Terra Computerata

Εκείνα που συγκράτησα από τις πανελλαδικές εξετάσεις είναι η αύξηση των υποψηφίων (από 85.000 σε 90.000), η αύξηση των εισακτέων (7 στους 10 μπαίνουν σε κάποια σχολή), η αύξηση των γραπτών με βαθμολογία κάτω από τη βάση (κατά 18.000) και η μείωση του αριθμού των αριστούχων. Η κατάργηση της βάσης του 10 δίνει την πραγματική εικόνα για τα αποτελέσματα των φετινών πανελλαδικών. Πρόκειται για άλλη μία «μεταρρύθμιση» στην Παιδεία που όχι μόνο δεν βελτίωσε το εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά ενίσχυσε την ανεπάρκειά του. Η κατάργηση του 10 καλλιέργησε περισσότερες προσδοκίες στους διαγωνιζόμενους, κατέβασε όμως τον πήχυ των επιδόσεών τους. Εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς όσον αφορά τη βαθύτερη διάσταση της κατάργησης της βάσης του 10, οφείλουμε να παραδεχτούμε δύο πραγματικότητες:

Πρώτον, αναδεικνύεται μία από τις πλέον παράδοξες διαστάσεις του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Ενώ η βάση του 10 έχει μεγάλη σημασία για την αποφοίτηση από το Γυμνάσιο, δεν παίζει κανένα ρόλο για την εισαγωγή στην ανώτατη εκπαίδευση! Υπάρχουν σχολές ΤΕΙ στις οποίες οι υποψήφιοι εισάγονται με μέσο όρο 7, 6 ή ακόμα και 5, οι οποίοι, τηρουμένων των αναλογιών, με αυτές τις βαθμολογίες δεν θα είχαν καταφέρει να τελειώσουν ούτε το Γυμνάσιο.

Δεύτερον, επιβεβαιώνεται ότι η εκπαίδευση παραμένει όμηρος του πολιτικού συστήματος. Πρωταρχικός στόχος του δεν είναι να προσφέρει ένα καλύτερο επίπεδο εκπαίδευσης. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι να συμπληρωθούν οι κενές θέσεις των εκατοντάδων σχολών που έχουν ιδρυθεί σχεδόν σε κάθε πόλη, να ενοικιάζονται οι γκαρσονιέρες και να δουλεύουν τα νυχτερινά κέντρα. Οι φοιτητές και οι οικογένειές τους είναι για τουλάχιστον τέσσερα χρόνια οι σταθεροί αιμοδότες των τοπικών οικονομιών, αποτελώντας όμως μέρος ενός συστήματος που αργοπεθαίνει.

Η αθρόα εισαγωγή στα ΑΕΙ χωρίς βάση, ουσιαστικά δηλαδή χωρίς κριτήρια, συντηρεί έναν φαύλο κύκλο όπου επικρατεί η επιβράβευση της ελάχιστης προσπάθειας, η παραγωγή στρατιών υποψήφιων ανέργων πτυχιούχων και η διατήρηση σχολών με θολό ή ανύπαρκτο αντικείμενο. Η πρακτική αυτή για την οποία ευθύνεται σε συντριπτικό βαθμό το πολιτικό σύστημα έχει και μία διάσταση εξαιρετικά ανήθικη. Χαμηλώνοντας τον πήχυ μειώνονται τα κίνητρα και οι προσδοκίες από τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι μετά το τέλος των σπουδών τους, συρρέουν στα πολιτικά μας γραφεία για μια θέση στο Δημόσιο ή ένα πρόγραμμα stage. Το ίδιο το πελατειακό σύστημα που εμείς εκτρέφουμε και συντηρούμε γυρνάει εναντίον μας και έτσι διαιωνίζεται μία άρρωστη κατάσταση.

Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι το εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπορεί να συνεχίσει να παράγει ημιμαθείς πτυχιούχους, χωρίς αντικείμενο, ξεκομμένους από τις παραγωγικές ανάγκες της οικονομίας. Κι αν εμείς, ως πολιτικό σύστημα συνολικά, δεν καταφέρουμε να «θυσιάσουμε» το όποιο μικροπολιτικό μας συμφέρον υπέρ του συλλογικού οφέλους της κοινωνίας και των νέων ανθρώπων, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα στον τόπο μας. Με όλα αυτά θυμήθηκα την καλή ελληνική κωμωδία της δεκαετίας του ’80 με τίτλο «Μάθε Παιδί μου Γράμματα», η οποία αναφέρεται ακριβώς στην εξάρτηση της εκπαίδευσης από αγκυλώσεις και ξεπερασμένες νοοτροπίες του παρελθόντος. Δυστυχώς διαπιστώνω ότι 30 χρόνια μετά μας απασχολούν τα ίδια ζητήματα και ότι η πραγματικότητα του εκπαιδευτικού μας συστήματος ακόμα και σήμερα συνεχίζει να ξεπερνά ακόμα και σενάριο ταινίας.

kathimerini.gr

Σχετικά άρθρα:
Σχολεία παραγωγής άεργων και δούλων
Η εκπαίδευση της αμάθειας της Αφροδίτης Πολίτη, Ελευθεροτυπία 

Η ύπαρξη καλών φίλων στην καθημερινότητα αυξάνει τις πιθανότητες επιβίωσης μέχρι και 50%, σύμφωνα με νέα αμερικανική έρευνα που αναδεικνύει τη σημασία των κοινωνικών σχέσεων για την υγεία, την ευημερία και τελικά, για τη διάρκεια ζωής κάποιου.

Οι Αμερικανοί επιστήμονες εκτιμούν ότι η ύπαρξη φίλων ισοδυναμεί, από άποψη υγείας, με το κόψιμο του τσιγάρου, ενώ παρέχει σχεδόν διπλάσια ωφέλεια σε σχέση με την φυσική άσκηση.

Αντίθετα, εκτίμησαν ότι η ύπαρξη λίγων μόνο φίλων ισοδυναμεί με το να καπνίζει κανείς 15 τσιγάρα την μέρα ή με το να είναι αλκοολικός.

Οι ερευνητές του πανεπιστημίου Μπρίγκαμ Γιανγκ της Γιούτα, υπό την ψυχολόγο Τζούλιαν Χολτ-Λούντσταντ, κατέληξαν στους παραπάνω υπολογισμούς, αφού ανέλυσαν 148 προηγούμενες μελέτες, αναφορικά με τη σχέση των κοινωνικών επαφών με τη θνησιμότητα, οι οποίες περιελάμβαναν περίπου 310.000 άτομα από όλο τον κόσμο για μια περίοδο επτά ετών.

Οι επιστήμονες θεωρούν ότι με το να νοιάζεται κανείς για τους φίλους του, νοιάζεται περισσότερο και για τον εαυτό του και εκτίθεται σε λιγότερους κινδύνους για την υγεία του, ενώ προειδοποιούν ότι στο σύγχρονο κόσμο τα κοινωνικά δίκτυα φθίνουν, καθώς οι άνθρωποι δίνουν μεγαλύτερη σημασία στην καριέρα ή την οικογένειά τους.

Όμως, σύμφωνα με την μελέτη, η απώλεια της κοινωνικής στήριξης από τους φίλους μειώνει το προσδόκιμο ζωής πολύ περισσότερο από το να είναι κανείς παχύσαρκος ή να μην ασκείται σωματικά.

Σύμφωνα με τον ερευνητή Τίμοθι Σμιθ, «η συνεχής αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων δεν είναι μόνο επωφελής ψυχολογικά, αλλά ωφελεί άμεσα την φυσική υγεία μας».

«Οι κοινωνικές σχέσεις πρέπει να λαμβάνονται πολύ σοβαρά όσον αφορά την μείωση του κινδύνου θνησιμότητας», πρόσθεσε η Χολτ-Λούντσταντ, τονίζοντας τη σημασία των φίλων για την καταπολέμηση του επιβλαβούς, για την υγεία, χρόνιου στρες.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ www.naftemporiki.gr

Πόσο φίλοι είναι οι κυβερνοφίλοι; Οπως φαίνεται από έρευνες η διαδικτυακή επικοινωνία δεν έχει το ειδικό βάρος που έχει η φυσική επαφή με φίλους και συγγενείς. Γι’ αυτό μήπως να κλείναμε λίγο το facebook και να κανονίζαμε καμία live συνάντηση;

Στις 18 Δεκεμβρίου 1940 εκδόθηκε η Οδηγία 21, γνωστή ως «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα», με την οποία ο Χίτλερ διέταξε τον στρατό να ξεκινήσει τις προετοιμασίες για την εισβολή στη Σοβιετική Ενωση, ώστε σύντομα ο μισητός εχθρός να έχει συντριβεί. Στην πραγματικότητα, ο Χίτλερ είχε καταστεί δέσμιος του δικού του πολέμου, του «πραγματικού» πολέμου εναντίον του μπολσεβικισμού και της Σοβιετικής Ενωσης, ανοίγοντας ένα δεύτερο μέτωπο πριν καν ολοκληρώσει τις επιχειρήσεις για την καθυπόταξη της Αγγλίας. Η έννοια του ζωτικού χώρου και της εδαφικής επέκτασης προς τα ανατολικά, σε συνδυασμό με τις γνωστές θεωρίες περί του «εβραιομπολσεβικισμού», μετέβαλαν στη σκέψη του δικτάτορα την επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα» σε «παιχνιδάκι» και αναπόφευκτα οδήγησαν στην υποτίμηση του αντιπάλου.

Διαβάστε το άρθρο του  Στράτου Δορδανά στην Καθημερινή

Το καλοκαίρι του 1941, μετά τη Μάχη της Κρήτης και την πλήρη κατάληψη της Ελλάδας από τις συνδυασμένες δυνάμεις της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Βουλγαρίας, ολόκληρη σχεδόν η Ευρώπη βρέθηκε υπό τον έλεγχο του Αξονα. Μόνο η Μεγάλη Βρετανία είχε διασωθεί – εν μέρει λόγω των συγκυριών και της βοήθειας της τύχης. Ο Βέρμαχτ είχε αποδείξει ότι αποτελούσε την πλέον αποτελεσματική φονική μηχανή που είχε εμφανιστεί ποτέ στον πλανήτη και η Δύση φαινόταν καταδικασμένη να βυθιστεί στο σκοτάδι του Ολοκληρωτισμού. Εξάλλου, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν μία απόλυτα ιδεολογική σύγκρουση. Στο επίκεντρό του, πέρα και πάνω από οικονομικούς και γεωστρατηγικούς παράγοντες, βρισκόταν η ρατσιστική μανία καταστροφής όσων λαών ο Αδόλφος Χίτλερ θεωρούσε «κατώτερες φυλές».

Ανάμεσά σε αυτούς συγκαταλέγονταν και οι Σλάβοι. Εξ ου και η εκστρατεία στη Σοβιετική Ενωση είχε χαρακτηριστεί εμμέσως απαραίτητη προϋπόθεση «για τη δόξα του Γ΄ Ράιχ», ήδη από τις πρώτες ημέρες της αναρρίχησης του Χίτλερ στην εξουσία. Ετσι, παρά τις ενστάσεις των στρατηγών του, ο Γερμανός δικτάτορας ξεκίνησε τη μεγαλύτερη πολεμική σύγκρουση στην ανθρώπινη ιστορία. Επτά εκατομμύρια στρατιώτες, 20.000 τανκς και 15.000 μαχητικά βρέθηκαν ταυτόχρονα αντιμέτωπα στο Ανατολικό Μέτωπο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που άνοιξε τον Ιούνιο του 1941.

Αντίπαλος του Χίτλερ ήταν ένας εξίσου φανατικός ηγέτης, ο οποίος είχε αγνοήσει τις προειδοποιήσεις των μυστικών υπηρεσιών του για την επικείμενη λαίλαπα, είχε δολοφονήσει εκατοντάδες χιλιάδες πολιτικούς του αντιπάλους και είχε διαλύσει τις σοβιετικές ένοπλες δυνάμεις, «αποκεφαλίζοντας» όλους τους έμπειρους αξιωματικούς τους. Παρ’ όλα τα ολέθρια λάθη του Στάλιν, όμως, ο ρωσικός λαός και ο στρατός κατέρριψαν με την απαράμιλλη γενναιότητά τους τις παρανοϊκές θεωρίες του Χίτλερ περί υποτιθέμενης φυλετικής ανωτερότητας των Γερμανών. Το όνειρο για την παγκόσμια ηγεμονία του Γ΄ Ράιχ θάφτηκε στις πύλες της Μόσχας και στα ερείπια του Στάλινγκραντ. Η αποτυχία της επιχείρησης «Μπαρμπαρόσα» σήμανε την αρχή του τέλους για τη ναζιστική θηριωδία. Το κόστος σε ανθρώπινες ζωές, όμως, ήταν τόσο μεγάλο, που ξεπέρασε ακόμη και τους νοσηρούς εφιάλτες των αξιωματικών των SS.

kathimerini.gr

Τελικά, το Iντερνετ θα αποδειχθεί όντως ο «δήμιος» της έντυπης δημοσιογραφίας, όπως υποστηρίζει ο καθηγητής Philip Meyer, προβλέποντας πως το 2043 ο τελευταίος αναγνώστης θα ανακυκλώσει το τελευταίο φύλλο εφημερίδας που κυκλοφόρησε ποτέ; Η αλήθεια είναι ότι οι κυκλοφορίες των ημερήσιων και κυριακάτικων τίτλων μειώνονται σταθερά τα τελευταία χρόνια, συρρικνώνοντας τα έσοδα των δημοσιογραφικών ομίλων. Και ο Αυστραλός μεγιστάνας του Τύπου Ρούπερτ Μέρντοχ θεωρεί πως ο Meyer μάλλον θα βγει αληθινός, αν δεν πάψει το Διαδίκτυο να καλλιεργεί μία κουλτούρα ελεύθερης (και δωρεάν) διακίνησης του ειδησεογραφικού περιεχομένου, με συνέπεια κανείς να μπορεί να διαβάσει σήμερα ολόκληρα άρθρα ακόμη και χωρίς να μπει στον ιστότοπο της εφημερίδας στην οποία ανήκουν.

Γι’ αυτό και πριν από μερικές ημέρες, δύο από τις «ναυαρχίδες» του, οι Τimes του Λονδίνου και οι Sunday Τimes, επέβαλαν συνδρομή για όλο το διαδικτυακό τους περιεχόμενο. Ως αντιστάθμισμα, οι χρήστες απολαμβάνουν επίσης αναβαθμισμένες υπηρεσίες: π. χ. μπορούν να συνομιλούν σε πραγματικό χρόνο με τους συντάκτες ή να διαβάζουν άρθρα εμπλουτισμένα με βίντεο και γραφήματα. Ωστόσο, το κύριο όφελος της συνδρομής είναι πως δίνει πρόσβαση σε ειδησεογραφικό υλικό που είναι πλέον κυριολεκτικά αποκλειστικό· έξω από τα «τείχη» της διαδικτυακής πύλης των δύο εφημερίδων, ακόμη και οι τίτλοι των άρθρων είναι αόρατοι, καθώς δεν εμφανίζονται ούτε καν με μορφή link σε μηχανές αναζήτησης, όπως αυτή της Google.

Διαβάστε όλο το άρθρο στην Καθημερινή

Οπου δεν βλέπεις το ποτάμι, το ακούς. Οχι όλοι βέβαια. Εκείνοι, των οποίων τα σπίτια βρίσκονται πάνω από την υπόγεια πορεία του, μπορούν να μιλήσουν για αυτό. Στα υπόγεια πολυκατοικιών της οδού Δημοκρίτου ο Ηριδανός, κατεβαίνοντας με ορμή από τον Λυκαβηττό, μουγκρίζει αλλά δεν προβληματίζει. Στο υψηλότερο τμήμα του δρόμου, περίπου στο κτίριο Δοξιάδη, υπήρχε στα νεότερα χρόνια ένα μικρό σπήλαιο με δύο σχισμές από τις οποίες ανάβλυζε νερό τόσο ώστε να υδρεύεται η γύρω περιοχή. Φυσικά η πηγή δεν υπάρχει σήμερα, το ποτάμι όμως εξακολουθεί να κυλάει. Είναι το κρυφό ποτάμι της Αθήνας, που φανερώνεται μόνο όταν φθάνει στον Κεραμεικό, για να δείξει πώς και πόσο μπορεί να μεταβληθεί ένας τόπος, ακόμη και με λίγο τρεχούμενο νερό. Ο μικρός υγροβιότοπος που δημιουργεί εκεί συνιστά απόδειξη. Αντίθετα στην αναζήτηση της πορείας του Λυκαβηττός- Κολωνάκι- Σύνταγμα- Μοναστηράκι μόνο να τον φανταστεί μπορεί κανείς κάτω από τόνους τσιμέντου και λωρίδες πυκνής ασφάλτου.

Ενα χαμένο ποτάμι για την Αθήνα, και ας οφείλει πολλά αυτή η πόλη στα ρέοντα ύδατα, στα ποτάμια και στις πηγές της, και ας ήταν για αυτήν πάντα υπαρκτό το πρόβλημα της λειψυδρίας, είναι ο Ηριδανός. Τι νόημα, επομένως, μπορεί να έχει σήμερα ο εντοπισμός του; Κάνοντας ελιγμούς ανάμεσα στα αυτοκίνητα, βαδίζοντας μεταξύ εκατοντάδων άλλων ανθρώπων σε αυτήν την αναπόφευκτα κατηφορική διαδρομή από τον Λυκαβηττό, η αλήθεια είναι ότι η απουσία στοιχείων αρχικά απογοητεύει. «Ενα από τα αόρατα φυσικά στοιχεία της πόλης» το χαρακτηρίζει ο αρχαιολόγος κ. Στέλιος Λεκάκης, οι πληροφορίες του οποίου για τα σημεία της πορείας του Ηριδανού θα αποδειχθούν πολύτιμες.

Στην αρχαιότητα ο Ηριδανός ήταν ένας φυσικός άξονας της ρυμοτομίας της πόλης, η διέλευσή του όμως μέσα από αυτήν είχε τις επιπτώσεις της. Στην Κλασική εποχή, λόγω της πυκνότητας της δόμησης πλέον, το ποτάμι άρχισε να δέχεται τα λύματα του άστεως και σύντομα μετατράπηκε σε βούρκο. Υπέστη δηλαδή τις συνέπειες αυτού που σήμερα ονομάζουμε περιβαλλοντική μόλυνση. «Τα νερά του Ηριδανού ούτε ζώα δεν τα καταδέχονται» φθάνει να πει ο Καλλίμαχος ο Κυρηναίος στην Ελληνιστική πλέον εποχή.

Χρειάστηκε όμως να περάσουν αιώνες ώσπου επί Αδριανού (117-138 μ.Χ.) αποφασίστηκε ο εγκιβωτισμός του. Το ποτάμι καλύφθηκε από πλινθόκτιστο θόλοόπως πολύ ωραία είναι ορατός στην πλατεία Μοναστηρίου-, επιχώθηκε και μετατράπηκε σε υπόνομο. Πολύ νωρίτερα εξάλλου, επί Θεμιστοκλή, είχε γίνει και η διευθέτηση της κοίτης του στον Κεραμεικό, το χαμηλότερο σημείο του Λεκανοπεδίου, όπου ο ποταμός πλημμύριζε τον χειμώνα και σχημάτιζε βάλτους. Σήμερα όλα αυτά τα φαινόμενα έχουν εκλείψει. Μαζί και τα ποτάμια.

Διαβάστε περισσότερα για τις 9 στάσεις σε μία υπόγεια διαδρομή: www.tovima.gr

Στις παρεμβάσεις όμως τα μπλέκει λίγο αφού μιλά για 25άρια τμήματα ενώ η κυβέρνηση έχει ανεβάσει το κασέ των μαθητών σε 30. Αν ήταν να γκρινιάζουμε για τα 25άρια τότε τι είχαμε ως σήμερα; γκρουπάκια κάναμε;

“Το υπουργείο Παιδείας λαμβάνει μέτρα προκειμένου να μην ξεκινήσει η χρονιά με χιλιάδες κενά”. Αν και δεν μου αρέσει να κάνω την Κασσάνδρα δεν το βλέπω πιθανό να ξεκινήσουμε ομαλά.

Ισως οι μόνοι σίγουροι για το που θα είναι θα είναι οι νέοι διευθυντές εκπαίδευσης που λάχα-λάχα αντικαταστάθηκαν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού στα πλαίσια της συνέχειας του κράτους. Μα δεν είχαν πει κάτι για ΑΣΕΠ των διευθυντών; Πάλι άλλα κατάλαβα;

Οι τριήρεις, τα πληρώματα, ο εμβολισμός

Η ναυμαχία της Σαλαμίνας ήταν μια σύγκρουση όπου κυρίαρχο ρόλο έπαιξε ο εμβολισμός, μας είπε ο Γιάννης Νάκκας, αρχαιολόγος που εικονογράφησε πλοία των αντίπαλων στόλων, τα πληρώματα και μία άποψη από εμβολισμό περσικής από ελληνική τριήρη.

Την εποχή των Περσικών Πολέμων η τριήρης είχε γίνει ήδη το βασικό πολεμικό πλοίο της αρχαίας Ελλάδας. Σύμφωνα με μια παράδοση, είχε εφευρεθεί από τον Κορίνθιο ναυπηγό Αμεινοκλή το 704 π.Χ., ενώ σύμφωνα με μια άλλη, ήταν μια εφεύρεση των Φοινίκων ναυτικών.

Η τριήρης ήταν ένα ιδιαίτερα ελαφρύ και χαμηλό πλοίο, μήκους 36-40 και πλάτους 4-4,5 μέτρων, φτιαγμένο κυρίως από ελαφρύ ξύλο (πεύκο). Βασικό της όπλο ήταν το βαρύ χάλκινο έμβολο της πλώρης, με το οποίο χτυπούσε με δύναμη και εξουδετέρωνε το εχθρικό πλοίο. Για τον σκοπό αυτό η τριήρης είχε ένα ιδιαίτερα μεγάλο πλήρωμα κωπηλατών, διευθετημένο σε τρεις επάλληλες σειρές, ενώ δεν υπήρχε κανονικό κατάστρωμα ή άλλες προστατευτικές κατασκευές.

Σύμφωνα με τις ναυτικές επιγραφές της αρχαίας Αθήνας, κάθε τριήρης είχε πλήρωμα 200 ανδρών. Οι 170 κωπηλάτες, μοιρασμένοι σε τρία επίπεδα (οι θρανίτες επάνω, οι ζυγίτες στη μέση και οι θαλαμίτες στην κάτω σειρά). Οι κωπηλάτες αυτοί ήταν πάντα ελεύθεροι πολίτες και ποτέ δούλοι. Επαιρναν κανονικό μισθό και εκπαιδεύονταν εντατικά στην κωπηλασία και στην τέχνη του πολέμου στη θάλασσα.

Από τα υπόλοιπα 30 μέλη του πληρώματος οι δέκα ήταν οπλίτες, πολίτες της κάθε πόλης-κράτους. Φέροντας τον καλύτερο εξοπλισμό της εποχής τους (χάλκινο κράνος και κνημίδες, λινό ή δερμάτινο θώρακα, μεγάλη ασπίδα, δόρυ και ξίφος) και όντας καλά εκπαιδευμένοι, αποτελούσαν το δεύτερο πιο σημαντικό όπλο της τριήρους μετά το έμβολο. Στο πλοίο επέβαιναν επίσης και τέσσερις τοξότες ή ακοντιστές, συνήθως μισθοφόροι.

Το υπόλοιπο πλήρωμα το αποτελούσε ο τριήραρχος, διοικητής και χρηματοδότης του πλοίου, ο κυβερνήτης-πηδαλιούχος, ο αυλητής που έδινε τον ρυθμό στους κωπηλάτες και δέκα περίπου ναύτες διαφόρων καθηκόντων.

Οντας λαός χωρίς ναυτική παράδοση, οι Πέρσες κατά την εισβολή τους στην Ελλάδα είχαν στηριχθεί στους στόλους των ναυτικών λαών που είχαν υπό την εξουσία τους. Οι Φοίνικες, οι Αιγύπτιοι και οι Ιωνες ήταν υποχρεωμένοι να παρέχουν πλοία και πληρώματα στους Πέρσες βασιλείς για τις εκστρατείες τους.

Οι κωπηλάτες και οι ναύτες των περσικών τριηρών προέρχονταν από τις ναυτικές περιοχές που ήταν υποτελείς στην Περσική Αυτοκρατορία, οι οποίες άλλωστε προμήθευαν και όλα σχεδόν τα πλοία του πολεμικού της στόλου. Παρ’ ότι γνωρίζουμε λίγα πράγματα για τα πληρώματα αυτά, ξέρουμε ότι ήταν εξαιρετικοί ναυτικοί και θαλασσοπόροι.

Η τεχνική του εμβολισμού προϋπέθετε μεγάλη ναυτική τέχνη και προσεκτικούς ελιγμούς ώστε το ένα πλοίο να εισχωρήσει στην εχθρική παράταξη και να χτυπήσει ένα αντίπαλο πλοίο στα πλευρά. Τα πολεμικά πλοία της εποχής, λόγω της ελαφριάς κατασκευής τους, δεν βυθίζονταν αλλά γέμιζαν νερό από την τρύπα και τις ρωγμές και μπατάριζαν. Γίνονταν έτσι ουσιαστικά άχρηστα. Οταν ο εμβολισμός δεν ήταν δυνατός ή τα πλοία συμπλέκονταν μεταξύ τους, οι πολεμιστές έκαναν ρεσάλτο και προσπαθούσαν να καταλάβουν το αντίπαλο πλοίο και να το κάψουν ή να το αιχμαλωτίσουν.

Ελευθεροτυπία