Terra Computerata

Θεωρείται ο κορυφαίος εκπρόσωπος του ιαπωνικού κινηματογράφου στη Δύση. Έχει τιμηθεί με το Χρυσό Λέοντα του Φεστιβάλ της Βενετίας και το Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες. Ο λόγος για τον Ακίρα Κουροσάβα. Σήμερα, συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του σπουδαίου σκηνοθέτη.

Ο Κουροσάβα έβαλε την υπογραφή του σε περισσότερες από 30 ταινίες. Το 1951, τιμήθηκε με το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας για το “Ρασομόν”. Το 1980, του απονεμήθηκε ο Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ των Καννών για την ταινία “Καγκεμούσα”.

Γεννήθηκε στις 23 Μαρτίου του 1910 στην Ομόρι. Ήταν το όγδοο παιδί του Ισαμού και της Σίμα Κουροσάβα.

Μικρός, ήθελε να γίνει ζωγράφος. Δυστυχώς για τον ίδιο αλλά ευτυχώς για το παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα δεν έγινε δεκτός στην Ακαδημία Τεχνών.

Έτσι, το 1936 αποφασίζει να γίνει βοηθός του σκηνοθέτη Γιαμαμότο Κατζίρο. Πιάνει δουλειά σε μια γιαπωνεζική εταιρεία πραγωγής ταινιών. Εκεί, γυρίζει το πρώτο του φιλμ με τίτλο “Σουγκάτα Σανσίρο” το 1943. Πρόκειται για μια ταινία σχετική με την ιστορία του τζούντο.

Η αναγνώριση ήρθε το 1948 με το αριστούργημα “Ο μεθυσμένος άγγελος”. Ουσιαστικά, το φιλμ υπήρξε ο προάγγελος της απογείωσης της καριέρας του, η οποία έγινε το 1950 με την βραβευμένη ταινία “Ρασομόν”.

Μεταξύ άλλων, γνωστές ταινίες του Κουροσάβα είναι “Επτά Σαμουράι”, “Όνειρα”, “Γιοτζίμπο”, “Ραψωδία τον Αύγουστο” και το τιμημένο με Χρυσό Φοίνικα φιλμ “Καγκεμούσα”.

Ελευθεροτυπία 

Ελευθερία- ισότης- αδελφότης ήταν το σύνθημα της επανάστασης που διαμόρφωσε το γενετικό υλικό της σύγχρονης ευρωπαϊκής κοινωνίας. Στην αυγή του 21ου αιώνα δυναμώνει το αίτημα να προστεθεί μία ακόμη λέξη: Διαδίκτυο!

Ετσι, και με δεδομένη την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, το παγκόσμιο αίτημα εδώ παίρνει επιτακτική μορφή. Οχι μόνο γιατί θα διευκολύνει την πρόσβαση των Ελλήνων στην κοινωνία της γνώσης δημιουργώντας προϋποθέσεις ανάπτυξης αλλά και γιατί το Διαδίκτυο αποτελεί πλέον μια αναγκαία υποδομή της σύγχρονης κοινωνίας. Μια υποδομή αντίστοιχη με αυτήν που αποτελούσαν παλαιότερα οι σιδηρόδρομοι, το δίκτυο ηλεκτροδότησης αλλά και οι δρόμοι, η αποκομιδή των απορριμμάτων και η ύδρευση, όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο ο Χαμαντούν Τουρέ, γενικός γραμματέας της Διεθνούς Ενωσης Τηλεπικοινωνιών (ΙΤU) των Ηνωμένων Εθνών.

TO BHMA

Στις αρχές Φεβρουαρίου, η 12χρονη Αλέξα Γκονζάλες, μαθήτρια σε δημοτικό σχολείο του Κουίνς της Νέας Υόρκης, συνελήφθη μέσα στο σχολικό κτίριο από ένοπλους αστυνομικούς που της φόρεσαν χειροπέδες και την οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς.

Το έγκλημά της; Εγραψε με μαρκαδόρο πάνω στο θρανίο της «από εδώ πέρασε η Αλέξα». Εκατοντάδες μίλια βορειότερα, τις ίδιες μέρες, ο 15χρονος Μπλέικ Ρόμπινς, μαθητής στο Μέριον της Πενσυλβάνιας, οδηγήθηκε επίσης σιδηροδέσμιος στο αστυνομικό τμήμα επειδή αρνήθηκε να υπακούσει σε εντολή της δασκάλας του.

Δύο «μεμονωμένα» περιστατικά που απασχόλησαν την τοπική ειδησεογραφία, έφτασαν μαζί με μερικά παρόμοια που προστέθηκαν λίγες μέρες αργότερα, ώς τα πρωτοσέλιδα των πανεθνικών αμερικανικών εφημερίδων. Κοινή απορία των δημοσιογράφων που συνέταξαν τα σχετικά ρεπορτάζ: μήπως το παρακάνουμε; Και πιο συγκεκριμένα, μήπως το πνεύμα της διαβόητης «μηδενικής ανοχής» που πνέει στις κακοτοπιές της κοινής ποινικής παραβατικότητας δεν πρέπει να απλωθεί και στις σχολικές αυλές;

Η απάντηση ήταν προφανής και διατυπώθηκε κυρίως από τους δικηγόρους των οικογενειών των συλληφθέντων μαθητών – φυσικά και το παρακάνανε. Ακόμη και οι μεγάλες οργανώσεις πολιτικών ελευθεριών και ατομικών δικαιωμάτων, όπως η ACLU, έσπευσαν να προσθέσουν τη δική τους αγανάκτηση για το νέο φαινόμενο αστυνομοκρατίας που χτυπά, αυτή τη φορά, τη μαθητική κοινότητα στις ΗΠΑ. Ακόμη και το CNN μετέδωσε ότι τα περιστατικά δεν ήταν μεμονωμένα, αλλά χαρακτηριστικά μιας ανησυχητικής τάσης αστυνομικής αντιμετώπισης της αταξίας των μαθητών στα σχολεία. «Οι διευθύνσεις των σχολείων και η αστυνομία παρατράβηξαν το σχοινί και αντιδρούν υπερβολικά στη μη βίαιη παραβατικότητα των νέων» μετέδωσε το CNN, καταλήγοντας: «Συλλαμβάνουμε παιδιά, ενώ θα έπρεπε το πολύ πολύ να τα στείλουμε στο γραφείο του διευθυντή».

Ελευθεροτυπία

Αν αναρωτιέστε από που εμπνέονται τις αλλαγές στην Παιδεία διαβάστε αυτό το άρθρο των Νέων:

Αυτή τη σχολική χρονιά, στα (δημόσια) σχολεία της Ουάσιγκτον δεν βαθμολογούνται μόνο οι μαθητές, αλλά και οι εκπαιδευτικοί. Οι καλύτεροι θα επιβραβευτούν με μπόνους.
 
«Μόλις πήρα τον πρώτο μου βαθμό», λέει στην ανταποκρίτρια της «Liberation» η Χλόη, δασκάλα στο νηπιαγωγείο. «Η επιθεωρήτρια έμεινε στην τάξη μισή ώρα, ενόσω δίδασκα στα παιδιά το γράμμα S. Τελικά, μου έβαλε 274 με άριστα το 400. Απογοητεύτηκα πολύ». Η επιθεωρήτρια επισήμανε στη Χλόη πως έκανε δύο βασικά λάθη: καταρχάς, δεν παρουσίασε το γράμμα S στα 4χρονα παιδιά με «προσωπικό» τρόπο. «Ακούσαμε μια ιστορία γύρω από το γράμμα S, αναζητήσαμε το γράμμα S τυπωμένο κάπου μέσα στην τάξη, τα παιδιά σχεδίασαν το γράμμα S στο χέρι τους και στον αέρα…», λέει η παιδαγωγός. «Δεν είπα όμως τίποτα που να έχει σχέση με τις προσωπικές εμπειρίες των παιδιών. Δεν τα ρώτησα, για παράδειγμα, αν είχαν ήδη δει κάπου ένα S». Και το δεύτερο παιδαγωγικό της σφάλμα; Η Χλόη έβαλε τα παιδιά να σχηματίσουν το γράμμα S με κανονικά μακαρόνια, χωρίς να σκεφτεί να χρησιμοποιήσει ένα είδος ζυμαρικών που ξεκινούν από S, τα shell pasta- κοχύλια. Κι αν δεν βελτιωθεί, σίγουρα δεν θα εισπράξει μπόνους, πιθανώς μάλιστα να χάσει τη δουλειά της.

Τα μπόνους
Ο Μπαράκ Ομπάμα δηλώνει βαθιά πεπεισμένος για την αναγκαιότητα «να ανταμείψουμε τους καλούς καθηγητές και να πάψουμε να βρίσκουμε δικαιολογίες για τους κακούς» και γι΄ αυτό και αύξησε στα 297 εκατομμύρια δολάρια φέτος τον προϋπο λογισμό του «ταμείου ενθάρρυνσης των καθηγητών» που ίδρυσε το 2006 η κυβέρνηση Μπους. Ο Τζέισον Κάμρας, σύμβουλος του προέδρου σε θέματα εκπαίδευσης και αρχιτέκτονας της μεταρρύθμισης που δοκιμάζεται φέτος στην Ουάσιγκτον πριν επεκταθεί ενδεχομένως σε πανεθνικό επίπεδο, υπόσχεται για τους καλύτερους εκπαιδευτικούς μπόνους έως και 20.000

Οι αντιδράσεις
Τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών, ωστόσο, αντιδρούν. Το περίπλοκο σύστημα αξιολόγησης των καθηγητών που εμπνεύστηκαν οι αρχές δεν τους πείθει για το πόσο δίκαιο είναι. Η ετήσια βαθμολογία του καθηγητή, αυτή που θα κρίνει και το μέλλον του, στηρίζεται σε τέσσερις συνιστώσες: στις πέντε βαθμολογίες που θα δώσουν στη διάρκεια της χρονιάς οι επιθεωρητές κατά τις ισάριθμες μισάωρες επισκέψεις τους· στα αποτελέσματα του σχολείου ως συνόλου· στον «επαγγελματισμό» του διδάσκοντος (καθυστερήσεις ή αδικαιολόγητες απουσίες κατεβάζουν τον βαθμό)· και στις επιδόσεις των μαθητών σε τεστ που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο τον Απρίλιο. Οι συνδικαλιστές όμως εντοπίζουν πολλά προβλήματα σε αυτόν τον τρόπο αξιολόγησης: «Μπορείτε να μου πείτε τι σημαίνει “δυναμικό μάθημα”;», ρωτά δίνοντας ένα παράδειγμα ο Τζορτζ Πάρκερ, πρόεδρος του συνδικάτου εκπαιδευτικών της Ουάσιγκτον (WΤU). «Για να βαθμολογηθεί με άριστα ένας εκπαιδευτικός πρέπει να έχει στην τάξη “δυναμική παρουσία”, μεταδίδοντας παράλληλα στους μαθητές “ενθουσιασμό για το μάθημα”. Πόσο αντικειμενικά είναι όλα αυτά;».

ΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ έχουν πολλές ενστάσεις. Στην Ουάσιγκτον, λένε, υπάρχουν εύκολες, δύσκολες και πολύ δύσκολες συνοικίες, όπου τα παιδιά φτάνουν πεινασμένα στο σχολείο, ακούνε πυροβολισμούς απ΄ έξω όταν πάνε για ύπνο το βράδυ και γίνονται μάρτυρες εμπορίας ναρκωτικών στη γωνιά του δρόμου. Δεν μπορούν, υποστηρίζουν, να αξιολογούνται με τον ίδιο τρόπο όλοι οι καθηγητές, όλων των περιοχών. Στη χώρα της συνωμοσιολογίας, όμως, υπάρχουν κι αυτοί που βλέπουν πίσω από το νέο αυτό σύστημα αξιολόγησης «έναν σοφιστικέ τρόπο να εκδιωχθούν όλοι οι παλιοί καθηγητές ώστε να αντικατασταθούν με νεώτερους». Η θεωρία αυτή, μάλιστα, εμπεριέχει και την «απαραίτητη» ρατσιστική παράμετρο«οι περισσότεροι παλιοί καθηγητές είναι μαύροι»…