Ο Γιάννης Σαλονικίδης μιλά εκ βαθέων για την απόφασή του να γίνει δάσκαλος.
Ταυτίστηκα αρκετές φορές χάρη στο κείμενό του. Θυμάμαι κι εγώ την απογοήτευση που ένιωσα με την είσοδό μου στο Πανεπιστήμιο. Τι ανία, τι σπατάλη χρόνου. Λυπάμαι πολύ περισσότερο φέτος τους νέους εισαχθέντες, μια που από ότι ακούγεται προβλέπεται άλλη μία θερμή χρονιά.
Θυμήθηκα ακόμη την πρώτη μου φορά σε τάξη σχολείου. Είχα την εντύπωση ότι από κάπου θα βγει η κάντιντ κάμερα κι ότι θα ξεσκεπαστεί η πλάκα από στιγμή σε στιγμή. Βλέπετε, μου είχαν πάρει συνέντευξη στο υπουργείο πριν την πρόσληψή μου και μου είχε σχηματιστεί η εντύπωση ότι θα δίδασκα σε επίπεδο τουλάχιστον κολεγίου. Ηταν όμως μία τυπική λυκειακή τάξη του διαπολιτισμικού σχολείου του Ελληνικού. Οι μαθητές είχαν παλιννοστήσει πριν δύο μήνες, μίλαγαν σπαστά ελληνικά κι εμείς θέλαμε να τους διδάξουμε Αντιγόνη από το πρωτότυπο.
Εκεί έμαθα τα πρώτα μου Greeklish. “Επάγγελμα πατρός: ρουφιάνος. Τι εννοείς; δουλεύει σε μυστικές υπηρεσίες; όχι κυρία, φτιάχνει στέγες” (roofs). Και το αμίμητο: “πέσαν τα μπιλοζίρια και φριζάραν τα λέκια”. Οπερ μεθερμηνευόμενον: έπεσαν οι θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν και πάγωσαν οι λίμνες.
Πάντως το μόνο που μπορώ να εγγυηθώ στους μελλοντικούς συναδέλφους είναι ότι στο σχολείο δεν προλαβαίνεις να βαρεθείς.
Ναι, σίγουρα οι μαθητές μου με έχουν διδάξει πολλά όλα αυτά τα χρόνια.
Άρθρα (RSS)