Terra Computerata

Στη διεύθυνση www.elleos.gr μία κίνηση πολιτών ζητά διαφάνεια και απαιτεί την πλήρη δημοσιοποίηση όλων των στοιχείων που υπάρχουν για παράνομες χρηματοδοτήσεις κομμάτων και χρηματισμό πολιτικών από την εταιρεία Siemens AG και ΣΗΜΕΝΣ ΑΕ.

Αυτές τις ημέρες άκουσα το εξής: Οι πολιτικοί είναι σαν τις πάνες, πρέπει να τις αλλάζεις συχνά γιατί λερώνονται…

Ο Γιώργης Γιατρομανωλάκης στο δεκάλογό του προς τον νέο ΥΠΕΠΘ καταλήγει:

9. Προσοχή στους «σοφούς» και στους «εμπειρογνώμονες». Ενας καλός και προσεκτικός ΥΠΕΠΘ οφείλει να παρακολουθεί, μόνος, χωρίς την παρουσία τηλεοπτικών συνεργείων, ένα δημόσιο μάθημα τουλάχιστον μία φορά τη βδομάδα. Στα νηπιαγωγεία της χώρας, στα γυμνάσια, στα λύκεια, στο πανεπιστήμιο κ.λπ. Μετά ας συζητά με τους συμβούλους τα προβλήματα της Παιδείας.

10. Ωραίοι οι αλλεπάλληλοι προγραμματισμοί, οι νόμοι και οι διευκρινιστικές εγκύκλιοι, οι συνεχείς μεταρρυθμίσεις, οι τολμηρές τομές, οι ρήξεις, τα know how, τα οράματα, τα μοντέρνα συστήματα, οι αιώνιες αλλαγές στις εξετάσεις κ.λπ. Ωραίο και το Διαδίκτυο, τα ιστολόγια και ο κυβερνοχώρος. Ομως για τον νουνεχή και δημοκρατικό ΥΠΕΠΘ δύο πρέπει να είναι τα ουσιώδη: 1) 5% του ΑΕΠ στην Παιδεία. 2) Ιδια τιμή, ίδιος σεβασμός στο Αλφαβητάρι και στον φορητό υπολογιστή.

Και εις επίρρωση αυτών που σχολίασα στο άρθρο του κ. Γιανναράκη ιδού:

Από το… μακρινό 2005, είχαν μοιρασθεί… προφορικά (διά στόματος πρωθυπουργού) 20.000 ηλεκτρονικοί υπολογιστές προσαρμοσμένοι στις ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες καθενός μαθητή με αναπηρία.

Από τα μέσα του επόμενου σχολικού έτους (2006), κάποιοι εξ αυτών άρχισαν να καταφτάνουν σε ειδικά σχολεία. Εξαιτίας των δραματικών ελλείψεων σε ειδικευμένο προσωπικό, οι περισσότεροι παρέμειναν ανενεργοί. «Δόθηκαν για να δοθούν…» σχολιάζει ο Μ. Δατσέρης, πρόεδρος του συλλόγου γονέων ειδικού γυμνασίου-λυκείου Αθηνών.

Ενα χρόνο αργότερα -μέσα σχολικής χρονιάς 2007- μία ακόμη «φουρνιά» Η/Υ άρχισε να καταφτάνει. Ξανά δίχως προγραμματισμό.

Άρθρο στην Ελευθεροτυπία

Δεν είναι πανάκεια η διανομή λαπι-τοπ… Δεν αλλάζει κάτι αν συνεχίζουμε να αγνοούμε τον τρόπο αξιοποίησής του…

Τόσα χρόνια, τόσα ΚΠΣ, τόσες επιτροπές, τόσες πρωτοβουλίες, τόσα προγράμματα, τι έχει φτάσει στον έρμο τον μαθητή;  

Ο Γιάννης Γιανναράκης στο Βήμα:

Για μια ακόμη χρονιά επιστρέφοντας οι μαθητές και οι μαθήτριες της Ελλάδας στο σχολείο μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς διαπίστωσαν ότι δεν το επισκέφθηκε ο Αγιος Βασίλης. Δεν βρήκαν κανένα από τα εκπαιδευτικά δώρα της νέας εποχής να τους περιμένει και βασιλεύει η ίδια μετριότητα, η αθεράπευτη ανοργανωσιά και η φτώχεια των υποδομών και του περιεχομένου της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Και δεν βρήκαν κανένα αισιόδοξο μήνυμα που να τους λέει ότι η νέα χρονιά θα είναι διαφορετική, καλύτερη από την προηγούμενη.

Την ίδια στιγμή ευρύτατα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας αντιμετωπίζουν με δέος τον κίνδυνο να βρεθούν ανάμεσα στους «αναλφάβητους του 21ου αιώνα», το ενδεχόμενο δηλαδή οι ίδιοι και τα παιδιά τους να αρμενίζουν χωρίς τα απαιτούμενα εφόδια σε έναν κόσμο εξαιρετικά περίπλοκο, σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από την τεχνολογική πρόοδο, την πολύγλωσση επικοινωνία, την πληροφορική.

Σήμερα η έλλειψη είναι εμφανέστατη, σε έναν κόσμο όπου, όπως ανακαλύπτουν τα ίδια τα παιδιά, ένα μεγάλο κομμάτι της ανθρώπινης γνώσης είναι ήδη ψηφιακό… Στην απέραντη βιβλιοθήκη του Ιnternet υπάρχει τεράστιος πλούτος επεξεργασμένου ή και ανεπεξέργαστου, αλλά χρήσιμου, εκπαιδευτικού υλικού που σπάνια βρίσκει δίοδο προς τις σχολικές αίθουσες· μόνο στις ελάχιστες περιπτώσεις που το εντοπίζουν και το αξιοποιούν αγχίνοι δάσκαλοι προσφέροντας στους μαθητές τους μια φρέσκια, δημιουργική προσέγγιση στον κόσμο της γνώσης.

Υπάρχει διέξοδος; Ναι, και άμεση: Να αποκτήσει κάθε μαθητής τον δικό του υπολογιστή και κάθε σχολείο τη δική του ευρυζωνική σύνδεση. Τώρα! Και να αναδιοργανωθεί το εκπαιδευτικό υλικό ώστε την επόμενη χρονιά να μοιραστούν νέα «ηλεκτρονικά βιβλία» και το αντίστοιχο εκπαιδευτικό λογισμικό που θα φέρει τα σχολεία μας στον 21ο αιώνα και μπορεί να δώσει καινούργια πνοή στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Αχ κε Γιανναράκη μας, δεν σας έχει ενημερώσει κανείς για τη διαρκώς ανανεούμενη συλλογή άχρηστων λογισμικών των σχολείων μας; Μακάρι να γίνονταν όλα έτσι μαγικά… αλλά το πρόβλημα είναι πολύ πιο σύνθετο… κι έχει αφεθεί στον πατριωτισμό των Ελλήνων…

Πίσω στο παλιό σχολείο

Το βιβλίο ξεκινά με την παρουσίαση και την ανάλυση του έργου του Ζοζέφ Ζακοτό, ενός Γάλλου διανοούμενου που λόγω των πολιτικών του επιλογών και των γεγονότων της εποχής βρέθηκε, το 1818, εξόριστος στη Λουβέν. Σ? αυτή την ολλανδική πόλη τού προσέφεραν τη θέση του καθηγητή γαλλικών και έτσι, ο Ζακοτό έπρεπε να διδάξει ανθρώπους που δεν ήξεραν καθόλου τη δική του γλώσσα και των οποίων τη γλώσσα αγνοούσε. Κάτω από αυτές τις συνθήκες αποφάσισε να κάνει ένα πείραμα και ζήτησε από τους μαθητές του, με τη βοήθεια ενός διερμηνέα, να προσπαθήσουν να διαβάσουν μια δίγλωσση έκδοση του Τηλέμαχου. Μετά από λίγο καιρό, οι μαθητές ήταν σε θέση, μέσω της παρατήρησης, της σύγκρισης, του συνδυασμού, της σκέψης, της πράξης, της μίμησης, της επανάληψης, της προσωπικής προσπάθειας, του σχολιασμού και του ελέγχου, όχι μόνο να μιλούν γαλλικά αλλά και να εκφράζουν γραπτώς τις απόψεις τους πάνω σε δύσκολα θεωρητικά θέματα. Ετσι, ο Ζακοτό, ο πρώτος αδαής δάσκαλος, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο μαθητής δεν χρειάζεται απαραίτητα έναν δάσκαλο?κάτοχο της γνώσης να τον καθοδηγεί και να του εξηγεί βήμα βήμα, μεθοδικά, αυτά που γνωρίζει. Ο Ζοζέφ Ζακοτό απέδειξε πως ακόμα κι ένας αγράμματος μπορεί, αν θέλει, να διδάξει γράμματα χρησιμοποιώντας τη μέθοδό του, η οποία ονομάστηκε καθολική μέθοδος.

Ζακ Ρανσιέρ Ο αδαής δάσκαλος· πέντε μαθήματα πνευματικής χειραφέτησης εκδ. Νήσος

Βιβλιοπαρουσίαση της Μαγδαληνής Τσεβρένη στην Καθημερινή

Στην ταινία “Σφραγισμένα χείλη” κάπως έτσι η ηρωίδα μαθαίνει μόνη της ανάγνωση…