Ένα στα πέντε ετερόφυλα και τρία στα πέντε ομοφυλόφιλα ζευγάρια γνωρίζονται online, ενώ ένα στα πέντε ζευγάρια χωρίζουν εξαιτίας του facebook. Οι γενιές X και Y θεωρούν το e-mail ξεπερασμένο, ενώ η σημερινή γενιά του νηπιαγωγείου μαθαίνει μέσω iPad αντί για πίνακα και κιμωλία.Το 92% των δίχρονων παιδιών έχει ήδη το ψηφιακό του αποτύπωμα. Κάθε λεπτό ανεβαίνουν στο YouTube 72 ώρες βίντεο. Και αν η Wikipedia χώραγε σε βιβλίο, τότε θα είχε 2,25 εκατομμύρια σελίδες.
Aπό το συγγραφέα και σύμβουλο επί των social media, Erik Qualman.
Στα κοινωνικά δίκτυα παρέχεται η δυνατότητα στο μέλος να κάνει εκατοντάδες ή ακόμη και χιλιάδες «φίλους». Πόσο καλά, όμως, ξέρει κανείς αυτά τα άτομα; Εχουν καθίσει μαζί σε ένα τραπέζι; τσούγκρισαν τα ποτήρια τους; Πόσο σίγουρος είναι για τις φιλικές τους διαθέσεις; Θα ανταποκρινόταν σε κάποιο πρόβλημά τους; Σύμφωνα με έρευνες, η ικανότητά μας να συνάπτουμε φιλίες δεν είναι στην πραγματικότητα απεριόριστη. Υπολογίζεται ότι οι άνθρωποι μπορούν να έχουν πραγματικές σχέσεις μ’ έναν κύκλο περίπου 150 ατόμων. Πρόκειται για το λεγόμενο αριθμό Dunbar[1] (από το όνομα του Βρετανού ανθρωπολόγου και καθηγητή της Οξφόρδης Robin Dunbar, που διατύπωσε το λεγόμενο γνωσιακό όριο (cognitive limit). Ο αριθμός αυτός θέτει τα όρια μεταξύ αυτών που μπορούμε να έχουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και εκείνων που μπορεί να συμπαθούμε και ίσως να έχουμε μία ευχάριστη συζήτηση, αλλά δεν μπορούν να θεωρηθούν προσωπικοί φίλοι. Ο Dunbar προχωράει σε έναν ορισμό των φίλων: «το σύνολο των ανθρώπων με τους οποίους δεν θα διστάζατε να καθίσετε μαζί, απρόσκλητοι, αν τους συναντούσατε τυχαία σε ένα μπαρ». Κι όμως οι έφηβοι δε διστάζουν να πατήσουν το κομβίον «Προσθήκη φίλου» ανεβάζοντας τον αριθμό των κυβερνοφίλων τους σε μία προσπάθεια να αποδείξουν ότι «ανήκουν», ότι γίνονται αποδεκτοί. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία αποδεικνύονται πιο σκεπτικιστές και συχνά διστάζουν να εντάξουν αγνώστους στον κύκλο τους. Εκτός αν διάγουν την κρίση της μέσης ηλικίας.
Από την άλλη σύμφωνα με έρευνα του βρετανικού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας, οι νεαροί ηλικίας 18-24 ετών νιώθουν δύο φορές περισσότερη μοναξιά από τους ανθρώπους άνω των 55 ετών. Η διαδικτυακή επικοινωνία δεν έχει το ειδικό βάρος που έχει η φυσική επαφή με φίλους και συγγενείς.[2]
Αν παρατηρήσετε εφήβους να κάνουν παρέα στον ελεύθερο χρόνο τους θα παρατηρήσετε ότι το κινητό τους ή ο υπολογιστής τους φαίνεται να μονοπωλεί το ενδιαφέρον τους και να τους διασπά διαρκώς την προσοχή. Τα τελευταία χρόνια τα παιδιά φαίνεται ότι απομονώνονται ολοένα περισσότερο, οικοινωνικοί ιστοί καταρρέουν και οι κοινωνίες μας έχουν γίνει ατομικιστικές. Ίσως είναι καιρόςνα καλλιεργήσουμεεκ νέου τις κοινωνικές σχέσεις, ώστε όταν κάποιος νιώθει μόνος να έχει κάπου να στραφεί.
Πόσο ελεύθερος αισθάνεσαι στο Twitter και το Facebook;
Tις τελευταίες μέρες πολλές ειδήσεις έχουν να κάνουν με το Twitter. Αφορούν σε πράγματα που γράφτηκαν, ανθρώπους που τα έγραψαν, και συνέπειες που μοιάζουν δυσανάλογες, όταν φανταστεί κανείς ότι μιλάμε για λιγοστές λέξεις πατημένες γράμμα-γράμμα σε ένα πληκτρολόγιο ή μιαν οθόνη.
Μα αυτό είναι η «επανάσταση» των social media: Η μεταφορά της δύναμης του γραπτού λόγου από τα δάχτυλα μιας ελίτ (δημοσιογράφων, συγγραφέων) στα δάχτυλα όλων των κατοίκων της Γης. Υπάρχει τώρα μια πλατφόρμα επικοινωνίας που εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι κουβαλάνε στις τσέπες ή βλέπουν στις οθόνες των υπολογιστών τους. Αυτό πριν από πέντε χρόνια δεν υπήρχε. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου το Twitter ήταν νεογέννητο. Αυτοί εδώ οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι το πρώτο αληθινά παγκόσμιας εμβέλειας γεγονός που συμβαίνει με ένα δισεκατομμύριο από τους ανθρώπους που το παρακολουθούν να χρησιμοποιούν τα social media.
Το φαινόμενο, αν μπορεί κανείς να το συνοψίσει σε λιγότερους από 140 χαρακτήρες, είναι το εξής:
Εκατομμύρια άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι πλήρης και απόλυτη ελευθερία λόγου δεν υπάρχει.
Με την ίδια ευκολία που μέχρι τώρα έστελνες ένα SMS σε έναν φίλο σου, τώρα μπορείς να επικοινωνήσεις ό,τι έχεις στο μυαλό σου σε χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη τη Γη, άγνωστούς σου. Από τη στιγμή που δεν έχεις ακριβώς τον έλεγχο του ποιος σε ακούει, δεν μπορείς να λες ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι. Ξαφνικά οι κανόνες αλλάζουν. Τα λόγια σου αποκτούν άλλη βαρύτητα όταν ακούγονται από ανθρώπους που δεν σε ξέρουν/καταλαβαίνουν, κι έτσι το νόημά τους κουβαλάει άλλο βάρος. Όποιοι κανόνες περί ηθικής, δεοντολογίας, συκοφαντίας και ευπρέπειας ίσχυαν για τους δημοσιογράφους εδώ και πολλές δεκαετίες, ξαφνικά ισχύουν για όλους τους ανθρώπους με smartphone ή υπολογιστή.
Είναι διαφορετικό πράγμα, και πολύ δύσκολο να το διαχειριστεί οποιοσδήποτε -πόσω μάλλον άπειροι στα περί δημόσιας έκφρασης 23χρονοι αθλητές. Αυτή η δυσκολία είναι που εκφράζεται σ’ αυτές τις ειδήσεις: Ο κόσμος προσπαθεί να προσαρμοστεί στην ιδέα της δημόσιας εκφοράς λόγου, την ώρα που ο μηχανισμός της μοιάζει ολόιδιος με την εκφορά προσωπικού, ιδιωτικού λόγου.
Και, παραδόξως, για να λυθεί το πρόβλημα δεν χρειάζονται νέοι, διαφορετικοί κανόνες. Δεν χρειάζονται νομικά πλαίσια και επιτροπές που θα αξιολογήσουν και θα εισηγηθούν. Δεν χρειάζεται τίποτα. Οι κανόνες συμπεριφοράς στα social media δεν πρέπει να είναι σε τίποτα διαφορετικοί από τους κανόνες συμπεριφοράς στις διαπροσωπικές σχέσεις και την κανονική, offline ζωή. Το μόνο που χρειάζεται είναι χρόνος και ψυχραιμία. Σιγά σιγά οι άνθρωποι που γράφουν με τα δαχτυλάκια στις οθόνες θα καταλάβουν τη βαρύτητα των λέξεων, και θα αρχίσουν να προσέχουν και να σκέφτονται. Όχι τελείως, και όχι πάντα, αλλά περισσότερο από τώρα. Προς το παρόν παίζουμε με τη φωτιά -θα καούμε μία, θα καούμε δύο, μετά θα μάθουμε (ή, αν είμαστε πιο τυχεροί, θα δούμε τους άλλους να καίγονται, και θα μάθουμε). Νόμοι υπάρχουν για να προστατεύουν αυτούς που χρειάζονται προστασία και, τελικά, η ατομική έκφραση πρέπει και στο Ίντερνετ να υπαγορεύεται από τα δύο πράγματα που πρέπει να την υπαγορεύουν και offline: την κοινή λογική και την ανατροφή.
Οι χρήστες του Facebook είναι οι περισσότεροι αλλά αυτοί του Twitter οι πιο δραστήριοι, σύμφωνα με τα στοιχεία της INNEWS AE για τα ελληνικά social media. Η μέτρηση που αφορά στο 2ο και στο 3ο τρίμηνο του 2011 έδειξε ότι οι ενεργοί Έλληνες χρήστες στο facebook είναι 1.500.000, στο twitter 85.000 και στο youtube 340.000. Ενεργοί θεωρούνται όσοι χρήστες αναρτούν πληροφορίες ή σχόλια με απαραίτητη προϋπόθεση ο χρήστης να έχει έστω και μέρος του λογαριασμού του ανοιχτό σε πρόσβαση.
Σύμφωνα με τη μέτρηση που δημοσιεύει το typologies.gr , οι Έλληνες χρήστες του Twitter είναι οι πιο δραστήριοι και αναρτούν περίπου 180.000 αναφορές (tweets) ημερησίως, δηλαδή κατά μέσο όρο αντιστοιχούν περισσότερες από δύο αναφορές ημερησίως ανά χρήστη . Με πολύ πιο αργούς ρυθμούς, περίπου μία αναφορά την εβδομάδα, κινούνται οι χρήστες τις αναφορές στα δύο άλλα κοινωνικά δίκτυα, το facebook και το youtube. Πιο συγκεκριμένα οι Έλληνες χρήστες του facebook αναρτούν 240.000 αναφορές την ημέρα (status updates & comments) και 50.000 αναφορές οι χρήστες του youtube (comments & videos).
Σημειώνεται ότι το εξάμηνο περιέχει συγκεντρωτικά στοιχεία με περισσότερες από 23.000.000 αναφορές στο twitter, 60.000.000 αναφορές στο facebook και 5.000.000 αναφορές Ελλήνων χρηστών στο youtube . H INNEWS πρόκειται να παρουσιάσει τη μεθοδολογία της στην Ημερίδα για τα Social Media που διοργανώνει η FIBEP (Διεθνής Ένωση Εταιριών Media Monitoring) στις 13 Οκτωβρίου στις Βρυξέλλες, με συμμετοχή εταιριών από όλο τον κόσμο.
Οι νέοι γυρίζουν την πλάτη στα blogs και στρέφονται όλο και περισσότερο στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης όπως το Twitter και το Facebook.
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του αμερικανικού Κέντρου Pew από το 2006 έως το 2009 το ποσοστό των νέων ηλικίας 12 – 17 ετών που διατηρούσαν ιστολόγια μειώθηκε κατά 50%.
Μέχρι πριν μερικά χρόνια, τα ιστολόγια ήταν η πλατφόρμα που προτιμούσαν όσοι ήθελαν να εκφραστούν online και να δημοσιοποιήσουν τις απόψεις τους. Το 2004 το λεξικό Merriam Webster είχε ανακηρύξει τη λέξη «blog» ως λέξη της χρονιάς. Η μεγάλη έκρηξη των ιστολογίων έγινε το 2005 όταν καθημερινά χιλιάδες νέα blogs έκαναν την εμφάνισή τους στο Διαδίκτυο.
Ακόμα και σημερινοί κολοσσοί της ενημέρωσης όπως το Huffington Post που πριν λίγες εβδομάδες εξαγοράστηκε από την America Online αντί του αστρονομικού ποσού των 315 εκατ. δολαρίων ξεκίνησαν σαν ιστολόγια.
Τα ιστολόγια κατείχαν την πρώτη θέση στις προτιμήσεις των χρηστών του διαδικτύου ως μέσο προσωπικής έκφρασης μέχρι την εμφάνιση του Facebook που έδινε τη δυνατότητα κοινωνικής δικτύωσης και την εμφάνιση του Twitter που επιτρέπει στους χρήστες να δημοσιεύουν μηνύματα μεγέθους μέχρι 140 χαρακτήρων.
Μετά την εμφάνιση αυτών των δύο ιστοσελίδων οι χρήστες του Διαδικτύου δεν είχαν πλέον ανάγκη τα ιστολόγια για να δημοσιοποιούν τις απόψεις τους. Αντ’ αυτού στράφηκαν σε αυτά τα δύο sites για να εκφράσουν τις απόψεις τους, να παραπέμψουν σε ένα δημοσίευμα ή μια άλλη ιστοσελίδα που είχε κινήσει το ενδιαφέρον τους ή τους είχε εξοργίσει ή να ανεβάσουν ένα βίντεο που τους είχε αρέσει.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η ταχύτητα με την οποία η τεχνολογία «τρέχει». Αυτά που μέχρι χθες ήταν αιχμή, σήμερα μοιάζουν λίγο ξεπερασμένα. Η δυνατότητα άμεσης επικοινωνίας που προσφέρουν αυτά τα δύο sites τα κάνει ιδιαίτερα ελκυστικά για τους νέους.
Βέβαια μπορεί οι νέοι να στρέφονται προς τα social media αλλά οι μεγαλύτεροι παραμένουν πιστοί στα ιστολόγια και μάλιστα σύμφωνα με την ίδια έρευνα το ποσοστό των χρηστών ηλικίας 34 – 45 που διατηρούν ιστολόγια αυξήθηκε από το 2008 έως το 2010 κατά 16%.
To editorial του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου στη Lifo για το θέμα του outing των social media:
Η κάπως πεποιημένη διαφάνεια των social media
Το Facebook και το Twitter έχουν φέρει μια νέου τύπου ειλικρίνεια μεταξύ μας. Μοιάζει να είμαστε πιο εκτεθειμένοι από παλιά – και μάλιστα να μη μας νοιάζει. Η αρχή έγινε με τα σεξουαλικά: ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη ιστορία τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν είχαν δει τα γεννητικά όργανα τόσων πολλών άλλων. Ακολούθησαν τα προσωπικά: οι άνθρωποι άρχισαν να περιγράφουν τις πιο ιδιωτικές και πεζές στιγμές της ζωής τους, σε live μετάδοση. Σήμερα, αισθάνομαι αμήχανος όταν διαβάζω τα status update και τα tweets ορισμένων ανθρώπων που γνωρίζω. Γιατί ενώ μερικοί από αυτούς είναι μετρημένοι και σχεδόν ντροπαλοί στην επαφή, στο ίντερνετ τα βγάζουν όλα στη φόρα.
Σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του (στο προτελευταίο αγγλικό «Wired»), o ιδρυτής του Facebook Mark Zuckerberg έλεγε ότι αυτό ήταν ένα από τα βασικά πράγματα που ήθελε να καταφέρει: να φέρει μεγαλύτερη διαφάνεια και μεγαλύτερη ειλικρίνεια στη ζωή των ανθρώπων. Εξού και τα τόσα προσωπικά δεδομένα που απαιτούνται από τον καθένα για να ανοίξει λογαριασμό στο Facebοok – δεδομένα που μετά πωλούνται σε εταιρείες και διαφημιστές, καταγράφοντας την ανεξίτηλη ψηφιακή ιστορία του καθενός. «Η ειλικρίνεια, ακόμα και η βεβιασμένη», έλεγε (περίπου), «είναι χρήσιμη, γιατί σπρώχνει την κοινωνία σε μεγαλύτερη καθαρότητα και αυτοσυνειδησία».
Θα συμφωνούσα μαζί του, αν και ορισμένα πέπλα κάνουν τη ζωή πιο ενδιαφέρουσα. Το δόγμα «όλα στο φως» είναι χρήσιμο εκεί που υπάρχει μισαλλοδοξία, ρατσισμός, φόβος, υποκρισία. Άλλες φορές, όμως, σε ξενερώνει – όπως κάθε ωμή αλήθεια. Διαλύει τη σκηνοθεσία και το παιχνίδι που είναι αναγκαία για να ζήσεις. Άπλετο φως έχουν μόνο στα γήπεδα και στα νεκροτομεία. Λίγο σκοτάδι δεν έβλαψε ποτέ καμιά κουρασμένη ψυχή. Τα ζώα φουσκώνουν και προσποιούνται κάτι μεγαλύτερο από ό,τι είναι όταν είναι να εντυπωσιάσουν το θηλυκό. Είναι που είναι η ζωή, χμ, λίγο δύσκολη, αν στήναμε τριγύρω της καθρέφτες, θα καταλήγαμε όλοι φιλόσοφοι ή καταθλιπτικοί.
Θα συμφωνούσα μαζί του, επίσης, εάν αυτό που βλέπω στα tweets και το Facebook ήταν πραγματική διαφάνεια. Ο Θεός να με συγχωρήσει, αλλά διακρίνω τη γέννηση μιας νέας αεράτης νεύρωσης: όλοι προσποιούνται τους υπεράνετους με το σώμα τους, το έχειν τους και το είναι τους – τόσο που δεν ξέρεις πώς και στον δρόμο σκουντάς συνέχεια πάνω σε μελαγχολικά μοσχάρια. Σαν κάτι τύπους στο μπαρ που καλπάζουν όλη νύχτα πάνω στο άλογο και είναι εκείνοι που τελικά φεύγουν μόνοι τους στα μαύρα σκοτάδια. Έφερε πραγματικά ένα νέο είδος διαφάνειας το ίντερνετ ή ένα νέο είδος επιδειξιομανών που προσποιούνται τους άνετους και τους ειλικρινείς, ενώ κατά βάθος είναι δειλοί και ψιλομίζεροι, όπως οι Ρώσοι μετά την ευφορία της γκλάσνοστ;
Νομίζω εξαρτάται κι από την ηλικία. Αλλιώς ρίχνει τα πέπλα της η θεία μου στην επαρχία κι αλλιώς η δεκαπεντάχρονη κόρη της. Η πρώτη μεγάλωσε σε μια κοινωνία κρυπτική και υποκριτική, η δεύτερη σε μια κοινωνία ψευδοειλικρινή και ψευδοάνετη. Στο τέλος, παντρεύονται κι οι δυο και τεκνοποιούν, με ελάχιστα λεφτά και ελάχιστη χαρά. Από διαφορετικές στενότητες φτάνουν στο ίδιο σημείο: δεν είναι ο εαυτός τους. Δεν ξέρουν τον εαυτό τους.
Ωστόσο, τα social media είναι όντως μια καινούργια ερώτηση προς στο ανθρώπινο είδος. Αν απαντηθούν σωστά, ίσως όντως γεννηθεί ένα νέο είδος κοινωνικής συνείδησης. Ακόμα και πολιτικής.
Η περιπέτεια ενός μπλόγκερ, φίλου της όπερας, που βρέθηκε αντιμέτωπος με τη Βασιλική Οπερα του Λονδίνου, απασχόλησε τις βρετανικές διαδικτυακές κοινότητες. Ο διαχειριστής του intermezzo.typepad.com είχε αναρτήσει διαφημιστικές φωτογραφίες από παραστάσεις της Οπερας, όταν δέχτηκε email να τις αποσύρει αν δεν ήθελε να υποστεί αγωγή για καταπάτηση πνευματικών δικαιωμάτων. Εκείνος τις απέσυρε και οι υπεύθυνοι ζήτησαν συγνώμη για το χειρισμό και υποσχέθηκαν να είναι πιο ανοιχτοί στα social media.
Ας μην πάμε μακριά…Μήπως θυμάστε τι έπαθαν όσοι θέλησαν να προωθήσουν τους Ολυμπιακούς 2004 μέσα από τις ιστοσελίδες τους; Εχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε πριν ανοιχτούμε στο καινούργιο.
Τι θα γινόταν αν το facebook αποφάσιζε να κλείσει ξαφνικά; Τι θα προσπαθούσατε να διασώσετε;Πρόσφατα δημοσιεύτηκε μία έρευνα του πανεπιστημίου Stanford, η οποία εξέταζε με ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα χρηστών τι θα έκαναν αν η υπηρεσία σταματούσε να λειτουργεί σε σύντομο χρονικό διάστημα. Από τους συμμετέχοντες στην έρευνα, το 40% απάντησε πως θα αντέγραφε πρώτα τις φωτογραφίες που έχει αναρτήσει, ενώ το 38% θα προσπαθούσε να διασώσει αρχικά όλες τις πληροφορίες σχετικά με τις «επαφές» του. Σύμφωνα πάντως με τον ερευνητή Andreas Weigend, μόνο ένας μικρός αριθμός απάντησε πως δεν θα έκανε τίποτα – γεγονός που δείχνει πως ελάχιστοι χρήστες του Facebook διατηρούν με τους «φίλους» τους και άλλους τρόπους επικοινωνίας πέρα από την υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης. Είναι να αναρωτιέται κανείς αν στην εποχή μας επιζεί η φιλία εκτός των ψηφιακών κοινοτήτων.
Στον κόσμο του διαδικτύου έχει κάποιος τη δυνατότητα να έρθει σε επαφή με μεγάλο αριθμό ατόμων, στις δε ιστοσελίδες των social media να κάνει εκατοντάδες ή ακόμη και χιλιάδες «φίλους». Πόσο καλά, όμως, ξέρει κανείς αυτά τα άτομα; Θα ανταποκρινόταν σε κάποιο πρόβλημά τους; Σύμφωνα με έρευνες, ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν είναι αρκετά μεγάλος για να επιτρέψει βαθιές και ουσιαστικές σχέσεις με περισσότερους από μία χούφτα ανθρώπους. Υπολογίζεται ότι οι άνθρωποι μπορούν να έχουν πραγματικές σχέσεις μ’ έναν κύκλο περίπου 150 ατόμων. Πρόκειται για το λεγόμενο αριθμό Dunbar (από το όνομα του Βρετανού ανθρωπολόγου Robin Dunbar, που διατύπωσε το λεγόμενο cognitive limit). Ο αριθμός αυτός θέτει τα όρια μεταξύ αυτών που μπορούμε να έχουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και εκείνων που μπορεί να συμπαθούμε και ίσως να έχουμε μία ευχάριστη συζήτηση, αλλά δεν μπορούν να θεωρηθούν προσωπικοί φίλοι.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, πρόσφατες έρευνες των πανεπιστημίων Πρίνστον και UCLA καταλήγουν ότι η πυκνή ηλεκτρονική επικοινωνία μειώνει το ενδιαφέρον για διαπροσωπική επικοινωνία. Ακόμη, ότι κάνει την επικοινωνία πιο δημόσια αλλά και επιφανειακή. Ο δε Γάλλος κοινωνικός φιλόσοφος Ζαν Μποντριγιάρ, σε συνέντευξή του στο γράφοντα προ 20 ετών –όταν ξεκινούσε η έκρηξη των νέων επικοινωνιακών τεχνολογιών–, επέμενε ότι «όπου υπάρχει πολύ τηλε-επικοινωνία χάνεται η επικοινωνία»…
Η «οικογένεια» του Facebook ανέρχεται σε περίπου 450 εκατ., με το 1/3 του συνολικού πληθυσμού χωρών όπως ΗΠΑ, Βρετανία, Καναδάς και το 1/4 σε κράτη όπως Γαλλία, Ιταλία, αλλά και… Τουρκία να είναι μέλη της! O αριθμός συνεχίζει να αυξάνει, ενώ υπάρχουν και τα υπόλοιπα διαδεδομένα social media, όπως MySpace, Twitter κ.λπ. με λιγότερα μέλη, που επίσης ανέρχονται σε πολλά εκατομμύρια. Τα τελευταία 3-4 χρόνια η χρήση των διαφόρων «μέσων κοινωνικής δικτύωσης» παρουσίασε αύξηση 700-800% και μάλιστα όχι μόνο στον «αναπτυγμένο κόσμο», αλλά και σε πολλές περιοχές της Ασίας, της Λ. Αμερικής κ.λπ.
Το ίδιο διάστημα μεταβλήθηκε η χρήση που κάνουν τα άτομα νεότερης ηλικίας στο διαδίκτυο και τις τηλεπικοινωνίες. Η ανάγνωση των sites άρχισε να αντικαθίσταται από παρακολούθηση blogs. Η ανταλλαγή e-mail παραμερίστηκε από instant messages. Oι συζητήσεις από κινητά –που είχαν ήδη υποκαταστήσει τις συζητήσεις από σταθερά– παραμερίστηκαν από την αποστολή περισσότερων sms και mms, αλλά και από τις αναρτήσεις προσωπικών πληροφοριών, φωτό κ.λπ. στα walls του Facebook και MySpace. Τι σημαίνουν αυτές οι νέες μορφές επικοινωνίας και οι «κυβερνο-φιλίες»; Πόσο επικοινωνούν οι άνθρωποι μεταξύ τους, πόσο αληθινά εκφράζουν τα αισθήματά τους, αλλά και πώς αντιλαμβάνονται την ιδιωτικότητά τους και την προστατεύουν;
ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ
Κολλημένοι στις οθόνες των ψηφιακών μέσων εμφανίζονται οι νέοι στις ΗΠΑ, παρουσιάζοντας συμπτώματα εξάρτησης παρόμοια με εκείνα του τζόγου και του αλκοόλ. Πείραμα του Πανεπιστημίου του Maryland σε 200 φοιτητές έδειξε ότι η αποχή από τα ψηφιακά μέσα ισοδυναμεί με άγχος, νευρικότητα, ατονία και κατάθλιψη, και παρομοιάζεται με απουσία της οικογένειας και των φίλων. Τη μερίδα του λέοντος έχει το διαδίκτυο, με τα συμπτώματα εθισμού σ’ αυτό να αυξάνονται ανησυχητικά. Σε ό,τι αφορά τα social media τα κορίτσια είναι περισσότερο εθισμένα, σύμφωνα με μελέτη στη Βρετανία. Οι δε γονείς, όταν έχουν επίγνωση, ανησυχούν, αλλά… τι να κάνουν; Με βάση την προαναφερόμενη μελέτη, το 48% των γονέων που το παιδί τους έχει προφίλ στο Facebook κ.λπ. αυτό που αποφασίζουν να κάνουν είναι να γίνουν «διαδικτυακοί φίλοι» του, μήπως και ελέγχουν κάπως τη συμπεριφορά του στον κυβερνοχώρο…
Πάντως, άλλη έρευνα από την Pew Internet και την American Life Project έδειξε ότι οι νεότεροι χρήστες του διαδικτύου έχουν χάσει το ενδιαφέρον για το blogging και στρέφονται σε πιο σύντομες και κινητές μορφές επικοινωνίας. Η εξέλιξη της τεχνολογίας τους έχει στρέψει από το macro-blogging στο micro-blogging. Όλο και περισσότεροι (55% των ηλικιών 18-29 και 27% των ηλικιών 12-17) επιλέγουν να συνδέονται με το διαδίκτυο μέσω κινητού. Έφηβοι που ρωτήθηκαν δηλώνουν ότι έχουν χάσει το ενδιαφέρον για το blogging, γιατί επιθυμούν να γράφουν γρήγορα και διότι «ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται να διαβάζει πολλά λόγια στο διαδίκτυο». Ωστόσο, αντίθετες είναι οι τάσεις για τους άνω των 30, όπου το κλασικό blogging συνεχίζει να αυξάνει.
Η έκρηξη του ηφαιστείου με το πιο παράξενο όνομα που είχαμε ακούσει έως τώρα, έδωσε μια από εκείνες τις αφορμές που κάποιοι περιμένουν πώς και πώς: οι μελετητές των κοινωνικών δικτύων για να γράψουν σεντόνια αναλύσεων και οι χρήστες τους για να ξεσαλώσουν online.
Καθηλωμένοι στα αεροδρόμια της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου, με το εισιτήριο στο ένα χέρι και το κινητό στο άλλο, χιλιάδες πολίτες μετέδιδαν όλες τις προηγούμενες μέρες την ταλαιπωρία τους ή έστηναν αυτοσχέδιες κοινότητες διαδικτυακής ενημέρωσης και αλληλοσυνεννόησης για το πώς αλλιώς μπορούσαν να φτάσουν στους προορισμούς τους.
Το Twitter είχε την τιμητική του. Και οι υπόλοιποι χρήστες, βέβαια, που δεν ήταν αποκλεισμένοι αλλά παρακολουθούσαν τις εξελίξεις με τεράστιο ενδιαφέρον, αξιοποίησαν τις δυνατότητες του web 2.0 για να αναλύσουν το φαινόμενο, να μελετήσουν σενάρια ή έστω να φιλοσοφήσουν το εξωπραγματικό σκηνικό που στήθηκε κάτω από τη στάχτη του Εϊγιαφιατλαγιουκούλ.
Ο Θοδωρής Αντωνόπουλος από τις σελίδες της LIFO κάνει έναν απολογισμό της πιο συναρπαστικής δεκαετίας στην ιστορία του διαδικτύου:
Η «εικονική πραγματικότητα» είναι το νέο μας παράλληλο σύμπαν. Οι πιο αισιόδοξοι βλέπουν εκεί ένα λαμπρό μέλλον που θα οδηγήσει την ανθρωπότητα ακόμα και στην ψηφιακή, τουλάχιστον, αθανασία, ενώ οι πιο απαισιόδοξοι ένα δυστοπικό σενάριο που παραπέμπει στην ταινία Matrix!
Τα ’00s ήταν αναμφίβολα η «δεκαετία της κοινωνικής δικτύωσης» με την ιλιγγιώδη εξάπλωση των σχετικών ιστότοπων. Στη διάρκειά της πολλαπλασιάστηκαν οι ασύρματες συνδέσεις, αμφισβητήθηκε η ηγεμονία του Μπιλ Γκέιτς και των Windows, εντάθηκαν οι προσπάθειες λογοκρισίας, σημειώθηκαν οι πρώτες online αυτοκτονίες και ανακαλύφθηκε μια νέα πάθηση, ο «εθισμός στο διαδίκτυο». Άκμασε επίσης η ψηφιακή πειρατεία, παρά τα χτυπήματα που δέχθηκε, ενώ το ίντερνετ και οι πολλαπλές εφαρμογές του απέκτησαν αξιοσημείωτο πολιτικό ρόλο.
Tα τελευταία δύο χρόνια το Youtube, το Google Video, το Metacafe και πολλά άλλα sites φιλοξενίας video έχουν πλημμυρίσει από βίντεο με τίτλους “Ο Χίτλερ μαθαίνει…” βίντεο. Ο Χίτλερ πληροφορείται διάφορα πράγματα, όπως καταστροφές, παραιτήσεις, αποτελέσματα παιχνιδιών, εκδηλώσεις, κλπ. και συνήθως η αντίδραση παραμένει η ίδια. Αυτές οι παρωδίες του Χίτλερ και πολλές συναφείς εκδηλώσεις έχουν γίνει ένα τεράστιο φαινόμενο.
Οι σκηνές που χρησιμοποιούνται σε αυτά τα βίντεο προέρχονται από την ταινία του 2004, Η Πτώση (Downfall), μια γερμανική ταινία για τελευταίες μέρες του Χίτλερ. Πλέον υπάρχουν πάνω από εκατό τέτοια βίντεο που ως επί το πλείστον χρησιμοποιούν τη σκηνή στην οποία ο Χίτλερ ξεσπάει μπροστά στους αξιωματούχους του. Αυτό το υλικό έχει χρησιμοποιηθεί για να δείξει την παθιασμένη αντίδραση του Χίτλερ για bloggers, για πολιτικά κινήματα, για τον Michael Jackson, βιντεοπαιχνίδια κ.α.
Στο συγκεκριμένο βίντεο μαθαίνει για το friendfeed & το facebook…
Πώς θα σας φαινόταν να πηγαίνατε πανεπιστήμιο με ένα κλικ; Το Manchester Metropolitan University θα ξεκινήσει από τον Σεπτέμβριο να προσφέρει μία ενότητα του πτυχίου στις “Κινηματογραφικές και Media σπουδές” μέσα από το Second Life. Όπως αναφέρει ο καθηγητής Paul Booth “όλες οι ασκήσεις θα είναι συνδυασμός δεξιοτήτων στον πραγματικό κόσμο με παραγωγή και διάθεση στο ψηφιακό κόσμο “.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)