Η στήλη του Στάθη στην Ελευθεροτυπία φιλοξενεί μία επιστολή συναδέλφου
«Κύριε Σ., είναι η πρώτη φορά που γράφω οπουδήποτε, γιατί ποτέ δεν το θεώρησα σκόπιμο.
Από εχτές όμως, που άκουσα τα μέτρα (σ.σ.: η επιστολή έχει ημερομηνία 4.ΙΙΙ.2010) έχω αρχίσει να πανικοβάλλομαι και, πιστέψτε με, συνήθως είμαι ψύχραιμη.
Είμαι δασκάλα σε σχολείο της δυτικής Αθήνας· διορίστηκα έπειτα από εξήμισι χρόνια αναμονής και πραγματικά η δουλειά μου είναι κάτι που αγαπώ. Από παντού τις τελευταίες μέρες ακούω ύβρεις και χλευασμούς για τον κλάδο μας κι αναρωτιέμαι: Μήπως φταίω τελικά εγώ και οι συναδέλφοι για το χάλι μας και δεν το έχω καταλάβει;
Μήπως αν παραιτηθώ απ’ το δικαίωμα της έμμισθης εργασίας μου, θα σώσω τη χώρα; Αν ναι, να μου το πουν και να μη μας εμπαίζουν. Φυσικά και θέλω να βοηθήσω τη χώρα μου και καμιά κυβέρνηση δεν θα με σταματήσει από την προσπάθεια να περάσω αξίες και ήθος στους μαθητές μου.
Θα απεργήσω μέχρι εκεί που μπορώ. Θα διαμαρτυρηθώ, αλλά φοβάμαι πως έχω αρχίσει να μη βλέπω φως και απελπίζομαι.
Κι αυτό είναι το χειρότερο. Γιατί, αν εγώ νιώθω σιγά σιγά πως όλα αυτά είναι μάταια, νομίζετε πως οι μαθητές μου δεν θα το καταλάβουν;
Τα παιδιά πρέπει να έχουν όραμα για ένα καλύτερο αύριο, κι εγώ δεν είμαι πλέον σίγουρη ότι μπορώ να τα πείσω για κάτι τέτοιο. Κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτό είναι σκληρό και επώδυνο. Σας ευχαριστώ πολύ και ας χαμογελάμε γιατί είναι το μόνο που μας έμεινε. Μ.Π., δασκάλα»…
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.