Η δυνατότητα αντίληψης συναισθημάτων (και έκφρασής τους) από τις μηχανές αποτελούσε για πολλά χρόνια ένα από τα άπιαστα όνειρα της επιστημονικής φαντασίας. Ωστόσο, ίσως να βρίσκεται πιο κοντά από ότι πιστεύει το ευρύ κοινό.
Μία από τις εταιρείες οι οποίες δραστηριοποιούνται στο χώρο είναι η αμερικανική Innerscope. Στο επίκεντρο των ερευνών της βρίσκεται η παρακολούθηση των ζωτικών στοιχείων ατόμων που παρακολουθούν «εντυπωσιακά» γεγονότα – όπως ένας τελικός αμερικανικού ποδοσφαίρου, για παράδειγμα. Βάσει της καταγραφής των ζωτικών στοιχείων, οι ερευνητές ανακαλύπτουν τα μοτίβα τα οποία χαρακτηρίζουν τα ανθρώπινα συναισθήματα- κάτι το οποίο θεωρείται ότι κάποια στιγμή θα οδηγήσει στη δημιουργία συσκευών (από ρομπότ μέχρι καθημερινές οικιακές συσκευές), οι οποίες θα μπορούν να αλληλεπιδράσουν με τον άνθρωπο- και το είδος της αλληλεπίδρασης θα μεταβάλλεται βάσει των συναισθημάτων που γίνονται αντιληπτά.
Ο πιο εύκολος τρόπος αναγνώρισης συναισθημάτων είναι μέσω του τόνου της φωνής. Επί σειρά ετών, λογισμικό τέτοιου είδους αναπτύσσεται και χρησιμοποιείται από διάφορες εταιρείες: μία από αυτές είναι και η NICE Systems, η οποία βρίσκεται στο Ισραήλ. Η εν λόγω εταιρεία ειδικεύεται σε λογισμικό αντίληψης συναισθημάτων, και αναφέρει ότι έχει 24.000 πελάτες σε όλο τον κόσμο, στους οποίους περιλαμβάνονται εταιρικοί κολοσσοί όπως η αστυνομία της Νέας Υόρκης και η Vodafone.
Ένα βήμα μετά από την αναγνώριση χαρακτηριστικών φωνής βρίσκεται η αναγνώριση συναισθημάτων μέσω κινήσεων προσώπου. Στο συγκεκριμένο τομέα εργάζεται η ομάδα της Μάγια Πάντιτς, του Imperial College του Λονδίνου: οι υπολογιστές τους είναι σε θέση να αναγνωρίσουν έξι βασικά συναισθήματα: αηδία, χαρά, λύπη, θυμός, φόβος, έκπληξη, με επιτυχία 90%. Το λογισμικό συνδυάζει λήψη στοιχείων που προκύπτουν τόσο από κινήσεις των μυών του προσώπου όσο και του υπολοίπου σώματος. «Αν απλά κοιτάξω ένα πρόσωπο και δω τις άκρες του στόματος να πηγαίνουν προς τα κάτω, θα το ερμηνεύσω ως λύπη. Αλλά αυτό, αν συνδυαστεί με κίνηση του κεφαλιού και του ώμου σημαίνει ότι ‘δε με ενδιαφέρει’» είπε η Πάντιτς.
Μία άλλη ομάδα ερευνητών, του ΜΙΤ (Ρόζαλιντ Πικάρντ, Ράνα ελ Καλιούμπι), έχει αναπτύξει τεχνολογία αναγνώρισης συναισθημάτων που επικεντρώνεται σε παιδιά με ειδικές ανάγκες, με σκοπό τη βελτίωση της δικής τους αντίληψης σχετικά με το περιβάλλον τους.
Ωστόσο, δεν εγκρίνουν όλοι αυτές τις εξελίξεις στην τεχνολογία: ο Ουίλιαμ Γκέηβερ, του University of London, θεωρεί ότι κάποιες από τις εξελίξεις αυτές ίσως να είναι επωφελείς, αλλά αρκετές θα χρησιμοποιηθούν με λάθος τρόπο. Ως παράδειγμα χρησιμοποιεί τον «συνδετήρα» της «βοήθειας» των παλαιότερων εκδόσεων Microsoft Windows: η εταιρεία τον εξαφάνισε επειδή πολλοί τον έβρισκαν εκνευριστικό. «Φανταστείτε το συνδετήρα να ερμηνεύει τα πάντα, από τη δύναμη με την οποία πατάς τα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο μέχρι οποιαδήποτε άλλη ενέργειά σου και να σε ρωτάει αν είσαι καλά συνεχώς». Επίσης, ο Γκέηβερ θεωρεί πως η εν λόγω τεχνολογία θα μπορούσε να επηρεάσει κοινωνικά τις διαπροσωπικές σχέσεις, ειδικά στην περίπτωση γηραιοτέρων ανθρώπων: «Φανταστείτε ότι σκέφτεστε να επισκεφτείτε κάποιον μεγάλης ηλικίας. Δε θα ήταν λιγότερο πιθανό να το κάνετε εάν κάποιου είδους πρόγραμμα σας έλεγε ότι αυτό το πρόσωπο είναι καλά και ευτυχισμένο- και μάλιστα σας έδινε και τις ‘αποδείξεις’ για αυτό; «. Επίσης, υπάρχει πάντα ο φόβος της συγκαλυμμένης χρήσης από καθεστώτα τα οποία επιθυμούν να παρακολουθούν τις τάσεις και τις συμπεριφορές των πολιτών τους – για παράδειγμα, υψηλά επίπεδα άγχους θα μπορούσαν να ερμηνευτούν ως αγωνία πριν κάποια αντικαθεστωτική ενέργεια. Ήδη έχει γίνει σημαντική πρόοδος στην έρευνα αναγνώρισης άγχους- χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η δουλειά του Ιωάννη Παυλίδη του πανεπιστημίου του Χιούστον, που έχει δείξει ότι η θερμική σάρωση ενός προσώπου μπορεί να δείξει αύξηση της κυκλοφορίας του αίματος γύρω από τα μάτια, κάτι που συνδέεται με αυξημένα επίπεδα στρες.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από New Scientist
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.