Terra Computerata

Οι καλές ιδέες, για να πραγματωθούν, χρειάζονται προγραμματισμό. Οι πραγματικά σπουδαίες ιδέες πραγματώνονται αυθόρμητα και στα ξαφνικά. Για την υλοποίησή τους αρκούν μονάχα όραμα και μεράκι!

Κάπως έτσι δημιουργήθηκε η πρώτη ψηφιακή τάξη στη χώρα μας. Η πρώτη τάξη Δημοτικού σχολείου που τόλμησε να παροπλίσει βιβλία, μολύβια και γομολάστιχες, και εδώ και σχεδόν έναν μήνα λειτουργεί με laptop, ποντίκια και e-books.

Τη στιγμή που γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων για την Παιδεία και τις αλλαγές που αυτή χρειάζεται, στο 2ο Δημοτικό σχολείου Μουρεσίου του Πηλίου ο δάσκαλος της Στ’ τάξης Μανώλης Χειλαδάκης, με τη συνδρομή της διευθύντριας Πολυξένης Μήτσιου και τη σύμφωνη γνώμη και παρότρυνση του σχολικού σύμβουλου Κυριαζή Πόρποδα, αποφάσισε να κολυμπήσει στα βαθιά και να μετατρέψει τη Στ’ δημοτικού στην πρώτη tech τάξη της Ελλάδας!

Συζητώντας με τους μαθητές του, αποφάσισαν να επενδύσουν τα χρήματα από τα κάλαντα των Χριστουγέννων στην αγορά laptop. Τα παιδιά έβαλαν τα δυνατά τους, οι γονείς βοήθησαν, αλλά η έρευνα αγοράς έδειξε ότι το κεφάλαιο δεν ήταν αρκετό. Δεν απογοητεύτηκαν όμως. Δάσκαλος και διευθύντρια απευθύνθηκαν στον δήμαρχο Κωνσταντίνο Λεβέντη, του μίλησαν για το εγχείρημα και εκείνος συμφώνησε να χρηματοδοτήσει με το υπόλοιπο ποσόν την αγορά 13 laptop, ένα για κάθε «εκτάκι».

Από ‘κεί και μετά τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Ο Μανώλης Χειλαδάκης πέρασε σε μορφή pdf όλα τα σχολικά βιβλία μέσα στα laptop των παιδιών και ξεκίνησε, εκτός από τη διδασκαλία της ύλης, να κάνει στα 13 καταχαρούμενα πιτσιρίκια και μαθήματα υπολογιστών.

Διαβάστε τη συνέχεια Άρθρο της Μαρίας Μυστακίδου στην Ελευθεροτυπία

Και εις επίρρωση αυτών που σχολίασα στο άρθρο του κ. Γιανναράκη ιδού:

Από το… μακρινό 2005, είχαν μοιρασθεί… προφορικά (διά στόματος πρωθυπουργού) 20.000 ηλεκτρονικοί υπολογιστές προσαρμοσμένοι στις ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες καθενός μαθητή με αναπηρία.

Από τα μέσα του επόμενου σχολικού έτους (2006), κάποιοι εξ αυτών άρχισαν να καταφτάνουν σε ειδικά σχολεία. Εξαιτίας των δραματικών ελλείψεων σε ειδικευμένο προσωπικό, οι περισσότεροι παρέμειναν ανενεργοί. «Δόθηκαν για να δοθούν…» σχολιάζει ο Μ. Δατσέρης, πρόεδρος του συλλόγου γονέων ειδικού γυμνασίου-λυκείου Αθηνών.

Ενα χρόνο αργότερα -μέσα σχολικής χρονιάς 2007- μία ακόμη «φουρνιά» Η/Υ άρχισε να καταφτάνει. Ξανά δίχως προγραμματισμό.

Άρθρο στην Ελευθεροτυπία

Δεν είναι πανάκεια η διανομή λαπι-τοπ… Δεν αλλάζει κάτι αν συνεχίζουμε να αγνοούμε τον τρόπο αξιοποίησής του…

Τόσα χρόνια, τόσα ΚΠΣ, τόσες επιτροπές, τόσες πρωτοβουλίες, τόσα προγράμματα, τι έχει φτάσει στον έρμο τον μαθητή;