Terra Computerata

Άρθρο της Σάντυς Τσαντάκη στην Καθημερινή

Οσο κι αν αγαπάς τη μουσική, αν δεν έχεις ανακαλύψει (ακόμη) το Ιντερνετ, είναι μάλλον εξαιρετικά δύσκολο να εκτιμήσεις τις νέες μικρές και μεγαλύτερες επαναστάσεις που αποκαλύπτονται με σπάνιες ηχογραφήσεις, εξαιρετικά δυσεύρετες «κόπιες». Είναι ένα ακόμη από τα θαύματα του 21ου αιώνα. Σου κολλάει ένα μουσικό κομμάτι στο μυαλό, ή θέλεις ξαφνικά να ακούσεις κάτι από Depeche Mode ή μια ζωντανή ηχογράφηση των Μπιτλς. Μέσα σε μερικά λεπτά η ακρόαση γίνεται στον ηλεκτρονικό σου υπολογιστή… Εύκολα… Το «κατέβασμα» είναι το μέλλον της μουσικής. Με τα MP3 μηχανήματα, τα διαδικτυακά δισκοπωλεία, ο κόσμος αγοράζει σήμερα και ακούει μουσική χωρίς ιδιαίτερη μελέτη, περισσότερο με ένστικτο. Για πολλούς όμως ακόμη αποτελεί αμαρτωλή πράξη, ειδικά στον χώρο της ποπ και της ροκ μουσικής που γίνονται και τα μεγαλύτερα ευτράπελα, η κλοπή του… αιώνα.

Αλλοι μιλούν για πόλεμο και άλλοι για θάνατο. Η μουσική βιομηχανία αντιδρά με ποικίλους τρόπους. Και από την άλλη μυστικές σχεδόν διευθύνσεις βρίσκουν εκατομμύρια επισκέπτες καθημερινά, γιατί οι κανόνες του παιχνιδιού πλέον είναι μάλλον ανεξέλεγκτοι.

Η απόδοση, η ένταση, το αποτέλεσμα είναι συχνά καλύτερο ακόμη και από το ίδιο το cd. Θυμάστε πότε νοσταλγούσαμε το βινύλιο και νομίζαμε ότι δεν θα αργούσε η μέρα που θα ξαναπαίζαμε τα μικρά δισκάκια στο πικάπ; Οι απαισιόδοξοι της παρέας λένε ότι σε λίγο καιρό δεν θα θυμόμαστε ούτε καν πώς μοιάζουν τα cds… Αλλά αυτό δεν είναι και 100% αποδεδειγμένο.

Για την ώρα μπορούμε να αναζητήσουμε την καλύτερη ψηφιακή ποιότητα στο διαδίκτυο. Αν ξεκινήσουμε τη διαδικασία, αποκλείεται να υπάρξει επιστροφή. Υπάρχει μια εταιρεία με έδρα την Γλασκόβη, η οποία, φτιάχνει χάι-φάι, έχει δική της δισκογραφική, με έμφαση στην κλασική, την τζαζ, την κέλτικη μουσική. Ο διαδικτυακός κατάλογος προσφέρει 60 άλμπουμ σε διαφορετικές μορφές, για 80.000 πιστούς ακροατές-συνδρομητές που θέλουν την αυθεντική εκδοχή και δεν συμβιβάζονται με τίποτα λιγότερο. Και είναι διατεθειμένοι και να πληρώσουν. Στόχος των εμπνευστών μιας τέτοιας προσπάθειας είναι να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι βρίσκεσαι μέσα στον συναυλιακό χώρο. Να κλείσεις τα μάτια και να έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στο ίδιο δωμάτιο με τους μουσικούς.

Υπάρχουν εταιρείες με εξειδίκευση στην εκκλησιαστική μουσική. Την μπαρόκ μουσική. Την πολυφωνική. Σταρ όπως ο Πίτερ Γκάμπριελ έχουν στήσει αντίστοιχες επιχειρήσεις στο προσωπικό τους στούντιο. Οχι για να βγάζει δικές του μελωδίες αλλά μουσική που του αρέσει και δεν είχε μέχρι σήμερα τύχη. «Αν την αγαπάμε μόνο εμείς και δεν έχει βρεθεί τρόπος να ακουστεί μέχρι σήμερα, έχουμε τη διάθεση να βρούμε τον τρόπο να ακουστεί δυνατά και καθαρά», λέει. Η υπομονή είναι το μοναδικό ζητούμενο… Υπομονή για να «κατέβει». Εσείς θα περιμένατε οχτώ ώρες για 30 λεπτά μουσικής ή θα πηγαίνατε απευθείας στο δισκοπωλείο;

Γελοιογραφία του Γιάννη Καλαϊτζή από την Ελευθεροτυπία.

Η ευτυχία είναι σαν το ποδήλατο. Το μαθαίνεις και δεν το ξεχνάς ποτέ. Οσο δε πιο πολύ προπονείσαι τόσο βελτιώνεσαι. Μπορείτε να το πιστέψετε; Κι όμως κάποιοι ισχυρίζονται πως η ευτυχία μαθαίνεται και όσοι αποφάσισαν να την κατακτήσουν φαίνεται πως τα καταφέρνουν.Ο Λόρενς Σόρτερ μάλιστα ασχολείται με την ευτυχία επαγγελματικά. Διδάσκει σε μικρά γκρουπ πώς να γίνουν ευτυχισμένοι και το βιβλίο του «Το μυστικό της αισιοδοξίας» γνωρίζει μεγάλη επιτυχία.

Ποιο είναι το μυστικό της ευτυχίας; Ποιο το μυστικό των ευτυχισμένων ανθρώπων; Τι πρέπει να κάνουμε για να αδράξουμε την ευτυχία μας και να τη γευτούμε; Μαθαίνεται η ευτυχία; Γεννιόμαστε ευτυχισμένοι; Υπάρχουν συνταγές για να βρει κανείς την ευτυχία και συνταγές για να τη διατηρήσει; Ολως παραδόξως, απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δίνουν το τελευταίο διάστημα οι οικονομικές επιστήμες. Οντως, υπάρχει μια σχολή σκέψης που εξαπλώνεται σταδιακά: είναι «η οικονομία της ευτυχίας», η οποία δηλώνει την παρουσία της σε διεθνή φόρα.

Ενενήντα χιλιάδες άνθρωποι από 46 χώρες απάντησαν σε ερωτηματολόγια, διαδικασία που ανανεώνεται ανά τετραετία, εδώ και τριάντα χρόνια, στο πλαίσιο του World Values Survey, μια παγκόσμια μελέτη για τις αξίες. Τι μαθαίνουμε από τα αποτελέσματά της; Πρώτον να απαλείφουμε από τη ζωή μας ό,τι δεν μας κάνει ευτυχισμένους. Αυτοί οι οικονομολόγοι εκτιμούν πως ένα ετήσιο εισόδημα 15.000 ευρώ εξασφαλίζει όλες τις απαραίτητες ανάγκες μας και δεν χρησιμεύει σε τίποτε να κερδίζουμε παραπάνω. Πράγματι αν συνηθίσουμε σε ένα υψηλότερο εισόδημα, καταναλώνουμε περισσότερο και επιθυμούμε και άλλα. Δεύτερον, η ευφυΐα δεν επηρεάζει καθόλου την ευτυχία. Το μορφωτικό επίπεδο την επηρεάζει ελαφρά , ενώ άντρες και γυναίκες είναι ίσοι απέναντι στην κατάκτηση της ευτυχίας.

Αντίθετα, ο γάμος ή μια σταθερή μακροχρόνια σχέση, η καλή υγεία, μια καλή εργασία, η πίστη σε κάποια θρησκεία, η εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση της χώρας, η ολιγόωρη παρακολούθηση τηλεόρασης και η παρουσία δίπλα μας καλών και στενών φίλων είναι οι παράγοντες που μας βοηθούν να προσεγγίσουμε την ευτυχία. Και ακόμη η οικονομία της ευτυχίας είναι αντίθετη στη γεωγραφική κινητικότητα των ανθρώπων, καθώς τους αποξενώνει από τους φίλους τους. Επίσης, προτιμά τον πληθωρισμό από την ανεργία και είναι αντίθετη στην ελαστικοποίηση της εργασίας.

Ελευθεροτυπία

Η μαύρη διαφήμιση πλέον έχει γίνει… πράσινη, με την πλειοψηφία των εταιρειών να ισχυρίζονται ότι ακολουθούν φιλικές για το περιβάλλον ενώ η αγορά έχει κατακλυστεί από προϊόντα που χαρακτηρίζονται “πράσινα”.

Με τον όρο greenwash ορίζεται η παραπλάνηση των καταναλωτών από εταιρείες, σχετικά με τις περιβαλλοντικές πρακτικές που ισχυρίζονται ότι εφαρμόζουν ή σχετικά με τις οικολογικές ιδιότητες των προϊόντων που παράγουν, προκειμένου να αυξηθούν οι πωλήσεις.

Πολλές εταιρείες επιχειρούν να εμφανίσουν ένα προφίλ περιβαλλοντικής υπευθυνότητας, ενώ στην πραγματικότητα παραπλανούν συστηματικά τους καταναλωτές σχετικά με τις περιβαλλοντικές πρακτικές τους ή τα περιβαλλοντικά πλεονεκτήματα των προϊόντων τους.

Έρευνα αμερικανικής εταιρείας, τον περασμένο χρόνο έφερε στην δημοσιότητα εντυπωσιακά στοιχεία: από 1.018 προϊόντα που προέβαλαν φιλοπεριβαλλοντικούς ισχυρισμούς, μόνο σε μία περίπτωση είχαν βάση αυτοί οι ισχυρισμοί.

Από τα αποτελέσματα της έρευνας, προκύπτουν τα εξής στοιχεία σχετικά με τις συνηθέστερες τακτικές των εταιρειών, οι οποίες ονομάζονται αλλιώς και «έξι αμαρτίες του Greenwashing»:

1. Προβολή ενός και μόνο οικολογικού χαρακτηριστικού του προϊόντος ενώ αποκρύπτονται όλα τα υπόλοιπα. Παράδειγμα: Εκτυπωτής που αφενός εξοικονομεί ενέργεια, αφετέρου όμως δεν δέχεται ανακυκλώσιμο χαρτί.
2. Απουσία αποδείξεων των ισχυρισμών. Παράδειγμα: Καλλυντικά ισχυρίζονται ότι δεν έχουν γίνει δοκιμές τους σε ζώα, όμως δεν υπάρχει καμία πιστοποίηση γι’ αυτό.
3. Αόριστες αναφορές. Πολλά προϊόντα στα ράφια των σούπερ – μάρκετ ισχυρίζονται πως «δεν περιέχουν χημικά», είναι «μη τοξικά», «απόλυτα φυσικά» ή «οικολογικά», χωρίς να δίνουν καμία άλλη πληροφορία πέρα από αυτό.
4. Προβολή αληθών μα αυτονόητων χαρακτηριστικών. Συχνά επισημαίνεται σε προϊόντα ότι «δεν περιέχουν χλωροφθοράνθρακες» – ουσίες που είναι ούτως ή άλλως απαγορευμένες εδώ και χρόνια.
5. Η προβολή ως φιλικών προς το περιβάλλον προϊόντων τα οποία εξ ορισμού είναι βλαβερά. Παράδειγμα: τα βιολογικά τσιγάρα.
6. Οι απόλυτα ψευδείς ισχυρισμοί. Παράδειγμα: Σαμπουάν που αναφέρουν ότι είναι «πιστοποιημένα βιολογικά», αλλά ο οργανισμός πιστοποίησης αγνοεί παντελώς τα εν λόγω προϊόντα.

via TVXS

Διαβάστε και το σχετικό άρθρο

«Δεν είναι δυνατόν η χώρα που γέννησε τον πολιτισμό να μην έχει ώρες πολιτισμού στα σχολεία της», ανεφώνησε (deeply shocked, I presume…) ο κομψευόμενος υπουργός Παιδείας και μας υποσχέθηκε σχολεία με λιγότερη διδακτέα ύλη, λιγότερες ώρες διδασκαλίας και μια «ζώνη πολιτισμού» (έτσι την είπε), δηλαδή πολιτιστικές δραστηριότητες, που ασφαλώς θα είναι προαιρετικές.

Εστω λοιπόν ότι ο Αρης Σπηλιωτόπουλος θα στολίσει το σχολείο με «ζώνη πολιτισμού». Δεν του περνάει από τον νου ότι η ωραία προσπάθεια θα πάει στον βρόντο, για τον λόγο ότι οι περισσότεροι μαθητές θα προτιμήσουν την κοπάνα; Δεν το λέω επειδή υποτιμώ τους μαθητές, αλλά επειδή τους συμπονώ για το πρόγραμμά τους: Σχολείο, φροντιστήριο, ιδιαίτερα, γλώσσες, μελέτη και, ως επιστέγασμα, «ζώνη πολιτισμού»! Αρκεί να βάλει κανείς τον εαυτό του στη θέση ενός μαθητή που είναι υποχρεωμένος να περνάει δώδεκα ώρες καθημερινά με αυτό το πρόγραμμα και αμέσως καταλαβαίνει τι απ’ όλα αυτά περισσεύει.

Από την μεριά μου, θα έλεγα ότι δεν είναι δυνατόν η χώρα που γέννησε τον πολιτισμό (για να δανειστώ το κλισέ του υπουργού) να έχει σχολεία σε τέτοια χάλια. Αυτό είναι το πρόβλημα και δεν αντιμετωπίζεται με ένα πασπάλισμα κουλτούρας. Οι μαθητές σήμερα είναι δέσμιοι του παραλογισμού, που παράγει η αποτυχία του συστήματος της Μέσης Εκπαίδευσης: Παρακολουθούν ένα σχολείο συνδεδεμένο με την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο· και, επειδή το σχολείο δεν μπορεί να προσφέρει τις υπηρεσίες που υποτίθεται ότι οφείλει να προσφέρει, οι μαθητές υποχρεώνονται να διαθέσουν άλλο τόσο χρόνο εκτός σχολείου για να τις αγοράσουν ξανά από τον ιδιωτικό τομέα. (Επειτα απορούν μερικοί αφελείς, γιατί οι μαθητές καίνε τα βιβλία στην τελετουργική πυρά μόλις αποφοιτήσουν…)

Αν ο υπουργός Παιδείας θέλει ένα σχολείο που θα καλλιεργεί τον πολιτισμό, ο πιο απλός, οικονομικός και δημοκρατικός τρόπος για να το πετύχει είναι να φτιάξει ένα σχολείο, το οποίο θα μαθαίνει στα παιδιά ότι το διάβασμα προϋποθέτει μεν κόπο, αλλά ανοίγει κόσμους απείρως πλουσιότερους από αυτούς που προσφέρει το Playstation. Οπως τον ακούω να μιλάει, όμως, μένω με την εντύπωση ότι ο υπουργός αντιλαμβάνεται τον πολιτισμό σαν εξάρτημα, όπως η ωραιοτάτη ζώνη Hermes, που τύλιγε την λεπτή μέση του όταν έκανε τις δηλώσεις περί «ζώνης πολιτισμού».

Άρθρο του Στέφανου Κασιμάτη στην Καθημερινή της 19ης Ιουλίου 2009

Μέσα στο προηγούμενο έτος επιστήμονες ανέπτυξαν τεχνολογία η οποία καθιστά ικανό ένα χρήστη να ελέγξει έναν υπολογιστή, ναι χειριστεί μια αναπηρική καρέκλα, ακόμη και να χρησιμοποιήσει το Twitter, μέσω της σκέψης του, ανοίγοντας ένα νέο, «νευρωνικό» ορίζοντα στο χώρο των υπολογιστών. Ωστόσο αυτό εγείρει ανησυχίες.

«Οι νευρωνικές συσκευές αναπτύσσονται με ταχύτατο ρυθμό και αποτελούν έναν τομέα που υπόσχεται πολλά στο μέλλον…αλλά αν δεν αρχίσουμε να προσέχουμε το θέμα της ασφαλείας, φοβάμαι ότι μέσα σε 5-10 χρόνια θα πούμε ότι κάναμε ένα μεγάλο λάθος» είπε ο Τανταγιόσι Κόνο, ειδικός σε θέματα ασφαλείας του πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα το οποίο χρησιμοποιείται πάνω στο θέμα είναι αυτό ενός χάκερ ο οποίος αποκτά πρόσβαση σε ένα εγκεφαλικό εμφύτευμα το οποίο έχει τοποθετηθεί για την αντιμετώπιση του Πάρκινσον ή ενδεχομένων καταθλιπτικών τάσεων, ή σε ένα το οποίο ελέγχει την κίνηση τεχνητών μελών.

Οι ανησυχίες αυτές εκφράστηκαν από τον Κόνο και άλλους ερευνητές στο περιοδικό «Neurosurgical Focus».

«Είναι πολύ δύσκολο να σχεδιάσεις ένα σύνθετο σύστημα το οποίο δεν έχει ‘bugs’ (κατασκευαστικές ατέλειες). Καθώς αυτές οι ιατρικές συσκευές γίνονται ολοένα και πιο πολύπλοκες, γίνεται ολοένα και πιο εύκολο να παραβλεφθεί ένα πρόβλημα, το οποίο θα εξελιχθεί σε μεγάλο πρόβλημα ασφαλείας. Μπορεί κάτι τέτοιο να θυμίζει επιστημονική φαντασία σήμερα, αλλά το ίδιο πίστευαν και για το ταξίδι στη Σελήνη πριν από 50 χρόνια» πρόσθεσε ο Κόνο.

Πολλοί θα ρωτούσαν «μα για ποιο λόγο να θέλει κάποιος να ‘χακάρει’ έναν εγκέφαλο; «. Σύμφωνα με τους ερευνητές, υπάρχει προηγούμενο παραβίασης υπολογιστών με σκοπό την πρόκληση νευρολογικών προβλημάτων: το Νοέμβριο του 2007 και το Μάρτιο του 2008, άγνωστοι εισβολείς προκάλεσαν ζημιές σε ιστοσελίδες υποστήριξης ατόμων που αντιμετωπίζουν προβλήματα επιληψίας, τοποθετώντας εικόνες που αναβόσβηναν (τα φώτα που αναβοσβήνουν έχουν τη δυνατότητα να προκαλέσουν επιληπτική κρίση).

«Συνέβη σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις» είπε η Ταμάρα Ντένινγκ, μια εκ των συντελεστών της έρευνας. «Αποτελεί απόδειξη για το ότι υπάρχουν άνθρωποι με κακές προθέσεις, οι οποίοι και θα προσπαθήσουν να βλάψουν άλλους χρησιμοποιώντας τους υπολογιστές τους- ειδικά αν εξαπλωθεί η χρήση νευρωνικών συσκευών».

Σε κάποιες περιπτώσεις, ενδεχομένως οι ίδιοι οι ασθενείς να επέμβουν στα εμφυτεύματά τους: στην περίπτωση εμφυτευμάτων με αναλγητικούς ή αντικαταθλιπτικούς σκοπούς, που λειτουργούν μέσω εκπομπής ηλεκτρικών σημάτων και λαμβάνουν οδηγίες μέσω ασυρμάτων εκπομπών, οι ασθενής θα μπορούσε να δώσει τις οδηγίες που θα επιθυμούσε να δώσει στο εμφύτευμά του, αυξάνοντας το ρυθμό και την ένταση της λειτουργίας του.

Μέχρι τώρα, ελάχιστοι έχουν ασχοληθεί με το θέμα της «νευροασφαλείας» (όπως περιγράφεται ο εν λόγω τομέας από την έρευνα). «Τα θέματα ασφαλείας και προστασίας ιδιωτικότητας δεν λαμβάνουν τη σημασία που πρέπει. Δε θα με εξέπληττε αν μάθαινα ότι κανείς στο χώρο δεν έχει σκεφτεί καν ότι μπορεί να υπάρξει τέτοιο πρόβλημα» είπε σχετικά ο Κόνο.

Κατά το Τζάστιν Ουίλιαμς, νευρωνικό μηχανικό του πανεπιστημίου του Ουϊσκόνσιν (ο οποίος δε συμμετείχε στην έρευνα), ποτέ δεν είναι νωρίς για να αρχίσει κάποιος να σκέφτεται το θέμα της ασφαλείας. Ωστόσο, επεσήμανε ότι σήμερα ελάχιστες από τις συσκευές που υπάρχουν σήμερα είναι τρωτές σε τέτοιου είδους επίθεση και ότι τέτοιου είδους φόβοι δε θα έπρεπε να παρεμποδίσουν την πρόοδο στο χώρο. «Τέτοιες ανησυχίες πρέπει να συμβαδίζουν με τη σταδιακή ανάπτυξη της τεχνολογίας» είπε σχετικά.

www.kathimerini.gr  με πληροφορίες από Wired, CNN

Η καθηγήτρια Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, κυρία Χριστίνα Κουλούρη εκφράζει τις επιφυλάξεις της για την εκλαΐκευση της ιστορίας στο Βήμα:

Η πρώτη παρατήρηση που μπορούμε να κάνουμε αφορά στην ίδια την έννοια του «σημαντικότερου». Είναι προφανές ότι δεν είναι δυνατόν να αποφασίσει κάποιος για το περισσότερο ή λιγότερο σημαντικό χωρίς τον προσδιορισμό των κριτηρίων της βαθμολογίας. Πώς συγκρίνονται και αντίστοιχα βαθμολογούνται δύο προσωπικότητες που ανήκουν σε τελείως διαφορετικές εποχές και ιστορικές συνθήκες και που χαρακτηρίζονται ως «σημαντικές» για τελείως διαφορετική δραστηριότητα (π.χ. ένας επιστήμονας και ένας πολιτικός); Πώς συγκρίνεται η εφεύρεση της τυπογραφίας (1439) με την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους (1204) ώστε να ψηφίσει κάποιος υπέρ της μιας ή της άλλης χρονολογίας; Πώς συγκροτείται ο κατάλογος των «σημαντικών» για να φτάσουμε στο «σημαντικότερο»; Στην πραγματικότητα, πρόκειται για έναν αγώνα, που παραπέμπει στις σύγχρονες αξίες του πρωταθλητισμού και των ρεκόρ. Με μόνη διαφορά ότι οι «μεγάλοι άνδρες» δεν ντοπάρονται για να νικήσουν. Ανταγωνίζονται μεταξύ τους- οιονεί ζώντες- για την πρώτη θέση, με τους όρους των σύγχρονων διαγωνισμών (φαινόμενο του 20ού αιώνα), είτε πρόκειται για αθλητικούς αγώνες είτε για καλλιστεία είτε για διαγωνισμούς γνώσεων. Με παρόμοιους όρους γίνεται και το «πρωτάθλημα» των χρονολογιών για το σημαντικότερο έτος στην ιστορία της ανθρωπότητας ή το «πρωτάθλημα των μεγάλων ανδρών» της ιστορίας. Η επιλογή, ωστόσο, δεν γίνεται μέσω ιστορικής μελέτης και απαρίθμησης επιστημονικών επιχειρημάτων. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι είναι δυνατή μια παρόμοια ιεράρχηση ιστορικών προσώπων, γεγονότων και χρονολογιών, δεν είναι μια ομάδα ειδικών που καλούνται να κάνουν τις προτάσεις τους. Είναι ολόκληρη η κοινωνία που δυνητικά καλείται να αποφασίσει και να διαλέξει.

…Η ψηφοφορία δεν διεκδικεί βεβαίως την «αντικειμενικότητα». Αντιθέτως, εκφράζει τη συλλογική υποκειμενικότητα. Με αυτή την έννοια, το ιστορικό γεγονός που ψηφίζεται ως σημαντικότερο δεν χρειάζεται να είναι το σημαντικότερο. Ούτε η «σημαντικότερη» ιστορική προσωπικότητα αναγνωρίζεται ως αδιαμφισβήτητα η σημαντικότερη. Τα ριάλιτι της ιστορίας μπορούν να επαναλαμβάνονται με νέους πρωταγωνιστές και διαφορετικά αποτελέσματα συνεχώς, χωρίς να ακυρώνονται, γιατί αποτυπώνουν θυμικές και συγκυριακές αντιδράσεις, ερήμην της Κλειώς.