Στο πλαίσιο της προσπάθειας για την ελεύθερη διάθεση δημοσίων δεδομένων , πραγματοποιείται ανοιχτό κάλεσμα για τον προσδιορισμό δεδομένων στα οποία οι συμμετέχοντες στη διαβούλευση θα επιθυμούσαν να έχουν ελεύθερη πρόσβαση.
Τα δεδομένα αυτά μπορεί να βρίσκονται
(α) στην κατοχή ενός οργανισμού του στενού ή ευρύτερου δημόσιου τομέα (β) να έχουν παραχθεί με δημόσιους πόρους ή (γ) να προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα αλλά η διάθεση τους μπορεί να εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον.
Οι συμμετέχοντες στη διαβούλευση μπορούν επίσης να αναφέρουν προβλήματα που αντιμετωπίζουν κατά την πρόσβαση δεδομένων και να προτείνουν λύσεις για τη διάθεσή τους.
19 κορυφαίους ερευνητές-επιστήμονες απ’ όλο τον κόσμο προσέλαβαν τα πανεπιστήμια του Καναδά, στο πλαίσιο προγράμματος της κυβέρνησης να δώσει ώθηση στη μελλοντική οικονομική ανάπτυξη της χώρας επενδύοντας σε αυτό που ονομάζει «επιστημονική καινοτομία». Η κυβέρνηση διέθεσε 196 εκατομμύρια δολάρια Καναδά (περίπου 150 εκατομμύρια ευρώ). Κάθε ερευνητής-επιστήμονας θα λάβει μέχρι και 10 εκατομμύρια καναδέζικα δολάρια τον χρόνο για περίοδο 7 ετών, προς υποστήριξη της ερευνητικής του δουλειάς.
Είπατε τίποτα; Εμείς προτιμάμε να καινοτομούμε κουνώντας στους νέους μας το μαντίλι του αποχαιρετισμού… Φυσικά δεν παραλείπουμε να πετάμε και μεγάλα λόγια του στυλ: “Απαραίτητη η ενεργοποίηση των νέων για να αλλάξει η χώρα”. Ούτε με κιάλι δε θα βλέπουμε νέο σε λίγο στη χώρα μας. Κακόμοιροι γονείς που θα ξεροσταλιάζουν στις οθόνες του Skype…
Αλλιώς δεν θα βαριόμασταν να εισάγουμε τόσα νούμερα; Βρε τι τραβάμε οι άνθρωποι για να απογραφούμε… Λίγο τσίπικη μου φαίνεται η εφαρμογή. Καλό το open source αλλά μήπως να αγοράζαμε και κανένα server της προκοπής; Από το πρωί έχει κρεμάσει δέκα φορές χωρίς υπερβολή.
Ως ήτο αναμενόμενο εμφανίζει μία ποικιλία ακατανόητων μηνυμάτων – κατά το προσφιλή τρόπο αυτής της ευγενούς επιστήμης της πληροφορικής. Αυτό ονομάζεται από τους προγραμματιστές “μικρές αστάθειες”.
Π.χ. HTTP Status 404 – /Apografi/enter.seam
type Status report
message /Apografi/enter.seam
description The requested resource (/Apografi/enter.seam) is not available.
JBoss Web/2.1.3.GA
Γενικώς έτσι και απογραφείς παίζεις και τα νούμερα της απογραφής στο λόττο. Κάτι σαν το σκίουρο του βίντεο, του λιναριού τα πάθη τραβάμε καλοκαιριάτικα.
Τι είναι αυτό που διαβάζω πάλι; θα μετακομίσουν όλα τα υπουργεία για να φτιαχτεί ένα κυβερνητικό πάρκο; αλλού φαν παρκ σα να λέμε; ή θα περιλαμβάνει και σαφάρι; μμμ καθόλου κακή ιδέα έστω ένα paintball με τους υπαλλήλους που έχουμε στη λίστα των καταζητούμενων. Αλλά τσάμπα τα σκάσαμε για τις κουρτινούλες του ΥΠΕΠΘ/ΥΠΔΒΜΘ; και που θα βρεθεί τέτοιος χώρος, γιατί στο κέντρο δεν το βλέπω να χωράει το παρκάκι τούτο. Λέτε να φάνε το πάρκο του Ελληνικού;
Ηθελα να ήξερα ποιο μεγαλο-στέλεχος κατεβάζει αυτές τις ιδέες. Μήπως αντλεί την έμπνευσή του από το κόπα-κοπάνα; Θα μεταφερθεί και το Mall; προσπαθούμε να ανοίξουμε δουλειές ενώ όλοι οι άλλοι πρέπει να συμμαζευτούν; Αυτό εννοούν όταν λένε πράσινη ανάπτυξη; πράσσειν άλογα;
Φτιάξαμε τόσα κτίρια στους Ολυμπιακούς, που ρημάζουν σιγά-σιγά και τώρα θέλουμε κι άλλα; Η χαρά των κατασκευαστικών σα να λέμε.
“Αυτό το καλοκαίρι μας ήρθε λες από κάποια ξεχασμένη περιοχή που θα την ονειρεύτηκαν για πρώτη φορά στην Εδέμ και την ανακαλύψαμε εκ νέου κάπου ανάμεσα στις λανθάνουσες σκέψεις της ανθρωπότητας. ‘Ηρθε καταπάνω μας λες και ήταν κάποιο φημισμένο χιονάτο καράβι της μνήμης κι έριξε άγκυρα μπροστά στην πόλη, με τα λευκά του πανιά διπλωμένα σαν τα τα φτερά ενός πουλιού της θάλασσας. Α! Ψάχνω για μεταφορές που θα μπορούσαν κάτι ν΄αποδώσουν από τη συγκλονιστική ευτυχία που τόσο σπάνια χαρίζεται σ΄όσους αγαπούν. όμως οι λέξεις εφευρέθηκαν καταρχήν ως άμυνα στην απόγνωση, και είναι πολύ ωμές για να καθρεφτίσουν τις χαρές μιας κατάστασης τόσο ειρηνικής με τον εαυτό της, τόσο εναρμονισμένης με τον εαυτό της. Οι λέξεις είναι οι καθρέφτες της δυσαρέσκειας μας μοναχά: περιέχουν όλα τα πελώρια εκείνα αυγά των καημών του κόσμου που δεν έχουν ακόμη σπάσει. Εκτός ίσως και είναι πιο απλό να επαναλάβει κανείς ψιθυριστά λίγους στίχους ενός ελληνικού ποιήματος που κάποτε γράφτηκε στη σκιά ενός πανιού, σ’ ένα διψασμένο ακρωτήρι στο Βυζάντιο. Κάπως έτσι…
Μαύρο ψωμί, νερά πεντακάθαρα, γαλάζιος ουρανός.
Λαιμός που ηρεμεί, ασύγκριτα ωραίος
η μια σκέψη γερμένη πάνω στην άλλη
τα μάτια κλεισμένα απαλά επάνω στ΄άλλα μάτια
Τα βλέφαρα τρεμίζουν, τα σώματα γυμνά.
Είναι λυπηρό πού το λαμπερό φτέρωμα αυτού του καλοκαιριού στο σύνολό του παραμένει λεκτικά ασύλληπτο– γιατί στα γερατειά μας δεν θα έχουμε πολλά, πέρα από τέτοιες αναμνήσεις, για να ξαναβρίσκουμε τις οριστικά χαμένες ευτυχισμένες ώρες. άραγε θα το συγκρατήσει η μνήμη— το απαρομοίαστο σχέδιο εκείνων των ημερών;”
Δεκαετίες ολόκληρες αιωρείται στην ελληνική (και όχι μόνο) κοινή γνώμη η ακαθόριστη άποψη ότι στη Σκανδιναβία η εκπαίδευση είναι πολύ καλή. Όταν όμως άρχισαν να δημοσιοποιούνται ευρύτερα τα αποτελέσματα του προγράμματος PISA (Programme for International Student Assessment – Πρόγραμμα Διεθνούς Aξιολόγησης των Σπουδαστών) κατά τη διάρκεια της τρέχουσας δεκαετίας, το όνομα της Φινλανδίας βρέθηκε στα χείλη αλλά και τις γραφίδες πολλών.
Oι εντυπωσιακές επιδόσεις των Φινλανδών μαθητών και φοιτητών προκάλεσαν αίσθηση σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο και δικαιολογημένα έστρεψαν την προσοχή στο εκπαιδευτικό σύστημα της «Xώρας των Xιλίων Λιμνών». Πόσο μάλλον που οι ανά τριετία έρευνες του προγράμματος PISA διενεργούνται από τον OOΣA σε σαράντα ανεπτυγμένες χώρες, σε 15χρονους μαθητές και με πολύ μεγάλα δείγματα (π.χ. στη Φινλανδία εξετάστηκαν 6.235 μαθητές από 197 σχολεία), οπότε είναι κανείς βέβαιος ότι δεν έχουμε να κάνουμε με τα αποτελέσματα κάποιας τρέχουσας δημοσκόπησης, αλλά με σοβαρή επιστημονική έρευνα.
Tάξεις – Kοινωνικές κυψέλες H Φινλανδία έχει εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, όπως και η Eλλάδα. Oι αρχές όμως που διαπερνούν τη φινλανδική εκπαιδευτική αντίληψη διαφέρουν ριζικά. Bασίζονται στις παιδαγωγικές αρχές του Γάλλου Σελεστίν Φρενέ – να μαθαίνουν τα παιδιά κάνοντας πράγματα μέσα σε πλαίσιο κοινότητας. Στην πράξη αυτό μεταφράζεται στο ότι από την πρώτη κιόλας τάξη του Δημοτικού οι μικροί μαθητές συμμετέχουν σε πληθώρα δραστηριοτήτων της καθημερινής ζωής.
Xρησιμοποιούν ελάχιστα βιβλία, δεν ενθαρρύνεται καθόλου η παθητική απομνημόνευση, δεν απαιτείται από τα παιδιά να είναι καρφωμένα στο θρανίο. Mπορούν να περιφέρονται στην τάξη, να ζητούν πληροφορίες από τον δάσκαλο, να συνεργάζονται με τους συμμαθητές τους. Yπό την καθοδήγηση του δασκάλου τα παιδιά αποφασίζουν τι θα κάνουν κάθε εβδομάδα και υλοποιούν μόνα τους, με τους δικούς τους ρυθμούς, τα καθήκοντα που αυτά αποφάσισαν.
Δεν κάνουν απλώς πάμπολλες εκδρομές εκτός σχολείου σε χώρους διαφόρων δραστηριοτήτων αλλά και εναλλάσσονται σε ομάδες που συμμετέχουν σε όλες ανεξαιρέτως τις δουλειές που σχετίζονται με το σχολείο: βοηθούν στην κουζίνα, τακτοποιούν βιβλία στη βιβλιοθήκη, φροντίζουν τα λουλούδια και τα φυτά που υπάρχουν στη σχολική αυλή, συμμετέχουν στον διαχωρισμό για ανακύκλωση των απορριμμάτων του σχολείου…
Mάλιστα στις δραστηριότητες αυτές τα παιδιά δεν καθοδηγούνται από τους δασκάλους τους, αλλά από το μη εκπαιδευτικό προσωπικό του σχολείου: μαγείρους, κηπουρούς, καθαρίστριες, γραμματέα… Eτσι τα παιδιά αναπτύσσουν αισθήματα σεβασμού προς τη δουλειά όχι μόνο των δασκάλων τους, αλλά και όλων των εργαζομένων.
«H ευθύνη για την εκπαίδευση των παιδιών μοιράζεται εξίσου σε όλους και αποφεύγονται μη αναγκαίες ιεραρχικές δομές μεταξύ του προσωπικού», σημειώνει χαρακτηριστικά φυλλάδιο του φινλανδικού υπουργείου Eξωτερικών που αναφέρεται στο θέμα, παρουσιάζοντας τη νοοτροπία που διαπερνά αυτή την πολιτική.
Στην υπηρεσία όλων Tα φινλανδικά σχολεία βρίσκονται εξαρχής στην υπηρεσία των πολιτών. Mορφώνουν τα παιδιά, αλλά διευκολύνουν και τους γονείς. Eίναι φυσικά δημόσια σχεδόν στην ολότητά τους. Xρηματοδοτούνται από τους δήμους ή το κράτος. Eίναι ολοήμερα, εφοδιασμένα με παιδότοπους, παιδικές χαρές και φυσικά το αναγκαίο προσωπικό για την επίβλεψη των παιδιών μέχρι να γυρίσουν οι γονείς από την εργασία τους και να τα πάρουν σπίτι. Όλα ανεξαιρέτως τα σχολεία (συμπεριλαμβανομένου του αντίστοιχου Λυκείου) της Φινλανδίας παρέχουν δωρεάν ζεστό φαγητό το μεσημέρι στους μαθητές. Δωρεάν είναι και όλα τα βασικά υλικά για την εκπαίδευση (βιβλία, τετράδια, μολύβια κ.λπ.), ενώ δωρεάν γίνεται και η μεταφορά στο σχολείο όλων των παιδιών που ζουν μακριά ή παρουσιάζουν κινητικά προβλήματα.
Tα φινλανδικά σχολεία είναι επίσης ανοιχτά στην τοπική κοινωνία. Oι γονείς είναι ευπρόσδεκτοι στις σχολικές δραστηριότητες που μπορούν να βοηθήσουν με τις γνώσεις ή την τέχνη τους – ένας πατέρας δημοσιογράφος π.χ. μπορεί να πάει στο εργαστήριο που τα παιδιά φτιάχνουν ανά ομάδα το δικό τους περιοδικό και να τους πει πώς να το κάνουν καλύτερο ή μία μητέρα που γνωρίζει ραπτική, πλέξιμο ή κέντημα είναι καλοδεχούμενη στην αντίστοιχη ομάδα για να δείξει στα παιδιά πώς να ράβουν, να πλέκουν ή να κεντούν.
Oι τοπικές αρχές είναι επίσης υποχρεωμένες να παράσχουν τη βασική εκπαίδευση ακόμη και στα παιδιά που λόγω βαριάς ασθένειας ή αναπηρίας δεν μπορούν να πάνε στα κανονικά γενικά σχολεία, ακόμη και αν χρειάζεται να τους στείλουν δάσκαλο στο σπίτι.
Δρόμοι διαρκώς ανοιχτοί Mετά την εννιάχρονη υποχρεωτική βασική εκπαίδευση, περίπου οι μισοί μαθητές κατευθύνονται στο Λύκειο και άλλοι τόσοι στα επαγγελματικά σχολεία. Mόλις το 6% των Φινλανδών μαθητών σταματάει την εκπαίδευσή του με την ολοκλήρωση της φοίτησης στο εννιάχρονο σχολείο γενικής παιδείας. Oύτε και τρέχουν όμως όλοι στο Γενικό Λύκειο, όπως εδώ. Mόνο οι μισοί.
Στη βασική και μέση εκπαίδευση οι Φινλανδοί δίνουν εξαιρετική έμφαση στις γλώσσες, με την πρώτη ξένη γλώσσα να διδάσκεται υποχρεωτικά από την τρίτη Δημοτικού και τη δεύτερη από την πρώτη Γυμνασίου το αργότερο. Mέχρι να τελειώσουν το Λύκειο, όσοι μαθητές θέλουν μπορούν να έχουν μάθει έως και έξι(!) γλώσσες.
Oσο για τα παιδιά μεταναστών, αρκεί να μπορούν να σχηματίσουν μια μικρή, ολιγομελή ομάδα και ο δήμος, με δικά του φυσικά έξοδα, είναι υποχρεωμένος να παρέχει εκπαίδευση και στη γλώσσα τους δύο φορές την εβδομάδα. Στο Eλσίνκι π.χ. όπου υπάρχουν 2.600 παιδιά μεταναστών, τέτοια μαθήματα γίνονται σε περίπου 40 γλώσσες.
Aκόμη μεγαλύτερη προσοχή δίνουν οι Φινλανδοί σε θέματα θρησκείας. Aρκεί να υπάρξουν τρία και μόνο παιδιά σε μία τάξη από κάποια θρησκεία για να διδάσκονται το μάθημα των Θρησκευτικών στη θρησκεία τους και αποκλειστικά σε αυτήν. Θρησκευτικά δεν διδάσκονται επίσης καθόλου στα παιδιά που οι γονείς τους δεν το επιθυμούν. Tα παιδιά αυτά διδάσκονται Hθική και Διαπροσωπικές Σχέσεις όλα τα χρόνια της βασικής και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
«Εκτόπισαν» την ιδιωτική εκπαίδευση
H τριτοβάθμια εκπαίδευση χωρίζεται σε Πανεπιστήμια και Πολυτεχνεία. Kαθώς ο αριθμός των υποψηφίων υπερβαίνει τις θέσεις σε αυτά, το κάθε AEI επιλέγει τους φοιτητές που θα δεχθεί είτε μόνο με τους βαθμούς του Λυκείου είτε με συνδυασμό βαθμών Λυκείου και επιμέρους εισαγωγικών εξετάσεων για το συγκεκριμένο Πανεπιστήμιο ή Πολυτεχνείο. H εθνική στρατηγική της Φινλανδίας πάντως συνίσταται στο να προσφέρει τη δυνατότητα ανώτατης εκπαίδευσης στα δύο τρίτα της κάθε ηλικιακής ομάδας. Tα AEI παραμένουν ανοιχτά και για παιδιά που έχουν στραφεί στα επαγγελματικά Λύκεια, μέσα από κάποιες διαδικασίες. Tο τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών είναι, όπως με εμφανή υπερηφάνεια τονίζει το φινλανδικό υπουργείο Eξωτερικών, ότι «χάρη στην υψηλή ποιότητα του σχολικού συστήματος γενικής παιδείας του δημόσιου τομέα, η Φινλανδία δεν έχει εμπορική αγορά στη βασική εκπαίδευση, ενώ και στα άλλα επίπεδα και στους άλλους τομείς η εμπορική παροχή εκπαίδευσης είναι σχετικά μικρή συγκρινόμενη με πολλές άλλες δυτικές χώρες». Προφανώς καθόλου δεν αρέσουν στον OOΣA, προπύργιο του νεοφιλελεύθερου δογματισμού, ούτε τα συμπεράσματα των Φινλανδών ούτε τα επιτεύγματα της δημόσιας εκπαίδευσης της Φινλανδίας, την υπεροχή των οποίων αναγκάζεται να πιστοποιεί ο ίδιος ο OOΣA!
Η ανάγνωση ενός ηλεκτρονικού βιβλίου (e-book) απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο από την ανάγνωση ενός κειμένου στο χαρτί, σύμφωνα με έρευνα της εταιρείας Nielsen Norman Group.
Η έρευνα παρακολούθησε τις «αναγνωστικές συνήθειες» 24 ανθρώπων, που διάβαζαν τα ίδια κείμενα σε e-books, σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τυπωμένα. Η σύγκριση του χρόνου που απαιτήθηκε για την ολοκλήρωση της ανάγνωσης με καθέναν από τους παραπάνω τρόπους, κατέδειξε ότι το χαρτί παραμένει ο «πιο γρήγορος» τρόπος να διαβάσει κανείς ένα κείμενο.
Μάλιστα, η απόκλιση στους χρόνους ήταν τόσο μεγάλη, ώστε η εταιρεία ανακοίνωσε ότι μπορούν να εξαχθούν ασφαλή στατιστικά συμπεράσματα, που συνοψίζονται στην εκτίμηση ότι η ταχύτητα ανάγνωσης ενός τυπωμένου κειμένου είναι σαφώς μεγαλύτερη από αυτή ενός κειμένου που εμφανίζεται στην οθόνη μιας ηλεκτρονικής συσκευής (φορητής ή μη).
Στους συμμετέχοντες δόθηκε ένα κείμενο του Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Το απόσπασμα ήταν διαθέσιμο σε έντυπη και σε ηλεκτρονική μορφή. Όσοι διάβασαν το κείμενο σε iPad ήταν κατά 6,2% πιο αργοί από αυτούς που το διάβασαν στο τυπωμένο βιβλίο. Η ανάγνωση με το Kindle 2 αποδείχθηκε ακόμη πιο αργή, σε ποσοστό 10,7% σε σύγκριση με το χαρτί.
Ωστόσο, τα ηλεκτρονικά βιβλία «ισοψηφούν» με τα τυπωμένα στην ερώτηση «ποιος είναι ο πιο βολικός και πιο άνετος τρόπος ανάγνωσης». «Όλοι», απαντούν οι ερωτώμενοι, δηλώνοντας εξίσου ευχαριστημένοι από την «εμπειρία ανάγνωσης» σε ηλεκτρονική και σε έντυπη μορφή. Με άριστα το 7, έδωσαν τις ακόλουθες βαθμολογίες: 5,8 για το iPad, 5,7 για το Kindle και 5,7 για το χαρτί. Όμως, η ανάγνωση σε ηλεκτρονικό υπολογιστή (PC) «ανακηρύχθηκε» χειρότερη όλων, παίρνοντας βαθμό 3,6.
Από τους συμμετέχοντες ζητήθηκε να καταγράψουν τα μειονεκτήματα κάθε συσκευής. «Δεν τους αρέσει το γεγονός ότι το iPad είναι τόσο βαρύ και ότι το Kindle εμφανίζει λιγότερο ευανάγνωστα γράμματα», αναφέρουν τα συμπεράσματα της έρευνας, στα οποία σημειώνεται ότι «οι χρήστες εμφανίζονται δυσαρεστημένοι και με την έλλειψη πραγματικής σελιδοποίησης σε αυτές τις συσκευές». Γι’ αυτό, αν πρέπει οπωσδήποτε να επιλέξουν ηλεκτρονικό βιβλίο, «προτιμούν την εφαρμογή iBook για το iPad, που παρέχει ένδειξη για το ποσοστό του κειμένου που απομένει σε κάθε κεφάλαιο».
Ο λόγος για την «αρνητική δημοφιλία» του ηλεκτρονικού υπολογιστή είναι κυρίως ψυχολογικός, σύμφωνα με τη Nielsen. «Το PC έχει συνδυαστεί με την εργασία. Αντιθέτως, η ανάγνωση ενός τυπωμένου βιβλίου φαίνεται ότι είναι πιο ευχάριστη από όλες τις άλλες διαθέσιμες λύσεις».
Η Nielsen εκτιμά ότι η μελέτη ενθαρρύνει την βελτίωση των ebooks και των υπολογιστών tablet.
«Αναμένουμε υψηλότερης ποιότητας οθόνες στο μέλλον, κάτι που ήδη διαφαίνεται από την πρόσφατη κυκλοφορία του iPhone 4, με οθόνη 326 dpi», επισημαίνει η εταιρεία.
Πάντως, μεταξύ των ηλεκτρονικών συσκευών ανάγνωσης, το iPad προηγείται στις προτιμήσεις των χρηστών. Σε έρευνα που διενεργήθηκε από την εταιρεία ChangeWave, λίγο πριν την επίσημη κυκλοφορία του, περισσότεροι από το 1/4 των κατόχων συσκευών e-reader δήλωσαν ότι θα αγόραζαν το iPad αντί για τον e-reader, αν τότε η συσκευή ήταν διαθέσιμη. Επιπλέον, το 40% αυτών που δήλωσαν ότι σχεδίαζαν να αγοράσουν έναν e-reader τους επόμενους τρεις μήνες, δήλωσε ότι θα επιλέξει το iPad.
«Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, τα χρόνια μου ήταν ρίζες, ήταν δέντρα»… Οι στίχοι αυτοί ήρθαν να «ζωντανέψουν» το σκοτεινό υπόγειο των Φυλακών Ανηλίκων Αυλώνα, όπου οι μαθητές του σχολείου πραγματοποιούν την καθιερωμένη γιορτή για τη λήξη της σχολικής χρονιάς. Νέοι 14 έως 21 ετών που εκτίουν την ποινή τους παράλληλα πηγαίνουν στο σχολείο το οποίο στεγάζεται μέσα στο κτίριο των φυλακών, ελπίζοντας για ένα καλύτερο αύριο. Στη συντριπτική πλειονότητά τους (80%) είναι αλλοδαποί.
Κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες καταφέρνουν να δημιουργούν, να μαθαίνουν, κάποιοι λίγοι, κυρίως Ελληνες, ακόμη και να δίνουν Πανελλαδικές. Στο πλευρό τους έχουν τους καθηγητές τους οι οποίοι προσφέρουν ό,τι μπορούν παίζοντας και τον ρόλο του φίλου, της οικογένειας.
«Ντρέπομαι»
Ο Κάζα είναι 20 χρονών από την Αλβανία και θα πάει στη Β’ Γυμνασίου. Θα παραμείνει στις φυλακές για 2 ακόμα χρόνια, παρ’ όλα αυτά δεν παύει να χαμογελάει και να ελπίζει. «Ευχαριστώ τους καθηγητές που είναι πάντα δίπλα μας και μας δίνουν μια ελπίδα για μια καλύτερη ζωή».
Ο ίδιος τονίζει πόσο σημαντικό είναι το σχολείο γι’ αυτόν αφού «βοηθάει στο να ξεφύγουμε λίγο από τα κελιά των φυλακών και να δημιουργήσουμε». Στους γονείς του δεν έχει πει ότι βρίσκεται στις φυλακές. «Ντρέπομαι να το πω. Καλύτερα να μην ξέρουν. Δεν θέλω να τους στενοχωρήσω».
Ο Δημήτρης είναι 20 ετών. Φέτος έδωσε Πανελλαδικές και τώρα περιμένει με αγωνία τα αποτελέσματα. «Είχα μια δύσκολη χρονιά, με πολύ διάβασμα και παράλληλα διάφορα προβλήματα να αντιμετωπίσω» θα πει, κρατώντας τα βραβεία που απέσπασε για τις δημιουργίες του.
«Οταν έρχομαι στο σχολείο δεν νιώθω ότι είμαι στη φυλακή. Είναι σαν να δραπετεύω» θα πει ο Αλί 19 χρόνων που είναι στις Φυλακές Αυλώνα από το 2008. «Υπάρχει εμπιστοσύνη εδώ, πράγμα απαραίτητο εδώ μέσα. Υπάρχει ρατσισμός μεγάλος και οι υπάλληλοι σ’ τον δείχνουν με κάθε τρόπο. Στο σχολείο είναι διαφορετικά. Εχουμε φιλικές σχέσεις με τους καθηγητές μας. Τους βλέπουμε σαν γονείς, σαν αδέρφια μας. Αυτό μας βοηθάει να επιβιώσουμε».
Η φιλόλογος Παιδιά με ταλέντα και όρεξη για δημιουργία
«Μέσα στην τάξη γίνεται πολλή δουλειά. Οι μαθητές έρχονται από τις 8 το πρωί και φεύγουν στις 2 το μεσημέρι. Βλέπω παιδιά με ταλέντα και όρεξη για δημιουργία. Τα παραπτώματά τους δεν τα εμποδίζουν να κάνουν αυτά που θέλουν. Φυσικά το σχολείο λειτουργεί και σαν καταφύγιο, εδώ νιώθουν άνετα. Δραπετεύουν πνευματικά και ψυχικά», θα πει η φιλόλογος του σχολείου. Ο Ντίσα είναι 20 ετών. Βρίσκεται στη φυλακή έναν χρόνο και θα παραμείνει για ακόμη επτά. Του αρέσει η μουσική, τα αρχαία και τα αγγλικά. «Είναι δύσκολα τα πράγματα εδώ μέσα.
Ο χρόνος δεν περνάει εύκολα». Οι ήχοι από το τουμπελέκι, τα τραγούδια και το χορευτικό του «Ζορμπά» «ζωντανεύουν» την αίθουσα της γιορτής, χαρίζοντας χαμόγελα ικανοποίησης στα παιδιά. Η αίθουσα «παγώνει» όταν ένας μαθητής ανεβαίνει με την κιθάρα του στη σκηνή. «Θα’ θελα να ‘σουν εδώ» το τραγούδι αφιερωμένο σε δύο στενά του πρόσωπα που έχασε πρόσφατα και δεν μπόρεσε να τον αποχαιρετήσει. Η γιορτή κλείνει με τα βραβεία που απονέμει στις καλύτερες δημιουργίες των παιδιών η Ελληνική Εγκληματολογική Εταιρεία.
Mε όλα τα συμπράγκαλα σκόρπια και κλειστά ακόμα γύρω μου, ανοίγω το πορτόφυλλο του καλοκαιρινού σπιτιού: Η ομορφιά των πάντων, στα πάντα. Το αεράκι είναι γεμάτο υποσχέσεις: Βαρκάδες, γεύσεις και βουτιές, νυχτερινοί ψίθυροι, αγκαλιές, μια πιθανότητα αθανασίας. Θα ξαναφοβηθώ τον Σεπτέμβρη.
Οι Ελληνες κολυμπούν στο καλοκαίρι τους όπως τα ψάρια στο νερό, μαθημένοι, στο στοιχείο μας.
«Το ‘χουμε». Περισσότερο το καταλαβαίνω στα μάτια των ξένων. Δεν κοιτάζουν μόνο τις ομορφιές. Κοιτάζουν… εμάς. Σουλατσέρνουμε σαχλοί μέσα στα μαγιό μας, αντέχουμε στον ανελέητο ήλιο χωρίς κρέμες και μαντζούνια. Τραγουδάμε θλιμμένες μελωδίες, μ’ ένα χαμόγελο πανευτυχίας.
«Είναι τρελοί αυτοί οι Ελληνες». Την έχω ξαναπιάσει αυτή τη ματιά, αλλά φέτος, με τις οικονομικές σφαλιάρες που έχει φάει η χώρα μας, τη νιώθω πολύ πιο έντονη. Δεν είναι ότι μας κατακρίνουν, ούτε μας λυπούνται. Μας ζηλεύουν, ίσως; Είναι δυνατόν; Κι όμως…
Και τότε θέλω να ανέβω στο τραπέζι του καφενείου και να τους βγάλω λόγο σε όλες τις γλώσσες, για το kalokairi. Αυτό το υπερόπλο που διαθέτει ακόμα και ο πιο φτωχός Ελληνας στις αποθήκες του. Αυτή τη βόμβα αισιοδοξίας, πως όλα, στο τέλος, θα πάνε καλά. Πώς να μην πάνε όλα καλά, όταν εδώ, ακόμα και το λειψό, χλωμό φεγγάρι ανατέλλει με την παράλογη αυτοπεποίθηση μιας Πανσελήνου;
Kalokairi. Αν μπορούσα να το συσκευάσω σε μπουκαλάκια και να το πουλήσω δίπλα στους πάγκους με τα σουβενίρ. Αν μπορούσα να στάξω μερικές σταγόνες του στις καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων που έχουν αντικαταστήσει την ψυχή τους με ποσοστά και λογιστικούς πίνακες. Θα μας καταλάβαιναν καλύτερα.
«Το ‘χουμε». Είμαστε άνθρωποι με ψυχή καλοκαιρινή, ψαρίσια. Με ιστορία χιλιάδων χρόνων και μνήμη λίγων λεπτών. Ακούω συχνά πως αυτό είναι η κατάρα μας. Κι όμως, καθώς γύρω μου νιώθω τη θάλασσα να εισπνέει καύσωνα, για να φυσήξει δροσερό μελτέμι, αναρωτιέμαι μήπως αυτό είναι, ταυτόχρονα, ανεξήγητα, η σωτηρία μας.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Άρθρα (RSS)