Αμερικανοί επιστήμονες δήλωσαν πρόσφατα ότι ο κυβερνό-εκφοβισμός μπορεί να έχει μεγαλύτερες επιπτώσεις στα θύματα απ’ ότι η φυσική βία. Ενώ, αντίθετα με τις άλλες μορφές εκφοβισμού, ο θύτης φαίνεται να έχουν λιγότερα προβλήματα από το θύμα, σύμφωνα με επιστημονική ομάδα του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας των ΗΠΑ.
Οι Τζινγκ Γουάνγκ, Τόνια Νανσέλ και Ρόναλντ Ιανότι, του Εθνικού Ινστιτούτου Παιδικής Υγείας και Ανθρώπινης Ανάπτυξης ανέλυσαν στοιχεία διεθνούς έρευνας σε 4.500 εφήβους που πραγματοποιήθηκε στις ΗΠΑ τη διετία 2005-2006. Συγκεκριμένα ερωτήθηκαν για τα αισθήματα της κατάθλιψης, της ενόχλησης και την ικανότητα να συγκεντρωθούν, ενώ ερωτήθηκαν συγκεκριμένα αν είχαν ποτέ χτυπηθεί από τρίτους ή δεχθεί αρνητικά μηνύματα μέσω υπολογιστή ή κινητού τηλεφώνου, ή αν έχουν οι ίδιο κάνει κάτι τέτοιο σε άλλους.
«Σε αντίθεση με τον παραδοσιακό εκφοβισμό, που συνήθως περιλαμβάνει συνάντηση πρόσωπο με πρόσωπο, τα θύματα του κυβερνό-εκφοβισμού μπορεί να μη γνωρίζουν την ταυτότητα του δράστη», ανέφερε η επιστημονική ομάδα στην επιστημονική έκδοση «Εφηβική Υγεία». «Ως εκ τούτου, τα θύματα του κυβερνο-εκφοβισμού είναι πιθανότερο να αισθανθούν απομονωμένοι και αβοήθητοι την ώρα της επίθεσης».
Όσοι ασκούν φυσική και λεκτική βία πάσχουν σε πολλές περιπτώσεις από κατάθλιψη. Όμως, αν και υπήρχε μικρή διάφορα ανάμεσα στο βαθμό κατάθλιψης ανάμεσα στο θύτη και το θύμα, οι τρεις επιστήμονες διαπίστωσαν ότι τα θύματα κυβερνό-εκφοβισμού ανέφεραν σημαντικά υψηλότερα επίπεδα κατάθλιψης σε σχέση με τους θύτες.
Ο εκφοβισμός μπορεί να καταστεί ζήτημα πολιτικής, λειτουργεί ανασταλτικά στη μάθηση και μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τις σχολικές επιδόσεις. Τα σχολεία των ΗΠΑ βρίσκονται υπό συνεχή πίεση να βελτιώσουν τη συνολική τους εικόνα που αντικατοπτρίζεται στη συμπεριφορά και τους βαθμούς των μαθητών τους.
Την περασμένη χρονιά, η ίδια ομάδα βρήκε ότι περισσότερο από 20% των Αμερικανών εφήβων είχαν πέσει θύματα φυσικού εκφοβισμού τουλάχιστον μία φορά σε διάστημα δύο μηνών, ενώ 53% είχε δεχθεί λεκτικό εκφοβισμό, 51% είχαν δεχθεί κοινωνικό εκφοβισμό και απομόνωση, ενώ 13,6% είχαν πέσει θύματα κυβερνό-εκφοβισμού.
Τα καταθλιπτικά συμπτώματα πληθαίνουν και τα ποσοστά απόπειρας αυτοκτονίας διπλασιάστηκαν τα τελευταία 20 χρόνια μεταξύ παιδιών που ξυπνούν και κοιμούνται κάθε μέρα στον ρυθμό του ρομπότ με μοναδικό στόχο την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο και μόνιμη ηχώ στ΄ αφτιά τους: «Πρέπει να τα καταφέρεις!»
Για το καλό του, ξυπνά κάθε πρωί από τα χαράματα ώστε να προλάβει να είναι στην ώρα του στο σχολείο. Είναι πτώμα αφού έχει κοιμηθεί ελάχιστα το προηγούμενο βράδυ προκειμένου να διαβάσει στο πλαίσιο της προετοιμασίας του για τις εξετάσεις εισαγωγής στο πανεπιστήμιο. Για το καλό του, αφού τελειώσει το μάθημα στο σχολείο, έχει άλλα τρία ιδιαίτερα μαθήματα ως τη νύχτα. Για το καλό του, οι καθηγητές τού λένε ότι πρέπει πάση θυσία να βρει μια θέση στον… ήλιο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Την ίδια «καραμέλα» πιπιλίζουν κάθε ημέρα και οι γονείς του υπενθυμίζοντάς του ότι, αν δεν καταφέρει να επιτύχει, τόσα χρήματα και τόσος κόπος θα πάνε χαμένα. Για να συμπληρώσουν ότι παίζει μεγάλο ρόλο και το«τι θα πει η κοινωνία, αρχίζοντας από τη γειτόνισσα που ο γιος της τα κατάφερε και μπήκε στη Νομική»(η γειτόνισσα βέβαια δεν αναφέρει ότι ο γιος της έχει ακόμη το πτυχίο Νομικής σε μια κορνίζα αναξιοποίητο). Είναι 17 ετών, σε μια ηλικία που η ζωή του ανοίγεται μπροστά του, και όμως εκείνος δεν βρίσκει ενδιαφέρον στο να ονειρευτεί το μέλλον του. Νιώθει θλίψη, νιώθει κούραση, νιώθει συνεχώς στενοχώρια. Εμφανίζει καταθλιπτικά συμπτώματα προτού καν ενηλικιωθεί. Και μπορεί η κατάθλιψη να αποτελεί συνήθως έννοια αλληλένδετη με την τόσο ιδιαίτερη φάση της ζωής που ονομάζεται εφηβεία, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να της δίνουμε τη δέουσα σημασία. Διότι κάποιες φορές η κακοκεφιά των εφήβων που περνά στα… ψιλά για τους πολυάσχολους γονείς των σύγχρονων καιρών μας μπορεί να φθάσει ως και σε απόπειρα αυτοκτονίας.
Γκρίζα μπουμπούκια…
Αυτό το καρέ αποτελεί ένα άκρως ρεαλιστικό κάδρο της ζωής ουκ ολίγων εφήβων στη χώρα μας. Ενα κάδρο στο οποίο κυριαρχεί το γκρίζο, όπως αποτυπώνουν δύο νέες ξεχωριστές μελέτες του Πανεπιστημίου Αθηνών τις οποίες παρουσιάζει σήμερα «Το Βήμα». Σύμφωνα με την πρώτη μελέτη, ένας στους τέσσερις εφήβους που συμμετείχαν παρουσίαζε συμπτώματα κατάθλιψης, τα οποία μπορεί να είναι εν δυνάμει επικίνδυνα για το μέλλον του. Η δεύτερη πάλι μελέτη δείχνει ότι οι απόπειρες αυτοκτονίας στους εφήβους έχουν διπλασιαστεί μέσα σε μία εικοσαετία. Πίεση, στρες, στείρο εκπαιδευτικό σύστημα, ελπίδες (πολλές φορές φρούδες) για σπουδές και επαγγελματική αποκατάσταση, γονείς στα πρόθυρα νευρικής και οικονομικής κρίσης, περίγυρος πάντα έτοιμος να κριτικάρει. Μια θηλιά γύρω από τον λαιμό παιδιών που στο άνθος της ηλικίας τους αισθάνονται να… μαραίνονται. Δεν θα μπορούσαν να ταιριάζουν περισσότερο οι στίχοι τουΓιάννη Μηλιώκα:«Για το καλό μου, για το καλό μου, ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου».
Ποσοστό των εφήβων που φθάνει το 26,2% παρουσιάζει καταθλιπτική συμπτωματολογία, όπως έδειξε μελέτη η οποία δημοσιεύθηκε στον δικτυακό τόπο του επιστημονικού εντύπου «Community Μental Ηealth Journal» στις 7 Φεβρουαρίου με επικεφαλής την επίκουρη καθηγήτρια Παιδοψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρίαΕλένη Λαζαράτου(συμμετείχαν επίσης οι κκ.Δ. Δικαίος,Δ. Αναγνωστόπουλος και ο ομότιμος πλέον καθηγητής κ.Κ.Σολδάτος).
Η μουσική μπορεί να λειτουργήσει ως φάρμακο για τη θεραπεία κοινών ασθενειών, σύμφωνα με τον δόκτορα Χανς Γιοακίμ Τράπε της πανεπιστημιακής κλινικής Μαριχόσπιταλ στην Χέρνη, της Γερμανίας.
Η κλασσική μουσική είναι η πλέον αποτελεσματική, έχει εξαιρετικά αποτελέσματα επί του άγχους, της κατάθλιψης και των καρδιοαγγειακών παθήσεων. Εκτός αυτών βοηθά στην αντιμετώπιση των πόνων, του στρες και των διαταραχών του ύπνου και έχει πολύ θετικές επιρροές στο ανοσοποιητικό σύστημα, γράφει ο Τράπε σε γερμανικό ιατρικό περιοδικό.
Επιπλέον η κλασσική μουσική βοηθά στη συγκέντρωση, στη μνήμη, τη δημιουργικότητα και την ενέργεια σύμφωνα πάντα με τη μελέτη του ίδιου επιστήμονα.
Ωστόσο υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους αρέσει η ορχηστρική μουσική. Ο Τράπε στην περίπτωση αυτή συστήνει να δοκιμάσουν ως εναλλακτική λύση την ποπ ή τη ροκ μουσική. Τα δύο αυτά είδη μουσικής έχει διαπιστωθεί ότι επηρεάζουν την ανθρώπινη διάθεση. Επίσης η λατινοαμερικάνικη μουσική έχει παρατηρηθεί ότι διαθέτει ιδιότητες βελτίωσης της διάθεσης.
Το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί σε καμιά περίπτωση για τη μουσική χέβι μέταλ ή την τέκνο, υπογραμμίζει ο Τράπε και προσθέτει ότι αυτά τα είδη μουσικής αυξάνουν τους καρδιακούς παλμούς και την αρτηριακή πίεση.
Γι’αυτό η Terra φροντίζει κάθε μέρα να σας τονώνει τη δημιουργικότητα με τη μουσική επιλογή της ημέρας.
ΟΙ ΝΕΟΙ που κοιμούνται νωρίς το βράδυ έχουν μικρότερο κίνδυνο να εμφανίσουν κατάθλιψη και να κάνουν αυτοκτονικές σκέψεις. Από έρευνα που έγινε στις ΗΠΑ σε εφήβους από 12 ώς 18 ετών διαπιστώθηκε πως αυτοί που κοιμούνται μετά τα μεσάνυχτα είναι 24% πιθανότερο να εμφανίσουν κατάθλιψη, σε σύγκριση με αυτούς που πηγαίνουν για ύπνο πριν από τις 10 το βράδυ. Επιπλέον, διαπιστώθηκε ότι αυτοί που κοιμούνται λιγότερες από πέντε ώρες τη νύχτα έχουν 71% υψηλότερο κίνδυνο να παρουσιάσουν κατάθλιψη απ΄ ό,τι αυτοί που κοιμούνται οκτώ ώρες.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της πάθησης και πώς μπορείτε να τα ξεχωρίσετε από εκείνα της εφηβείας. Ποια παιδιά διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο.
Εξαιρετικά δύσκολη είναι η διάγνωση της κατάθλιψης στην εφηβεία. Μελαγχολία και ευερεθιστότητα είναι κοινά χαρακτηριστικά και στην κατάθλιψη και στην εφηβεία. Μόνον ειδικός μπορεί να διακρίνει τη διαφορά, αλλά οι γονείς πρέπει να έχουν τα μάτια τους… τέσσερα:
Επιθετικότητα, επαναλαμβανόμενοι θυμοί, «κοπάνες» από το σχολείο, κάμψη των επιδόσεων στα μαθήματα και αλλαγές στη διατροφή και στο βάρος των εφήβων πρέπει να τους κινητοποιούν. Επιδημιολογικές μελέτες έχουν δείξει ότι κατάθλιψη έχουν ένα στα πέντε παιδιά στις ηλικίες 12 έως 17 ετών.
Τον κώδωνα κινδύνου κρούει η κλινική ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια στο «Αιγινήτειο» νοσοκομείο κ. Ιλια Θεοτοκά. Οι ψυχολογικές διαταραχές της εφηβείας – σημειώνει- προκύπτουν, όταν οι νέοι δεν μπορούν να χειριστούν τις αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα τους και οι γονείς είναι ανέτοιμοι να χειριστούν την κατάσταση.
Σύμφωνα με την κ. Θεοτοκά, η εφηβεία συνδέεται με την εμφάνιση των χαρακτηριστικών του φύλου. Αυτό σημαίνει αναπτυξιακή και συναισθηματική ωριμότητα, φυσιολογική δυνατότητα αναπαραγωγής, κοινωνική αίσθηση ταυτότητας, ατομικής και ομαδικής.
Ψάχνουν την «απελευθέρωση». Κάνουν φίλους με τους οποίους μοιράζονται τα ίδια συναισθήματα: οργή, απογοήτευση, κατάθλιψη και αδιαφορία για την υπόλοιπη κοινωνία. Μοιράζονται βαθιά μυστικά και αλληλοαποκαλύπτονται. Και οι δυο τους θέλουν το ίδιο πράγμα: Να βάλουν τέλος στη ζωή τους. Και το κάνουν.
Θα μπορούσε να είναι σενάριο για ταινία, όμως αποτελεί πραγματικότητα. Με το Cyber Suicide Ρact, ένα ιντερνετικό εκούσιο συμβόλαιο θανάτου που ελάχιστοι φαντάζονταν στις απαρχές του Διαδικτύου, κάθε χρόνο σε αρκετά σημεία του κόσμου πολλοί έφηβοι δίνουν τέλος στη ζωή τους.
Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό στη σχέση τους είναι το ότι δεν γνωρίζονται. Συναντώνται σε chat rooms του Διαδικτύου- διάσπαρτα και συχνά μη ανιχνεύσιμα- και επικεντρώνονται σε συζητήσεις γύρω από το πόσο και το πώς θέλουν να αυτοκτονήσουν.
Τι είναι αυτό που κάνει τα παιδιά, τους εφήβους να «ξεσκάνε» με το αποτρόπαιο; Να μεταποιούν σε ψυχαγωγία το οχληρό, το απεχθές, το φρικώδες; Mε το πάτημα ενός κουμπιού να τινάζουν μυαλά στον αέρα, να διαμελίζουν σώματα, να μετατρέπουν ανυποψίαστους διαβάτες σε παραμορφωμένα πτώματα; Είναι η ακόρεστη δίψα της εφηβικής ψυχής για δυνατές συγκινήσεις ή απλά μια νοσηρή έξη, επειδή καθοδηγήθηκαν έντεχνα στα χρυσοφόρα παιχνίδια αδάμαστης βίας; Για τη βία, οι σχετικές έρευνες, γνώμες, θεωρίες διίστανται: άλλες λένε ότι επηρεάζει αρνητικά τα παιδιά κι άλλες ότι αποτελεί συστατικό στοιχείο του χαρακτήρα τους, ότι τα αιμοσταγή «ξεκαθαρίσματα», οι τυφλές εξολοθρεύσεις, οι αιματοκυλισμένοι πόλεμοι, οι βιβλικές καταστροφές, τα εκτονώνει. Ισως. Το βέβαιο είναι ότι εθίζονται, η ασχήμια και η κακία να αποτελούν τη φυσική ατμόσφαιρα της προσωπικής τους διασκέδασης. Μιας πολύωρης, συνήθως, μοναχικής διασκέδασης.
Σ’ αυτήν κατέφευγε ο 17χρονος Τιμ Κρέτσμερ που σκότωσε προ ημερών 15 άτομα στο Βινέντεν της Γερμανίας. «Είμαι απίστευτα δυστυχισμένος. Η κατάσταση δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί» είχε γράψει στους γονείς του. «Ολοι με κοροϊδεύουν, κανείς δεν αναγνωρίζει τις ικανότητές μου» είχε ομολογήσει συνομιλώντας στο Ιντερνετ.
Οι πολλές ώρες τηλεθέασης ή ενασχόλησης με το Ιντερνετ οδηγούν σε κατάθλιψη, έδειξε έρευνα του πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ. Τα προβλήματα κατάθλιψης είναι ο λόγος που τα παιδιά απομονώνονται για ώρες μπροστά στον υπολογιστή, λένε οι ψυχίατροι. Οι σκηνές βίας αυξάνουν τις φοβίες και την επιθετικότητα, έδειξε γερμανική έρευνα. Η μοναξιά μπροστά στο κουτί, οι σπάνιες κοινωνικές επαφές διαταράσσουν τον πνευματικό και συναισθηματικό παιδικό κόσμο, λένε οι ψυχολόγοι. Δύσκολο για τους πολυάσχολους γονείς –επισκέπτες στο σπίτι τους– να διακρίνουν τα συμπτώματα κατάθλιψης (άλλωστε παιδί και κατάθλιψη είναι για τους πολλούς έννοιες ασυμβίβαστες), από την εφηβική αστάθεια διάθεσης, από την ταλάντωση ανάμεσα στη χαρά και τη μελαγχολία, τον ενθουσιασμό και την απάθεια, την αγάπη και το μίσος. Δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι λείπουν.
Κι εκείνα, συνομιλώντας με τον ανώνυμο άλλο στο Ιντερνετ προσπαθούν να ανιχνεύσουν ποιανού βούληση είναι και ποιος βούλεται μέσα τους. Χωρίς μνήμες και σχέδια, διώχνουν μακριά το μέλλον, μαθαίνοντας με το «ποντίκι» τη μοναξιά, τον τρόμο, τους στεναγμούς, τους θυμούς, την κατάπτωση. Κι όταν ξεχειλίσει η απογοήτευση ή η οργή, δεν υπάρχει κάποιο έσχατο κριτήριο, κάποια αμετάκλητη αρχή να τους εμποδίσει να διαπράξουν το έγκλημα.
«Τίποτα δεν έχει νόημα» είχε γράψει ο νεαρός Κρέτσμερ. Αυτήν την έλλειψη νοήματος, την οργή για έναν κόσμο εχθρικό, άδειο, παράλογο, ίσως προσπάθησε να εξαφανίσει μαζί με τα θύματά του. Η ωμότητα του νικημένου, που δεν μπορεί να συγχωρέσει τη ζωή.
Κι όμως, είναι τόσο απλό, γνωστό, στοιχειώδες. Μύθοι, παραδόσεις, ιστορία, καθημερινή ζωή μάς διδάσκουν ότι για να επιτύχουμε την ισορροπία δεν υπάρχουν άπειροι τρόποι, ένα είναι το μυστικό, η επικοινωνία. Η βαθιά ζεστή ανθρώπινη επαφή (εν προκειμένω γονέων-παιδιών) κεραυνοβολεί με χαρά, πληροί με ελπίδα, διεγείρει το πνεύμα, γεμίζει το σύμπαν μας.
H περίπτωση του τραγουδιστή Φρέντο Βιόλα, που φάνηκε να εμφανίζεται από το πουθενά με τις πολυφωνίες του «The Sad Song» στο YouTuBe και κατέληξε να συνεργάζεται με τους Massive Attack, είναι ξεχωριστή. Το ίδιο και το κομμάτι που τράβηξε την προσοχή του συγκροτήματος απ? το Μπρίστολ, που τον κάλεσε να συμμετέχει στο επόμενο άλμπουμ τους, ένα τραγούδι που νομίζεις ότι έχει ξεμείνει από τα do-wop συγκροτήματα των ?50s, με τη φωνή να εμφανίζεται σε διαδοχικά στρώματα και μια γλυκερή μελωδία που σου κολλάει με την πρώτη.
«Ξεκίνησε σαν μια πρόχειρη αυτοσχέδια μελωδία με θλιμμένο ύφος, όταν έμαθα ότι ο σκύλος μου είχε καρκίνο», λέει ο ίδιος, «και παρέμεινε ανέγγιχτο στο PC μου για δυο χρόνια. Τον περασμένο Μάρτιο ο πατέρας μου αρρώστησε βαριά και μετά από ενάμιση μήνα πέθανε. Δεν έκανα μουσική για κάποιο διάστημα, είχα θάψει τα συναισθήματά μου για αρκετό καιρό. Όταν επέστρεψα στο στούντιο, αποφάσισα να τελειώσω το κομμάτι. Ήταν εκπληκτικό. Η μελωδία λειτούργησε όπως αυτές οι συσκευές που φέρνουν στην επιφάνεια αντικείμενα από τα βάθη των ωκεανών, έκανε το ίδιο στα συναισθήματά μου. Έφτιαξα το βίντεο μόνος μου, από εικόνες του εαυτού μου, χτίζοντας το κομμάτι σε 5 στρώματα, πραγματοποιώντας την ιδέα που είχα στο κεφάλι μου. Στο τέλος της μέρας το είχα έτοιμο».
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Αμερικανοί επιστήμονες δήλωσαν πρόσφατα ότι ο κυβερνό-εκφοβισμός μπορεί να έχει μεγαλύτερες επιπτώσεις στα θύματα απ’ ότι η φυσική βία. Ενώ, αντίθετα με τις άλλες μορφές εκφοβισμού, ο θύτης φαίνεται να έχουν λιγότερα προβλήματα από το θύμα, σύμφωνα με επιστημονική ομάδα του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας των ΗΠΑ.
Άρθρα (RSS)