Η 13η ταινία του διεθνούς Ελληνα σκηνοθέτη με ηθοποιούς – σταρ από την Ευρώπη και την Αμερική δεν αποτελεί γεγονός μόνο για την εγχώρια κινηματογραφική παραγωγή, αλλά για τη διεθνή 7η τέχνη. Στις 13 Φεβρουαρίου θα προβληθεί εκτός συναγωνισμού στο Διεθνές Φεστιβάλ Βερολίνου (5 – 15/2) κι εκεί ο Θόδωρος Αγγελόπουλος θα δώσει το παρών πλαισιωμένος απ? όλους τους πρωταγωνιστές του, δηλαδή τους Ουίλεμ Νταφόε, Ιρέν Ζακόμπ, Μπρούνο Γκανζ και Μισέλ Πικολί. Η ταινία αποτελεί διεθνή συμπαραγωγή και θα προβληθεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αν και η διανομή της ξεκινάει από την Ελλάδα στις 12 Φεβρουαρίου.
Αναφερόμενος στην τελευταία δημιουργία του ο Θόδωρος Αγγελόπουλος σημειώνει: «Πρόκειται για την ιστορία ενός έρωτα που αρχίζει το 1953 στην πρώην Σοβιετική Ενωση και ταξιδεύει στον κόσμο και τη μεγάλη Ιστορία ως σήμερα. Πρόκειται για ένα ποιητικό απολογισμό του αιώνα που έφυγε και μια οραματική σχέση με τον αιώνα που διανύουμε μέσα από έναν έρωτα που προκαλεί το χρόνο. Με εξορίες, χωρισμούς, περιπλανήσεις, την πτώση των ιδεολογιών, τη συνεχή δοκιμασία της Ιστορίας. Κεντρικό πρόσωπο μια γυναίκα. Η Ελένη του μύθου, η Ελένη όλων των μύθων διεκδικείται και διεκδικεί το απόλυτο της αγάπης». Σε μια από τις πρώτες συνεντεύξεις του, πριν ακόμα ξεκινήσει τα γυρίσματα, ο σκηνοθέτης είχε πει στον ΕΤ: «Η ταινία είναι μια επίσκεψη στον 20ό αιώνα. Σε ό,τι ελπίσαμε και χάσαμε. Ουσιαστικά δεν παραπέμπει μόνον στην πορεία της Ιστορίας, αλλά και στην προσωπική μου ιστορία», καθώς περιέχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία.
To Mahjong είναι μια μορφή πασιέντζας που παίζεται με πλακίδια αντί για χαρτιά. Αφαιρέστε όλα τα πλακίδια από το ταμπλό βρίσκοντας τα ζευγάρια ανάμεσα στα ελεύθερα πλακίδια. Όταν φύγουν όλα τα πλακίδια, κερδίζετε.
Είναι αρκετά εθιστικό παιχνίδι. Άλλα παιχνίδια με τα οποία είχα κολλήσει στο παρελθόν ήταν τα Repton στον αθάνατο BBC Micro και Lemmings στην λατρεμένη Amigα!
Το γνωστό σε όλους ηλεκτρονικό παιχνίδι Tetris μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση του μετατραυματικού σοκ, ισχυρίζονται επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Οι μελετητές έδειξαν σε εθελοντές εικόνες που τους προκάλεσαν έντονα συναισθήματα θλίψης. Υστερα από μισή ώρα επέτρεψαν στους μισούς να παίξουν Tetris και παρατήρησαν ότι δεν τους έρχονταν στο μυαλό τόσο συχνά οι δυσάρεστες σκηνές, όσο στους υπόλοιπους. Αυτό πιθανότατα οφείλεται στο γεγονός ότι οι κακές αναμνήσεις δεν πρόλαβαν να αποτυπωθούν στον εγκέφαλο γιατί η διαδικασία αυτή εμποδίστηκε από την ενασχόληση με το παιχνίδι.
Πολλοί μιλούν για το τέλος του ποντικιού λόγω των οθονών αφής που θα χρησιμοποιούμε στο άμεσο μέλλον.
Οι τεχνολογίες που καλούνται να αντικαταστήσουν το παραδοσιακό πλέον ποντίκι αποκαλούνται χειρονομιακοί μηχανισμοί υπολογιστών και είναι οθόνες αφής και συσκευές αναγνώρισης προσώπου.
?Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Panasonic που παρουσιάζει το Panasonic showing forward facing video σε περιβάλλον οικιακής ψυχαγωγίας. Αντί να χρησιμοποιήσετε ένα συμβατικό τηλεχειριστήριο, κρατάτε ψηλά το χέρι σας και αναγνωρίζει ότι έχετε κάνει αυτή την κίνηση?, δήλωσε ο αναλυτής Steve Prentice στο BBC News.
Ο Steve Prentice είπε επίσης, ότι η πρόβλεψή του πηγάζει από τις προσπάθειες των εταιρειών που κατασκευάζουν ηλεκτρονικές συσκευές να δημιουργήσουν προϊόντα με διαλογικές ?ικανότητες? τα οποία εμπνέονται από τον κόσμο των τυχερών παιχνιδιών.
Λίγο πριν το εγκαταλείψουμε ας μάθουμε λίγα πράγματα για την ιστορία του κλικ. Η εντυπωσιακή σελίδα μας εξηγεί πως μπορούμε να μεταβούμε σε έναν άλλο, ίσως πιο σύγχρονο και παραγωγικό τρόπο αλληλεπίδρασης με τα στοιχεία μιας ιστοσελίδας, δίχως να κάνουμε ούτε ένα κλικ.
Σίγουρα θα έχετε ακούσει για το photoshop και πολύ θα θέλατε αντί να εμπιστευτείτε το πρόσωπό σας στον πλαστικό χειρούργο να το ανανεώνατε με μία φωτοσοπιά αλλά αν δεν τα καταφέρνετε με το πρόγραμμα; Ισως μία σειρά video tutorial που έχει κερδίσει και το Οσκαρ του διαδικτύου (διάβαζε webby) σας βοηθήσει. Πέντε ζουμερά επεισόδια μέχρι στιγμής τα οποία πρέπει κάποιος να δει και να ξαναδεί για να πιάσει όλες τις ξεκαρδιστικές λεπτομέρειες. Αν θέλετε να τα δείτε όλα:
Η Πάολα Αντονέλι στον κατάλογο της έκθεσης που επιμελήθηκε η ίδια «Design and the Elastic Mind», και που παρουσιάστηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης (ΜΟΜΑ), αναφερόμενη σε ένα σκίτσο του The New Yorker, όπου δύο σκύλοι ανταλλάσσουν ηλεκτρονικά μηνύματα, με την εξής λεζάντα: «Στο Διαδίκτυο κανείς δεν ξέρει ότι είσαι σκύλος», συμπληρώνει η Αντονέλι: «Οπως κανένας δεν γνωρίζει ότι είμαι γυναίκα, ότι είσαι άνδρας… μέσα από ονόματα στην οθόνη και εικονικούς εναλλακτικούς εαυτούς, χτίζουμε σχέσεις σε παράλληλα σύμπαντα, οι οποίες πολλές φορές είναι πολύ πιο ελκυστικές ή επικίνδυνες από αυτές που έχουμε μέσα από την πραγματική μας ταυτότητα». Η έκθεση στο ΜΟΜΑ έχει πολλά να κάνει με αυτή τη νέα ανθρώπινη κατάσταση. Διότι, όπως και το μέλλον, το design δεν είναι πια αυτό που ήταν. Εάν ξεπεράσεις τον πληθωρισμό των έργων που εκτίθενται (η έκθεση απαιτεί χρόνο, περιέργεια, περισυλλογή μα και μια σχετική ψυχραιμία), τότε βρίσκεσαι μπροστά σε έναν μοναδικό οργασμό πειραματικού design το οποίο όμως υπερβαίνει κατά πολύ το ίδιο το design: νανοφυσική, νανοτεχνολογία, βιολογία, κοσμολογία, αρχιτεκτονική, Διαδίκτυο είναι λίγα από τα πεδία με τα οποία συνδιαλέγεται εδώ το design, σε μια έκθεση όπου το σχεδιασμένο αντικείμενο αποκτά έναν χαρακτήρα ιδιότυπα υπαρξιακό: αν παλαιότερα η σκέψη των designers πήγαινε περισσότερο στον «χρήστη» του αντικειμένου, τώρα η προσοχή στρέφεται στο ίδιο το αντικείμενο, όχι αυτιστικά, αλλά ως ένα είδος «μετάφρασης» της σύγχρονης πραγματικότητας.
Αναφερόμενη στην επανάσταση του Walkman το 1978 και στο πώς δημιούργησε νοητούς μικρόκοσμους, παράλληλα σύμπαντα, για τον καθένα μας, και κατά συνέπεια, μιαν επέκταση του εαυτού μέσα στο χώρο (και μετά το Διαδίκτυο, και μέσα στο χρόνο: επικοινωνούμε αυτόματα με κάποιον στην άλλη άκρη της Γης, όπου η επόμενη ημέρα έχει ξημερώσει) η Αντονέλι σημειώνει ότι σήμερα πια το ανθρώπινο σώμα δεν τελειώνει πουθενά αλλά επεκτείνεται, καλωδιώνεται, διαχέεται. Η έκθεση «Design and the Elastic Mind», και έργα όπως των James Auger, Jimmy Loizeau, Charles και Ray Eames, Oded Ezer (με το εκπληκτικό Typosperma) κ.ά. αναδομεί τον κόσμο γύρω μας, έναν κόσμο που διαρκώς διαμορφώνεται, και με έναν γοητευτικό τρόπο σού μεταφέρει το δέος του κοσμολογικού απείρου και την ίδια στιγμή ένα άλλο δέος, αυτό του μικροσκοπικού που όμως κρύβει κάτι απέραντο μέσα του.
Παραμένουν άγρυπνες. Ολο το εικοσιτετράωρο. Ολοένα και περισσότερες. Ζουν στο ρυθμό των terra bits που διατρέχουν τα δίκτυά τους. Επικοινωνούν μεταξύ τους. Αλληλοαναγνωρίζονται μέσω της τεχνολογίας. Ανταλλάσσουν πληροφορίες και στοιχεία. Διακινούν τα μηνύματά μας. Οι μεγαλουπόλεις του πλανήτη μας διάγουν τη δική τους ζωή. Επιστήμονες στο Media Lab του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης αφουγκράζονται τον ψηφιακό τους ψίθυρο, καταγράφουν τα σημεία ζωής, και φιλοτεχνούν την ψηφιακή τους ανάσα.
Μεταξύ των άγρυπνων πόλεων και η Νέα Υόρκη. Ξενυχτά όχι μόνο στα μπαράκια και τους δρόμους, αλλά και τηλεπικοινωνιακά.
Οπως άλλωστε σχεδόν κάθε μεγαλούπολη στο κόσμο. Και συνομιλεί μαζί τους με τους κώδικες της τεχνολογίας. Θέλει δύναμη να το φανταστείς και ακόμη περισσότερη να το αποτυπώσεις σε εικόνα, με τις τροχιές των κλήσεων και του Internet να διατρέχουν τον πλανήτη σαν πλέγμα. Το αντιλήφθηκαν γρήγορα στο senseable laboratory του ΜΙΤ και βάλθηκαν να το υλοποιήσουν. Στο πρόγραμμά τους έδωσαν την ονομασία «New York Talk Exchange» ήτοι ΝΥΤΕ.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)