Terra Computerata

ΜΕ ΑΠΟΛΥΣΗ τιμωρήθηκαν οι 74 καθηγητές ενός σχολείου στην Πολιτεία Ρόουντ Άιλαντ των ΗΠΑ, για τις κακές επιδόσεις των μαθητών τους. Η σχετική απόφαση ελήφθη από την αρμόδια σχολική επιτροπή, η οποία έκανε σαφές στο διδακτικό προσωπικό του μοναδικού γυμνασίου στην κωμόπολη Σέντραλ Φαλς ότι με τη λήξη του ακαδημαϊκού έτους, θα πρέπει να αναζητήσει αλλού δουλειά. Η σχολική επιτροπή έφτασε σε αυτό το ακραίο μέτρο με κριτήριο το γεγονός ότι λιγότεροι από τους μισούς μαθητές του σχολείου έχουν καταφέρει να πάρουν το απολυτήριό τους στα τέσσερα χρόνια, ενώ μόλις το 7% έχει στοιχειώδεις γνώσεις στα Μαθηματικά.

Η κόντρα
Προ της απόφασης, η σχολική επιθεωρήτρια Φράνσις Γκάλο είχε παρουσιάσει ένα πλάνο με το οποίο ζητούσε ουσιαστικά από τους καθηγητές να περνούν περισσότερο χρόνο με τους μαθητές τους στο σχολείο, αλλά και να παρακολουθούν σεμινάρια. Οι καθηγητές, από την πλευρά τους, ζήτησαν αποζημίωση για τις επιπλέον ώρες απασχόλησης. Το αποτέλεσμα ήταν η απόλυση:

Υπέρ της απόφασης τάχθηκε, πάντως, ο υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης Ομπάμα, Αρν Ντάνκαν: «Επέδειξαν θάρρος και πήραν τη σωστή απόφαση για τα παιδιά», δήλωσε για τα μέλη της σχολικής επιτροπής.

Τα Νέα

μμμ, σκούρα τα βλέπω τα πράγματα… Κάτι τέτοια αρέσουν στους υπουργούς. Τι κι αν δεν έχεις κατάλληλα βιβλία και εποπτικά μέσα, πάντα ο καθηγητής φταίει. Λέτε να το έχουν μυριστεί κάποιοι συνάδελφοι και είναι πληθωρικοί στη βαθμολογία;

Κάποτε, άγχος είχαν μόνον οι μαθητές στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου. Στις μέρες μας, αγχωμένοι εμφανίζονται συχνά ακόμα και μαθητές Δημοτικού. Η ανησυχία των γονέων για το μέλλον μετατρέπεται σε πίεση για καλούς βαθμούς και αυτή με τη σειρά της απειλεί να διαμορφώσει μια νέα γενιά στρεσαρισμένη από τα γεννοφάσκια της.

«Oι γονείς είναι όλο και περισσότερο ανήσυχοι», διαπιστώνει ο Ζοέλ Πεχό, δάσκαλος της Β΄ Δημοτικού, «καθώς αντιλαμβάνονται ότι, για πρώτη φορά, τα παιδιά τους δεν θα έχουν απαραιτήτως καλύτερο επάγγελμα από τους ίδιους»- ενδεχομένως μάλιστα να έχουν και χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο. «Δυστυχώς, αυτή η ανησυχία για το μέλλον μεταβιβάζεται από τους ενηλίκους στα παιδιά», λέει ο ψυχίατρος Πατρίς Ιέρ. «Οι γονείς φοβούνται την ανεργία και ο φόβος αυτός μετατρέπεται, στα παιδιά, σε φόβο της αποτυχίας και των κακών βαθμών».

Πρόσφατη έρευνα της γαλλικής Ένωσης Γονέων Μαθητών της Ελεύθερης Εκπαίδευσης αποκάλυψε πως το 31% των ενηλίκων έχουν την αίσθηση πως τα παιδιά τους αγχώνονται στο σχολείο· την ίδια ώρα, σε ποσοστό 52% ομολογούν πως νιώθουν άγχος για τις σχολικές επιδόσεις των παιδιών τους. Φαινόμενο αποκλειστικό στη Γαλλία; Θα μπορούσαμε να στοιχηματίσουμε πως όχι. «Τα παιδιά νιώθουν στρες από όλο και μικρότερη ηλικία», επιβεβαιώνει η παιδοψυχίατρος Ζιζέλ Ζορζ. Πόνοι στην κοιλιά, ευερεθιστότητα, διαταραχές στον ύπνο, τελειομανία, ανάγκη να έχουν τον έλεγχο σε όλα, επαναλαμβανόμενες μικρο-ασθένειες: τα συμπτώματα είναι πολλά αλλά διακριτά. Πριν από μία δεκαετία, οι περισσότεροι «ασθενείς» της Ζορζ ήταν έφηβοι 17-20 ετών, τα τελευταία χρόνια ωστόσο περνούν όλο και πιο συχνά το κατώφλι της παιδιά 13, 12, 11 ετών, μερικές φορές παιδιά ακόμα μικρότερα- όπως εκείνος ο μικρός που έσχιζε το τετράδιό του κάθε φορά που έκανε μια μουτζούρα και δήλωνε πως «στο σχολείο πρέπει να δουλεύουμε σκληρά, ειδάλλως δεν θα βρούμε καλή δουλειά». Φταίνε όμως μόνον οι γονείς; Όχι βέβαια, λένε οι ειδικοί, φταίει και το σχολικό σύστημα και οι καθηγητές, που συχνά προβαίνουν σε αρνητικές κρίσεις.

Η ψυχοπαιδαγωγός Μπριζίτ Προτ καταγγέλλει την «τυραννία του βαθμού» και οραματίζεται ένα σύστημα όπου η αξιολόγηση θα γίνεται με βάση τις δυνατότητες, χωρίς να αποκλείει, χωρίς να στιγματίζει. Αναπόφευκτα όμως το βάρος της προστασίας των παιδιών από την υπερβολική πίεση και το άγχος πέφτει στους γονείς.

LΕ ΜOΝDΕ , Της Μartine Laronche Tα Νέα

Διευρύνεται χρόνο με τον χρόνο το χάσμα που χωρίζει τις περιοχές εκείνες στις οποίες οι απόφοιτοι Λυκείου καταφέρνουν να εισαχθούν σε κάποια ανώτατη σχολή σε σύγκριση με εκείνες στις οποίες τα ποσοστά αποτυχίας είναι υψηλά. Οπως προκύπτει από έρευνα του Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής της ΓΣΕΕ (ΚΑΝΕΠ- ΓΣΕΕ) που παρουσιάστηκε χθες σε δέκα νομούς της χώρας, ένας στους δύο υποψηφίους δεν επιτυγχάνει, παρά τις δαπάνες για φροντιστήρια, να εισαχθεί στην ανώτατη εκπαίδευση. Πρόκειται για τις γκρίζες ζώνες της εκπαίδευσης, στις οποίες τοποθετούνται οι νομοί Ροδόπης, Ξάνθης, Κέρκυρας, Σάμου, Ευρυτανίας, Χαλκιδικής, Κυκλάδων, Δωδεκανήσου, Λευκάδας, Φλώρινας και οι περιοχές Πειραιά και Δυτικής Αττικής. Και όλα αυτά όταν τα ελληνικά νοικοκυριά δαπανούν περί τα 4,8 δισ. ευρώ για τις εκπαιδευτικές ανάγκες των παιδιών τους (πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση), ενώ το κόστος της αποτυχίας (των αποφοίτων που δεν πέρασαν σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ) ανέρχεται σε 169 εκατ. ευρώ.Οι περιοχές που ανήκουν στις γκρίζες ζώνες της εκπαίδευσης παρουσιάζουν χαμηλούς δείκτες ανάπτυξης, υψηλή ανεργία, κλιμακούμενη αποβιομηχάνιση, χαμηλό κατά κεφαλήν εισόδημα (κυρίως Θράκη, Δυτική Αττική, Πειραιάς). Ωστόσο υπάρχουν και περιοχές (κυρίως νησιωτικές, του Αιγαίου αλλά και του Ιονίου) με υψηλό ποσοστό απασχολουμένων σε τουριστικές επιχειρήσεις οι οποίες δεν επενδύουν στον τομέα της εκπαίδευσης. Οπως σημείωσε ο επιστημονικός σύμβουλος του ΚΑΝΕΠ- ΓΣΕΕ κ.

Ν. Παΐζης«η απροθυμία των περιοχών αυτών να επενδύσουν στην εκπαίδευση προαναγγέλλει την ανελαστικότητά τους να αντιδράσουν στις συνέπειες μιας οικονομικής και αναπόφευκτα κοινωνικής κρίσης που θα πλήξει τις θέσεις εργασίας και τον τζίρο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων».

Στον αντίποδα βρίσκονται περιοχές με πολύ υψηλά ποσοστά επιτυχίας, όπως η Β΄ Αθηνών, η Χίος, η Καρδίτσα, η Α΄ Θεσσαλονίκης, η Λάρισα, η Αρκαδία, οι Σέρρες, η Ανατολική Αττική, τα Τρίκαλα και τα Ιωάννινα. Πρόκειται για περιοχές με υψηλούς δείκτες ανάπτυξης και ευημερίας, αυξημένο εισόδημα και μορφωτικό επίπεδο (εύπορες περιοχές των μεγαλοαστικών κέντρων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και μεγάλα αστικά κέντρα όπως η Πάτρα, η Λάρισα και τα Ιωάννινα) αλλά και καθαρά αγροτικές περιοχές (π.χ. Σέρρες, Αρκαδία).

Το Βήμα

Είναι σε όλους μας πιστεύω αισθητό ότι μετά τις 6 Δεκέμβρη 2008, στη μετά Αλέξη δηλαδή εποχή, έχει γίνει πολύς λόγος για το ελληνικό εκπαιδευτικό μοντέλο. Και είναι φυσικό, γιατί στον τόπο μας αρχίζουμε να ψάχνουμε για ουσιαστικές λύσεις στα προβλήματά μας μόνο όταν ξεχειλίζει το ποτήρι. Ετσι συνέβη και τώρα.

Ως ελάχιστη συμβολή σ΄ αυτή την έρευνα θα ήθελα να καταθέσω μια εμπειρία που κάθε μέρα βιώνουν, αλλά σπάνια ομολογούν, οι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν στη Γ΄ Λυκείου.

Αναρωτιέμαι πόσοι γνωρίζουν πώς γίνεται το μάθημα στη Γ΄ Λυκείου και ποιος είναι, κατά την κρίση των πολλών- και όχι των ολίγων και επαϊόντων- ο καλός καθηγητής, αυτός που κάνει σωστά τη δουλειά του; Είναι αυτός που θα δεχθεί να αξιολογηθεί, αυτός που θα επιμορφωθεί, αυτός που θα γνωρίζει καλά το αντικείμενό του, θα έχει προγραμματίσει σωστά την ύλη του και θα την ολοκληρώσει μέσα στις προκαθορισμένες ημερομηνίες; Δυστυχώς, όχι! Γιατί, για τις ελληνικές ποσοτικές νόρμες, καλός καθηγητής για τη Γ΄ Λυκείου είναι, πρώτα πρώτα, αυτός που θα βαθμολογήσει όλους τους μαθητές του, αδιακρίτως, με είκοσι (20), χωρίς να τον ενδιαφέρει η ιεράρχηση της βαθμολογίας στην τάξη του, αλλά μόνο η εξισορρόπηση των επιδόσεων των μαθητών του· αυτός που θα φροντίσει να κλείσει το άνοιγμα της βαθμολογικής ψαλίδας όχι στα συγκεκριμένα όρια του τμήματος στο οποίο διδάσκει, αλλά στο πλαίσιο των βαθμολογιών που οι μαθητές εικάζουν ότι θα επιτύχουν στις πανελλήνιες.

Με αυτή την έννοια καλός καθηγητής είναι εκείνος που θα έχει προεικάσει τι βαθμό θα γράψει ο μαθητής του στις πανελλήνιες ώστε να μην του δημιουργήσει πρόβλημα με τη δική του βαθμολογία. Να μην του βάλει μικρότερο βαθμό απ΄ αυτόν που θεωρητικά αξίζει, γιατί θα είναι άδικος μαζί του και δεν θα έχει συνεκτιμήσει τις υψηλές βαθμολογίες που υποτίθεται ότι δίνουν όλοι οι άλλοι συνάδελφοί του. Να μην του βάλει μικρότερο βαθμό απ΄ αυτόν που θεωρητικά θα γράψει, γιατί έτσι ο μαθητής θα υποστεί τη βαθμολογική εξομάλυνση, που έχει επινοήσει ο νομοθέτης, προκειμένου να καλύπτει αυτές τις αποκλίσεις προφορικής και γραπτής βαθμολογίας. Να μην του βάλει μικρό βαθμό γενικά, ακόμη κι αν ο μαθητής δεν σκοπεύει να κατευθυνθεί προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση, γιατί έτσι θα μειωθεί ο βαθμός του απολυτηρίου του και τότε πώς θα βρει δουλειά; πώς θα προτιμηθεί αυτός ο μικρομεσαίος βαθμολογικά, μέσα στο πλήθος των μορφωμένων(;) αριστούχων; Αρα, γενικά, καλός καθηγητής είναι αυτός που θα μαντέψει όλες τις μελλοντικές επιδόσεις των παιδιών, αλλά δεν θα τις λάβει υπόψη του, διότι ο ρόλος του δεν είναι είναι να αξιολογήσει, αλλά μόνο να πριμοδοτήσει.

Συνεχίζοντας, καλός καθηγητής για τη Γ΄ Λυκείου είναι αυτός που διδάσκει το αντικείμενό του γνωρίζοντας ότι ο μαθητής ενδιαφέρεται μόνο και αυστηρά για ό,τι του είναι χρήσιμο στις πανελλήνιες και πως ο καλύτερος τρόπος προσέγγισης αυτού του αντικειμένου, κατά την κρίση του μαθητή του πάντα, δεν είναι αυτός που θα προτείνει ο ίδιος, αλλά ο εκάστοτε φροντιστής. Καλός καθηγητής για τη Γ΄ Λυκείου είναι επίσης αυτός που δεν ζητάει από τα παιδιά τίποτα, αλλά κι αυτός που δεν τα κουράζει, ειδικά αν έχει την ατυχία να διδάσκει τα «άχρηστα» μαθήματα Γενικής Παιδείας ή καλύτερα «γενικής αδιαφορίας».

Επομένως, είναι σαφές ότι όταν τα παιδιά της Γ΄ Λυκείου λένε «οι καθηγητές μας δεν μας κατανοούν» συνήθως δεν εννοούν ότι αυτοί δεν τους συμπαραστέκονται, αλλά κυρίως ότι οι καθηγητές τους δεν περνούν αθόρυβα από τη ζωή τους, ότι αυτοί δεν αποδέχονται να παίξουν αυτό τον ρόλο του καλού καθηγητή που περιγράψαμε παραπάνω κι έτσι, με την «ατίθαση» στάση τους, διαταράσσουν τον κανόνα «εξασφαλισμένης» επιτυχίας(;) που έχει υψωθεί μπρος στα παιδικά τους μάτια.

Και, προς Θεού, δεν εννοώ σε καμία περίπτωση ότι για όλα αυτά ευθύνονται κι οι μαθητές μας. Αυτοί είναι όλοι τους παιδιά μας και τα παιδιά θα φταίνε μόνο αν ασπαστούν χωρίς καμιά αντίδραση, αν δεχτούν ασυζητητί τα έτοιμα γι΄ αυτούς και χωρίς αυτούς μοντέλα. Οσο για μας, τους καλούς καθηγητές της Γ΄ Λυκείου, υπάρχει σίγουρα μια ευθύνη: ότι αποδεχτήκαμε, ίσως κι εμείς ν΄ αφήνουμε για χρόνια, την καρδιά τους κενή… άγραφο πίνακα- tabula rasa, όπως θα ΄λεγε κι ο νέος μας υπουργός της Παιδείας…

Η κυρία Εριέττα Δεληγιάννη-Κώτση είναι διδάκτωρ Αρχαιολογίας, φιλόλογος λυκείου.

Το Βήμα

Διαβάστε σχετικά

Βαθμοί ή αριθμοί;

Στην παιδαγωγική συνεδρίαση του τέλους του τετραμήνου ανάψανε λίγο τα αίματα, μόλις ανέκυψε το θέμα του εύρους της βαθμολογίας. Πόσο βάζουμε στον μαθητή- έπιπλο που η μοναδική του συμβολή στην τάξη είναι το ροχαλητό του; Ακούστηκαν πολλά κι ευτράπελα για το τι κάνουν σε όοοολα τα σχολεία. Διαπιστώνω ότι και άλλοι προβληματίζονται για το θέμα της βαθμολογίας, όπως ο webwalker που διακρίνει τους βαθμούς από τους αριθμούς:

“Άρα για τους μαθητές που δεν προβλέπεται να γράψουν καλά στις πανελλαδικές δεν έχει σημασία τι θα τους βάλεις αφού έτσι κι αλλιώς ο βαθμός τους θα προσαρμοστεί στον γραπτό.

Στους καλούς μαθητές για να μην αδικηθούν πρέπει*  να βάλεις τουλάχιστον 2 μονάδες πάνω από αυτό που προβλέπεις ότι θα γράψουν. Και επειδή δεν μπορείς να προβλέψεις την ευκολία ή δυσκολία των θεμάτων βάζεις σε όλους 20. Αν καταφέρουν να γράψουν πάνω από 18 τότε καλώς το έβαλες, αν δεν καταφέρουν, δεν έχει σημασία ο βαθμός τους αφού θα προσαρμοστεί σ΄αυτό που έγραψαν.

Τελικά όλοι έχουν πολύ καλούς βαθμούς, που στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν αντιστοιχούν στο πραγματικό τους επίπεδο. Όλες αυτές οι στρεβλώσεις και τα μαγειρέματα είναι συνέπεια των πανελλαδικών εξετάσεων και της σύνδεσής τους με το Λύκειο.

Αν λοιπόν έχετε μαθητή στην Γ? Λυκείου και πήρατε έλεγχο, να ξέρετε ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν πήρατε βαθμούς που αξιολογούν την επίδοση του μαθητή, αλλά αριθμούς!

Τέτοιους αριθμούς δώσαμε κι εμείς στους περισσότερους μαθητές της Γ΄Λυκείου,  εκτός των πραγματικά καλών που το άξιζαν. Στους γονείς είπαμε να αγνοήσουν τους αριθμούς και να μείνουν στα σχόλια που κάναμε για την επίδοσή τους. Στην Α? και Β? Λυκείου δώσαμε βαθμούς.”