Terra Computerata

Ενα πρότζεκτ σε εξέλιξη ανέβηκε στο netschoolbook. Απευθύνεται σε διδάσκοντες της λογοτεχνίας θεωρητικής κατεύθυνσης και φυσικά στους μαθητές. Πρόκειται για μία ερασιτεχνική προσπάθεια να ανασυσταθεί το “εργαστήριο” του ποιητή, ώστε να μπορέσουν οι μαθητές- ίσως- να βιώσουν το ποίημα και όχι να απομνημονεύσουν απλά τις σκέψεις των άλλων.

Η δημιουργός της συλλογής υλικού, μας εμπιστεύεται τις σκέψεις της: “Πριν από χρόνια βίωσα και εγώ στο πανεπιστήμιο το άγχος και την πλήξη που δοκιμάζουν και οι μαθητές μου τώρα, καθώς τους βομβαρδίζω με έναν όγκο υλικού στα πλαίσια της προετοιμασίας για τις πανελλήνιες εξετάσεις. Ένας όγκος που πλακώνει το ποίημα και το εμποδίζει να “μιλήσει” στα παιδιά. Κάποια κείμενα στάθηκαν για μένα η αφορμή να ξανακοιτάξω τον Κρητικό διαφορετικά. Μετά από πολλά χρόνια, πολλά διαβάσματα, πολλές εμπειρίες ανάγνωσης και διδασκαλίας, με μιαν ενορατική (;) διαδικασία το ποίημα άρχισε να ζει μαζί μου”.

Η συνέχεια επί της οθόνης…

Ευχές και κατάρες, προτάσεις επέκτασης ευπρόσδεκτες.

Διευρύνεται χρόνο με τον χρόνο το χάσμα που χωρίζει τις περιοχές εκείνες στις οποίες οι απόφοιτοι Λυκείου καταφέρνουν να εισαχθούν σε κάποια ανώτατη σχολή σε σύγκριση με εκείνες στις οποίες τα ποσοστά αποτυχίας είναι υψηλά. Οπως προκύπτει από έρευνα του Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής της ΓΣΕΕ (ΚΑΝΕΠ- ΓΣΕΕ) που παρουσιάστηκε χθες σε δέκα νομούς της χώρας, ένας στους δύο υποψηφίους δεν επιτυγχάνει, παρά τις δαπάνες για φροντιστήρια, να εισαχθεί στην ανώτατη εκπαίδευση. Πρόκειται για τις γκρίζες ζώνες της εκπαίδευσης, στις οποίες τοποθετούνται οι νομοί Ροδόπης, Ξάνθης, Κέρκυρας, Σάμου, Ευρυτανίας, Χαλκιδικής, Κυκλάδων, Δωδεκανήσου, Λευκάδας, Φλώρινας και οι περιοχές Πειραιά και Δυτικής Αττικής. Και όλα αυτά όταν τα ελληνικά νοικοκυριά δαπανούν περί τα 4,8 δισ. ευρώ για τις εκπαιδευτικές ανάγκες των παιδιών τους (πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση), ενώ το κόστος της αποτυχίας (των αποφοίτων που δεν πέρασαν σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ) ανέρχεται σε 169 εκατ. ευρώ.Οι περιοχές που ανήκουν στις γκρίζες ζώνες της εκπαίδευσης παρουσιάζουν χαμηλούς δείκτες ανάπτυξης, υψηλή ανεργία, κλιμακούμενη αποβιομηχάνιση, χαμηλό κατά κεφαλήν εισόδημα (κυρίως Θράκη, Δυτική Αττική, Πειραιάς). Ωστόσο υπάρχουν και περιοχές (κυρίως νησιωτικές, του Αιγαίου αλλά και του Ιονίου) με υψηλό ποσοστό απασχολουμένων σε τουριστικές επιχειρήσεις οι οποίες δεν επενδύουν στον τομέα της εκπαίδευσης. Οπως σημείωσε ο επιστημονικός σύμβουλος του ΚΑΝΕΠ- ΓΣΕΕ κ.

Ν. Παΐζης«η απροθυμία των περιοχών αυτών να επενδύσουν στην εκπαίδευση προαναγγέλλει την ανελαστικότητά τους να αντιδράσουν στις συνέπειες μιας οικονομικής και αναπόφευκτα κοινωνικής κρίσης που θα πλήξει τις θέσεις εργασίας και τον τζίρο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων».

Στον αντίποδα βρίσκονται περιοχές με πολύ υψηλά ποσοστά επιτυχίας, όπως η Β΄ Αθηνών, η Χίος, η Καρδίτσα, η Α΄ Θεσσαλονίκης, η Λάρισα, η Αρκαδία, οι Σέρρες, η Ανατολική Αττική, τα Τρίκαλα και τα Ιωάννινα. Πρόκειται για περιοχές με υψηλούς δείκτες ανάπτυξης και ευημερίας, αυξημένο εισόδημα και μορφωτικό επίπεδο (εύπορες περιοχές των μεγαλοαστικών κέντρων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και μεγάλα αστικά κέντρα όπως η Πάτρα, η Λάρισα και τα Ιωάννινα) αλλά και καθαρά αγροτικές περιοχές (π.χ. Σέρρες, Αρκαδία).

Το Βήμα

Είναι σε όλους μας πιστεύω αισθητό ότι μετά τις 6 Δεκέμβρη 2008, στη μετά Αλέξη δηλαδή εποχή, έχει γίνει πολύς λόγος για το ελληνικό εκπαιδευτικό μοντέλο. Και είναι φυσικό, γιατί στον τόπο μας αρχίζουμε να ψάχνουμε για ουσιαστικές λύσεις στα προβλήματά μας μόνο όταν ξεχειλίζει το ποτήρι. Ετσι συνέβη και τώρα.

Ως ελάχιστη συμβολή σ΄ αυτή την έρευνα θα ήθελα να καταθέσω μια εμπειρία που κάθε μέρα βιώνουν, αλλά σπάνια ομολογούν, οι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν στη Γ΄ Λυκείου.

Αναρωτιέμαι πόσοι γνωρίζουν πώς γίνεται το μάθημα στη Γ΄ Λυκείου και ποιος είναι, κατά την κρίση των πολλών- και όχι των ολίγων και επαϊόντων- ο καλός καθηγητής, αυτός που κάνει σωστά τη δουλειά του; Είναι αυτός που θα δεχθεί να αξιολογηθεί, αυτός που θα επιμορφωθεί, αυτός που θα γνωρίζει καλά το αντικείμενό του, θα έχει προγραμματίσει σωστά την ύλη του και θα την ολοκληρώσει μέσα στις προκαθορισμένες ημερομηνίες; Δυστυχώς, όχι! Γιατί, για τις ελληνικές ποσοτικές νόρμες, καλός καθηγητής για τη Γ΄ Λυκείου είναι, πρώτα πρώτα, αυτός που θα βαθμολογήσει όλους τους μαθητές του, αδιακρίτως, με είκοσι (20), χωρίς να τον ενδιαφέρει η ιεράρχηση της βαθμολογίας στην τάξη του, αλλά μόνο η εξισορρόπηση των επιδόσεων των μαθητών του· αυτός που θα φροντίσει να κλείσει το άνοιγμα της βαθμολογικής ψαλίδας όχι στα συγκεκριμένα όρια του τμήματος στο οποίο διδάσκει, αλλά στο πλαίσιο των βαθμολογιών που οι μαθητές εικάζουν ότι θα επιτύχουν στις πανελλήνιες.

Με αυτή την έννοια καλός καθηγητής είναι εκείνος που θα έχει προεικάσει τι βαθμό θα γράψει ο μαθητής του στις πανελλήνιες ώστε να μην του δημιουργήσει πρόβλημα με τη δική του βαθμολογία. Να μην του βάλει μικρότερο βαθμό απ΄ αυτόν που θεωρητικά αξίζει, γιατί θα είναι άδικος μαζί του και δεν θα έχει συνεκτιμήσει τις υψηλές βαθμολογίες που υποτίθεται ότι δίνουν όλοι οι άλλοι συνάδελφοί του. Να μην του βάλει μικρότερο βαθμό απ΄ αυτόν που θεωρητικά θα γράψει, γιατί έτσι ο μαθητής θα υποστεί τη βαθμολογική εξομάλυνση, που έχει επινοήσει ο νομοθέτης, προκειμένου να καλύπτει αυτές τις αποκλίσεις προφορικής και γραπτής βαθμολογίας. Να μην του βάλει μικρό βαθμό γενικά, ακόμη κι αν ο μαθητής δεν σκοπεύει να κατευθυνθεί προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση, γιατί έτσι θα μειωθεί ο βαθμός του απολυτηρίου του και τότε πώς θα βρει δουλειά; πώς θα προτιμηθεί αυτός ο μικρομεσαίος βαθμολογικά, μέσα στο πλήθος των μορφωμένων(;) αριστούχων; Αρα, γενικά, καλός καθηγητής είναι αυτός που θα μαντέψει όλες τις μελλοντικές επιδόσεις των παιδιών, αλλά δεν θα τις λάβει υπόψη του, διότι ο ρόλος του δεν είναι είναι να αξιολογήσει, αλλά μόνο να πριμοδοτήσει.

Συνεχίζοντας, καλός καθηγητής για τη Γ΄ Λυκείου είναι αυτός που διδάσκει το αντικείμενό του γνωρίζοντας ότι ο μαθητής ενδιαφέρεται μόνο και αυστηρά για ό,τι του είναι χρήσιμο στις πανελλήνιες και πως ο καλύτερος τρόπος προσέγγισης αυτού του αντικειμένου, κατά την κρίση του μαθητή του πάντα, δεν είναι αυτός που θα προτείνει ο ίδιος, αλλά ο εκάστοτε φροντιστής. Καλός καθηγητής για τη Γ΄ Λυκείου είναι επίσης αυτός που δεν ζητάει από τα παιδιά τίποτα, αλλά κι αυτός που δεν τα κουράζει, ειδικά αν έχει την ατυχία να διδάσκει τα «άχρηστα» μαθήματα Γενικής Παιδείας ή καλύτερα «γενικής αδιαφορίας».

Επομένως, είναι σαφές ότι όταν τα παιδιά της Γ΄ Λυκείου λένε «οι καθηγητές μας δεν μας κατανοούν» συνήθως δεν εννοούν ότι αυτοί δεν τους συμπαραστέκονται, αλλά κυρίως ότι οι καθηγητές τους δεν περνούν αθόρυβα από τη ζωή τους, ότι αυτοί δεν αποδέχονται να παίξουν αυτό τον ρόλο του καλού καθηγητή που περιγράψαμε παραπάνω κι έτσι, με την «ατίθαση» στάση τους, διαταράσσουν τον κανόνα «εξασφαλισμένης» επιτυχίας(;) που έχει υψωθεί μπρος στα παιδικά τους μάτια.

Και, προς Θεού, δεν εννοώ σε καμία περίπτωση ότι για όλα αυτά ευθύνονται κι οι μαθητές μας. Αυτοί είναι όλοι τους παιδιά μας και τα παιδιά θα φταίνε μόνο αν ασπαστούν χωρίς καμιά αντίδραση, αν δεχτούν ασυζητητί τα έτοιμα γι΄ αυτούς και χωρίς αυτούς μοντέλα. Οσο για μας, τους καλούς καθηγητές της Γ΄ Λυκείου, υπάρχει σίγουρα μια ευθύνη: ότι αποδεχτήκαμε, ίσως κι εμείς ν΄ αφήνουμε για χρόνια, την καρδιά τους κενή… άγραφο πίνακα- tabula rasa, όπως θα ΄λεγε κι ο νέος μας υπουργός της Παιδείας…

Η κυρία Εριέττα Δεληγιάννη-Κώτση είναι διδάκτωρ Αρχαιολογίας, φιλόλογος λυκείου.

Το Βήμα

Διαβάστε σχετικά

Βαθμοί ή αριθμοί;

“Είναι αξιολύπητο, αλλά στο βιβλίο της Ιστορίας για τη Γ ‘ Λυκείου επιχειρείται ένα λίφτινγκ του αιμοσταγούς Χίτλερ εις ό,τι αφορά τη θρυλούμενη ελληνοφιλία του…”

γράφει ο Στάθης στην “Ε” της 18ης Απριλίου

ολόκληρο το άρθρο του:

www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=866926

και καταλήγει:

“Το ερώτημα είναι: τι δουλειά έχει στα σχολικά βιβλία μια τόσο βάναυση παραχάραξη της πραγματικότητας, μάλιστα από ιστορικούς -και με το συμπάθιο που εκφέρω γνώμη.

Πώς γίνεται στα σχολικά βιβλία αίφνης να «συνωστίζονται» απόψεις εν πρώτοις ανιστόρητες και κατά δεύτερον κραυγαλέες, ως προς την ιδεολογική τους σκοπιμότητα. Είτε από τη μια πλευρά, την αποδομητική (της «νεωτερικότητας»), είτε από την άλλη πλευρά της αναπαραγωγής στερεοτύπων, πάμε άριστα στη μυθολόγηση της ιστορίας (και κατά προέκταση στην ιδιοτελή πολιτική της χρήση) και πάντως, είτε από τη μια μπάντα είτε από την άλλη, πάμε με τις μπάντες.”