Της έλεγαν να σταματήσει- αυτή η μάχη δεν ήταν δική της. Αλλά η Γεωργία (Κακλαμάνου) Λιπ δεν μπορούσε να μείνει άπραγη τη «δεκαετία του θανάτου». Διείσδυσε στον στενό κύκλο των συμμοριών του Λος Αντζελες. Συνάντησε ανθρώπους που μιλούσαν με σφαίρες και αναζήτησε μέσα στις διαλυμένες τους ζωές την ελπίδα για ειρήνη.
Τα οικογενειακά τους δείπνα ήταν σιωπηλά ή επικρατούσε θυμός. Στον άντρα της δεν άρεσαν οι συναναστροφές της. Φοβόταν για την ασφάλειά της. Ζητούσε να μάθει περισσότερα. Η Γεωργία Λιπ όμως δεν μπορούσε να μοιραστεί μαζί του πολλά, ούτε να τον συστήσει στις νέες της παρέες. Ο σύζυγός της, Μαρκ Λιπ, ήταν υπαρχηγός της Αστυνομίας του Λος Αντζελες, ενώ οι παρέες της αποτελούνταν από μέλη συμμοριών: άντρες και γυναίκες που είχαν βάψει τα χέρια τους με αίμα. Δεν ήταν η ομερτά που της σφράγιζε τα χείλη, αλλά η πρόθεσή της να βοηθήσει. «Η οικογένειά μου με δίδαξε να στηρίζω όσους έχουν ανάγκη. Να προσπαθώ να κατανοήσω τα προβλήματά τους», λέει η Λιπ. «Εζησα τη “δεκαετία του θανάτου” στο Λος Αντζελες και δεν μπορούσα να αγνοήσω ό,τι συνέβαινε γύρω μου. Ηταν σαν να βρίσκομαι σε πόλεμο». Η Γεωργία (Κακλαμάνου) Λιπ είναι ελληνίδα ομογενής δεύτερης γενιάς. Μεγάλωσε στην Καλιφόρνια, είναι καθηγήτρια Ψυχολογίας και Ανθρωπολογίας και από το 1992 διδάσκει στο Πανεπιστήμιο UCLΑ. Ειδικεύεται στην επίλυση κρίσεων και στην αντιμετώπιση περιστατικών μετατραυματικής διαταραχής κι έχει πραγματοποιήσει έρευνες στη Βοσνία και το Κόσοβο. 20 χρόνια τώρα μελετά την κουλτούρα των συμμοριών – κυρίως του Λος Αντζελες- και προσπαθεί να δείξει στα μέλη τους πως το μίσος δηλητηριάζει τις ζωές τους.
«Με εμπιστεύονται επειδή είμαι γυναίκα». Η περίοδος 1988-1998 ήταν η πιο αιματηρή για το Λος Αντζελες με τους νεκρούς από τις συγκρούσεις των συμμοριών να φτάνουν τους 1.000 το 1992. Σήμερα οι ανθρωποκτονίες έχουν μειωθεί, όμως εκτιμάται ότι οι συμμορίες αριθμούν 100.000 μέλη. «Επιλέγουν αυτόν τον τρόπο ζωής επειδή βρίσκονται σε απόγνωση. Ποτέ κανείς δεν νοιάστηκε γι΄ αυτούς. Κανείς δεν τους φρόντισε. Η συμμορία είναι η οικογένεια που δεν είχαν», εξηγεί στα «ΝΕΑ» η Λιπ.
Σταματώντας τις σφαίρες με δουλειές. Τα τελευταία δύο χρόνια η Λιπ αξιολογεί την πρόοδο του προγράμματος Ηomeboy Ιndustries. Πρόκειται για μια οργάνωση που ίδρυσε πριν από 20 χρόνια ο ιερέας Γκρεγκ Μπόιλ. Τη βοήθειά της ζητούν όσοι θέλουν να «αποτοξινωθούν» από την κουλτούρα της βίας. Μπορούν να σβήσουν τα τατουάζ των συμμοριών τους και να βρουν δουλειά στον φούρνο ή την καφετέρια του προγράμματος. «Ερχονται σε εμάς όσοι δεν θέλουν να ξαναβρεθούν στη φυλακή. Εγκληματίες που θέλουν να αλλάξουν τη ζωή τους λόγω της γέννησης ενός παιδιού. Μέλη συμμοριών που μόλις έθαψαν έναν φίλο τους», λέει στα «ΝΕΑ» ο Μπόιλ.
Η Λιπ αναγνωρίζει ότι το Ηomeboy είναι το πιο επιτυχημένο πρόγραμμα παρέμβασης στην Καλιφόρνια. Από αυτό προέρχονται πολλά πρώην μέλη συμμοριών που δίνουν διαλέξεις στις τάξεις της ή απαγγέλλουν ποιήματα στους φοιτητές της. Οι ριψοκίνδυνες επενδύσεις όμως των αρμοδίων σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση θέτουν σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα του προγράμματος. Σύμφωνα με τον Μπόιλ, 330 εργαζόμενοι απολύθηκαν φέτος από την οργάνωση λόγω έλλειψης πόρων. «Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει», λέει η Λιπ. «Η δουλειά δίνει σκοπό και νόημα στη ζωή των πρώην γκάνγκστερ». Η δουλειά όμως σημαίνει και ανακωχή. Πρώην εχθροί αναγκάζονται να συνυπάρξουν, όπως ο Αλόνσο και ο Αντονι. «Θυμάμαι ότι έπρεπε να δουλέψω μαζί με τον Αντονι. Τον ήξερα από παλιά. Με είχε πυροβολήσει.
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.