Terra Computerata

Ένα πείραμα για τη μετατροπή ενός νησιού σε αυτάρκες και αυτόνομο που μπορεί να λειτουργήσει ως πρότυπο για πολλά νησιά της Ελλάδας.

Το εγχείρημα της μετατροπής του νησιού Άγιος Ευστράτιος σε «πράσινο νησί», παρουσίασαν σε εκδήλωση στην Αθήνα ο καθηγητές Πανεπιστημίου Αιγαίου Νικήτας Νικητάκος και Αθαν. Βατίστας ανταποκρινόμενοι με μεγάλη χαρά στην πρόταση συνεργασίας  του Επίσημου Τμήματος Ελλάδος του Κινήματος Zeitgeist, στα πλαίσια της διασύνδεσης και συνεργασίας με τις επιστημονικές ομάδες και φορείς στα Επιστημονικά και Ερευνητικά Ιδρύματα της χώρας μας.

Η παρουσίαση αφορούσε στην μελέτη της αυτονόμησης του νησιού, με την χρήση των φυσικών πόρων που είναι διαθέσιμοι, στα θέματα ενέργειας, διαχείρισης απορριμμάτων, παραγωγή πόσιμου νερού, καλλιέργειες, εναλλακτικές και πρωτοπόρες τεχνολογίες για την εύκολη μετακίνηση και την οικονομία του νησιού και άλλα.

Περισσότερα

Οταν ο αμερικανός κοινωνιολόγος Εrving Goffman έγραφε το περίφημο βιβλίο του Η παρουσίαση του εαυτού στην καθημερινή ζωή (Τhe presentation of self in everyday life, Νew Υork – London, Αnchor Βooks Doubleday, 1959) δεν είχε προφανώς ιδέα για το τι θα γινόταν 45-50 χρόνια μετά, με το Facebook και τους διάφορους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης ή τα πάσης φύσεως παιχνίδια στο Διαδίκτυο, όπου ο κάθε παίκτης αναλαμβάνει έναν ρόλο ή κατασκευάζει έναν «άλλο» φανταστικό εαυτό, προκειμένου να επικοινωνεί με τους εξίσου φανταστικούς συμπαίκτες του, προϊόντα της φαντασίας άλλων, αγνώστων μεταξύ τους σε πραγματικό επίπεδο ανθρώπων. Αυτό που προσπαθούσε να περιγράψει, χτίζοντας τις βάσεις μιας από τις σημαντικότερες θεωρίες της σύγχρονης κοινωνιολογίας, είναι το πώς ο καθένας από εμάς ανακαλύπτει διαρκώς τη σχέση του με τον (κοινωνικό) εαυτό του μέσα από την επικοινωνία σε διάφορες καταστάσεις της καθημερινότητας: στο σπίτι, στο σχολείο, στη δουλειά, σε ένα μαγαζί που πάει για να ψωνίσει, στον γιατρό, στον δρόμο κτλ. Μας έδειχνε την κοινωνία σαν μια τεράστια θεατρική σκηνή, στην οποία ο καθένας σκηνοθετεί αενάως τον εαυτό του, σύμφωνα με αυτά που έχει μάθει να περιμένει από τους άλλους και αυτά που εκείνοι υποτίθεται ότι θα περίμεναν από κάποιον σαν τον ίδιο.

…

Σε έναν κόσμο οπου σε επίπεδο κοινωνικών σχέσεων τον χαρακτηρίζουν η έλλειψη ή η δυσκολία ουσιαστικής επικοινωνίας, η απομόνωση, η μοναξιά και η κοινωνική αποσύνδεση, το διαδικτυακό σύμπαν – όπως στο κοντινό παρελθόν η τηλεόραση – προσφέρει ίσως μια διέξοδο.

Πολλά παιδιά και νέοι παίζουν με τις ώρες σήμερα διάφορα διαδικτυακά παιχνίδια παρουσιάζοντας όλα σχεδόν τα χαρακτηριστικά των εξαρτήσεων από ουσίες: δεν αντέχουν την πραγματική πραγματικότητα και γι’ αυτό δεν αντέχουν να περάσει μέρα χωρίς να βρεθούν οκτώ, δέκα, ακόμη και δώδεκα ώρες μπροστά στον υπολογιστή, πράγμα που αντιστοιχεί βεβαίως στα στερητικά σύνδρομα που προκαλεί και η εξάρτηση από τα ναρκωτικά. Το «βύθισμα» στο παιχνίδι, με όλες τις παθολογικά «θεραπευτικές» του ιδιότητες για τον παίκτη – απόσπαση και ψυχολογική μόνωση από τις ανυπόφορες για ένα αδύναμο ή ελλειμματικό Εγώ ψυχικές πιέσεις και συγκρούσεις που προκαλεί ενίοτε η επαφή με το πραγματικό ανθρώπινο περιβάλλον –, είναι ανάλογο με τη «μαστούρα» των τοξικομανών.

Διαβάστε όλο το άρθρο του Κλήμη Ναυρίδη στο Βήμα Ιδεών

Τα καταθλιπτικά συμπτώματα πληθαίνουν και τα ποσοστά απόπειρας αυτοκτονίας διπλασιάστηκαν τα τελευταία 20 χρόνια μεταξύ παιδιών που ξυπνούν και κοιμούνται κάθε μέρα στον ρυθμό του ρομπότ με μοναδικό στόχο την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο και μόνιμη ηχώ στ΄ αφτιά τους: «Πρέπει να τα καταφέρεις!»

Για το καλό του, ξυπνά κάθε πρωί από τα χαράματα ώστε να προλάβει να είναι στην ώρα του στο σχολείο. Είναι πτώμα αφού έχει κοιμηθεί ελάχιστα το προηγούμενο βράδυ προκειμένου να διαβάσει στο πλαίσιο της προετοιμασίας του για τις εξετάσεις εισαγωγής στο πανεπιστήμιο. Για το καλό του, αφού τελειώσει το μάθημα στο σχολείο, έχει άλλα τρία ιδιαίτερα μαθήματα ως τη νύχτα. Για το καλό του, οι καθηγητές τού λένε ότι πρέπει πάση θυσία να βρει μια θέση στον… ήλιο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Την ίδια «καραμέλα» πιπιλίζουν κάθε ημέρα και οι γονείς του υπενθυμίζοντάς του ότι, αν δεν καταφέρει να επιτύχει, τόσα χρήματα και τόσος κόπος θα πάνε χαμένα. Για να συμπληρώσουν ότι παίζει μεγάλο ρόλο και το«τι θα πει η κοινωνία, αρχίζοντας από τη γειτόνισσα που ο γιος της τα κατάφερε και μπήκε στη Νομική»(η γειτόνισσα βέβαια δεν αναφέρει ότι ο γιος της έχει ακόμη το πτυχίο Νομικής σε μια κορνίζα αναξιοποίητο). Είναι 17 ετών, σε μια ηλικία που η ζωή του ανοίγεται μπροστά του, και όμως εκείνος δεν βρίσκει ενδιαφέρον στο να ονειρευτεί το μέλλον του. Νιώθει θλίψη, νιώθει κούραση, νιώθει συνεχώς στενοχώρια. Εμφανίζει καταθλιπτικά συμπτώματα προτού καν ενηλικιωθεί. Και μπορεί η κατάθλιψη να αποτελεί συνήθως έννοια αλληλένδετη με την τόσο ιδιαίτερη φάση της ζωής που ονομάζεται εφηβεία, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να της δίνουμε τη δέουσα σημασία. Διότι κάποιες φορές η κακοκεφιά των εφήβων που περνά στα… ψιλά για τους πολυάσχολους γονείς των σύγχρονων καιρών μας μπορεί να φθάσει ως και σε απόπειρα αυτοκτονίας.

Ποσοστό των εφήβων που φθάνει το 26,2% παρουσιάζει καταθλιπτική συμπτωματολογία, όπως έδειξε μελέτη η οποία δημοσιεύθηκε στον δικτυακό τόπο του επιστημονικού εντύπου «Community Μental Ηealth Journal» στις 7 Φεβρουαρίου με επικεφαλής την επίκουρη καθηγήτρια Παιδοψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρίαΕλένη Λαζαράτου(συμμετείχαν επίσης οι κκ.Δ. Δικαίος,Δ. Αναγνωστόπουλος και ο ομότιμος πλέον καθηγητής κ.Κ.Σολδάτος). 

Διαβάστε για την έρευνα στο Βήμα

Τις εκδηλώσεις της Αριστείας και καινοτομίας διέκοψαν διαμαρτυρίες των ωρομισθίων. Το σύνθημα μισός μισθός μισή ζωή ακούστηκε δυνατά. Η σύνδεση μέσω του ΠΣΔ έχει διακοπεί με το αναρτημένο ανορθόγραφο μήνυμα της φωτογραφίας. Προφανώς από τη σύγχυση. Και για να μη ξεχνιόμαστε για τα λόγια τα μεγάλα:

Διαβάστε ακόμη σε φίλιο και γειτνιάζον blog

Το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας για το 2010 (Prix Européen de Littérature) απονεμήθηκε το Σάββατο, 13 Μαρτίου 2010 στην ποιήτρια, τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, κυρία Κική Δημουλά, για το σύνολο του ποιητικού και του πεζού έργου της.
Η απονομή του Βραβείου πραγματοποιήθηκε στο Στρασβούργο, σε ειδική εκδήλωση, στο πλαίσιο της πέμπτης Ευρωπαϊκής Συνάντησης Λογοτεχνίας και αποτελεί κορυφαίο γεγονός στον χώρο των Ευρωπαϊκών Γραμμάτων.

Πηγή: Αθηναϊκό πρακτορείο ειδήσεων – Μακεδονικό πρακτορείο ειδήσεων

Το ηλεκτρονικό… “φτύσιμο” γνωρίζει άνθηση, σύμφωνα με έρευνα της εταιρίας γνωριμιών DateTheUk, από την οποία προκύπτει ότι όλο και μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων προτιμούν νε χωρίσουν με τον/την σύντροφό τους μέσω email ή των ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης.

Πάνω από το ένα τρίτο των 2.000 ερωτηθέντων (το 34%) απάντησαν ότι έχουν λήξει μία σχέση με email, το 13% είχαν αλλάξει τη ρύθμιση στο προφίλ τους στο Facebook (από “σε σχέση” σε “ελεύθερος”/η) χωρίς να…ενημερώσουν το έτερον ήμισυ και το 6% είχαν δημοσιοποιήσει την είδηση…μονομερώς μέσω Twitter.

Αντίθετα, μόλις το 2% απάντησαν ότι έχουν χωρίσει μέσω μηνύματος στο κινητό τους.

Οι υπόλοιποι χώρισαν με τον παραδοσιακό τρόπο, δηλαδή με ανακοίνωση πρόσωπο με πρόσωπο (38%) ή τηλεφωνικώς (8%).

Πηγή: Nooz.gr

Σήμερα από το πρωί βλέπω παντού ατυχήματα. Νομίζω ότι τα οικονομικά μέτρα έχουν επιπτώσεις σε όλο τον πληθυσμό που οδηγεί παραζαλισμένος…

Διαβάζω για την ύπαρξη ενός διαδικτυακού πεδίου συζητήσεων όπου δεκάδες ένστολοι χωρίς υπηρεσιακές αναστολές και τον φόβο της ιεραρχίας καταθέτουν εμπειρίες, βιώματα και τον… πόνο τους. Ενα ηλεκτρονικό εξομολογητήριο για αστυνομικούς της Αμεσης Δράσης, για άνδρες των ΜΑΤ, για Ζητάδες και όποιον αστυνομικό έχει μυστικά και απωθημένα. Περιγραφές καθημερινών περιστατικών εκτός του αστυνομικού δελτίου και χωρίς τα ρετούς και τα στερεότυπα των συνήθων αστυνομικών αναφορών…

Σίγουρα υπάρχει ανάγκη για ένα ανάλογο εξομολογητήριο διδασκόντων. Καθημερινά αντιμετωπίζουμε τα μύρια όσα περιστατικά. Συχνά αναζητούμε ένα φιλήκοο ους για να μας στηρίξει. Καμία παιδαγωγική κατάρτιση δεν μας καλύπτει στο σύγχρονο περιβάλλον που διαμορφώνεται στα σχολεία μας. Από τότε δε που στο πανελλήνιο σχολικό δίκτυο επικοινωνούμε μόνο με τα ονοματεπώνυμά μας έχει πέσει μία μουγκαμάρα. Κάτι ανάλογο παρατηρείται και στα σχόλια των ιστολογίων του ΠΣΔ. Οπότε οι εκπαιδευτικοί αναζητούν δικτυακές συζητήσεις σε δικτυακούς τόπους ενώσεων κάθε μορφής…

Αγνοήστε για λίγο τη σημαία της γελοιογραφίας και θα δείτε ότι στο ίδιο καζάνι βράζουμε…

Από το βιβλίο του Peter Menzel, Hungry Planet

Η στήλη του Στάθη στην Ελευθεροτυπία φιλοξενεί μία επιστολή συναδέλφου

«Κύριε Σ., είναι η πρώτη φορά που γράφω οπουδήποτε, γιατί ποτέ δεν το θεώρησα σκόπιμο.

Από εχτές όμως, που άκουσα τα μέτρα (σ.σ.: η επιστολή έχει ημερομηνία 4.ΙΙΙ.2010) έχω αρχίσει να πανικοβάλλομαι και, πιστέψτε με, συνήθως είμαι ψύχραιμη.

Είμαι δασκάλα σε σχολείο της δυτικής Αθήνας· διορίστηκα έπειτα από εξήμισι χρόνια αναμονής και πραγματικά η δουλειά μου είναι κάτι που αγαπώ. Από παντού τις τελευταίες μέρες ακούω ύβρεις και χλευασμούς για τον κλάδο μας κι αναρωτιέμαι: Μήπως φταίω τελικά εγώ και οι συναδέλφοι για το χάλι μας και δεν το έχω καταλάβει;

Μήπως αν παραιτηθώ απ’ το δικαίωμα της έμμισθης εργασίας μου, θα σώσω τη χώρα; Αν ναι, να μου το πουν και να μη μας εμπαίζουν. Φυσικά και θέλω να βοηθήσω τη χώρα μου και καμιά κυβέρνηση δεν θα με σταματήσει από την προσπάθεια να περάσω αξίες και ήθος στους μαθητές μου.

Θα απεργήσω μέχρι εκεί που μπορώ. Θα διαμαρτυρηθώ, αλλά φοβάμαι πως έχω αρχίσει να μη βλέπω φως και απελπίζομαι.

Κι αυτό είναι το χειρότερο. Γιατί, αν εγώ νιώθω σιγά σιγά πως όλα αυτά είναι μάταια, νομίζετε πως οι μαθητές μου δεν θα το καταλάβουν;

Τα παιδιά πρέπει να έχουν όραμα για ένα καλύτερο αύριο, κι εγώ δεν είμαι πλέον σίγουρη ότι μπορώ να τα πείσω για κάτι τέτοιο. Κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτό είναι σκληρό και επώδυνο. Σας ευχαριστώ πολύ και ας χαμογελάμε γιατί είναι το μόνο που μας έμεινε. Μ.Π., δασκάλα»…

Τέσσερις ημέρες «δρόμο» κάνει ένα e-mail του υπ. Παιδείας για να φτάσει στα σχολεία!!!  όπως αποκαλύπτει σχετικό έγγραφο του Περιφερειακού Διευθυντή Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας Δρ. Θεόδωρου Καρτσιώτη. Αυτό κι είναι καινοτόμο!

Μήπως να επιστρέψουμε στις φρυκτωρίες; είχαν πιο άμεσα αποτελέσματα…

Οταν έχουμε στη διοίκηση των εκπαιδευτικών μονάδων ανθρώπους που δεν έχουν αγγίξει ποτέ τους υπολογιστή και αρνούνται και να ασχοληθούν, τότε μάλλον δεν πρέπει να μας προκαλούν έκπληξη αυτά τα φαινόμενα.