Τις εκδηλώσεις της Αριστείας και καινοτομίας διέκοψαν διαμαρτυρίες των ωρομισθίων. Το σύνθημα μισός μισθός μισή ζωή ακούστηκε δυνατά. Η σύνδεση μέσω του ΠΣΔ έχει διακοπεί με το αναρτημένο ανορθόγραφο μήνυμα της φωτογραφίας. Προφανώς από τη σύγχυση. Και για να μη ξεχνιόμαστε για τα λόγια τα μεγάλα:
Άρθρα (RSS)
Οι φιέστες και τα μεγάλα λόγια δεν ταιριάζουν στην εκπαίδευση!
Αγαπητε/η συναδελεφε διαφωνω απολυτως με την προσεγγιση σου.
Ειδα το θεαμα και ασθανθηκα αηδια με τις διαδηλωσεις των συναδελφων (???) που διαμαρτυρονταν για τα λεφτα που τους χωστανε!!! Καποια πραγματα ειναι περα απο λεφτα. Οι βράβευση των συναδελφων ειναι ανεκτιμητη και οφειλαν να τη σεβαστουν. Αυτη η χωρα επρεπε να λεγεται Εγωλλαδα . Καθενας κοιταει τον ευατουλη του και ολους τους αλλους τους εχει γραμμενους. Το θεαμα των διαμαρτυρομενων εκαπιδευτικων ηταν η απολυτη ξεφτιλα μας . Ντροπη!!!!
Αγαπητέ κ. Καλόδημε, μην με παρεξηγείτε, δεν στρέφομαι εναντίον των συναδέλφων των οποίων τον κόπο εκτιμώ ιδιαίτερα. Αλλά οι φιέστες ειδικά σε αυτή τη συγκυρία είναι μάλλον άτοπες. Το έργο των συναδέλφων θα εκτεθεί ως παράδειγμα προς μίμηση. Μία εξαιρετικά σημαντική κίνηση αφού μεταφράζεται ως “προς τα εκεί θέλουμε να πάμε”. Ομως όπως έχω σχολιάσει σε προηγούμενο δημοσίευμα θα βοηθούσε την εκπαιδευτική κοινότητα αν είχαν δημοσιευτεί τα ονόματα των κρινόντων.
Σε λίγο που θα είμαστε όλοι ωρομίσθιοι -αν όχι άμισθοι- με την κατρακύλα που έχουμε πάρει, να δούμε αν θα επιλέγουμε να είμαστε κομ-ιλ-φο στις διαδηλώσεις μας.
Αγαπητοί μου Συνάδελφοι,
Δεν ξέρω αν είναι ξεφτίλα το θέαμα των διαμαρτυρόμενων Εκπαιδευτικών (ή του κουμπουροφόρου συνοδού). Ίσως θα έπρεπε, πριν κάνουμε τον όποιο χαρακτηρισμό, να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να πούμε τι κάναμε ή τι δεν κάναμε και φτάσαμε στην ξεφτίλα αυτή. Και ως ξεφτίλα εννοώ π.χ. την επιστροφή στις τάξεις των 30 μαθητών σε συνδυασμό με τις μεγαλόστομες εκπαιδευτικές τομές της ψηφιακής τάξης και των διαδραστικών πινάκων (όταν μάλιστα ελάχιστοι Εκπαιδευτικοί μπορούν να αξιοποιήσουν τις ΤΠΕ), το χορό των εκατομμυρίων για την προμήθεια των netbooks (αλήθεια ποιος θα μας πει πόσο ήταν πραγματικά το κόστος τους και ποιος έκανε έλεγχο σχέσης τιμής /αξίας), όταν εμείς, οι μαχόμενοι στις τάξεις, είμαστε απλήρωτοι από το Φεβρουάριο του 2009 για τις κάθε είδους καινοτομίες που (χωρίς φανφάρες και φιέστες) έχουμε υλοποιήσει στα Σχολεία μας, την ανύπαρκτη Επιμόρφωση, τον ωχαδερφισμό του “εγώ καλά είμαι” όταν οι εργασιακές σχέσεις ανατρέπονται, την αδιαφορία για όσα συμβαίνουν γύρω μας κλπ κλπ κλπ.
Μπορεί να μην ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί σε μια τέτοια εκδήλωση και να αμαυρώθηκε η τελετή (όχι όμως η προσφορά των Συναδέλφων – αυτοί αξιολογούνται και τιμούνται ανάλογα από τους μαθητές τους και την τοπική κοινωνία, πολύ πριν τους ανακαλύψει για επικοινωνιακούς λόγους η Πολιτεία), αλλά ποιος μπορεί να πείσει για το timing της διαμαρτυρίας ανθρώπους που ζουν στην αβεβαιότητα και στην ανεργία και έχουν χορτάσει από υποσχέσεις και κόντρα υποσχέσεις για την πληρωμή τους;