Ενα φιλόδοξο και πανέξυπνο σχέδιο διαλέγει την Ελλάδα ως αφετηρία για να αλλάξει τα δεδομένα της επικοινωνίας.
Το κίνημα letsfree.org προωθεί την ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση στο Διαδίκτυο για όλους και το «Messanger», ένα ιστιοπλοϊκό σκάφος που λειτουργεί ως πλωτός κόμβος διαδικτύωσης και θα διαδώσει το μήνυμα, αποφάσισε να σαλπάρει από την Ελλάδα, για να συνδέσει όλη τη Γη.
Το letsfree είναι μια απλή και πρωτοποριακή ιδέα, στην οποία η ίδια η τεχνολογία που χώρισε -με την ανάπτυξη των υπολογιστών και του Ιντερνετ- τους γήινους σε «συνδεδεμένους» και μη, αυτή τη φορά θα προσπαθήσει να γεφυρώσει το ψηφιακό χάσμα.
Ποια είναι αυτή η ιδέα; Να γίνει προσβάσιμο ένα μέρος του Διαδικτύου μέσα από τα κινητά, ώστε σταδιακά να ξεκινήσει η ψηφιακή ένταξη αυτών που δεν μπορούν να αποκτήσουν υπολογιστή ή να πληρώσουν το κόστος σύνδεσης.
Στον πλανήτη των επτά δισεκατομμυρίων κατοίκων μόνο το ένα δισεκατομμύριο έχει πρόσβαση στο Ιντερνετ. Την ίδια στιγμή, όμως, σχεδόν πέντε δισεκατομμύρια έχουν πρόσβαση σε ένα κινητό, συνήθως με κάρτα προπληρωμένου χρόνου. Το κίνημα letsfree.org χρησιμοποιεί την εφαρμογή bluetooth των κινητών για να τα συνδέσει με τον παγκόσμιο ιστό.
Η εμβέλεια ενός δικτύου bluetooth είναι 300 μέτρα και μέσα σε αυτά μπορούν ιδανικά να συνδεθούν μεταξύ τους μέχρι και 500 (συχνά και 1.000) άτομα. Η ιδέα του letsfree είναι ένας υπολογιστής με μια κεραία bluetooth να συνδέει δωρεάν αυτό το άτυπο δίκτυο των τηλεφώνων με το Διαδίκτυο, σε έναν τόπο κοινωνικής δικτύωσης όπου θα μπορεί κανείς να δει ή να ανεβάσει και να κατεβάσει κείμενα, φωτογραφίες, μουσική ή ακόμα και βίντεο. Δωρεάν, χωρίς να πρέπει να δώσει στοιχεία ή να πάρει την άδεια κάποιου. Για να γίνει κάτι τέτοιο εφικτό, βέβαια, χρειάστηκε να δημιουργηθεί ένα ειδικό πρόγραμμα το οποίο στη συνέχεια «ανέβηκε» στο Διαδίκτυο, από όπου μπορεί να το αποκτήσει όποιος θέλει να στήσει τον letsfree κόμβο του στον υπολογιστή του. Το letsfree, δηλαδή, «εκδημοκρατίζει» ψηφιακά τον κόσμο, γειτονιά τη γειτονιά.
Η προσπάθεια ξεκίνησε και πρωτοδοκιμάστηκε στις βραζιλιάνικες φαβέλες, όπου συνέδεσε 60.000 άτομα, φτιάχνοντας παρέες με κινητά, σε ακτίνα γύρω από τους αυτοσχέδιους κόμβους, που στήνονταν συχνά σε παράγκες 3×3 μέτρα. Στόχος, να αλλάξει η ανθρωπογεωγραφία των παραγκουπόλεων μέσα από τις καινούργιες προοπτικές για επικοινωνία και κοινωνική δικτύωση που προσφέρει το letsfree στον ιστότοπό του.
Για να διαδοθεί η ιδέα και η μέθοδος αυτή στον κόσμο,ο ελληνικής καταγωγής 44χρονος Βραζιλιάνος επιχειρηματίας της τεχνολογίας Ανδρέας Μπλαζουδάκης (στέλεχος μιας από τις εμπλεκόμενες εταιρείες στη Βραζιλία) μετέτρεψε σε σπίτι, γραφείο και κόμβο letsfree το ιστιοπλοϊκό Messanger, το εξόπλισε στη Γαλλία και ήρθε με αυτό στην Ελλάδα. Με τον «Αγγελιαφόρο», λοιπόν, θα ξεκινήσει για ένα ταξίδι 2-3 χρόνων γύρω από τη Γη, με μια ομάδα εκπαιδευμένων πλοηγών και επιστημόνων ειδικών σε τεχνολογίες κοινωνικών δικτύων για κινητά.
Σε κάθε λιμάνι που θα φτάνει θα εκπέμπει στα bluetooth που είναι ανοικτά και θα εκπαιδεύει τον κόσμο ώστε να διαδώσουν την εμπειρία επικοινωνίας και έκφρασης του letsfree. Στο ψηφιακό βίντεο στο www. letsfree.org τον βλέπει κανείς στη Γαλλία, όπου καβάλαγε και ένα ηλεκτροκίνητο σκεΐτμπορντ, ρολάροντας στους δρόμους και τις πλατείες με τον υπολογιστή-πομπό στην πλάτη, εκπέμποντας και ενημερώνοντας τον κόσμο για το λογισμικό και την κοινωνική δικτύωση του letsfree. Το, χωρίς προορισμό αλλά με σκοπό, ταξίδι του, όπως μας το περιέγραψε, θα μπορούν να το επηρεάζουν οι χρήστες του letsfree προτείνοντας διαδρομές.
Στην Ελλάδα η προσπάθεια στηρίζεται ήδη από την Τράπεζα Αττικής και το Ινστιτούτο Θερβάντες. Η μεν τράπεζα σκέφτεται να μετατρέψει όλα της τα υποκαταστήματα σε κόμβους διασύνδεσης, το δε Ινστιτούτο να το χρησιμοποιήσει σαν πλατφόρμα πολιτιστικού περιεχομένου.
Η χώρα μας επιλέχθηκε ως πατρίδα του πολιτισμού και των πολιτισμών, και ταυτόχρονα κοινωνία σε οικονομική κρίση. Οπότε, μπείτε στο www.letsfree.org και ανοίξτε τα bluetooth!
Είναι τόσο ευθύ, γνώριμο, αγαπημένο αντανακλαστικό κάθε φορά που συμβαίνει κάτι στην Ελλάδα με κάποιον τρόπο σχετιζόμενο με το Ιντερνετ, που εάν δεν είχε κάνει και χθες την εμφάνισή του σχεδόν θα έπρεπε να ανησυχούμε. Ομως δεν υπάρχει λόγος: ο υπ’ αριθμόν ένα ύποπτος και στην υπόθεση της στυγνής δολοφονίας του Σωτήρη Γκιόλια υπήρξε η ανωνυμία των μπλογκ.
Με την παρέμβαση του μέσου συνεχώς να οξύνεται, σαν τη μύτη ενός μολυβιού -γραφίδα αλλά και επικίνδυνο όπλο μαζί-, οι φωνές που ζητούν τον περιορισμό του πληθαίνουν. Δεν αντιλαμβανόμαστε συχνά ότι αυτό που ενοχλεί είναι μόλις μια συστάδα κυττάρων σ’ έναν τεράστιο οργανισμό και ότι, όπως είναι ο απαράβατος νόμος της φύσης, μαζί με τα ξερά καίγονται πάντα και τα χλωρά. Οπως η συντριπτική πλειονότητα των μπλογκ παγκοσμίως, αλλά και των περίπου 130.000 που έχουν δημιουργηθεί στην Ελλάδα (από αυτά βέβαια εκτιμάται ότι μόλις 3.500 ανανεώνονται καθημερινά), τα περισσότερα από τα ιστολόγια που «ενοχλούν» είναι πράγματι ανώνυμα. Είναι όμως κανονικές σταγόνες στον ωκεανό της ανωνυμίας πάνω στην οποία έχει στηθεί (και μεγαλουργεί) το βασίλειο του Διαδικτύου.
Οπως μπορεί να διαβεβαιώσει κάθε ένας που έχει επιχειρήσει να δημιουργήσει κάποιου είδους προφίλ στο Ιντερνετ, η ανωνυμία είναι γοητευτική, κινητήρια δύναμη, απελευθερωτική και φυσικά ασφαλής. Αρχικώς. «Δεν είναι το όνομα που προσδίδει αξιοπιστία στο Ιντερνετ», υποστηρίζει στην «Κ» ο σύμβουλος Social Media, ιδρυτής του δικτύου sync. gr και δημιουργός του μπλογκ nylon. gr, κ. Νίκος Δρανδάκης. «Στο “οικοσύστημα” των social media ο καθένας κάνει μια διαδρομή. Και το σύστημα μαθαίνει να τον αντιλαμβάνεται ως αξιόπιστη ή όχι φωνή. Τη δεοντολογία την κατοχυρώνει ο ίδιος κάθε μέρα που περνάει». Με άλλα λόγια, η φάκα δεν είναι η καλύτερη απάντηση στα διαδικτυακά «τρωκτικά», που εύκολα και πάντα ανώνυμα σπιλώνουν συνειδήσεις.
Οπως λέει ο κ. Δρανδάκης, στα μπλογκ ακούγεται η ελεύθερη φωνή κάθε πολίτη, όπως ακριβώς ακούγεται στα καφενεία. Και όπως ακριβώς στα καφενεία οι θαμώνες μπορεί να παίρνουν (ή μη) κάποιον στα σοβαρά, έτσι και εδώ ο καθένας δημιουργεί τη φήμη του. «Το σύστημα αυτορρυθμίζεται μέρα με τη μέρα. Η ανωνυμία είναι κατοχυρωμένη πρακτική στο Διαδίκτυο. Δεν μπορεί κανείς να κάνει τίποτα, εκτός και αν αποκλείσει εντελώς την πρόσβαση, όπως π. χ. συμβαίνει στο Ιράν…».
Η τάση ωστόσο πολιτείας και πολιτών είναι να δαμάσουμε το τέρας. Το προηγούμενο καλοκαίρι σάλο είχε ξεσηκώσει η γνωμοδότηση του πρώην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Γ. Σανιδά, που όριζε ότι στα μπλογκ δεν ισχύει το απόρρητο των επιστολών και της ελεύθερης ανταπόκρισης και επικοινωνίας που κατοχυρώνονται από το άρθρο 19 του Συντάγματος, ανοίγοντας το πράσινο φως στις αστυνομικές και δικαστικές αρχές να αίρουν την ανωνυμία των μπλόγκερ και να έχουν πρόσβαση στα μπλογκ χωρίς άδεια από την ΑΔΑΕ.
Η γνωμοδότηση δεν αποτελεί νόμο και δεν εφαρμόστηκε ουσιαστικά ποτέ, ωστόσο το έδαφος καλλιεργήθηκε. Ετσι, όταν πριν από λίγο καιρό ένα από τα εν λόγω «ενοχλητικά» μπλογκ διέρρευσε την αναληθή φήμη ότι παραιτείται η Αννα Διαμαντοπούλου, γεγονός που εξανάγκασε (;) την υπουργό να προχωρήσει σε διάψευση, η συζήτηση για τα ιστολόγια ξεκίνησε από εκεί που είχε μείνει. Στη φαρέτρα όσων επιθυμούν την κατάργηση της ανωνυμίας (άραγε οι ψευδώνυμοι είναι επώνυμοι;), και οι περίπου 600 μηνύσεις που έχουν κατατεθεί από πολίτες για συκοφάντηση μέσω Ιντερνετ.
Δεοντολογία
«Οταν παραβιάζεται ο ποινικός κώδικας, οι αρχές θα κάνουν τη δουλειά τους. Η δεοντολογία όμως δεν μπορεί να επιβληθεί. Εάν αφήσουμε το οικοσύστημα να ωριμάσει, η ανωνυμία θα αρθεί από μόνη της», καταλήγει ο κ. Δρανδάκης.
Τον Σεπτέμβριο του 1974 ο Μιχάλης Κακογιάννης ταξίδεψε στην Κύπρο,τον τόπο καταγωγής του,προκειμένου να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με την εισβολή των Τούρκων.Ήταν μια προσωπική προσπάθεια, «χωρίς προκατασκευασμένες ιδέες, χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα• πήγα χωρίς να έχω σκεφθεί τίποτε» είπε ο σκηνοθέτης έναν χρόνο αργότερα σε συνέντευξη του.
Το οδοιπορικό του Κακογιάννη είχε ως αποτέλεσμα τον «Αττίλα 74»,μια μνημειώδη καταγραφή της κατάστασης στην Κύπρο μετά το πραξικόπημα εναντίον του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και την τουρκική εισβολή.
ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ. Το φερόμενο ως δίκτυο κατασκόπων για λογαριασμό της Ρωσίας, με την ωραία Αννα Τσάπμαν, είναι μια καταπληκτική ευκαιρία για να ανασύρουμε τον όρο femme fatale. Αν όμως θέλουμε να ασχοληθούμε μ’ έναν κατασκοπευτικό γρίφο του 21ου αιώνα, καλά θα κάνουμε να κοιτάξουμε την ιντερνετική κατασκοπεία – την κλοπή, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, στοιχείων που τα παλιομοδίτικα κατασκοπευτικά δίκτυα έκαναν χρόνια να συγκεντρώσουν.
Ισως η μεγαλύτερη δυνητική αξία του αταβιστικού δικτύου που αποκαλύφθηκε πρόσφατα να ήταν η υποστήριξη της πραγματικής υποδομής της ρωσικής κατασκοπείας – που γίνεται μέσω Ιντερνετ. Μόλις επέστρεψα από συζητήσεις του θέματος αυτού στο Aspen Security Forum και μου άνοιξαν τα μάτια, για να πω το λιγότερο. Τα παλιομοδίτικα κατασκοπευτικά δίκτυα διεισδύουν στους διαδρόμους της εξουσίας προκειμένου να κλέψουν μυστικά που αποκαλύπτουν τις προθέσεις και τις ικανότητες των αντιπάλων. Οι νέοι κατάσκοποι του κυβερνοχώρου μπορούν να αποσπάσουν τις πληροφορίες αυτές με το πάτημα ενός πλήκτρου.
Ως εισαγωγή σε αυτόν τον νέο κόσμο, συνιστώ το βιβλίο «Cyber War, The Next Threat to National Security and what to do about it». Συγγραφέας είναι ο Ρίτσαρντ Α. Κλαρκ, ο σύμβουλος επί θεμάτων τρομοκρατίας που είχε προσπαθήσει να προειδοποιήσει την κυβέρνηση Μπους για την Αλ Κάιντα πριν από την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Ο Κλαρκ διαθέτει λαμπρές περγαμηνές ως Κασσάνδρα.
Ο Κλαρκ προειδοποιεί ότι χιλιάδες κατάσκοποι του κυβερνοχώρου βρίσκονται επί το έργον. Εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία, οι μυστικές υπηρεσίες (περιλαμβανομένων και των αμερικανικών) «προετοιμάζουν το πεδίο της μάχης» κατά την προσφιλή στρατιωτική ορολογία.
Οι κατάσκοποι φυτεύουν bots, κομμάτια κώδικα που ακολουθούν οδηγίες σαν ψηφιακά ζόμπι, καθώς και «καταπακτές» και άλλα προγράμματα που επηρεάζουν συστήματα υπολογιστών τα οποία κατασκευάστηκαν σε δεκάδες χώρες. Αυτή είναι η σκοτεινή πλευρά των πολυθρύλητων παγκόσμιων αλυσίδων παραγωγής της βιομηχανίας της πληροφορικής. Προσφέρουν εκατοντάδες ευκαιρίες λαθραίας διείσδυσης και δολιοφθοράς. Οι σύγχρονοι ψηφιακοί κατάσκοποι είναι τόσο γοητευτικοί όσο και η Αννα Τσάπμαν αλλά λιγότερο ορατοί. Τώρα καταλαβαίνω γιατί ο φορητός υπολογιστής μου συμπεριφέρεται περίεργα κάθε φορά που επισκέπτομαι τη Βηρυτό. Ο Κλαρκ προειδοποιεί ότι όταν κανείς ταξιδεύει στο εξωτερικό και αφήνει τον υπολογιστή ή το blackberry στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, είναι πιθανό τα γκρέμλιν να κάνουν ανασκαφές στον σκληρό δίσκο, στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, στο ιδιωτικό δίκτυο, στις λίστες των επαφών. Σε όλα…
Οι ηλεκτρονικοί κατάσκοποι έχουν ήδη κλέψει δεκάδες δισεκατομμύρια σελίδες αρχείων και έχουν διεισδύσει σε στρατηγικούς κόμβους της παγκόσμιας οικονομίας, από τις τράπεζες ώς τα δίκτυα ηλεκτροδότησης. Μπορούν να απενεργοποιήσουν ραντάρ (όπως έκαναν οι Ισραηλινοί όταν βομβάρδισαν τον πυρηνικό αντιδραστήρα της Συρίας το 2007) ή να μπλοκάρουν την πρόσβαση στο Ιντερνετ (όπως έκανε η Ρωσία όταν εισέβαλε στη Γεωργία το 2008). Το μέλλον είναι τώρα.
Ισως γι’ αυτό τελικά χρειαζόμαστε τους ανθρώπινους κατασκόπους. Η κατασκοπεία του κυβερνοχώρου μπορεί να συλλέξει τέτοιο όγκο πληροφοριών που οι αρχικατάσκοποι χρειάζονται μερικές Τσάπμαν για να υποδείξουν στους πραγματικούς πράκτορες, τους ιντερνετικούς, τι να κλέψουν.
«Πολλοί θεωρούν ότι εμείς, οι μαθητές των νυχτερινών, είμαστε παιδιά ενός κατώτερου θεού. Κι όμως εδώ θα συναντήσετε ανθρώπους τεράστιας αξίας».
Ο εικοσιεξάχρονος Νεκτάριος Κουβάκης παράτησε το σχολείο στα δεκατρία του επειδή έμεινε δύο φορές στην ίδια τάξη. Δούλεψε, πήγε στον στρατό και στα είκοσι ένα του αποφάσισε τη μεγάλη επιστροφή. Εβγαλε το νυχτερινό γυμνάσιο και συνεχίζει στο λύκειο.
Ο Στράτος Γαλιφιανάκης είναι 37 ετών, παντρεμένος κι έχει δύο κόρες. «Το 1987 εγκατέλειψα το σχολείο, γιατί ο εργοδότης μου, για να με κάνει μάστορα, με ήθελε όλη μέρα στη δουλειά» λέει. Εγινε περιζήτητος τεχνίτης. Ψυκτικός. Στο βάθος του μυαλού του, όμως, υπήρχε πάντοτε η ιδέα να τελειώσει το λύκειο. Βλέπετε το απολυτήριο του χρειάζεται για να υπογράφει άδειες. «Το συζητούσα συχνά με τη γυναίκα μου κι εκείνη με παρότρυνε. Τώρα έρχομαι και μ’ αρέσει, εμένα που άκουγα σχολείο και ανατρίχιαζα».
Οι δυο τους από τις 7 έως τις 11 κάθε βράδυ, μαζί με εκατοντάδες ακόμα από δεκαέξι έως πεντηνταφεύγα χρόνων, κάθονται στα θρανία του 4ου ΕΠΑΛ Ηρακλείου Κρήτης, του μοναδικού εσπερινού επαγγελματικού λυκείου της πόλης. «Τα παιδιά αυτά τα έχει απορρίψει η κοινωνία τουλάχιστον μία φορά» τονίζει ο διευθυντής Νίκος Αλεξάκης. «Ο ρόλος ο δικός μας είναι να τους δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία. Να τα φέρουμε ξανά στο σχολείο και να τα κρατήσουμε». Και φαίνεται πως τα καταφέρνουν. Τον Σεπτέμβριο κάθε μαθητής φέρνει δυο-τρεις ακόμα.
«Η λέξη κλειδί για εμάς είναι η εξωστρέφεια. Αποφασίσαμε να βγούμε στην κοινωνία, να καλέσουμε οι ίδιοι τους μαθητές και μέσα σε μια πενταετία από 200 αυξήθηκαν σε 700» συνεχίζει ο διευθυντής.
Το σχολείο στεγάζεται σε νεόδμητο κτίριο στην Κηπούπολη του Ηρακλείου και δεν φείδεται υλικοτεχνικών υποδομών. Το απολυτήριό του, όπως όλων των ΕΠΑΛ, είναι ισότιμο του λυκείου και ταυτόχρονα αναγνωρισμένο επαγγελματικό πτυχίο που δίνει δικαίωμα ευνοϊκότερης πρόσβασης σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Οι τρόποι για να μείνουν οι μαθητές είναι πολλοί. Θεατρική και μουσική ομάδα, κινηματογραφική λέσχη, έκδοση εφημερίδας, δανειστική βιβλιοθήκη, εκθέσεις φωτογραφίας, εκδρομές και εκδηλώσεις με τη συμμετοχή στελεχών επιχειρήσεων που τους εξηγούν τις απαιτήσεις της αγοράς εργασίας.
Ο φιλόλογος Παναγιώτης Λάμπρου έχει διδάξει επί πολλά χρόνια στα ημερήσια λύκεια. «Ηρθα για να έχω ελεύθερα τα πρωινά μου, αφότου ξεκίνησα το διδακτορικό μου. Εδώ είναι πιο χαλαρή η παρουσία του καθηγητή που δημιουργεί ανθρώπινη σχέση με τους μαθητές. Αν ο δάσκαλος συνειδητοποιήσει την ιδιαιτερότητα αυτού του σχολείου και δουλέψει, μπορεί να επιτύχει σπουδαία αποτελέσματα» σημειώνει.
«Στην πατρίδα μου -και να ‘θελα- δεν μπορούσα να σπουδάσω, λόγω εμφυλίου. Η δίψα για μάθηση, όμως, έκαιγε πάντοτε μέσα μου. Η πρώτη μου έγνοια στην Ελλάδα ήταν να μάθω τη γλώσσα. Σιγά σιγά διαπίστωσα ότι μπορώ να γραφτώ σε σχολείο. Και το τόλμησα». Ο 28χρονος Χααμαμί Αχμέντ ήρθε στη χώρα μας το 2002 από το ιρακινό Κουρδιστάν και δουλεύει στις οικοδομές. «Παίζω στη θεατρική ομάδα, οργάνωσα έκθεση φωτογραφίας για τα χημικά του Σαντάμ που ταξίδεψε σε όλη την Κρήτη, ιδρύσαμε Παγκρήτιο Σύλλογο Κούρδων με δική του ιστοσελίδα. Χωρίς τη στήριξη του σχολείου δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτε απ’ όλα αυτά».
«Φοιτήστε παράλληλα με τις υποχρεώσεις σας κι αλλάξτε τη ζωή σας». Με το σύνθημα αυτό το 4ο ΕΠΑΛ απευθύνεται κυρίως σε ενήλικους εργαζόμενους και τους πείθει. «Το απολυτήριο λυκείου είναι σημαντικό κίνητρο, απαραίτητο πια σε οποιαδήποτε δουλειά αλλά και στους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ» επισημαίνει ο καθηγητής Γιάννης Φαρσάρης. «Σπουδάζουν εδώ δημοτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι που δουλεύουν στην αποκομιδή σκουπιδιών ή ως καθαρίστριες. Με το απολυτήριο μετατίθενται σε γραφεία, κάτι σπουδαίο γι’ αυτούς».
Το 4ο ΕΠΑΛ Ηρακλείου είναι ένα αλλιώτικο εκπαιδευτήριο. Από κείνα που ανεβάζουν τον πήχη της δημόσιας παιδείας επιβεβαιώνοντας το αξίωμα ότι το σχολείο είναι προέκταση της κοινωνίας. «Είμαστε εργαζόμενοι και σεβόμαστε τον κόπο μας. Το πτυχίο το παίρνουμε με αγώνα. Είχα συμμαθητή 44 χρόνων, που, μετά από δέκα ώρες σκληρής δουλειάς, καθόταν στο θρανίο και μας ενέπνεε όλους» καταλήγει ο 24χρονος Γιάννης Λιανδράκης που παρ’ ότι αποφοίτησε περνάει συχνά απ’ το λύκειο, βλέπει τους φίλους του -μαθητές και καθηγητές- και συμμετέχει στις παράλληλες δραστηριότητες.
Στη μελέτη του Pew Internet project για την επίδραση του διαδικτύου στις κοινωνικές σχέσεις το 85% θεωρεί ότι το διαδίκτυο θα έχει μία θετική επίδραση στις κοινωνικές του σχέσεις
Με εντυπωσιακούς ρυθμούς αναμένεται να αυξηθεί τα επόμενα χρόνια η χρήση του Διαδικτύου, με βάση τουλάχιστον τις τελευταίες εκτιμήσεις που αναμένουν τετραπλασιασμό του όγκου των δεδομένων που διακινούνται μέσω του Internet.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της ετήσιας μελέτης CiscoVisual Networking Index (VNI) Forecast, για την περίοδο 2009-2014 που χρηματοδοτεί η γνωστή αμερικανική εταιρεία Cisco, το 2014 ο όγκος των δεδομένων που θα διακινούνται μέσω του Διαδικτύου θα φθάσει τα 767 exabytes, που ισοδυναμούν με 767 δισ. GBs!
Το συγκεκριμένο νούμερο είναι 100 exabytes μεγαλύτερο από το επίπεδο που προβλέπεται για το 2013, αύξηση που ισοδυναμεί με 10 φορές τη διακίνηση δεδομένων πάνω από το Internet για ολόκληρο το 2008.
Ο ρόλος του video Σε αυτή την αύξηση, το video εξακολουθεί να έχει το μεγαλύτερο μερίδιο, καθώς υπερβαίνει το 91% της παγκόσμιας διακίνησης δεδομένων από οικιακούς χρήστες μέχρι το 2014.
Οι συγγραφείς της έρευνας αναφέρουν πως οι βελτιώσεις στη χωρητικότητα ευρυζωνικότητας δικτύου και σε ταχύτητες Internet, καθώς και η αυξανόμενη διάδοση των HDTV και 3DTV, είναι οι πιο σημαντικοί παράγοντες που αναμένεται να οδηγήσουν τον τετραπλασιασμό του όγκου των διακινούμενων δεδομένων από το 2009 έως το 2014.
Το 1993 ιδρύθηκε το Absolute Ensemble, το ευέλικτο μουσικό σύνολο που τάραξε τα νερά της «κλασικής» μουσικής του 21ου αιώνα, κατορθώνοντας, μακριά από κάθε σοβαροφάνεια, να συνδυάσει κλασικά έργα με διαφορετικά μουσικά ρεύματα, από τζαζ και world music μέχρι χιπ χοπ.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Άρθρα (RSS)