Οι οιωνοί δεν είναι οι καλύτεροι για την καινούργια σχολική χρονιά. Σε λίγες ημέρες θα ξέρουν στο υπουργείο Παιδείας πόσοι εκπαιδευτικοί παίρνουν τον ομματιών τους για να βγουν στη σύνταξη. Μπορούν να υποβάλουν τα χαρτιά τους ως τις 10 Αυγούστου, οπότε τότε, κυριολεκτικά στο «παρά πέντε», θα γίνει γνωστό πού υπάρχουν κενά διδασκόντων. Υπολογίζεται ότι 10.000 εργαζόμενοι θα αποχωρήσουν από την εκπαίδευση. Μεγάλο το νούμερο, ικανό να ανατρέψει όλα αυτά που σχεδιάστηκαν επί χάρτου. Η κυρία Αννα Διαμαντοπούλου φιλοδοξούσε να αλλάξει επί των ημερών της όλα όσα ξέρουμε για το μάθημα και τη μετάγγιση της γνώσης. Οραματιζόταν το «νέο σχολείο»: ένα δημόσιο σχολείο που αξίζει το κάθε παιδί, με εργαστήρια, με νέα ύλη, με επιλεγόμενα μαθήματα. Ως λάτρης των ξένων γλωσσών η υπουργός υποσχέθηκε πολλά. Δεν έφτασε σε ακρότητες, να τάξει κινέζικα και αραβικά, αλλά εγγυήθηκε ότι δύο λατινογενείς γλώσσες θα τις μαθαίνουν επαρκώς. Πέρα από την ευρύτερη καλλιέργεια του πνεύματος, το «νέο σχολείο» θα ανέπτυσσε την προσωπικότητα του μαθητή. Ολα αυτά χώρεσαν στον νόμο Διαμαντοπούλου. Και μετά ξύπνησε.
Είναι νωρίς να μιλήσουμε για μεταρρύθμιση που δεν έγινε. Αλλωστε το είχε πει από μόνη της η κυρία Διαμαντοπούλου, ότι το «νέο σχολείο» θα νεάζει σε βάθος τετραετίας. Μήπως όμως θα έπρεπε να γίνουν ορισμένα βηματάκια προς τα εμπρός; Πέρα από τα μεγάλα λόγια, πέρα από την πολιτική αυταρέσκεια ενός τέτοιου εγχειρήματος, υπάρχουν και οι πράξεις. Ολα δείχνουν ότι από τον Σεπτέμβριο το σχολείο δεν θα είναι «νέο», θα είναι παλιό. Θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε και στις μεθόδους που επελέγησαν στις απαρχές του ελληνικού κράτους, όπως η αλληλοδιδασκαλία, καθώς οι τάξεις θα γεμίσουν από τριαντάδες μαθητών. Πού να προκάμει ο δάσκαλος, οι πιο προχωρημένοι μπορούν να βοηθήσουν την κατάσταση. Μαζί με το ζήτημα του προσωπικού, διαιωνίζεται και το κτιριακό, οπότε όλα αυτά συνηγορούν στην εντύπωση ότι το ολοήμερο σχολείο, που υποτίθεται ότι θα λειτουργούσε σε όλες τις βαθμίδες, σε όλη την επικράτεια, παραμένει ένα ακόμη όνειρο θερινής νυκτός της υπουργού.
Τελικά το υπουργείο Παιδείας είναι το μαγκανοπήγαδο της πολιτικής. Τόσοι και τόσοι το πάλεψαν, δεν κατάφεραν να αναβαθμίσουν ούτε τα βασικά. Τα προβλήματα διαιωνίζονται ακόμη και όταν υπάρχει η εντύπωση ότι επιλύονται. Να, όπως με τα αναβαπτισμένα «κολέγια». Εγινε μια εκκαθάριση, τα 10 θα κλείσουν, τα 30 θα συνεχίσουν να λειτουργούν. Λύθηκε λοιπόν το πρόβλημα της μεταλυκειακής εκπαίδευσης; Οχι, γιατί όσοι πήραν την άδεια τώρα στοχεύουν στην αναγνώριση τίτλων σπουδών. Ζητούν επαγγελματικά δικαιώματα πτυχιούχων πανεπιστημίου και θα το παλέψουν, όσο επιτρέπουν οι ευρωπαϊκές οδηγίες. Ποια είναι η διαφορά λοιπόν της κυρίας Διαμαντοπούλου με τους προκατόχους της; Ασκεί την ίδια πολιτική χωρίς τη νεοδημοκρατική χυδαιότητα. Δεν υπογράφει αποφάσεις νύχτα, δεν βάζει τους υμετέρους από το παράθυρο. Δυστυχώς η φινέτσα και οι καλές προθέσεις δεν είναι ικανές να αλλάξουν τον κόσμο, ούτε καν να αλλάξουν το σχολείο όπως το γνωρίζουμε.
Για τα ματαιωμένα όνειρα της υπουργού Παιδείας υπάρχει το βολικό δικαιολογητικό. Η γραμμή χαράσσεται στην Εσπερία. Για την εκπαίδευση υποτίθεται ότι κάθε κράτος της Ευρωπαϊκής Ενωσης αποφασίζει κατά το δοκούν. Στην πραγματικότητα οι εταίροι δίνουν αδρές οδηγίες στις οποίες οι κυβερνήσεις προσαρμόζονται. Ηταν γνωστό ότι τα κολέγια θα συνεχίσουν να λειτουργούν. Επίσης ήταν αναμενόμενο να υπάρξει κύμα συνταξιοδότησης με τα νέα εργασιακά δεδομένα. Πάντα κάτι ανατρέπει το σχολικό πρόγραμμα. Ας μην προδικάζουμε όμως: υπάρχει δίμηνο περιθώριο για να δούμε τι εστί «νέο σχολείο». Παρεκτός αν η κυρία Διαμαντοπούλου δει τι εστί νέο υπουργείο.
Άρθρο της Λώρης Κέζα – Το Βήμα
Τώρα αυτό το σχόλιο για το ότι δεν υπογράφει αποφάσεις νύχτα δείχνει ακριβώς πως η αρθογράφος δεν ανήκει στο χώρο του εκπαιδευτικού ρεπορτάζ αλλά παρεπιδημεί…
Γιατί και φέτος αποσπάσθηκαν καθηγητές από δυσπρόσιτα και φέτος τα “δικά μας παιδιά” βολεύτηκαν στις καρέκλες με ανάκλιση…
Άρθρα (RSS)