίες θα μπορούν να αλληλεπιδράσουν με τον άνθρωπο- και το είδος της αλληλεπίδρασης θα μεταβάλλεται βάσει των συναισθημάτων που γίνονται αντιληπτά.

Ο πιο εύκολος τρόπος αναγνώρισης συναισθημάτων είναι μέσω του τόνου της φωνής. Επί σειρά ετών, λογισμικό τέτοιου είδους αναπτύσσεται και χρησιμοποιείται από διάφορες εταιρείες: μία από αυτές είναι και η NICE Systems, η οποία βρίσκεται στο Ισραήλ. Η εν λόγω εταιρεία ειδικεύεται σε λογισμικό αντίληψης συναισθημάτων, και αναφέρει ότι έχει 24.000 πελάτες σε όλο τον κόσμο, στους οποίους περιλαμβάνονται εταιρικοί κολοσσοί όπως η αστυνομία της Νέας Υόρκης και η Vodafone.

Ένα βήμα μετά από την αναγνώριση χαρακτηριστικών φωνής βρίσκεται η αναγνώριση συναισθημάτων μέσω κινήσεων προσώπου. Στο συγκεκριμένο τομέα εργάζεται η ομάδα της Μάγια Πάντιτς, του Imperial College του Λονδίνου: οι υπολογιστές τους είναι σε θέση να αναγνωρίσουν έξι βασικά συναισθήματα: αηδία, χαρά, λύπη, θυμός, φόβος, έκπληξη, με επιτυχία 90%. Το λογισμικό συνδυάζει λήψη στοιχείων που προκύπτουν τόσο από κινήσεις των μυών του προσώπου όσο και του υπολοίπου σώματος. «Αν απλά κοιτάξω ένα πρόσωπο και δω τις άκρες του στόματος να πηγαίνουν προς τα κάτω, θα το ερμηνεύσω ως λύπη. Αλλά αυτό, αν συνδυαστεί με κίνηση του κεφαλιού και του ώμου σημαίνει ότι ‘δε με ενδιαφέρει’» είπε η Πάντιτς.

Μία άλλη ομάδα ερευνητών, του ΜΙΤ (Ρόζαλιντ Πικάρντ, Ράνα ελ Καλιούμπι), έχει αναπτύξει τεχνολογία αναγνώρισης συναισθημάτων που επικεντρώνεται σε παιδιά με ειδικές ανάγκες, με σκοπό τη βελτίωση της δικής τους αντίληψης σχετικά με το περιβάλλον τους.

Ωστόσο, δεν εγκρίνουν όλοι αυτές τις εξελίξεις στην τεχνολογία: ο Ουίλιαμ Γκέηβερ, του University of London, θεωρεί ότι κάποιες από τις εξελίξεις αυτές ίσως να είναι επωφελείς, αλλά αρκετές θα χρησιμοποιηθούν με λάθος τρόπο. Ως παράδειγμα χρησιμοποιεί τον «συνδετήρα» της «βοήθειας» των παλαιότερων εκδόσεων Microsoft Windows: η εταιρεία τον εξαφάνισε επειδή πολλοί τον έβρισκαν εκνευριστικό. «Φανταστείτε το συνδετήρα να ερμηνεύει τα πάντα, από τη δύναμη με την οποία πατάς τα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο μέχρι οποιαδήποτε άλλη ενέργειά σου και να σε ρωτάει αν είσαι καλά συνεχώς». Επίσης, ο Γκέηβερ θεωρεί πως η εν λόγω τεχνολογία θα μπορούσε να επηρεάσει κοινωνικά τις διαπροσωπικές σχέσεις, ειδικά στην περίπτωση γηραιοτέρων ανθρώπων: «Φανταστείτε ότι σκέφτεστε να επισκεφτείτε κάποιον μεγάλης ηλικίας. Δε θα ήταν λιγότερο πιθανό να το κάνετε εάν κάποιου είδους πρόγραμμα σας έλεγε ότι αυτό το πρόσωπο είναι καλά και ευτυχισμένο- και μάλιστα σας έδινε και τις ‘αποδείξεις’ για αυτό; «. Επίσης, υπάρχει πάντα ο φόβος της συγκαλυμμένης χρήσης από καθεστώτα τα οποία επιθυμούν να παρακολουθούν τις τάσεις και τις συμπεριφορές των πολιτών τους – για παράδειγμα, υψηλά επίπεδα άγχους θα μπορούσαν να ερμηνευτούν ως αγωνία πριν κάποια αντικαθεστωτική ενέργεια. Ήδη έχει γίνει σημαντική πρόοδος στην έρευνα αναγνώρισης άγχους- χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η δουλειά του Ιωάννη Παυλίδη του πανεπιστημίου του Χιούστον, που έχει δείξει ότι η θερμική σάρωση ενός προσώπου μπορεί να δείξει αύξηση της κυκλοφορίας του αίματος γύρω από τα μάτια, κάτι που συνδέεται με αυξημένα επίπεδα στρες.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από New Scientist

Για τους πάσχοντες από αϋπνίες, η λύση που θα τους χαρίσει και πάλι ήσυχες νύχτες ίσως κρύβεται στο Ιnternet! Ειδικοί του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια ανέπτυξαν μια διαδικτυακή θεραπεία η οποία δείχνει τον δρόμο για την… αγκαλιά του Μορφέα. Το λογισμικό που δημιούργησαν οι αμερικανοί ειδικοί ονομάζεται Sleep Ηealthy Using the Ιnternet (SΗUΤi) και αφορά ένα εξατομικευμένο διαδραστικό πρόγραμμα που αλλάζει την καθημερινότητα του χρήστη, χαρίζοντάς του τελικώς τον ύπνο.

Σύμφωνα με τη μελέτη τους που δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο «Αrchives of General Ρsychiatry», οι εθελοντές που ακολούθησαν το SΗUΤi ξυπνούσαν κατά τη διάρκεια της νύχτας λιγότερες φορές και παρέμεναν ξύπνιοι για λιγότερα λεπτά σε σχέση με τους υπόλοιπους.

Το Βήμα

www.study.shuti.net