Κούτσουρο απελέκητο, τούβλο, κουμπούρας, τενεκές ξεγάνωτος! Μη μου πείτε ότι δεν τα είχατε ακούσει. Από εκείνον τον στριμμένο δάσκαλο που προτιμάτε να ξεχάσετε. Μπορεί να μην απευθυνόταν σ’ εσάς, αλλά στον Γιωργάκη του τελευταίου θρανίου. Ή το άλλο, το ανεκδιήγητο, που με τόση ευκολία ξεστόμιζαν μερικοί αχαρακτήριστοι: «Το παιδί σας δεν τα παίρνει τα γράμματα, να το πάτε να μάθει μια τέχνη» ή «Εσύ δεν κάνεις για το σχολείο, θα γίνεις σκουπιδιάρης». Πού να ‘ξεραν ότι τώρα ο υπάλληλος καθαριότητας χρειάζεται… βύσμα!
Κι όμως, σήμερα, δεκαετίες μετά την κατάργηση της ποδιάς, της βέργας και της αυταρχικής εκπαίδευσης, την εποχή των «λεωφόρων της πληροφορικής» και της «διαθεματικότητας», οι μαθητές δέχονται παρόμοιες κατηγορίες, ίσως πιο πολιτικά ορθές: «Αδιάφοροι», «Χωρίς βάσεις», «Δεν ξέρουν να ακούνε». Ή, χειρότερα, ακόμα και αν δεν τους το πει κανείς κατάμουτρα, μαθαίνουν οι ίδιοι, από πολύ τρυφερή ηλικία, να κατατάσσουν τον εαυτό τους σε κατηγορίες: οι καλοί, οι μέτριοι, οι ανεπίδεκτοι. Ο όγκος της διδακτέας ύλης, τα νέα αναλυτικά προγράμματα, τα φροντιστήρια και οι διαρκείς εξετάσεις δεν οδηγούν νομοτελειακά σε ποιοτικά ανώτερη μόρφωση. Αντίθετα, όπως συχνά διαπιστώνουν οι εκπαιδευτικοί, ακόμα και καλοί μαθητές που περνούν στις εξετάσεις, έχουν σοβαρά γνωστικά κενά, αδυναμία στην κατανόηση κειμένων, στην έκφραση, στη χρήση της γλώσσας.
«Μήπως τα παιδιά μας χαζεύουν;» αναρωτιόταν πρόσφατα το σοβαρό βρετανικό περιοδικό «Prospect», εκφράζοντας την ανησυχία ότι οι δείκτες επιτυχίας ή αποτυχίας στις σχολικές εξετάσεις δεν μας δείχνουν όλη την εικόνα. «Πάει πολύ καιρός που συνάντησα έναν 17χρονο που μπορούσε να βάλει σε μια σειρά τα σημαντικότερα γεγονότα του 20ού αιώνα» παρατηρούσε ο Donald Hirsch, πρώην σύμβουλος του ΟΟΣΑ σε θέματα εκπαίδευσης. Αντίστοιχα άρθρα και βιβλία γράφονται και στις ΗΠΑ, με χαρακτηριστικό το «The Dumbest Generation» (η ηλιθιότερη γενιά) του Marc Bauerlein. Στο βιβλίο αυτό ο πανεπιστημιακός φιλόλογος εκφράζει με στοιχεία τη βάσιμη υποψία ότι η ψηφιακή γενιά είναι και η πλέον ιστορικά αναλφάβητη. Για παράδειγμα, το 52% των γυμνασιόπαιδων στην ερώτηση ποια χώρα ήταν σύμμαχος των ΗΠΑ στον Β’ Παγκόσμιο, επέλεξαν την Ιαπωνία και τη Γερμανία αντί για την ΕΣΣΔ.
Η κοινωνικότητα αλλά και η ατομικότητα του ανθρώπου υπόκειται σε μεγάλες αλλαγές στην εποχή του Διαδικτύου. Η ταχύτητα των αλλαγών και η ρευστότητα των νέων παραμέτρων είναι τέτοιες που αφήνουν πολύ λίγο χρόνο για δεύτερες σκέψεις και θεωρητικές επεξεργασίες.
Ζούμε την εποχή όπου η κοινωνία αλλάζει δομικά καθώς η ψηφιακή ζωή εισβάλλει στην πραγματική ζωή, γίνεται ένα τμήμα της, ενώ ένα άλλο τμήμα της παράγει έναν φαντασιακό κόσμο σφυρηλατώντας νέες κοινωνικές σχέσεις. Πρόκειται για μια νέα δημόσια σφαίρα που στηρίζεται στα δικτυωμένα κοινά, στην οποία συμμετέχουν πλειοψηφικά οι νέοι άνθρωποι. Πρόκειται για έναν κόσμο που χάνει την ακαμψία του, τον συγκεντρωτισμό του, με συνεχείς ροές, αλληλεπιδράσεις, ωσμώσεις, χαλαρή σχεδίαση και δομή, και που δημιουργεί νέες σχέσεις και συνεργασίες.
Η σχέση όμως των νέων αυτών κοινοτήτων με την πραγματικότητα είναι διαφορετική, απουσιάζει ή είναι ελλιπής και στρεβλή. Ο χρήστης στο Διαδίκτυο επιλέγει έναν φαντασιακό εαυτό, όπως μπορεί να επινοεί και τους φανταστικούς συνομιλητές του, να τους αλλάζει, να τους σβήνει αλλά και να τους διευρύνει και να μπαίνει σε κοινότητες και παρέες που η πραγματική ζωή δεν θα τον άφηνε ποτέ. Η διαδικτυακή ομαδικότητα είναι πολύ διαφορετική από την άμεσα και αδιαμεσολάβητα διαπροσωπική. Σε αυτό το πλαίσιο έχουν παρουσιαστεί έρευνες για τις παρενέργειες του Διαδικτύου, όπως ο εθισμός, ιδιαίτερα των νέων, στη χρήση του. Οι κοινότητες που δημιουργούνται μπορεί να συντείνουν προς μια νέα δημιουργικότητα, αλλά και προς μια προτροπή στην παραβατικότητα.
Το αφιέρωμα του «Βήματος Ιδεών» επιχειρεί να διερευνήσει αυτές τις νέες διαστάσεις που φέρνει το Διαδίκτυο στην κοινωνία, τα θετικά και τα αρνητικά του, να δημιουργήσει έναν κρίσιμο προβληματισμό ώστε να ληφθούν μέτρα αποφυγής των δυσάρεστων επιδράσεων και να μεγιστοποιηθούν τα ωφελήματα.
Το Photosynth είναι ένα site, δημιουργία της Microsoft, με το οποίο μπορείτε να δημιουργήσετε έναν 3D κόσμο, χρησιμοποιώντας μια σειρά φωτογραφιών. Η εφαρμογή λειτουργεί ως εξής : Παίρνει τις φωτογραφίες που έχετε τραβήξει από ένα μέρος και δημιουργεί με αυτές ένα κολάζ, δίνοντας σας την δυνατότητα να “περιηγηθείτε” σε ένα 3D περιβάλλον. Όσο περισσότερες φωτογραφίες έχετε τραβήξει, τόσο πιο λεπτομερής θα είναι και η τρισδιάστατη απεικόνιση. Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να δείτε ένα παράδειγμα του πως ακριβώς λειτουργεί η εν’ λόγω εφαρμογή.
Ολοένα και περισσότεροι δημοσιογράφοι υποστηρίζουν ότι χρησιμοποιούν τα κοινωνικά δίκτυα (social media), όπως το Twitter και το Facebook, ως πηγή πληροφόρησης για τις ιστορίες τους.
Αμερικανική έρευνα αποδεικνύει ότι ένα 56% των ρεπόρτερ και των συντακτών θεωρούν ότι τα κοινωνικά δίκτυα είναι πολύ σημαντικά στη δουλειά τους. Το 84% όμως των δημοσιογράφων που καταφεύγουν εκεί χρησιμοποιούν τις πληροφορίες που λαμβάνουν εξαιρετικά προσεκτικά καθώς θεωρούν ότι τις περισσότερες φορές δεν είναι αξιόπιστες. Ουσιαστικά, η πλειονότητα των ρεπόρτερ χρησιμοποιούν τα κοινωνικά δίκτυα, τα οποία ολοένα και αναπτύσσονται, ως πηγές απ’ όπου αντλούν θέματα τα οποία όμως από εκεί και μετά χρειάζονται διερεύνηση και επιβεβαίωση με τον κλασικό δημοσιογραφικό τρόπο.
Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από την πολυεθνική εταιρεία δημοσίων σχέσεων Cision και το Πανεπιστήμιο Τζ. Ουάσιγκτον πέρυσι το φθινόπωρο. Χρησιμοποιήθηκαν ως βάση της έρευνας 371 δημοσιογράφοι, οι μισοί από τους οποίους έχουν περισσότερα από 20 χρόνια προϋπηρεσίας, κάτι που σημαίνει ότι θεωρούνται «εμιγκρέδες» στη χρήση της τεχνολογίας.
Ολοι οι δημοσιογράφοι που συμμετείχαν παραδέχτηκαν ότι για τις on line αναζητήσεις τους χρησιμοποιούν πάντα Google, ενώ ακολουθεί ένα 61% που απαντά ότι στρέφεται και στο Wikipedia. Το 89% των δημοσιογράφων χρησιμοποιούν (ή απλώς διαβάζουν) κείμενα από blogs όταν διεξάγουν την έρευνά τους on line, ενώ ένα 96% απευθύνεται μόνο σε εταιρικά websites. Σε αντιδιαστολή, τα δίκτυα όπως το Facebook ή το Linkedin ανεβαίνουν σιγά σιγά στη λίστα των προτιμήσεων των επαγγελματιών του Τύπου. Μόνο τα 2/3 των ερωτηθέντων στρέφονται σ’ αυτά, ενώ μόλις οι μισοί χρησιμοποιούν το Twitter.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Κούτσουρο απελέκητο, τούβλο, κουμπούρας, τενεκές ξεγάνωτος! Μη μου πείτε ότι δεν τα είχατε ακούσει. Από εκείνον τον στριμμένο δάσκαλο που προτιμάτε να ξεχάσετε. Μπορεί να μην απευθυνόταν σ’ εσάς, αλλά στον Γιωργάκη του τελευταίου θρανίου. Ή το άλλο, το ανεκδιήγητο, που με τόση ευκολία ξεστόμιζαν μερικοί αχαρακτήριστοι: «Το παιδί σας δεν τα παίρνει τα γράμματα, να το πάτε να μάθει μια τέχνη» ή «Εσύ δεν κάνεις για το σχολείο, θα γίνεις σκουπιδιάρης». Πού να ‘ξεραν ότι τώρα ο υπάλληλος καθαριότητας χρειάζεται… βύσμα! 
Άρθρα (RSS)