Terra Computerata

Διαβάζω στο άρθρο του Απ. Λακασά στην Καθημερινή:

Κάθε νέος εκπαιδευτικός θα αποκτήσει ένα είδος «μέντορα» ο οποίος θα τον παρακολουθεί, θα τον καθοδηγεί, θα τον διορθώνει. Αυτό προβλέπει, σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ», το σχέδιο του υπουργείου Παιδείας για τον αξιολογητή του δόκιμου εκπαιδευτικού. Το υπουργείο μετά το Πάσχα θα δώσει στη δημοσιότητα πολυνομοσχέδιο, το οποίο θα περιέχει δύο βασικές διατάξεις που φιλοδοξούν να θέσουν φίλτρο στο ποιoς τελικά είναι έτοιμος να μπει στη σχολική τάξη και να διδάξει μαθητές.

Ο μέντορας θα είναι εκπαιδευτικός της ίδιας ειδικότητας, που θα καθοδηγεί και θα συμβουλεύει τον δόκιμο κατά τη διετή περίοδο. Η τελική κρίση για το πού θα τοποθετηθεί ο δόκιμος (τάξη ή διοίκηση) θα γίνεται από τον μέντορα και τον οικείο σχολικό σύμβουλο, ο οποίος θα είναι ο δεύτερος κριτής των δόκιμων εκπαιδευτικών.

Τον μέντορα ποιος θα τον αξιολογήσει αλήθεια;

Η τεράστια επιτυχία των κινητών τηλεφώνων iΡhone της Αpple έχει δημιουργήσει μια μικρή βιομηχανία ανάπτυξης εφαρμογών οι οποίες παρέχουν διαφόρων ειδών υπηρεσίες στους κατόχους τους. Μία από τις πιο πρωτοποριακές και ενδιαφέρουσες είναι αυτή που ανάπτυξε ο Ντάνιελ Λόου , αναισθησιολόγος στο Royal United Ηospital στη Βρετανία. Η εφαρμογή ονομάζεται iResus και τόσο γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό όσο και απλοί πολίτες μπορούν χρησιμοποιώντας τη να πάρουν οδηγίες και πληροφορίες για το πώς να αντιμετωπίσουν κάποιον ασθενή που βρίσκεται στα πρόθυρα ή έχει ήδη υποστεί καρδιακή προσβολή.

Το Βήμα

«Διαβάζεται και πουλάει η ποίηση» υποστηρίζει η Κατερίνα Καρύδη από τις εκδόσεις Ικαρος, που έχουν συνδέσει το όνομά τους με τον Καβάφη, τον Σεφέρη, τον Ελύτη , τον Σικελιανό, τον Εγγονόπουλο , τον Καρούζο, τη Δημουλά, εκδίδοντας ποίηση εδώ και 70 χρόνια. «Υπάρχει κοινό για την ποίηση σήμερα, και μάλιστα νεανικό, το οποίο μας παρακολουθεί» αναφέρει και ο Στρατής Πασχάλης, βραβευμένος ποιητής και μεταφραστής ποίησης. «Και δεν εννοώ αναγνώστες που καταναλώνουν κάποιον ποιητή που γίνεται για λίγο γνωστός, αλλά για ένα κοινό που διαβάζει συστηματικά ποίηση». Αλλά η μεγάλη δυσκολία είναι να αναδειχθούν οι νέοι ποιητές και να τους αγαπήσει ο κόσμος. Τη λύση σήμερα προσφέρει το Ιnternet. Μέσα από λογοτεχνικά περιοδικά όπως το «e-poema» και το «poeticanet» και ιστολόγια όπως το poiein οι νέοι ποιητές δημιουργούν το δικό τους κοινό. Αυτό αντικατοπτρίζεται και στην εκδοτική παραγωγή, η οποία την τελευταία δεκαετία είναι σταθερά ανοδική. Και οι εκδότες αρχίζουν πάλι να επενδύουν στην ποίηση. Γαβριηλίδης, Ιωλκός, Δωδώνη, Καστανιώτης, Κέδρος, Οδός ΠανόςΣιγαρέτα, Μεταίχμιο, Νεφέλη, Μανδραγόρας, Ερωδιός είναι οι δέκα εκδότες με τη μεγαλύτερη παραγωγή σε νέους ποιητικούς τίτλους. Οι ποιητές Ελύτης, Ρίτσος, Σεφέρης και Καβάφης κάνουν σταθερά μεγάλες ετήσιες πωλήσεις, αλλά και οι νεότεροι έχουν επιτυχία. «Οι νέοι ποιητές μπορεί να κάνουν πωλήσεις 40-70 αντιτύπων τον χρόνο και αυτό είναι επιτυχία» λέει ο Βασίλης Χατζηιακώβου από τον Ιανό. Η απόλαυση της ποίησης έρχεται αυθόρμητα ή καλλιεργείται; «Πάντοτε υπάρχει μια αφορμή που μας φέρνει σε επαφή με την ποίηση. Οταν προβλήθηκε στην τηλεόραση ένα επεισόδιο της σειράς “Δύο ξένοι” όπου η πρωταγωνίστρια διάβαζε το “Μονόγραμμα” του Ελύτη, οι πωλήσεις του εκτοξεύθηκαν. Οπως προκύπτει από τις πωλήσεις του Ελύτη,για κάποιους αυτό ήταν αφορμή να διαβάσουν πιο συστηματικά το έργο του και να εξασκηθούν στην ανάγνωση της ποίησης. Μπορεί ο τρόπος με τον οποίο διδάσκεται η ποίηση στο σχολείο να δίνει την εντύπωση ότι πρόκειται για κάτι δύσκολο και σκοτεινό,δεν χρειάζεται όμως να υπάρχει φόβος» . Τα δεδομένα σήμερα είναι αισιόδοξα. «Στη δεκαετία του ΄90 πιστεύαμε ότι έσβησε η ποίηση. Αυτό έχει αλλάξει. Το παρατηρώ και στο Εργαστήρι Ποίησης στο ΕΚΕΒΙ» λέει ο Στρατής Πασχάλης και προσθέτει: «Η κίνηση όμως αυτή είναι ασυντόνιστη και διάσπαρτη, δεν υπάρχει άξονας που θα συσπειρώσει αυτές τις εκφράσεις ώστε να αναδειχθεί μια “γενιά” που συνδέεται με την παράδοση αλλά έχει δικό της όραμα. Δεν ζούμε μια αναγέννηση, ζούμε όμως μια ελπιδοφόρα επιστροφή».

Το Βήμα

Εκτός «τάξης» το «διαφορετικό»;
Είναι γνωστό ότι πίσω από τη ρητορική περί των ίσων ευκαιριών το σχολικό σύστημα λειτουργεί σαν την προκρούστεια κλίνη. Τους ξαπλώνει όλους εκεί πάνω κι όποιον πάρει ο χάρος. Μόνο που όπως φαίνεται ο «χάρος» κάνει διακρίσεις, αφού οι μαθητές που παρουσιάζουν αυξημένη «σχολική θνησιμότητα» έχουν κοινά κοινωνικά χαρακτηριστικά. Ολόκληροι πληθυσμοί παιδιών και εφήβων που βρίσκονται σε μειονεκτική θέση, τόσο οικονομικά όσο και μορφωτικά, καλούνται να αναμετρηθούν, κατά τη διάρκεια του σχολικού τους βίου, με συμμαθητές πολύ πιο ευνοημένους απ΄ αυτούς και μάλιστα σε ένα πεδίο που δεν τους είναι οικείο.

Η κυρίαρχη λογική; Αν οι μαθητές δεν συμμετέχουν στον ίδιο βαθμό στη διδακτική διαδικασία και δεν επωφελούνται το ίδιο από το εκπαιδευτικό σύστημα, η ευθύνη είναι ολοκληρωτικά δική τους. Την ίδια στιγμή ράβει στα μέτρα του τον ρόλο ενός εκπαιδευτικού, ο οποίος εμποτισμένος από μια λογική που αντιλαμβάνεται τους καλούς μαθητές ως επιμελείς και ικανούς και τους κακούς μαθητές ως τεμπέληδες και ανίκανους, και κάτω από το βάρος ενός αναλυτικού προγράμματος που «τρέχει» στις υπερφορτωμένες τάξεις, «στιγματίζει» με την απορριπτική βαθμολογία, αλλά και με τη στάση του (περιφρόνηση, υποτίμηση) ένα μέρος του μαθητικού πληθυσμού.

Τα Νέα