Terra Computerata

Διαβάζω για την ύπαρξη ενός διαδικτυακού πεδίου συζητήσεων όπου δεκάδες ένστολοι χωρίς υπηρεσιακές αναστολές και τον φόβο της ιεραρχίας καταθέτουν εμπειρίες, βιώματα και τον… πόνο τους. Ενα ηλεκτρονικό εξομολογητήριο για αστυνομικούς της Αμεσης Δράσης, για άνδρες των ΜΑΤ, για Ζητάδες και όποιον αστυνομικό έχει μυστικά και απωθημένα. Περιγραφές καθημερινών περιστατικών εκτός του αστυνομικού δελτίου και χωρίς τα ρετούς και τα στερεότυπα των συνήθων αστυνομικών αναφορών…

Σίγουρα υπάρχει ανάγκη για ένα ανάλογο εξομολογητήριο διδασκόντων. Καθημερινά αντιμετωπίζουμε τα μύρια όσα περιστατικά. Συχνά αναζητούμε ένα φιλήκοο ους για να μας στηρίξει. Καμία παιδαγωγική κατάρτιση δεν μας καλύπτει στο σύγχρονο περιβάλλον που διαμορφώνεται στα σχολεία μας. Από τότε δε που στο πανελλήνιο σχολικό δίκτυο επικοινωνούμε μόνο με τα ονοματεπώνυμά μας έχει πέσει μία μουγκαμάρα. Κάτι ανάλογο παρατηρείται και στα σχόλια των ιστολογίων του ΠΣΔ. Οπότε οι εκπαιδευτικοί αναζητούν δικτυακές συζητήσεις σε δικτυακούς τόπους ενώσεων κάθε μορφής…

Αγνοήστε για λίγο τη σημαία της γελοιογραφίας και θα δείτε ότι στο ίδιο καζάνι βράζουμε…

Η υπουργός Παιδείας κυρία Αννα Διαμαντοπούλου είχε χθες το πρωί συνάντηση με μια ασυνήθιστη «παρέα». Τριάντα μαθητές και μαθήτριες του 4ου Ενιαίου Λυκείου Γαλατσίου μπήκαν στο αμφιθέατρο του υπουργείου Παιδείας στο Μαρούσι, κάθησαν στις θέσεις που τους πρότειναν οι υπάλληλοι του υπουργείου και άρχισαν την «ανάκριση»: μαθητική ζωή, βιβλία, σχέσεις με τους καθηγητές, θέματα βίας και αδιεξόδων που δημιουργούνται μέσα στο σχολικό περιβάλλον. Η πρώτη συζήτηση της… οικοδέσποινας κυρίας Διαμαντοπούλου με μαθητές και μαθήτριες σχολείου της χώρας μεταδόθηκε ζωντανά από το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο, ενώ δυνατότητα παρέμβασης στη συζήτηση είχαν οι νέοι και οι νέες από 60 σχολεία της χώρας.

«Σχεδόν τα περισσότερα παιδιά που ξέρω λένε κάθε ημέρα ότι βαριούνται να πάνε στο σχολείο τους» είπε χαρακτηριστικά στην υπουργό Παιδείας 16χρονη μαθήτρια. «Δεν είναι δυνατόν να πηγαίνουμε κάπου όπου υπάρχει γνώση και να λέμε ότι βαριόμαστε. Δεν φταίμε όμως εμείς γι΄ αυτό». «Μας μαθαίνουν ότι πρέπει να μας ενδιαφέρει να παίρνουμε καλούς βαθμούς, ενώ εμείς θέλουμε να αποκτήσουμε αγάπη για τη γνώση» συμπλήρωσε μαθητής της. Η συζήτηση σε λίγα λεπτά «άναψε» και άλλη μαθήτρια απευθύνθηκε στην υπουργό λέγοντας: «Το σχολείο μάς μαθαίνει μόνο να παπαγαλίζουμε. Δεν μπορεί κάποιος που αποφασίζει να γίνει βιολόγος να μην έχει μπει ποτέ σε εργαστήριο. Τα βιβλία που έχουμε έχουν πολλές λεπτομέρειες και λίγη ουσία. Θέλουμε να ζήσουμε και την εφηβεία μας». Πολλοί μαθητές έθεσαν και το θέμα των ψυχολόγων στα σχολεία. Η υπουργός Παιδείας είπε ότι δεν μπορεί να καλύψει το υπουργείο το κόστος για την πρόσληψη ψυχολόγου σε όλα τα σχολεία της χώρας, αλλά θα ενισχυθούν όλα τα κέντρα συμβουλευτικής για νέους που λειτουργούν σήμερα. Μαθήτριες του σχολείου ζήτησαν αυτονομία στη διακόσμηση του σχολείου τους. «Δηλαδή,αν σας έλεγαν αύριο να βάψετε μόνοι σας τις αίθουσες διδασκαλίας σας ή να καθαρίσετε και να διακοσμήσετε χώρους,θα το θέλατε;» ρώτησε η κυρία Διαμαντοπούλου. Και πήρε την απάντηση όταν είδε πολλά χέρια μαθητών και μαθητριών να σηκώνονται στον αέρα.

Το Βήμα

Οπως οι συμμαθητές στην Ιαπωνία; Ας αρχίσουμε από το να μαζεύουμε τα σκουπίδια που πετάμε γύρω στα θρανία… Για τα βιβλία και τη βαρεμάρα θα συμφωνήσουμε… Άλλωστε εισπράττουμε τα χασμουρητά καθημερινά… 

Με τον ήλιο τα μπάζω, με τον τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν και ψοφάνε τα έρμα; Με το μείζον ζήτημα της ποιότητας της προσφερόμενης παιδείας (συνολικά, όχι μόνο της τριτοβάθμιας, που δείχνει να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των εκάστοτε ηγετών μας) να κυριαρχεί στην επικαιρότητα τα πολλά τελευταία χρόνια, με έναν «διάλογο» να… σέρνεται (αφού ξεκίνησε από «μηδενική βάση» μηδενίζοντας το κοντέρ των όσων θετικών τυχόν έγιναν την πρώτη 4ετία της κυβέρνησης, στο πλαίσιο της πολυδιαφημισμένης «εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης»!), χωρίς ορατό τέλος για να αρχίσουν να τρέχουν οι αλλαγές, διαβάζεις το ρεπορτάζ των εφημερίδων και μένεις έκπληκτος: αλλαγές… «επί του πιεστηρίου» σε νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας, επειδή (μεταξύ άλλων) επισημάνθηκαν λέει φωτογραφικές διατάξεις για να μπει σε πανεπιστήμιο συγκεκριμένο άτομο, με διασταλτική ερμηνεία της ρύθμισης που προβλέπει πάσχοντες από συγκεκριμένες ασθένειες να μπορούν να εισέρχονται στα ΑΕΙ χωρίς εξετάσεις!

…συνέχεια

Άρθρο του Θάνου Οικονομόπουλου στην Καθημερινή

Μια σημαντική τομή στον τρόπο που προσλαμβάνουμε τον ελληνικό πολιτισμό φιλοδοξεί να προκαλέσει το μεγάλο διεθνές συνέδριο που διοργανώνει το Ιδρυμα Ωνάση με τίτλο «Οι Διάλογοι των Αθηνών» για τα εγκαίνια της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών τον Νοέμβριο του 2010 στην Αθήνα, σε συνεργασία με επτά διεθνείς φορείς υψηλού κύρους – το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, το Ινστιτούτο της Γαλλίας, το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο, την Αυστριακή Ακαδημία, την Ιταλική Ακαδημία Επιστημών, το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ.

Μέσα στη βαθιά κρίση που διατρέχει τον σύγχρονο κόσμο, όχι μόνο στο οικονομικό και το πολιτικό επίπεδο, αλλά κυρίως στο πολιτισμικό και το ηθικό, αναδύεται εμφατικά ένα αίτημα επανεκτίμησης των παραμελημένων αξιών του ανθρωπισμού. Πηγή αρχέγονη του ανθρωπισμού, η μελέτη και η καλλιέργεια της ελληνικής σκέψης και του ελληνικού πολιτισμού είχε πάντοτε καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη και τη διαμόρφωση του κυρίαρχου «δυτικού» πολιτισμού που μοιάζει να έχει εισέλθει σε μια σκοτεινή περίοδο παρακμής. Σήμερα οι ελληνικές σπουδές, παρότι διατηρούν διεθνώς ένα υψηλότατο επιστημονικό επίπεδο, τείνουν προς την εσωστρέφεια και την περιθωριοποίηση, μέσα στην καταλυτική τάση της συνεχούς συρρίκνωσης του ευρύτερου χώρου των ανθρωπιστικών σπουδών προς όφελος της τεχνικής γνώσης, της εξειδίκευσης και του κατακερματισμού, της κυριαρχίας των κριτηρίων του επαγγελματισμού και της ανταγωνιστικότητας.

Αντανακλώντας τη σταθερή προσήλωση των οργανωτών στο παρόν και το μέλλον, το σημείο εκκίνησης του συνεδρίου δεν είναι η αρχαιότητα αλλά ο σύγχρονος κόσμος. Οι έξι θεματικές του καλύπτουν σύγχρονες προβληματικές και ζητήματα, που θα εξεταστούν υπό το πρίσμα της κλασικής ελληνικής σκέψης και της εξέλιξής της: Ταυτότητα και Ετερότητα, Ιστορία και Ιστορίες, Λόγος και Τέχνη, Δημοκρατία και Πολιτεία, Επιστήμες και Ηθική, Ποιότητα Ζωής. Πρόκειται για μια διαδικασία που αναμφίβολα θα λειτουργήσει αναδραστικά, προσφέροντας νέες προσεγγίσεις στη μελέτη του ελληνικού πολιτισμού. Εκτός λοιπόν από τους καθαυτό ειδικούς των ελληνικών σπουδών, στο συνέδριο θα προσκληθούν να συμμετάσχουν θετικοί επιστήμονες, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, φιλόσοφοι, πνευματικοί δημιουργοί και διανοούμενοι, των οποίων το έργο έχει μια ιδιαίτερη σχέση με την ελληνική παιδεία.

Καθημερινή

1. Χρειάζεται;
Οι μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία έχουν αποκτήσει στη χώρα μας κακό όνομα, εν μέρει ίσως δικαιολογημένα. Διότι συνήθως δεν είναι προϊόντα ευρύτερου σοβαρού διαλόγου, αλλά προέρχονται είτε από κομματικές θέσεις, είτε από πρωτοβουλίες υπουργών Παιδείας με τη συνεργασία κάποιων έμπιστων συνεργατών τους. Με εξαίρεση τον Διάλογο για την Παιδεία- διευρυμένο, απροκατάληπτο, εκτενή- επί υπουργίας τού Γ. Σουφλιά, για μια ευρύτερη μεταρρύθμιση που άρχισε μεν τότε (1992) να εφαρμόζεται αλλά που, δυστυχώς, εγκαταλείφθηκε από την επόμενη ηγεσία τού Υπουργείου Παιδείας (λόγω αλλαγής Κυβερνήσεως), η οποία ακολούθησε διαφορετική πολιτική, εκτενής αντιπροσωπευτικός διάλογος για την Γενική Παιδεία από θεσμοθετημένο ευρείας συνθέσεως όργανο δεν έχει ξαναϋπάρξει.

Μολονότι το 2003-επί Κυβερνήσεως Κ. Σημίτη- θεσμοθετήθηκε το Οργανο που θα μπορούσε να τον διεξαγάγει, εννοώ το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας.

Σήμερα, σε καιρούς δύσκολους για όλο τον κόσμο, και με τα πράγματα να έχουν οδηγηθεί στη χώρα μας σε οριακές καταστάσεις λόγω των κινητοποιήσεων στην Παιδεία μας (με αφορμή το τραγικό γεγονός τού θανάτου τού μαθητή Γρηγορόπουλου, αλλά με βαθύτερα αίτια την πικρία, την οργή και την απογοήτευση των νέων για μια δημόσια Παιδεία που δεν είχε και δεν έχει έμπρακτα πρωτεύουσα θέση στις επιλογές τής Πολιτείας όλα τα τελευταία χρόνια) ένας ειλικρινής διάλογος για ακανθώδη ζητήματα τής Γενικής Παιδείας μας σε εθνικό επίπεδο και από φορέα θεσμοθετημένο σε ανύποπτο χρόνο (και όχι από μια Επιτροπή προσωπικής επιλογής τού αρμόδιου υπουργού) είναι περισσότερο από αναγκαίος. Αν μάς ενδιαφέρει πραγματικά η Παιδεία, αν το επαναλαμβανόμενο ότι «όλα εξαρτώνται από την Παιδεία» δεν είναι κούφια λόγια ή εύκολο δημαγωγικό σύνθημα.

2. Διάλογος για τον διάλογο;
Πολιτικός δεν είμαι. Είμαι δάσκαλος (με 40 χρόνια θητείας στην Παιδεία μας!). Κι ίσως οι εκτιμήσεις μου να υστερούν πολιτικά. Ομως ειλικρινώς δεν μπορώ να διανοηθώ ότι σε δύσκολες στιγμές για μια χώρα, κάποιοι θα ήθελαν να παίξουν «εν ου παικτοίς». Με ό,τι συγκινεί κι ενδιαφέρει εκατομμύρια γονέων, μαθητών, εκπαιδευτικών, σημερινών και αυριανών. Με ό,τι κατεξοχήν καίει-μαζί με τα οικονομικά- τους πολίτες αυτή την ώρα, οι οποίοι δεν αντέχουν άλλο στρεβλώσεις που είναι μοναδικές σ΄ αυτή τη γωνιά τής γης, με την παραπαιδεία δηλ. να έχει πάρει τη θέση τής παιδείας στο Λύκειο, με το Φροντιστήριο να έχει υποκαταστήσει το Σχολείο! Μ΄ ένα υποβαθμισμένο Λύκειο-παιδευτικά, κοινωνικά και συνειδησιακά- και μ΄ έναν υποβαθμισμένο εκπαιδευτικό, αυτόν που διδάσκει στο Λύκειο, που δεν είναι, τελικά, υπεύθυνος γι΄ αυτή την κατάσταση ούτε αξίζει αυτή την απαξίωση!

Διάλογος, λοιπόν, για πολύ ουσιαστικά, άμεσα και καυτά προβλήματα. Με προτάσεις για λύσεις. Γιατί δεν πρόκειται εμείς να ανακαλύψουμε την πυρίτιδα. Προβλήματα που θα συζητηθούν έχουν προ πολλού λυθεί στις περισσότερες χώρες τής Ευρώπης. Προτάσεις ορθολογικές και αποτελεσματικές που μπορούν να προκύψουν από ένα ειλικρινή, ευρύτερο και ουσιαστικό διάλογο δεν αποτελούν ούτε προκάλυμμα ούτε και προνόμιο μιας Κυβερνήσεως, αυτής που βρίσκεται στην εξουσία σήμερα. Αποτελεί δέσμευση παιδευτική, ηθική, κοινωνική και πολιτική για όποια Κυβέρνηση (αυτή ή άλλη) θα υιοθετήσει την ανάγκη μιας γενναίας αλλαγής και εξάλειψης συγχρόνως μιας απαράδεκτης στρέβλωσης στην καίρια βαθμίδα τού Λυκείου. Προτάσεις σοβαρές, τολμηρές, εφόσον είναι και πειστικές και πρακτικά εφαρμόσιμες, ξεπερνούν τον χρόνο και τα πρόσωπα και μπορούν να έχουν ευρύτερη κοινωνική στήριξη που καμιά πολιτική παράταξη δεν θα μπορεί εύκολα να αγνοήσει. Αρα μιλάμε για έναν διάλογο δεσμευτικό για λύσεις και όχι για κομματικά παιχνίδια ή προφάσεις, απ΄ όπου κι αν προέρχονται. Συνέχεια »

Η κυρία Χριστίνα Κουλούρη, καθηγήτρια Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου παρεμβαίνειστο διάλογο για την παιδεία γράφοντας για υπερπαραγωγή απόψεων αλλά ορατότητα μηδέν

Οι εικόνες των βανδαλισμών, η αναίτια βία, η υποβάθμιση των πτυχίων, η απαξίωση των πανεπιστημιακών δασκάλων αποτελούν αναμφίβολα συμπτώματα της γενικευμένης κρίσης στην εκπαίδευση (αλλά και στην κοινωνία συνολικά). Το βασικό και πιο ανησυχητικό σύμπτωμα αυτής της κρίσης, ωστόσο, είναι το άγχος των νέων παιδιών, η ανασφάλεια και τα ψαλιδισμένα φτερά τους. Φτάνουν στο Πανεπιστήμιο χωρίς πυξίδα. Εχουν συνθλιβεί τα προηγούμενα χρόνια για να πετύχουν έναν στόχο που οι περισσότεροι δεν τον έχουν επιλέξει. Μια φυγόκεντρος επιλογή τούς έχει πετάξει σε τμήματα της επαρχίας που μοιάζουν με πνευματική εξορία. Και δεν μπορούν να οραματιστούν ένα μέλλον. Στην περίπτωση της ανώτατης εκπαίδευσης η εξάντληση της συζήτησης στα περί ασύλου είναι υποκριτική. Προφανώς υπάρχει ζήτημα και εκεί. Δεν λύνεται ωστόσο μόνο με νομικές ρυθμίσεις. Το πρόβλημα δεν έγκειται στην έλλειψη νόμων αλλά στη μη εφαρμογή τους ή σωστότερα στην επιλεκτική εφαρμογή τους.

Ο κ. Χρήστος Μασσαλάς από τις σελίδες του Βήματος εκφράζει την αγωνία του για το Λύκειο:

Η λυκειακή μας Παιδεία ατονεί την περιέργεια των νέων και τους μεταβάλλει σε αποθήκες ακατέργαστων γνώσεων, από τις οποίες απαλλάσσονται μετά την εισαγωγή τους στο πανεπιστήμιο!

Το ελληνικό λύκειο υποφέρει από διδακτικό φόρτο. Το γεγονός αυτό δυσχεραίνει την αφομοίωση της γνώσης και αφαιρεί τη δυνατότητα ελεύθερου χρόνου από τους μαθητές. Το αποτέλεσμα είναι οι πρωτοετείς φοιτητές να είναι κουρασμένοι και αδιάφοροι για την καινούργια και όμορφη περιπέτεια της γνώσης. Οι διδάσκοντες δεν έχουν την κατάλληλη εκπαίδευση σε αποτελεσματικές παιδαγωγικές προσεγγίσεις και τα διδακτικά βιβλία δεν είναι ελκυστικά, τόσο στην εμφάνιση όσο και στην παρουσίαση της διδακτέας ύλης.

Ο κ. Σεραφείμ Ι. Σεφεριάδης είναι επίκουρος καθηγητής της Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και σχολιάζει από τις σελίδες του Βήματος:  “Δεν απαιτείται ιδιαίτερη οξυδέρκεια για να διαπιστώσει κανείς ότι το ελληνικό σχολείο (που από αυτό εκκινούν και σε αυτό βασίζονται όλα συμπεριλαμβανομένης και της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης) είναι τόπος γκρίζος, αγχώδης και θλιβερός. Ποιες οι συνιστώσες αυτού του ερεβώδους τοπίου και ποιοι οι γενεσιουργοί του παράγοντες;

Πρώτο μεγάλο σταθμό αποτελεί η σχολική στέγη. Κτίρια φαιά και κακοσυντηρημένα– σύμβολα υπολειμματικής προχειρότητας και εγκατάλειψης (φτιαγμένα κυριολεκτικά με ό,τι έχει περισσέψει), που σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν έχουν το όμοιό τους και που περίτρανα διαψεύδουν ό,τι μεγαλόσχημο συχνά- πυκνά διακηρύσσεται. Πρόκειται για εθνικό όνειδος. Αραγε το συνειδητοποιούν οι εκάστοτε «μεταρρυθμιστές»; Τους απασχόλησε ποτέ η καθημερινότητα που βιώνουν τα παιδιά σε αυτό το σχολείο και ένιωσαν την ανάγκη να απολογηθούν; Και βέβαια το ερώτημα που αμείλικτο εκρήγνυται στα χέρια όποιου έστω και στοιχειωδώς επιχειρεί να αναλύσει την κατάσταση είναι: τι φταίει και επί τόσες δεκαετίες το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται; Σιωπούν εδώ οι κυβερνήσεις, σιωπά όμως και η ορθοφρονούσα διανόηση που αδυνατεί να χρεώσει ευθύνες στους συνήθεις υπόπτους της επιχειρηματολογίας της. Πώς να φορτώσει κανείς τα χάλια της σχολικής στέγης στον «στείρο αρνητισμό» των συνδικαλιστικών ή στη διεκδικητική «παραβατικότητα» της νεολαίας;

Παρεμφερή ισχύουν και πίσω από τις σχολικές καγκελόπορτες, στις γκρίζες αίθουσες διδασκαλίας. Το μήνυμα είναι και πάλι τόσο ηχηρό, που για να καταδειχθεί η γύμνια του «μεταρρυθμιστή» βασιλιά δεν χρειάζεται παρά ένας ρητορικός ψίθυρος: Απαιτείται άραγε μακροχρόνιος «διάλογος» για να διαπιστωθεί ότι τα λύκεια (όπως επίσης τα δημοτικά, τα γυμνάσια, αλλά και τα πανεπιστήμια) χρειάζονται βιβλιοθήκες,εργαστήρια και υπολογιστές με διαρκή πρόσβαση στο Διαδίκτυο; Αν, όπως φορτικά διατείνεται η νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, επιθυμεί συναινέσεις, ο τομέας αυτός αποτελεί πεδίον δόξης λαμπρόν: Δεν έχει παρά να ξεκινήσει ένα γενναίο πρόγραμμα εξοπλισμού των σχολικών μονάδων και δεν θα βρεθεί ούτε ένας πολίτης που να μην την επαινέσει (έστω και χωρίς διάλογο).

Τρίτο σταθμό αποτελούν, τέλος, τα εγχειρίδια που οι μαθητές και οι μαθήτριες καλούνται να αντιμετωπίσουν όταν, γεμάτοι άγχος και ανούσιες υποχρεώσεις, επιστρέφουν στο σπίτι. Με ελάχιστες εξαιρέσεις (που επιβεβαιώνουν τον κανόνα) πρόκειται για πονήματα παροιμιώδους προχειρότητας και ευτέλειας: από το μέγεθος των γραμματοσειρών και την ποιότητα της εκτύπωσης μέχρι την αποσπασματική και ανερμάτιστη διάρθρωση της ύλης. Χρειάζονται άραγε επιτροπές και ανακτοβούλια ώστε να εκσυγχρονιστεί ο τομέας αυτός; Για να διαδραματίσουν βέβαια τον ρόλο τους ως εφαλτήρια έρευνας, κόντρα στη λογική της αποστήθισης, τα συγγράμματα, όπως άλλωστε και το διδακτικό έργο στο σύνολό του, προϋποθέτουν τις υπόλοιπες υποδομές (βιβλιοθήκες, πολυμέσα κτλ.). Πρόκειται για σύνδρομο που η συνδυαστική προσέγγισή του αποτελεί λυδία λίθο μεταρρυθμιστικής σοβαρότητας.

Ο Φώτης Γεωργελές στο edito της AthensVoice παρεμβαίνει στον διάλογο για την παιδεία: ” Όλα τα προηγούμενα χρόνια, άλλωστε, συζητούσαν για το ποιοι είναι υπέρ και ποιοι κατά στο να έρθουν ξένα πανεπιστήμια στην Ελλάδα. Δεν συζητούσαν τι πρέπει να γίνει για να βελτιωθεί η δημόσια παιδεία που πάσχει, αλλά αν εκτός από τη δημόσια θα επιτραπεί και η ιδιωτική. Αν θα ?ρθει το Χάρβαρντ στην Ελλάδα. Είναι όπως με την Ολυμπιακή. 20 χρόνια οι «καλοί» αντιστέκονται και εμποδίζουν τους «κακούς» να την ιδιωτικοποιήσουν και όταν λένε ότι την πουλάνε, διαπιστώνουν ότι δεν την παίρνει τσάμπα ούτε η αεροπορία του Μπαχρέιν.
Έτσι συνεχίζεται η ζωή με ψεύτικα διλήμματα. Η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση που είναι υποχρεωτική, επιτρέπεται να είναι και ιδιωτική, αλλά η τριτοβάθμια, που στο φινάλε είναι και προαιρετική, δεν πρέπει, εκεί υποκριτικά εντοπίσαμε το πρόβλημα.
Στην πραγματικότητα, ένας μόνο στόχος υπάρχει. Τα ψεύτικα διλήμματα να αποκρύπτουν την πραγματικότητα, τις απαιτήσεις της αληθινής ζωής. Είναι όλα τόσο απλώς μια παράσταση, ώστε σχεδόν με χιούμορ, μετά από 5 χρόνια, η κυβέρνηση ξαναρχίζει το διάλογο από «μηδενική βάση». Σαν να μην έγιναν όσα έγιναν τόσα χρόνια. Ξανά από την αρχή. Άρθρο 16, άσυλο. Αλλαγή εκλογικού νόμου. Πάρτε θέση. Να ψηφίσουμε. Μια προσομοίωση πολιτικής ζωής για αφελείς, την ώρα που τα πραγματικά προβλήματα μένουν καλά κρυμμένα στο σκοτάδι. Στην επόμενη δημοσκόπηση η παράσταση νίκης θα συζητιέται στα τηλεοπτικά παράθυρα, αλλά ο βαθμός απαισιοδοξίας θα έχει φτάσει στο 90 τοις εκατό.”

Ο πρόεδρος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας, Δημήτρης Μπράτης,  φάνηκε θετικός ως προς τη συμμετοχή της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας στο διάλογο για την παιδεία, τονίζοντας ότι “όσες φορές κληθήκαμε να πάρουμε μέρος στο διάλογο πάντα πηγαίναμε. Θα πάμε και τώρα, αλλά η συμμετοχή μας σε αυτόν θα εξαρτηθεί από τις απαντήσεις που θα πάρουμε.”

Η ΟΛΜΕ από την άλλη αποφάσισε να το παίξει σκληρή…

Ποιος διάλογος; Για ποια παιδεία; Διάλογο υπό την ευθύνη των πολιτικών αρχηγών και από μηδενική βάση -αυτή η μαγική έκφραση με μπερδεύει, γιατί θυμάμαι και τους Πυθαγόρειους που έλεγαν πως τα πάντα και τίποτα είναι το μηδέν- πρότεινε ο πρωθυπουργός.Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κατέθεσε το δικό του πλαίσιο όρων και προτάσεων, «που διασφαλίζουν τη σοβαρότητα ενός διαλόγου, στο οποίο το ΠΑΣΟΚ δεσμεύεται ως μελλοντική κυβέρνηση», και κατηγόρησε την κυβέρνηση πως δεν έχει σχέδιο και χρησιμοποιεί το διάλογο «ως απέλπιδα προσπάθεια μικροκομματικής προσέγγισης».

Η γ.γ. του ΚΚΕ ήταν ξεκάθαρη. «Δεν έχει νόημα αυτός ο διάλογος», αφού γίνεται σε γενικές αρχές, για τις οποίες όλα τα κόμματα είναι ενήμερα για τις θέσεις του άλλου, και κατηγόρησε όσους βάζουν όρους, ότι «είναι πρόσχημα μη συμμετοχής».

Τρεις προϋποθέσεις έθεσε ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, να καταργηθεί ο νόμος – πλαίσιο, να παγώσει ο νόμος για τα ΚΕΣ και να αυξηθούν οι δαπάνες για την Παιδεία, διαφορετικά να γίνει ο διάλογος υπό την αιγίδα της ΟΛΜΕ και της ΠΟΣΔΕΠ.

Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ κατέθεσε τις προτάσεις του, μνημόνευσε τον Τσάτσο και τον Κανελλόπουλο και αναρωτήθηκε πόσοι συνάδελφοί του ξέρουν τις εννέα μούσες ή τους επτά σοφούς.

Εμάς πάντως η συζήτηση στη Βουλή δεν μας έκανε σοφότερους. Ο καθείς και ο διάλογός του. Ρητορικές διέξοδοι. Αοριστολογία και καλλιλογία. Ονειρο θερινής νυκτός η πλήρης, ανυστερόβουλη διακομματική συναίνεση. Για την ακρίβεια, συμφωνούν ότι η ελληνική παιδεία πάσχει από πολύχρονη ασθένεια, αλλά δεν θα καταλήξουν σε θεραπεία των συμπτωμάτων, γιατί δεν διαφαίνεται διάθεση να ανταλλάξουν απόψεις επί των γνωματεύσεων.

Θα έχουμε πάλι μία από τα ίδια. Η προφητεία είναι εύκολη, έπειτα από τόσους διαλόγους, που ανάδευσαν τη σκόνη, αλλά έμεινε η κλεισούρα.

Η κουβέντα για τον περί Παιδείας διάλογο καταντάει άλλοθι. Δεν κάνουμε τίποτε, περιμένοντας να γίνουν όλα. Κι ως τότε, αιωρούμαστε ανάμεσα στο μηδέν και το άπειρο.

Πηγή: Ναυτεμπορική

Το ΥΠΕΠΘ με σημερινή ανακοίνωση καλεί του μαθητές να εκφράσουν ελεύθερα τη γνώμη τους στέλνοντας τις απόψεις τους στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο (e-mail): «fonitonmathiton@ypepth.gr»

Οι μαθητές έχουν δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης. Το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων έχει χρέος να αφουγκράζεται τη φωνή τους, την κριτική τους, τις προτάσεις τους. Για το λόγο αυτό, με πρωτοβουλία του Υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη, δημιουργήθηκε ηλεκτρονικό ταχυδρομείο (e-mail): «fonitonmathiton@ypepth.gr». Ευφάνταστη η επιλογή του mail φωνή ή φόνοι; όπως επισημαίνει παρατηρητική συνάδελφος…

Καλούμε όλους τους μαθητές, τη Νέα Γενιά να εκφράσουν ελεύθερα τη γνώμη τους”.

Παρωχημένο το e-mail αγαπητοί… (Οικτίρω τους υπαλλήλους που θα πρέπει να αποδελτιώνουν τα μηνύματα).

Γιατί δε στήνατε ένα blog να βλέπουμε κι εμείς τα μηνύματα; Θέλουμε κι εμείς να αφουγκραστούμε…

Απορία: Το email προκρίνεται όταν υπάρχει διάλογος. Η επιλογή αυτού του μέσου σημαίνει ότι τα μηνύματα των μαθητών θα τύχουν μη αυτοματοποιημένης απάντησης;

Η στήλη Τάσεις του Ε.Τ, το περασμένο Σάββατο, φιλοξένησε την άποψη τεσσάρων blogger, σχετικά με την σχέση του διαδικτύου και της πολιτικής. Η κοινή συνισταμένη και των τεσσάρων απόψεων είναι οτι το διαδίκτυο θυμίζει σε πολλά την συμμετοχή των πολιτών στην αρχαία Αθηναική Δημοκρατία δίνοντας πρόσφορο έδαφος για την διακίνηση ιδεών και τον ελεύθερο διάλογο. Βέβαια στην Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ, οι πολίτες είχαν ενεργό ρόλο και στην λήψη αποφάσεων?.

Το ερώτημα δεν είναι, όμως, τελικά αν επηρεάζεται η πολιτική από τις κοινότητες του Διαδικτύου, αλλά πώς θα βοηθήσουν οι πολιτικοί αυτή τη διάθεση επιστροφής των ανθρώπων στην πολιτική, όπως και το νέο μέσο με το οποίο αυτή μπορεί να πραγματωθεί.

Ποιος θα επιβάλει στην ΕΣΥΕ να διαθέτει ελεύθερα όλα τα στοιχεία; Ποιος υπουργός θα αποφασίσει ν? ανοίξει τελείως το ΕΡΓΟΡΑΜΑ; Ποια κυβέρνηση θα ανοίξει απόλυτα την πρόσβαση στα ΦΕΚ; Ποιος δήμαρχος θα δώσει 10% του προϋπολογισμού να το διαμορφώσουν οι δημότες; Ποια κοινοβουλευτική πλειοψηφία θ? αποφασίσει να ανακινηθεί η διαβούλευση και να γίνει δημοψήφισμα για κάποιο σημαντικό ζήτημα; Ποιοι θα δουν στο Διαδίκτυο την πιθανότητα δημιουργίας μιας καλύτερης Δημοκρατίας;

Και η ερώτηση απευθύνεται στους πολιτικούς, γιατί μ? ενδιαφέρει ειλικρινά η συνδρομή τους, αλλά κι επειδή ξέρω ήδη ότι οι ολοένα πιο διαδικτυωμένοι πολίτες θα φτιάξουν αυτήν την καλύτερη Δημοκρατία. Ούτως ή άλλως.Τάδε έφη ο κ. Ανδρέας Τριανταφυλλίδης συνιστολόγος στο staxiologio.gr/flow/

Η «Κ» ανοίγει τον διάλογο –
Η «Κ» ανοίγει τον δημόσιο διάλογο για το αν τα νέα βιβλία επιτυγχάνουν στους στόχους που τους ετέθησαν: είναι πράγματι διαθεματικά, κειμενοκεντρικά, επικοινωνιακά; Ανανεώνουν και εκσυγχρονίζουν τη διδασκαλία; Τέσσερις πανεπιστημιακοί γλωσσολόγοι, επιχειρηματολογούν υπέρ και κατά.
Διαβάστε σχετικά στη διεύθυνση:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_100084_15/10/2006_201604