O γλωσσολόγος Βίλεμ Φλούσερ έγραψε κάποτε ότι στην εποχή μας συντελείται ένα άλμα από την ιστορική, αξιολογική, πολιτική συνείδηση, σε μια συνείδηση κυβερνητική, παιγνιώδη. Εως σήμερα η σκέψη συνδεόταν απολύτως με τη γραφή και ως εκ τούτου με την ομιλία, παρατηρούσε· όμως, το μέλλον μάλλον θα αναιρέσει τη διαπλοκή μεταξύ ομιλίας και στοχασμού. Η σκέψη θα χειραφετηθεί από την ομιλία και άλλα, μη γλωσσικά είδη σκέψης (μαθηματικά και εξεικονιστικά, πιθανόν και άλλα εντελώς νέα) θα γνωρίσουν μιαν ώς τώρα αδιανόητη ανάπτυξη. Ωστόσο, η ομιλία δεν θα ξεπεραστεί· αντίθετα, η αποκομμένη πια από τη σκέψη γλώσσα θα πλημμυρίσει τα πάντα. Καθώς τα φίλτρα της αναγκαιότητας του νοήματος που ώς τώρα κοσκίνιζαν τη γλώσσα θα αποσυρθούν, εκείνη θα φουντώσει, θα εκβαρβαριστεί, θα εξαγριωθεί. Ακατάσχετη φλυαρία, κενολογία, ασυναρτησία θα κατακλύσουν τα δίκτυα – ένας γλωσσικός χείμαρρος που απλώς θα κυλάει αδιαφοροποίητος, ως περιρρέων θόρυβος, ένας βόμβος στην αδιάλειπτη συνέχεια του οποίου δεν θα ξεχωρίζει κανείς καν τις λέξεις, πόσω μάλλον τα νοήματα.
Ανακάλεσα τον Φλούσερ διαβάζοντας μιαν από τις πολλές και πάντα ενδιαφέρουσες επιφυλλίδες του The New Republic: θέμα της ήταν η καινούργια πραγματικότητα που επιβάλλει στη γραφή το Web και υπογραφόταν από τον υπεύθυνο για τις φιλολογικές σελίδες του περιοδικού, Λέον Βάιζελτάιερ. Κι εκεί, διαπιστώνοντας πόσο απεγνωσμένα εξαρτάται το Διαδίκτυο από το «περιεχόμενο» -αυτή την άψυχη επιχειρησιακή λέξη που χρησιμοποιούμε σήμερα όταν μιλάμε για τις λέξεις και τις ιδέες- ο Βάιζελτάιερ περιέγραφε τη θεμελιώδη αντίφαση που ενοικεί στον πυρήνα της νέας επικοινωνιακής μας συνθήκης: δίψα για κείμενα και ταυτόχρονα απαξίωσή τους· αναζήτηση γραφιάδων και συνάμα προλεταριοποίησή τους.
Πληθωρισμός λέξεων, «εκδημοκρατισμός» του γράφειν, υπέρτατη αυτονομία του blogging, ελευθερία «αυτοδημοσίευσης»: ποιος χρειάζεται την εφημερίδα όταν μπορεί να κοινωνήσει σκέψεις και αισθήματα εδώ και τώρα, όταν μπορεί αδιαμεσολάβητα και δωρεάν να ανοιχτεί στον κόσμο; Κι όμως, σημειώνει ο επιφυλλιδογράφος, τα ερωτικά τραγούδια που υμνούν το Διαδίκτυο παραβλέπουν μια σημαντική του παράμετρο: τις οικονομικές και επαγγελματικές συνέπειες της φτηνής εντροπίας του Web. Το Διαδίκτυο είναι η επικράτεια του «δωρεάν» – κι αυτό το δωρεάν δεν αφορά μόνο την πρόσβαση, αλλά κυρίως τη συμμετοχή των γραφιάδων στη δημιουργία διαδικτυακού «περιεχομένου». «Αναρωτιέμαι», γράφει ο Βάιζελτάιερ, «αν όσοι βρίσκονται έξω από τα πολιορκημένα τείχη του επαγγέλματος κατανοούν πόσο ελάχιστα κερδίζουν όσοι συνεργάζονται με τα websites. Τα ποσά είναι σκανδαλώδη, όταν δεν είναι εντελώς ανύπαρκτα». Και εδώ συναντιέται με έναν άλλο δημοσιογράφο, τον James Rainey των Times του Λος Αντζελες, που έγραφε πρόσφατα στη στήλη του: «Αυτό που εξαφανίζεται, στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, είναι η ώς τώρα παγιωμένη αντίληψη ότι το γράψιμο είναι επάγγελμα ή τουλάχιστον μια εξειδικευμένη τέχνη, μια “μαστορική” που απαιτεί όχι μόνο λεκτική, αλλά και υλική ανταμοιβή».
Στην επικράτεια του «τζάμπα» η γραφή χάνει την τελεστικότητα, το νόημά της· χάνει ακόμα την ικανότητα να αυτοελέγχεται, να αυτοπεριορίζεται, να αυτολογοδοτεί. Αν ο καθένας γράφει ό, τι θέλει, αν μαστορική και αδεξιότητα εξισώνονται, αν ο επαγγελματισμός μηδενίζεται και κάθε είδος γραφής είναι αντικαταστάσιμο, αν, τέλος, ο λήρος εκτοπίζει τον λόγο, η ψηφιακή επανάσταση υφαίνει νέα δεσμά. Στον χώρο της κυβερνητικά πηδαλιουχούμενης παραγωγής και διανομής πληροφοριών, ο νέος προλετάριος είναι ο επαγγελματίας γραφιάς.
Ενα αδιαφανές πέπλο, πάντως, καλύπτει το πώς δαπανήθηκαν τα 44 δισ. ευρώ των ευρωπαϊκών πόρων που εισέρρευσαν στην Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια (πήραμε 7,5 δισ. από το Α΄ ΚΠΣ, 14,2 δισ. από το Β΄ ΚΠΣ και τελικώς 22,6 δισ. –με την αφαίρεση προστίμων– από το Γ΄ ΚΠΣ). Λογιστικές αλχημείες για μείωση του προϋπολογισμού, μεταφορά έργων με στόχο την εικονική αύξηση της απορρόφησης, έργα ημιτελή ή «φαντάσματα» που έκαναν πλούσιους τους αετονύχηδες υπευθύνους τους, έργα κατακερματισμένα για να φουσκώνει ο λογαριασμός, έργα για την εξυπηρέτηση τοπικών συμφερόντων…
Σύμφωνα με μελέτη της Ευρωπαϊκή Επιτροπής (Μάιος 2009) για την αξιοποίηση του Γ΄ ΚΠΣ, η χώρα μας εισέπραξε ανά κάτοικο τα περισσότερα κοινοτικά κονδύλια. Το αυτό επιβεβαίωσε έκθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, με την παρατήρηση ότι ουδείς γνωρίζει πού κατευθύνθηκαν αυτά τα κονδύλια, αφού οι ελληνικές περιφέρειες εμφανίζονται ανάμεσα στις 30 πιο καλοπληρωμένες και ταυτόχρονα με τη μεγαλύτερη απώλεια σύγκλισης με την Ε. Ε. Αντί τα εισοδήματα των επιχειρήσεων και των πολιτών να αυξηθούν, μειώθηκαν.
Ο Ντάνιελ Χίγκινς είχε γίνει εξαιρετικά δημοφιλής. Σύμφωνα με τις αμερικανικές αρχές, κέρδισε εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια βοηθώντας 120 άτομα από τη Σαουδική Αραβία, το Λίβανο, το Κουβέιτ, την Τουρκία και το Κατάρ να διατηρήσουν τις βίζες σπουδαστών που είχαν στην κατοχή τους. Ταυτόχρονα εκείνος είχε την ευκαιρία να αποκτήσει γνώσεις σε διάφορους τομείς.
Αυτή είναι η ιστορία του 46χρονου Χίγκινς, ο οποίος αφιέρωσε 7 χρόνια σπουδάζοντας σε κολέγια. Από το 2002 ως το 2009, παρακολούθησε 10 διαφορετικά σχολεία στη Νότια Καλιφόρνια σπουδάζοντας Κοινωνιολογία, Μάρκετινγκ, Αγγλικά, Διοίκηση Επιχειρήσεων και Μαθηματικά. Γι’αυτό τον πλήρωναν δεκάδες ξένοι σπουδαστές- όλοι από τη Μέση Ανατολή. Έτσι λοιπόν ο Χίγκινς, πήγαινε στα σχολεία, παρακολουθούσε τα μαθήματα και έγραφε εξετάσεις και διαγωνίσματα αντί 1.000-1.500 δολαρίων. Για παράδειγμα, όταν έγραφε εξετάσεις, αμειβόταν με 1.500 δολάρια και για τα μαθήματα της Αγγλικής Λογοτεχνίας έπαιρνε περίπου 1.000.
Μάλιστα, ήταν τόσο καλός σε αυτό που έκανε και περιζήτητος που, σύμφωνα με τις αμερικανικές αρχές, προσέλαβε και προσωπικό για να τον βοηθά. Μεταξύ αυτών ήταν και μια ξανθιά γυναίκα η οποία υποδυόταν τον άνδρα από κάποια χώρα της Μέσης Ανατολής.
«Imagine the City». Πρόκειται για την ιδέα μιας ομάδας νέων ανθρώπων που έχει να κάνει με το πώς θα κάνουμε τις πόλεις μας λίγο ομορφότερες. Λίγο πιο ανθρώπινες. Για τους εμπνευστές, όπως λένε ξεχωριστά, η ιδέα αυτή είναι: Πίστη, Ελευθερία, Σύνδεση, Οραματισμός, Κοινότητα, Αλλαγή, Επικοινωνία, Μονόδρομος και Συλλογικότητα. Ολοι τους όμως μαζί λένε: «Imagine the City».
Η ιδέα του «Imagine the City» -που ήδη βρίσκεται σε λειτουργία- είναι απλή. Αρχικά υιοθετούνται κάποιες πόλεις. Για την ώρα έχουν υιοθετηθεί πιλοτικά η Βέροια, το Ηράκλειο και η Χαλκίδα με «φιλοδοξία να αναπτυχθεί ως θεσμός που θα πλαισιώσει σταδιακά το σύνολο των ελληνικών πόλεων». Οι κάτοικοι των υιοθετημένων πόλεων μπορούν να αναδεικνύουν όλες τις δυσάρεστα άσχημες τοποθεσίες που βρίσκονται εκεί, είτε αυτές παρουσιάζουν εγκατάλειψη ή έχουν περιθώρια αισθητικής και λειτουργικής ανάπλασης. Ολο το υλικό από τους κατοίκους (φωτογραφίες, σχέδια, πληροφορίες, σχόλια) αναρτάται στην ηλεκτρονική πλατφόρμα του «Imagine the City». Μετέπειτα, όπως λέει και η διακήρυξή τους, σκοπός είναι αυτή η πλατφόρμα να λειτουργήσει ως μια «δεξαμενή σκέψης» μέσα από την οποία θα μπορούν φοιτητές, καθηγητές και επαγγελματίες να αντλούν έτοιμο υλικό προς ανάλυση ή μελέτη στο πλαίσιο των εργασιών τους στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. «Οι μελέτες εκπονούνται στο πλαίσιο μαθημάτων και διπλωματικών εργασιών σχολών δημόσιας ή ιδιωτικής εκπαίδευσης με αντικείμενο σπουδών Αρχιτεκτονικής – Διακόσμησης – Σχεδιασμού – Κάλων Τεχνών, καθώς επίσης και από κάθε ατομική ή ομαδική πρωτοβουλία επαγγελματιών ή καλλιτεχνών των σχετικών κλάδων». Τέλος, σε κάθε υιοθετημένη πόλη θα παρουσιάζονται σε έκθεση όλες οι προτάσεις, ιδέες και μελέτες ανάπλασης. Απώτερος σκοπός είναι να «ευαισθητοποιηθεί» κάποιος δήμος και να υλοποιήσει κάποιες από αυτές τις ιδέες, που οι ίδιοι οι κάτοικοί του έχουν προτείνει.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)