Όταν ο Τόνι Γουάγκνερ, ειδικός σε θέματα εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, περιγράφει το επάγγελμά του, λέει πως είναι «διερμηνέας ανάμεσα σε δύο εχθρικές φυλές» – τον κόσμο της εκπαίδευσης και τον επιχειρηματικό κόσμο, εκείνους που διδάσκουν τα παιδιά μας και εκείνους που τους δίνουν δουλειά. Το επιχείρημα του Γουάγκνερ στο βιβλίο του «Creatinig Innovators: The Making of Young People Who Will Change the World» («Δημιουργώντας καινοτόμους: Η συγκρότηση νέων ανθρώπων που θα αλλάξουν τον κόσμο») είναι ότι η εκπαίδευσή μας δεν καταφέρνει συστηματικά να «προσθέσει την αξία και να διδάξει τις δεξιότητες που έχουν τη μεγαλύτερη σημασία στην αγορά εργασίας».
Αυτό είναι επικίνδυνο σε μια εποχή που υπάρχουν όλο και λιγότερες δουλειές με υψηλή αμοιβή και μέτριες απαιτήσεις δεξιοτήτων – το είδος της δουλειάς που συντήρησε τη μεσαία τάξη την προηγούμενη γενιά. Τώρα, κάθε δουλειά «μεσαίας τάξης» τραβιέται προς τα πάνω, προς τα κάτω ή προς τα έξω, με μεγάλη ταχύτητα. Δηλαδή, είτε απαιτεί μεγαλύτερες δεξιότητες ή μπορούν να την ασκήσουν πολύ περισσότεροι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ή «θάβεται» –καταργείται ως απαρχαιωμένη– γρηγορότερα παρά ποτέ.
Γι’ αυτό ο στόχος της εκπαίδευσης σήμερα δεν θα έπρεπε να είναι πώς να καταστήσει κάθε παιδί «έτοιμο για το πανεπιστήμιο», αλλά «έτοιμο για καινοτομία» – έτοιμο να προσθέσει αξία σε οτιδήποτε κάνει.
Δύσκολο εγχείρημα. Αναζήτησα τον Τόνι Γουάγκνερ και του ζήτησα να διευκρινίσει. «Σήμερα», μου απάντησε με e-mail, «καθώς η γνώση είναι διαθέσιμη σε κάθε συσκευή συνδεδεμένη με το Ιντερνετ, αυτά που γνωρίζεις μετρούν λιγότερο από αυτά που μπορείς να κάνεις με όσα γνωρίζεις. Η ικανότητα για καινοτομία –η ικανότητα να λύνεις δημιουργικά τα προβλήματα ή να φέρνεις στο φως νέες δυνατότητες– και οι δεξιότητες όπως η κριτική σκέψη, η επικοινωνία και η συνεργασία είναι πολύ πιο σημαντικές από την ακαδημαϊκή γνώση».
Για τη δική μας γενιά ήταν εύκολο. Επρεπε να «βρούμε» μια δουλειά. Τα παιδιά μας, όμως, θα πρέπει να «εφεύρουν» μια δουλειά. Σίγουρα, τα πιο τυχερά θα βρουν την πρώτη δουλειά τους, αλλά ακόμη και αυτά θα πρέπει να επανεφευρίσκουν και να αναδιοργανώνουν αυτήν τη δουλειά πολύ πιο συχνά από τους γονείς τους, αν θέλουν να προοδεύσουν στο πεδίο που διάλεξαν. Αν αυτό ισχύει, ρώτησα τον Γουάγκνερ, τι πρέπει να διδάσκονται σήμερα οι νέοι;
«Κάθε νεαρό άτομο θα εξακολουθήσει να χρειάζεται τις βασικές γνώσεις, βέβαια», είπε. «Θα χρειάζεται όμως, ακόμα περισσότερο, δεξιότητες και κίνητρα, τα οποία έχουν ιδιαίτερα κρίσιμη σημασία. Οι νέοι που είναι εσωτερικά κινητοποιημένοι –περίεργοι, επίμονοι, πρόθυμοι να ρισκάρουν– θα μαθαίνουν νέες γνώσεις και δεξιότητες συνεχώς. Θα μπορούν να βρίσκουν νέες ευκαιρίες ή να δημιουργούν δικές τους – κάτι όλο και πιο σημαντικό, καθώς οι παραδοσιακές σταδιοδρομίες θα εξαφανίζονται».
Πού πρέπει λοιπόν να εστιάσει η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση σήμερα; «Διδάσκουμε και εξετάζουμε πράγματα για τα οποία οι περισσότεροι σπουδαστές δεν ενδιαφέρονται και πληροφορίες που μπορούν να τις βρουν στο Google και θα τις ξεχάσουν μόλις τελειώσουν οι εξετάσεις», υποστηρίζει ο Γουάγκνερ. «Πάνω από έναν αιώνα πριν, δημιουργήσαμε σχολεία–εργοστάσια για τη βιομηχανική οικονομία. Το να φανταστούμε εκ νέου τα σχολεία του 21ου αιώνα πρέπει να είναι μία από τις κυριότερες προτεραιότητές μας. Πρέπει να εστιάσουμε περισσότερο στο να διδάξουμε την ικανότητα και τη θέληση για μάθηση, αλλά και να φέρουμε μέσα στην τάξη του σχολείου τα τρία πιο ισχυρά συστατικά της εσωτερικής κινητοποίησης: παιχνίδι, πάθος, στόχευση».
Ανοιξε το παιδί σας κάποιο βιβλίο φέτος το καλοκαίρι; Παρότι οι ενήλικοι συχνά αρπάζουν την ευκαιρία να διαβάσουν κάποια βιβλία που δεν πρόλαβαν τον χειμώνα, στη διάρκεια των διακοπών, πολλά παιδιά και έφηβοι, ιδιαίτερα εκείνα που προέρχονται από οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα, διαβάζουν ελάχιστα βιβλία το καλοκαίρι.
Ομως το τίμημα που πληρώνουν είναι μεγάλο. Πολλές έρευνες έχουν αποδείξει μια «θερινή διολίσθηση» στην ικανότητα ανάγνωσης μόλις κλείσουν τα σχολεία για τις θερινές διακοπές. Σύμφωνα με την Εθνική Ενωση Εκπαίδευσης, κάθε καλοκαίρι τα παιδιά των φτωχών οικογενειών χάνουν ικανότητες γραφής και ανάγνωσης που αντιστοιχούν σε δύο μήνες σχολείου. Και η απώλεια αυτή συσσωρεύεται κάθε χρόνο.
Τώρα, νέες έρευνες προσφέρουν μία εντυπωσιακά απλή και προσιτή λύση στο πρόβλημα. Μια μελέτη, η οποία διήρκεσε τρία χρόνια και την πραγματοποίησαν ερευνητές του Πανεπιστημίου του Τενεσί στο Νόξβιλ, δείχνει ότι αρκεί και μόνο να δίνεται στα παιδιά από οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα η ευκαιρία στη διάρκεια των καλοκαιρινών φεστιβάλ βιβλίου να επιλέγουν τα βιβλία που τους ενδιαφέρει, ώστε να αντιστραφεί η τάση αυτή.
Οι ειδικοί, με τη χρηματοδότηση του αμερικανικού υπουργείου Παιδείας, παρακολούθησαν και κατέγραψαν τις συνήθειες ανάγνωσης περισσότερων από 1.300 παιδιών στη Φλόριντα που προέρχονται από 17 σχολεία περιοχών όπου ζουν οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα. Τα περισσότερα παιδιά ήταν τόσο φτωχά ώστε το σχολείο τούς παρείχε δωρεάν γεύματα. Οι επιστήμονες ήθελαν να μελετήσουν εάν η χορήγηση βιβλίων στα μικρά παιδιά στη διάρκεια του καλοκαιριού θα επηρέαζε την απόδοσή τους στο σχολείο με το πέρασμα των χρόνων. Στην αρχή της έρευνας, 852 τυχαία επιλεγμένοι μαθητές της Α΄ και της Β΄ Δημοτικού πήγαν σε ένα φεστιβάλ βιβλίου και τους επετράπη να εξετάσουν περισσότερους από 600 τίτλους. Τους προσφέρθηκε μια μεγάλη ποικιλία βιβλίων: από εκείνα που αναφέρονται στη ζωή διασήμων, όπως η Μπρίτνι Σπίαρς, έως σοβαρά λογοτεχνικά βιβλία.
Η σύγκριση. Οι μαθητές διάλεξαν 12 βιβλία. Επελέγησαν και 478 παιδιά στα οποία δεν δόθηκαν βιβλία αλλά άλλες δραστηριότητες. Αυτό συνεχίστηκε για τρία καλοκαίρια μέχρις ότου τα παιδιά έφθασαν στην Δ΄ και Ε΄ Τάξη. Τότε οι ερευνητές συνέκριναν πόσο καλά τα κατάφερναν στη γραφή και την ανάγνωση. Τα παιδιά που περνούσαν τα καλοκαίρια διαβάζοντας τα κατάφερναν πολύ καλύτερα. Ακόμη και εάν είχαν επιλέξει να διαβάσουν βιβλία για τη ζωή της Μπρίτνι Σπίαρς ή τα βιβλία της Χάνα Μοντάνα. Οι ερευνητές κατέληξαν ότι εάν τα σχολεία ξόδευαν 50 δολάρια για να δίνουν σε κάθε παιδί βιβλία να διαβάζει το καλοκαίρι, αυτό θα οδηγούσε σε μια σημαντική συνολική βελτίωση του μαθησιακού τους επιπέδου.
Η εφημερίδα New York Times αποκάλυψε τη νέα της υπηρεσία με τίτλο Times Wire. Πρόκειται για μια δωρεάν ιστοσελίδα στο διαδίκτυο, που ανανεώνει συνεχώς τα άρθρα της και δημοσιεύει φωτογραφίες και blog.
Ο τίτλος και η πρώτη παράγραφος κάθε άρθρου και blog παρουσιάζονται στο πάνω μέρος της σελίδας με τις πιο πρόσφατες πληροφορίες και ένα σύνδεσμο προς την ιστοσελίδα της εφημερίδας. Η New York Times είναι η πρώτη ιστοσελίδα ενημέρωσης στις ΗΠΑ με 20,1 εκατομμύρια επισκέπτες τον Μάρτιο.
Οι αναγνώστες της μπορούν να επιλέξουν να δουν το σύνολο του περιεχομένου που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα από την New York Times, σε πραγματικό χρόνο αλλά και να επιλέξουν ιδιαίτερα θέματα όπως αθλητισμός και οικονομία. Επίσης, η Τimes wire προτείνει μια φώτο γκάλερι με τις πλέον πρόσφατες φωτογραφίες της.
Οι φίλοι μας οι Αμερικανοί ανησυχούν όπως διαφαίνεται από άρθρο των NY Times:
Αναφερόμενος στις χρηματιστηριακές κρίσεις και το πόσο μπορούν να εκθέσουν αδύναμες εταιρείες και κράτη, ο Γουόρεν Μπάφετ είχε δηλώσει ότι «μόνο όταν φύγει η παλίρροια, καταλαβαίνεις ποιος δεν φοράει μαγιό». Πόσο δίκιο είχε! Οι ΗΠΑ αποδεικνύεται ότι κολυμπούσαν γυμνές – με περισσότερους από έναν τρόπους.
Οι πιστωτικές «φούσκες» είναι σαν την παλίρροια. Μπορούν να σκεπάσουν τη σκουριά. Στην περίπτωσή μας, η πρόσθετη καταναλωτική ζήτηση και οι θέσεις εργασίας που προήλθαν από την πιστωτική και οικιακή φούσκα, απέκρυψαν όχι μόνο τη βιομηχανική αδυναμία, αλλά κάτι ακόμα χειρότερο, το πόσο πίσω έχουμε μείνει στη βασική εκπαίδευση και πόσο μας κοστίζει αυτό πλέον. Αυτό είναι το συμπέρασμα της νέας έρευνας της συμβουλευτικής εταιρείας McKinsey με τίτλο «Ο οικονομικός αντίκτυπος του ακαδημαϊκού χάσματος στα σχολεία των ΗΠΑ».
Τις δεκαετίες ’50 και ’60, οι ΗΠΑ υπερίσχυαν σε παγκόσμιο επίπεδο ως προς τη βασική εκπαίδευση, αλλά και την οικονομική απόδοση. Τις δεκαετίες του ’70 και ’80, ήμασταν ακόμα πρώτοι, αλλά με μικρότερο προβάδισμα, ενώ εξακολουθούσαμε να ηγούμαστε και της οικονομικής δραστηριότητας, και πάλι όμως με τις μεγάλες οικονομίες, όπως της Κίνας, να πλησιάζουν. Σήμερα έχουμε μείνει πίσω, και στον μέσο όρο αποφοίτων λυκείου, αλλά και στην ποιότητά τους. Ακολουθούν οι συνέπειες.
Για παράδειγμα, το 2006 στη Διεθνή Μαθητική Αξιολόγηση, που βαθμολογεί το επίπεδο μόρφωσης για ηλικίες κάτω των 15, η ΗΠΑ κατετάγη 25η και 24η σε σύνολο 30 χωρών, σε μαθηματικά και επιστήμες αντίστοιχα. Αυτό τοποθετεί τον μέσο Αμερικανό μαθητή στο ίδιο επίπεδο με τον αντίστοιχο της Πορτογαλίας και της Σλοβακίας, «σε αντίθεση με μαθητές από χώρες που είναι πιο ανταγωνιστικές στον τομέα των υπηρεσιών και παρέχουν υψηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, όπως ο Καναδάς, η Ολλανδία, η Κορέα και η Αυστραλία», τονίζει η McKinsey. «Οσο περισσότερο παραμένουν οι Aμερικανοί μαθητές στα σχολεία, τόσο χειρότερα αποδίδουν σε σχέση με τους συνομηλίκους τους σε άλλες χώρες», συμπληρώνει.
Στον αντίποδα, υπάρχει πληθώρα εκπαιδευτικών καινοτομιών στις ΗΠΑ αυτήν τη στιγμή, αλλά είναι διασκορπισμένες, δημιουργώντας ακαδημαϊκό χάσμα ανάμεσα σε λευκούς, Αφροαμερικανούς, Λατίνους και σε διαφορετικά εισοδήματα. Χρησιμοποιώντας ένα οικονομικό μοντέλο που δημιουργήθηκε για την έρευνα, η McKinsey υπολόγισε, με στατιστικά της περιόδου 1983–1998, το οικονομικό κόστος αυτού του χάσματος σήμερα. Αν οι ΗΠΑ είχαν κλείσει το διεθνές χάσμα και είχαν αυξήσει την εκπαιδευτική τους απόδοση στο επίπεδο χωρών όπως η Φινλανδία και η Νότια Κορέα, τότε το ΑΕΠ των ΗΠΑ το 2008 θα ήταν 1,3 τρισ. με 2,3 τρισ. δολάρια υψηλότερο. Παρομοίως, αν είχε κλείσει το χάσμα μεταξύ της απόδοσης των μαύρων και Λατίνων μαθητών με τους λευκούς, καθώς και το χάσμα μεταξύ των χαμηλόμισθων με τους υπολοίπους, τότε το ΑΕΠ των ΗΠΑ θα ήταν κατά 310 – 525 δισ. δολ. και 400 – 670 δισ. δολ. μεγαλύτερο αντίστοιχα.
Υπάρχουν βέβαια και ελπιδοφόρα σημάδια, με τον πρόεδρο Ομπάμα να αναγνωρίζει την επείγουσα ανάγκη επένδυσης για τη βελτίωση του εκπαιδευτικού επιπέδου. Παράλληλα, με την πτώση της Wall Street, όλο και περισσότεροι μορφωμένοι νέοι θέλουν να δοκιμάσουν στη διδασκαλία. Η Γουέντι Κοπ, ιδρύτρια του οργανισμού «Teach for America» αναφέρει ότι οι αιτήσεις των αποφοίτων κολεγίου για θέσεις διδασκαλίας το 2010 έχουν αυξηθεί 40%. Ως έναν βαθμό, αυτό οφείλεται στην έλλειψη εργασίας οπουδήποτε αλλού. Από την άλλη, μπορεί να ερμηνευτεί και ως μία ανταπόκριση των μαθητών στην έκκληση για την επίλυση του προβλήματος, που η κυρία Κοπ πιστεύει ότι «η γενιά μας μπορεί να λύσει». Μακάρι να είναι έτσι, διότι, σήμερα, δεν είμαστε ένα έθνος που κινδυνεύει εκπαιδευτικά. Είμαστε ένα έθνος σε παρακμή και η γύμνια μας είμαι εμφανής.
Κι εμείς που είμαστε σε παρακμή, αναγνωρίζουμε άραγε την ανάγκη επένδυσης στην εκπαίδευση; Σίγουρα ναι, αλλά στα λόγια. Στα έργα;
Δημοσίευμα των New York Times, «απενοχοποιεί» το διαδίκτυο από τα όσα μύρια του καταλογίζουν. Δεν φαίνεται τελικά το διαδίκτυο να είναι τόσο επικίνδυνο για τα παιδιά, όσο κάποιοι διατείνονται. Το διαδίκτυο φαίνεται να είναι ένας κόσμος με ακριβώς τις ίδιες αναλογίες καλών και κακών ανθρώπων με την πραγματική ζωή. Τα κοινωνικά δίκτυα του internet, όπου τα παιδιά συμμετέχουν έχουν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά με τις κοινότητες που συναντάμε στην καθημερινή μας ζωή.Αυτό ακριβώς καταδεικνύει το report των 278 σελίδων που συντάχθηκε ως αποτέλεσμα συναντήσεων διάρκειας ενός χρόνου στην Αμερική. Συναντήσεις ακαδημαϊκών που ασχολούνται με θέματα ασφάλειας και 30 εταιριών μεταξύ των οποίων Yahoo, AOL, MySpace και Facebook. Η ενέργεια αυτή υπό την αιγίδα του Berkman Center for Internet and Society που υπάγεται στο Πανεπιστήμιο του Harvard, έλαβε υπόψη της επιστημονικά δεδομένα για θύτες που εμπλέκονται σε online σεξουαλικά αδικήματα. Βρήκαν πως τα παιδιά και οι έφηβοι δεν ήταν πολύ πιθανό να δεχτούν τέτοιου είδους προτάσεις από ενήλικες μέσω του διαδικτύου. Στις περιπτώσεις που αυτό συνέβαινε, κατέληξαν οι ειδικοί, τα παιδιά επεδίωκαν την επαφή και συνήθως ήταν παιδιά με δύσκολο οικογενειακό περιβάλλον.
Συνοπτικά οι ειδικοί κατέληξαν στα εξής :
? Τα παιδιά εκείνα που έχουν προβληματικές συμπεριφορές και σε άλλους τομείς της ζωής τους , διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο και στο διαδίκτυο. Το ψυχογράφημα των δυναμικών της οικογένειας και του περιβάλλοντος αποτελούν πιο ασφαλή προγνωστικά δεδομένα πάρα η χρήση της τεχνολογίας και του διαδικτύου για την εξέλιξη ενός παιδιού.
? Η ανεπιθύμητη έκθεση σε πορνογραφικό υλικό συμβαίνει διαδικτυακά. Συνήθως όμως τα παιδιά που βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση είναι παιδιά που θέλουν να την προκαλέσουν και δεν υπακούν σε κανόνες.
Η ανακοίνωση των συμπερασμάτων αυτών, όπως είναι φυσικό, προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις και σχόλια, κατά βάση αρνητικά. Πολλοί είναι εκείνοι που συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν το ιντερνετ σαν το κακό δαίμονα που παραμονεύει να παγιδέψει τα παιδιά. Πολλοί κατηγόρησαν τις εταιρίες για έλλειψη ασφάλειας στους διαδικτυακούς τους τόπους.
H extra home page των New York Times, φέρνει την επανάσταση. Αποχαιρετούν μια ολόκληρη φιλοσοφία πάνω στην οποία χτίστηκαν τα Μedia εδώ και ένα (και πλέον) αιώνα. Τη φιλοσοφία που έλεγε ότι ?εγώ έχω την πληροφορία γα όλα, δεν χρειάζεται να πας πουθενά αλλού?. Η σελίδα τους πλέον είναι διανθισμένη με τίτλους ειδήσεων που περιέχουν links προς διάφορα ειδησεογραφικά websites και blogs. Websites ανταγωνιστικά προς τους New York Times.
Τα links είναι ο θεμέλιος λίθος των Νέων Μέσων. Aν τα Μedia θέλουν να επιβιώσουν στη νέα ψηφιακή εποχή θα έπρεπε να δουν τον εαυτό τους σαν αναπόσπαστο μέρος του οικοσυστήματος της ενημέρωσης.
Με το Times Extra δοκιμάζεται ένα νέο μοντέλο ενημέρωσης, ένα υβριδικό μοντέλο στο οποίο η παραδοσιακή δημοσιογραφία και ενημέρωση συνδυάζεται με προτάσεις για ?περαιτέρω εξερεύνηση? της πληροφορίας. Ξαφνικά, οι New York Times βλέπουν τον εαυτό τους ως κάτι το οποίο μόνο οι bloggers ήταν μέχρι τώρα: δίαυλοι για την εξερεύνηση της πιο χρήσιμης πληροφορίας που κυκλοφορά στο Διαδικτυακό σύμπαν.
Σε μία επίδειξη που είχα παρακολουθήσει για το σπίτι του μέλλοντος, είχαμε δει κι ένα ρολόι κουζίνας το οποίο είχε τη δυνατότητα, σε ένα πίνακα, να απεικονίζει τη θέση των μελών της οικογένειας. Ο πίνακας ενημερωνόταν από το GPS των κινητών τους τηλεφώνων. Ο παρουσιαστής ήταν ενθουσιασμένος. Σκύβοντας προς το μέρος μου, μου έκλεισε το μάτι:” Έτσι θα γνωρίζετε με ακρίβεια πότε να ζεστάνετε το φαγητό, αφού θα μπορείτε να υπολογίσετε, πότε θα φθάσουν τα παιδιά στο σπίτι”. Οι διπλανοί μου όμως -κυρίως άντρες – ανατρίχιασαν στην ιδέα. Ενώ μέχρι σήμερα μπορούσαν να απαντήσουν με ευφάνταστο τρόπο -ανάλογα με την ετοιμότητά τους – στην κλασική ερώτηση: “πού είσαι;” η τεχνολογία ερχόταν να ακυρώσει άλλη μία ευκαιρία για ανάπτυξη της φαντασίας τους.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Σε μία επίδειξη που είχα παρακολουθήσει για το σπίτι του μέλλοντος, είχαμε δει κι ένα ρολόι κουζίνας το οποίο είχε τη δυνατότητα, σε ένα πίνακα, να απεικονίζει τη θέση των μελών της οικογένειας. Ο πίνακας ενημερωνόταν από το GPS των κινητών τους τηλεφώνων. Ο παρουσιαστής ήταν ενθουσιασμένος. Σκύβοντας προς το μέρος μου, μου έκλεισε το μάτι:” Έτσι θα γνωρίζετε με ακρίβεια πότε να ζεστάνετε το φαγητό, αφού θα μπορείτε να υπολογίσετε, πότε θα φθάσουν τα παιδιά στο σπίτι”. Οι διπλανοί μου όμως -κυρίως άντρες – ανατρίχιασαν στην ιδέα. Ενώ μέχρι σήμερα μπορούσαν να απαντήσουν με ευφάνταστο τρόπο -ανάλογα με την ετοιμότητά τους – στην κλασική ερώτηση: “πού είσαι;” η τεχνολογία ερχόταν να ακυρώσει άλλη μία ευκαιρία για ανάπτυξη της φαντασίας τους.
Άρθρα (RSS)