Terra Computerata

Διαβάζω στην Καθημερινή: η κ. Διαμαντοπούλου ζήτησε τη συνδρομή του ΟΟΣΑ στο ζήτημα της μεταρρύθμισης στον διοικητικό μηχανισμό της ελληνικής εκπαίδευσης, ο οποίος παρουσιάζει τις ίδιες παθογένειες που εμφανίζει όλη η δημόσια διοίκηση. Εστω κι αν δεν υπάρχουν φαινόμενα διαφθοράς στελεχών της εκπαίδευσης, ο διοικητικός μηχανισμός έχει στιγματισθεί από την αναξιοκρατία στον τρόπο επιλογής των στελεχών και την ήσσονα προσπάθεια των υπαλλήλων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, η υλοποίηση πολλών μέτρων που αποφασίζονται από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες να είναι ελλειμματική. Συνέπεια είναι τα κονδύλια να «μην πιάνουν τόπο», ενώ φιλόδοξα σχέδια να μένουν μετέωρα και να εκφυλίζονται στη διαδρομή.

Aξιολόγηση

Ετσι, το υπουργείο Παιδείας στοχεύει να προωθήσει αλλαγές σε όλο το διοικητικό μοντέλο της εκπαίδευσης, ώστε η διαμόρφωση πολιτικής να αποσυνδεθεί από την εφαρμογή της. Ο στόχος αυτός προϋποθέτει καλύτερη αξιοποίηση του υπάρχοντος δυναμικού, αξιοκρατικές επιλογές στελεχών, καθώς και αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου. Στο πλαίσιο αυτό η ηγεσία του υπουργείου εξετάζει τη δημιουργία μόνιμου μηχανισμού στο υπουργείο, πιθανότατα κάτω από την αρμοδιότητα ενός μόνιμου γενικού γραμματέα.

Για να δούμε… γιατί οι αντιστάσεις καλά κρατούν και οι πελατειακοί μηχανισμοί δε σπάνε τόσο εύκολα με γενικούς γραμματείς και εγκυκλίους

Αναλογιστήκατε ποτέ πόσο παντογνώστες θα ήμασταν αν θυμόμασταν ακόμα όσα διδαχτήκαμε μέχρι και το λύκειο; Οσο διευρύνονται τα πεδία της γνώσης κι όσο περισσότερο βομβαρδιζόμαστε με πληροφορίες, υποχρεωνόμαστε να απορρίπτουμε τις περισσότερες, προκειμένου να μην «κάψουμε» το μυαλό μας. Συχνά, όμως, μαζί με τα άχρηστα, πετάμε και τα χρήσιμα, ακριβώς επειδή δεν μάθαμε ποια είναι αυτά.

Μπορείτε να μου αναφέρετε έναν έλληνα σύγχρονο συγγραφέα;» Το 68% των ερωτηθέντων απάντησε «Δεν γνωρίζω». «Εναν ξένο σύγχρονο συγγραφέα;» Το ποσοστό της ίδιας απάντησης («Δεν γνωρίζω») άγγιξε το 78%, για να εκτοξευθεί στο 96% όταν το ερώτημα αφορούσε την κατηγορία ξένου σύγχρονου σκηνοθέτη θεάτρου. Μόνο η μουσική ανέτρεψε την εικόνα, μειώνοντας το ποσοστό της άγνοιας στο 41%. Η έρευνα, που διεξήγαγε το 2005 η εταιρεία Metron Analysis στην οποία την ανέθεσε το πολιτιστικό περιοδικό «Highlights», σκιαγράφησε μια εικόνα ωμής αλήθειας για τις γνώσεις των Ελλήνων σχετικά με τα πολιτιστικά θέματα και τις πολιτι- στικές τους συνήθειες.

Ασφαλώς, η άγνοια ή η ημιμάθειά μας δεν αφορά μόνο τα πολιτιστικά. Μπορεί κανείς να υποψιαστεί τη γενικότερη εικόνα αν πληροφορηθεί πως σχεδόν ένας στους δύο Ελληνες δεν διαβάζει ούτε ένα βιβλίο το χρόνο. Κι αν ο σκόπελος του αναλφαβητισμού με την κυριολεκτική έννοια δεν φαίνεται να μας απειλεί, τίθεται ζήτημα «σύγχρονου αναλφαβητισμού», δηλαδή ελλιπούς μόρφωσης του ενήλικου πληθυσμού – κατάσταση που δεν πλήττει μόνο την Ελλάδα, αλλά και πλούσιες χώρες με ηγετική θέση στη διεθνή σκηνή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αναφέρεται στην ετήσια έκθεση της UNESCO (Education for all Global Monitoring Report) σχετικά με τη Μεγάλη Βρετανία, όπου η απόδοση 1,7 εκατομμυρίου πολιτών της σε ένα απλό τεστ αποδείχτηκε κατώτερη από την αναμενόμενη για ένα εφτάχρονο παιδί· επιπροσθέτως υπολογίζεται πως ένα εντεκάχρονο παιδί θα τα κατάφερνε καλύτερα από 5,1 εκατομμύρια ενήλικων πολιτών.

Κι αν αυτά συμβαίνουν στη Μεγάλη Βρετανία, δεν χρειάζεται πολλή φαντασία για το τι ισχύει εδώ. Με το «μπούκωμα» των πληροφοριών, την αποστήθιση και τη δαμόκλειο σπάθη του εξεταστικού συστήματος να πρωταγωνιστούν στην εκπαίδευση, το διάβασμα γίνεται απωθητική εμπειρία. Οι πρόσκαιροι καρποί του, οι όποιες αποσπασματικές γνώσεις σβήνουν έπειτα από λίγα χρόνια ακριβώς γιατί δεν βρίσκουν τη θέση τους σ’ ένα ευρύτερο σχήμα γνώσης. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι η ημιμάθεια ή ακόμα και η άγνοια καθαυτή, αλλά η έλλειψη φιλομάθειας που καλλιεργείται από το σχολείο, για να μας στοιχειώσει και στην ενήλικη ζωή μας. Και αυτό είναι αναμενόμενο όσο ο δάσκαλος παραμένει αφηγητής και ο μαθητής εξομοιώνεται μ’ ένα σκέτο δοχείο που απλώς γεμίζει με το υλικό της παράδοσης.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στην Ελευθεροτυπία

Η Κ.S. Υoung (1988), καθηγήτρια της Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ, η οποία με τη ρηξικέλευθη έρευνά της έκανε γνωστό τον εθισμό στο Διαδίκτυο στο ευρύ κοινό, υποστηρίζει ότι πρόκειται για έναν όρο ο οποίος καλύπτει ένα ευρύ φάσμα συμπεριφορών και προβλημάτων ελέγχου των παρορμήσεων. Ταξινομείται σε πέντε ειδικούς υποτύπους:

1) Εθισμός στο διαδικτυακό σεξ: Καταναγκαστική χρήση ιστοσελίδων που απευθύνονται σε ενηλίκους για διαδικτυακό σεξ (cybersex) και διαδικτυακό

πορνογραφικό υλικό (cyber porn).

2) Εθισμός στις διαδικτυακές σχέσεις: Υπερβολική ενασχόληση σε διαδικτυακές διαπροσωπικές σχέσεις.

3) Καθαροί καταναγκασμοί: Εμμονή στον τζόγο, στις αγορές ή στις συναλλαγές ημέρας.

4) Υπερβολική αναζήτηση πληροφοριών: Καταναγκαστική περιήγηση (σερφάρισμα) στο Διαδίκτυο ή καταναγκαστικές αναζητήσεις σε βάσεις δεδομένων.

5) Εθισμός στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές: Εμμονή στα ηλεκτρονικά παιχνίδια.

Η εξάπλωση του φαινομένου είναι παγκόσμια, αφορά όλες τις ηλικιακές και τις κοινωνικές ομάδες. Επί του παρόντος, εκτιμάται ότι περίπου 9 εκατ. αμερικανοί και 10 εκατ. κινέζοι πολίτες μπορούν να χαρακτηριστούν εθισμένοι στο Διαδίκτυο, με επιπτώσεις στις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, που περιλαμβάνουν απώλεια ελέγχου των παρορμήσεων, έντονη επιθυμία για απόσυρση, κοινωνική απομόνωση, συζυγικά προβλήματα, ακαδημαϊκές αποτυχίες και οικονομικά χρέη. Η διαφορά μεταξύ διαταραχής εθισμού στο Διαδίκτυο και άλλων ψυχιατρικών διαταραχών είναι εξαιρετικά λεπτή. Δεν έχει προσδιοριστεί αν η διαταραχή εθισμού στο Διαδίκτυο είναι ξεχωριστή συμπεριφορά ή αποτελεί μέρος κάποιας άλλης ψυχιατρικής διαταραχής. Πρέπει να τονιστεί ότι ο εθισμός στο Διαδίκτυο δεν αποτελεί αναγνωρισμένη ψυχιατρική διαταραχή σε κανένα ταξινομικό σύστημα νόσων.

Διαβάστε όλο το άρθρο του Κ. Σιώμου στο Βήμα Ιδεών

Ο Fukuyama στο βιβλίο του Οur post-human future παίρνει θέση απέναντι σε ένα πρόβλημα που κινείται από στόμα σε στόμα στην εποχή μας: σε ποιον βαθμό η τεχνολογία μπορεί να αλλάξει την ανθρώπινη φύση και συμπεριφορά χωρίς να παρεισφρέουν αρνητικές επιπτώσεις ως προς το «μετα-ανθρώπινο» μέλλον μας. Ανεξάρτητα από το είδος της τεχνολογίας, η επιστημονική σκέψη υπήρξε πάντοτε καχύποπτη απέναντι στις επιπτώσεις που θα μπορούσε να έχει στην ίδια την ανθρώπινη φύση και, αναπόφευκτα, σε αυτό που ορίζουμε ως φυσιολογικό… Για την ψυχολογία εντοπίστηκε άμεσα η ανάγκη επικέντρωσης σε αυτόν τον «νέο» χώρο, τον κυβερνοχώρο, ιδιαίτερα με γνώμονα δύο άξονες: πρώτον, τα όρια της φυσιολογικής συμπεριφοράς στον κυβερνοχώρο και, δεύτερον, τις διαδικασίες και τους όρους αλληλεπίδρασης μεταξύ του («κανονικού») χώρου και του κυβερνοχώρου. Ο ίδιος ο κυβερνοχώρος είναι ένας μη τόπος, ένας ανύπαρκτος τόπος, και υπάρχει μόνον ως «ψευδαίσθηση»: Αν και δεν υπάρχει, είμαστε σίγουροι ότι είναι εκεί… Μια τέτοια αντίληψη αναμφίβολα δημιουργεί πολλές ερωτήσεις σε παραδοσιακούς χώρους της Ψυχολογίας, όπως η διαχείριση της πληροφορίας ή του συναισθήματος, η επικοινωνία, οι διαπροσωπικές σχέσεις και εν τέλει η «αλήθεια» του βιώματος που προκύπτει μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο. Αυτός ο νεότατος κλάδος της Ψυχολογίας προσδιορίστηκε ως Ψυχολογία του Διαδικτύου ή Κυβερνοψυχολογία.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Γ. Καταρέλου στο Βήμα Ιδεών