Terra Computerata

Νομίζω ότι τα αισθήματα ανακούφισης από τη λήξη των μαθημάτων της επιμόρφωσης Β΄επιπέδου ήταν αμοιβαία. Ηταν μία από τις πιο δύσκολες επιμορφωτικές περιόδους. Οχι λόγω της σύνθεσης της ομάδας. Ισα-ίσα. Μάλλον λόγω της συγκυρίας. Σε αυτό το διάστημα είδαμε την οικονομία μας να καταρρέει. Την καθημερινότητά μας να δυσκολεύει. Φυσικά την είδηση της χρονιάς το “δυστυχώς επτωχεύσαμεν” δεν το ακούσαμε ποτέ με τα αυτιά μας. Φρόντισαν γι’ αυτό τα υψηλού επιπέδου ΜΜΕ μας. Αλλά βιώσαμε διάφορα πράγματα. Τη γνωστή εγκατάλειψη από τους “φορείς” του προγράμματος. Μεσούντος του προγράμματος καταργήθηκε και ο φορέας υλοποίησης ο “οργανισμός επιμόρφωσης εκπαιδευτικών” κι ήρθε κι έδεσε το γλυκό.

Αλλά εμείς εκεί, πείσμα να δείτε. Επρεπε να δαμάσουμε όλη την ύλη των 96+18 ωρών. Οι υποστηρικτικές ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μετρούσαν για μία ώρα ενώ καθόμασταν τρεις κτλ. Και δώστου οι θεωρίες μάθησης και οι ζώνες επικείμενης ανάπτυξης και η ορολογία που μας έζωναν ολοένα και πιο σφιχτά. Ενώ τα σχολεία έκλειναν κομματάκι βιαστικά φέτος ήρθαν και τα σενάρια αλλά αυτή την περίοδο ω μα ναι φορέθηκε πιο πολύ ως όρος η “παρέμβαση”.  Ο αναστοχασμός είναι βλέπετε so last year.

Σε αυτό το διάστημα του τετραμήνου έγινα πάλι το γνωστό κουτσοκουλόστραβο καθώς η ακινησία μπροστά στην οθόνη φορτώνει και κιλά και όλα τα μυοσκελετικά σύνδρομα που διαθέτω χάρη στην ενασχόλησή μου με το σπορ του PC (β.λ. κύφωση, σκολίωση, οσφυισχιαλγία, αυχενικά). Αυτή τη φορά ήρθε να προστεθεί και η γκρίνια του συντρόφου μου που διανθιζόταν από απειλές εγκατάλειψης όπως και η πρεσβυωπία για να δέσει το κερασάκι. Πάντως άξιζε τον κόπο. Ξέρετε ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό κτλ κτλ.

Το βίντεο είναι ευγενική προσφορά της Νατάσας και νομίζω ότι δείχνει ακριβώς τα αισθήματα ανακούφισης της τελετής λήξης.

Να ευχαριστήσω όλα τα μέλη της ομάδας για όλα αυτά που μου δίδαξαν, κυρίως για την υπομονή τους και την αντοχή τους στα δύσκολα.

Το Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής ιστορίας μας ξεναγεί στο σύμπαν όπως έχει χαρτογραφηθεί από αστρονομικές παρατηρήσεις

Χτες πολλοί με ρωτούσαν αν θα ξεκινούσε η λειτουργία της σελίδας απογραφής των ΔΥ μετά τα μεσάνυχτα. Φυσικά χαμογέλασα. Μέχρι αυτή την ώρα 2.44 1η ημέρα απογραφής των υπαλλήλων του ΥΠΕΘΟ το μήνυμα από τη σελίδα είναι: “η απογραφή θα ξεκινήσει στη διάρκεια της ημέρας”. Μάλλον της νύκτας εννοεί. Και μας καλεί να μελετήσουμε το έντυπο προετοιμασίας. Το μελετήσαμε… να κάνουμε και κανένα ευχέλαιο μπας λειτουργήσει το ρημάδι;

Μα τι κάνουν οι προγραμματιστές; γράφουν κώδικα ως την τελευταία στιγμή; δεν ξύπνησε ο IT manager να εκκινήσει το σύστημα; κατέρρευσε πριν την εκκίνηση όπως ήταν αναμενόμενο; 

Θα πρέπει να τρέχουν οι αδειούχοι στα  internet cafe γιατί αιφνιδίως η πολιτεία αποφάσισε να καταμετρήσει τους μισθοδοτούμενους εν μέσω του θέρους;

Ο αυτισμός αποτελεί μια διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή που διαρκεί μια ολόκληρη ζωή και είναι συνήθως παρών από τη γέννηση του παιδιού,σύμφωνα με την Ελληνική Εταιρεία Προστασίας των Αυτιστικών Ατόμων (ΕΕΠΑΑ).Στο πλαίσιο της διαταραχής εμποδίζεται ή δυσκολεύεται η ανάπτυξη ορισμένων ψυχολογικών δεξιοτήτων που είναι ζωτικές για την ψυχοκοινωνική λειτουργία και επάρκεια του ανθρώπου.Στην πλειονότητα των περιπτώσεων υπάρχει και κάποιος βαθμός νοητικής υστέρησης,ενώ ποσοστό 20% των αυτιστικών ατόμων έχουν νοημοσύνη φυσιολογική ή κοντά στο φυσιολογικό.

Ο αυτισμός μπορεί να έχει πολλές και διαφορετικές διαβαθμίσεις· για τον λόγο αυτόν άλλωστε μιλούμε για «αυτιστικό φάσμα».Σε αυτό ανήκει το γνωστό σύνδρομο Αsperger, που αποτελεί την ηπιότερη μορφή αυτισμού και επηρεάζει κυρίως την ικανότητα επικοινωνίας και τις κοινωνικές σχέσεις του ατόμου.

Οι διαταραχές του «αυτιστικού φάσματος» εμφανίζονται πολύ πιο συχνά στα αγόρια,σε αναλογία 3-4 αγόρια προς ένα κορίτσι.Στη χώρα μας, αν και δεν υφίστανται ακριβή στοιχεία για τη συχνότητα εμφάνισης της διαταραχής,εκτιμάται ότι υπάρχουν 40.000-60.000 οικογένειες που έχουν παιδί με διαταραχή του αυτιστικού φάσματος.

ΤΙ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ

Πριν από μερικές ημέρες δημοσιεύθηκε στην έγκριτη επιθεώρηση «Νature» η μεγαλύτερη γενετική μελέτη που έχει διεξαχθεί ως σήμερα σχετικά με τον αυτισμό. Στη μελέτη συμμετείχαν περισσότεροι από 120 ερευνητές, μεταξύ των οποίων και Ελληνες, από 60 διαφορετικά πανεπιστήμια και ερευνητικά ινστιτούτα ανά τον κόσμο που λαμβάνουν μέρος στο μεγάλο πρόγραμμα «Αutism Genome Ρroject».

Τα νέα ευρήματα δημιούργησαν αισιοδοξία σχετικά με τη μελλοντική ανάπτυξη γενετικών τεστ που θα διαγιγνώσκουν σε πρώιμο στάδιο τον αυτισμό αλλά και αποτελεσματικών θεραπειών ενάντια στη διαταραχή.
www.tovima.gr

Ο Παντελής Μπουκαλάς μας θύμισε τον Λευκάδιο Χερν: Γεννήθηκε στη Λευκάδα το 1850 από πατέρα Ιρλανδό και μητέρα Ελληνίδα, από σπουδαία οικογένεια των Κυθήρων, έφυγε μικρός από το νησί για να πάει στο Δουβλίνο, βρέθηκε έπειτα στην Αμερική και τις Δυτικές Ινδίες και καταστάλαξε στην Ιαπωνία. Με το καινούργιο του όνομα, Γιάκουμο Κοϊζούμι, (η μετάφραση του ιαπωνικού του ονόματος του είναι ποιητικότατη: Σημαίνει το μέρος όπου γεννιούνται τα σύννεφα) και βουδιστής πια, αναγνωρίστηκε με τα χρόνια ως εθνικός συγγραφέας της μακρινής χώρας. Ιδού λοιπόν ένας πολυτάραχος βίος που θέτει σε πραγματικές βάσεις το ερώτημα αν γεννιέται κανείς Ελληνας (ή Ιρλανδός ή Ιάπωνας κ. ο. κ.) ή αν γίνεται.

Αφιέρωμα της Ιαπωνικής Πρεσβείας

http://el.wikipedia.org

Αν ψάχνετε βιβλία για το καλοκαίρι να σας συστήσουμε ένα μυθιστόρημα που πραγματεύεται το θέμα της σχολικής βίας, της εφηβικής απόγνωσης, αλλά και του Κακού, ως σύγκρουσης με τους θεμελιώδεις νόμους της κοινωνίας, σε μια λυσσαλέα αναζήτηση έστω και απόλυτα αρνητικής νοηματοδότησης του κενού.

Ημέρα απολυτήριων εξετάσεων σ’ ένα ιταλικό Λύκειο. Μια τελετή μύησης, το πέρασμα των νέων στην ενηλικίωση. Για τον Βιταλιάνο Κάτσια, μέτριο μαθητή, αλλά πληθωρικό, επηρμένο, γοητευτικό έφηβο, αυτό το πέρασμα εξελίσσεται σε τραγωδία. Ο νεαρός εμφανίζεται στο σχολείο μ’ ένα όπλο στο χέρι και σκοτώνει όλους τους καθηγητές, όλους, εκτός από έναν – τον Αντρέα Μαρεσκάλκι, καθηγητή ιστορίας και φιλοσοφίας.

Fabio Gambaro, Le Monde

ANTONIO SCURATI, Δάσκαλος και μαθητής, μετ.: Δήμητρα Δότση εκδ. Πόλις, σελ. 392

Κοντά μια δεκαετία τώρα, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, καλλιτέχνες αναζητούν τις αιτίες που οπλίζουν τα εφηβικά χέρια. Το 1999, οι Burns και Crawford ανήγαγαν το θέμα της σχολικής βίας σε ύψιστο κοινωνικό πρόβλημα, το 2002 ο David Altheide επεξεργάστηκε την ιδέα των εφήβων ως απειλής, το 2002 ο Μάικλ Μουρ δημιούργησε το γνωστό του ψευδο-ντοκυμαντέρ «Bowling for Columbine», συνδέοντας τη σχολική βία με την οπλοκατοχή και τον εκρηκτικό συνδυασμό φόβου, βίας και τιμωρίας που διαπερνά όχι μόνο τη λαϊκή κουλτούρα, αλλά και την αμερικανική ιστορία, ενώ το 2003 ο Γκας Βαν Σαντ παρουσίασε την έξοχη ταινία του «Elephant», ανακαλώντας το μακελειό του Columbine για να αποτυπώσει τη νεανική δίνη. Ομως το φαινόμενο δεν είναι μόνο αμερικανικό και δεν είναι απλώς ανησυχητικό: είναι τόσο πολύπλοκο, ώστε αντιστέκεται στις ερμηνείες, γεννά την έμφοβη αμηχανία και εκτρέπεται σε άκρα εχθρότητα και καχυποψία απέναντι στην εφηβεία και τη νιότη.

Τι είναι λοιπόν οι μαζικές δολοφονίες στο εκπαιδευτικό περιβάλλον; Εκδήλωση νοσηρών προσωπικοτήτων που η παγερή ανάσα τους έχει βαλθεί να εκμηδενίσει τη ζωή; Περιφρόνηση και καταδίκη τού απόλυτα εκπεπτωκότος σχολικού θεσμού; Ανταρσία ενάντια στον κόσμο των ενηλίκων που αντιμετωπίζει τον εγωισμό, την αδιαφορία, την αναισθησία, τους χιλιάδες τρόπους με τους οποίους εκφράζεται η απόλυτη ηγεμονία της ζωτικότητας –γιατί αυτό είναι η νιότη –ως κάτι το ανένδοτα ξένο; Φαινόμενο αποπροσανατολισμού μιας νεολαίας «που απεχθάνεται το κενό και γι’ αυτό δημιουργεί γύρω της κενό»; Και τι ευθύνεται για τέτοια φαινόμενα; Η κατάρρευση των αξιών; Τα ψυχοτρόπα φάρμακα που γνωρίζουν ευρύτατη διάδοση μεταξύ των εφήβων; Το αίσθημα της απομόνωσης και της ακατανοησίας που βιώνει τόσο έντονα η εφηβεία; Η εξοικείωση με τα όπλα από την τρυφερή ηλικία; Η τηλεόραση, που λειτουργεί ως αντηχείο τέτοιων συμβάντων και δημιουργεί μιμητισμό; Τα βίαια βίντεογκέιμς; Η λατρεία της βίας ως έκφρασης ανδρισμού;

Ολα και τίποτα, θα απαντούσε κανείς. Και η λογοτεχνία, πότε αμήχανη, πότε ανησυχητικά διαυγής, επισφραγίζει την ετυμηγορία. Ηδη από το 1993, ένας Ελληνας συγγραφέας, ο Γιώργης Γιατρομανωλάκης, βάσισε το μυθιστόρημά του «Ανωφελές Διήγημα» στο πραγματικό περιστατικό που συγκλόνισε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 το πανελλήνιο, όταν ένας μεταπτυχιακός υπότροφος θετικών επιστημών εισέβαλε σε αμφιθέατρο του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Ερευνας στο Ηράκλειο Κρήτης και με μια καραμπίνα σκότωσε δύο καθηγητές και τραυμάτισε τρία ακόμη άτομα, για να αυτοκτονήσει αργότερα στις ερημιές των κρητικών βουνών. Το βιβλίο δεν είναι παρά η έκθεση ενός μέλους της πανεπιστημιακής κοινότητας και μάρτυρα του περιστατικού προς τον κοσμήτορα της σχολής, η λεπτό προς λεπτό εξιστόρηση των συμβάντων προκειμένου να ανακαλυφθεί και να αποκαλυφθεί η αλήθεια, δηλαδή η βαθύτερη και ασύλληπτη ουσία των πολλαπλών φονικών και της αυτοχειρίας. Το 2003, ο DBC Pierre απέσπασε το βραβείο Booker με το μυθιστόρημά του «Βέρνον ο μικρός Θεός», μια μαύρη κωμωδία θανάτου, με κεντρικό ήρωα έναν εξεγερμένο έφηβο που θεωρείται –αν και δεν είναι– υπεύθυνος για το μακελειό στο σχολείο του.

http://news.kathimerini.gr