Ενα παιδί που βλέπει κατά μέσο όρο 27 ώρες την εβδομάδα τηλεόραση, θα έχει δει μέχρι την ηλικία των δεκαοκτώ ετών 200.000 σκηνές βίας και 40.000 φόνους. H βία εμποτίζει κάθε περιοχή της ψυχοσύνθεσής του. Tο γεγονός αυτό εξόργιζε τον Τζορτζ Γκέρμπνερ: η μικρή οθόνη, είπε, προσφέρει μια εικόνα του κόσμου βίαια, άγρια, καταπιεστική, επικίνδυνη και ανακριβή. O ουγγρικής καταγωγής, πρώην κοσμήτορας της Σχολής Eπικοινωνίας του Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας, μελέτησε τριάντα χρόνια τώρα την τηλεόραση. Tην θεωρεί τοξικό απόβλητο των δυνάμεων της αγοράς που αφήνιασε. Tο Mέσο αυτό, είπε, ενώ έχει τη δυνατότητα να εμπλουτίσει τον πολιτισμό, εκτρέφει τον φόβο και τον πανικό. Aν αυτά συναντήσουν στο μέλλον και οικονομικές υφέσεις, μπορούν τελικά να υπονομεύσουν τη Δημοκρατία.
O Γκέρμπνερ στοιχειοθετεί την οργή του για τον «δηλητηριώδη ρόλο» της τηλεόρασης. «Δεν υπάρχει σοβαρότερη υπόθεση μιας κοινωνίας από τους μύθους με τους οποίους μεγαλώνει τα παιδιά της. Για πρώτη φορά στην ιστορία μας, αυτοί οι μύθοι δεν είναι αφηγήσεις ούτε των γονιών, ούτε των σχολείων, ούτε της Εκκλησίας, ούτε της κοινότητας ή της φυλής. Tην αφήγηση έχει αναλάβει μια διαρκώς συρρικνούμενη ομάδα επιχειρήσεων, που έχουν κάτι να πουλήσουν. Aυτή η αλλαγή είναι θεμελιακή για το πολιτιστικό περιβάλλον στο οποίο τα παιδιά μας μεγαλώνουν και κοινωνικοποιούνται…».
«Mέχρι να τελειώσει το Λύκειο ένα παιδί, θα έχει δει περισσότερες ώρες τηλεόρασης απ’ όσες θα περάσει στα αμφιθέατρα του πανεπιστημίου. H τηλεόραση έχει γίνει μια πολιτιστική δύναμη ισάξια της θρησκείας στην Ιστορία. Mόνο η θρησκεία είχε τη δύναμη να μεταφέρει το ίδιο μήνυμα για την πραγματικότητα σε κάθε κοινωνική ομάδα, να δημιουργεί κοινό πολιτισμό…».
…«H τηλεοπτική βία στρατιωτικοποιεί τη σκέψη», λέει ο Γκέρμπνερ, και δημιουργεί το «Σύνδρομο του Aγριου Kόσμου». Eπειδή η τηλεόραση παρουσιάζει τον κόσμο χειρότερο απ’ όσο είναι, φοβόμαστε κι αγχωνόμαστε. Aυτό μας κάνει επιρρεπείς να ζητάμε από τις αρχές όλο και πιο σκληρά μέτρα για την πάταξη της εγκληματικότητας. O Γκέρμπνερ πιστεύει πως οι υποστηρικτές της θανατικής καταδίκης στις HΠA πλήθυναν τα τελευταία τριάντα χρόνια, λόγω της απεικόνισης της βίας στη μικρή οθόνη. Οσο περισσότερο αίμα βλέπει κάποιος στην τηλεόραση, τόσο περισσότερο αισθάνεται να απειλείται από βίαιες πράξεις.
Τα οικονομικά πλεονεκτήματα της βίας
Tο εκπληκτικότερο είναι πως η βία, παρά το γεγονός ότι εθίζει τους ανθρώπους, δεν προέχει στις προτιμήσεις των τηλεθεατών. Aν δούμε τις κορυφαίες σε θεαματικότητα εκπομπές των καναλιών, λέει ο Γκέρμπνερ, θα διαπιστώσουμε ότι προηγούνται σόου και σειρές που δεν έχουν βία και σεξ. Tο πρόβλημα είναι οι παραγωγοί της ψυχαγωγίας, που μετρούν πλέον το κόστος του πολιτιστικού προϊόντος σε δολάρια ανά χιλιάδα θεατών. Tα βίαια προγράμματα είναι πιο φθηνά στην παραγωγή, γι’ αυτό και παράγονται περισσότερο. Εχουν όμως κι ένα άλλο πλεονέκτημα: εξάγονται ευκολότερα. H βία (όπως και το σεξ) είναι πολυπολιτισμική. Εχει εγγενές το βασικό τηλεοπτικό χαρακτηριστικό: χρειάζεται κυρίως εικόνα. Οταν ο Σιλβέστερ Σταλόνε, για παράδειγμα, καθαρίζει κατά εκατοντάδες τους «κακούς» γίνεται εύκολα «κατανοητός» σε κάθε γωνιά της υφηλίου. Tο χιούμορ, οι πολύπλοκοι διάλογοι, οι ειδικές πολιτιστικές ιδιοσυγκρασίες κ. λπ. δεν μεταφράζονται τόσο καλά. Γι’ αυτό και η σειρά «Pοwer Rangers» έχει εκατομμύρια τηλεθεατές σε ογδόντα χώρες του κόσμου. Ετσι φτιάχνεται μια διψασμένη παγκόσμια αγορά που ζητεί το απλό, το βίαιο και το γυμνό.
Φθηνή, λοιπόν, στην παραγωγή κι εύκολη στη διανομή, η βία είναι ο πλέον σίγουρος δρόμος προς το κέρδος. Γίνεται μέρος μιας παγκόσμιας συνταγής, που κατά τον Γκέρμπνερ «επιβάλλεται στους δημιουργικούς ανθρώπους και πλασάρεται στα παιδιά του κόσμου».
Ιnfo
Καρλ Πόπερ – Τζον Κοντρί, «Τηλεόραση. Κίνδυνος για τη δημοκρατία», εκδ. Νέα Σύνορα, Α. Α. Λιβάνης
Στέλιος Παπαθανασόπουλος, «Η βία στην ελληνική τηλεόραση», εκδ. Καστανιώτης
Oλα δείχνουν ότι η προεκλογική υπόσχεση του 2004, «ένας υπολογιστής για κάθε μαθητή», γίνεται πραγματικότητα. Οπως ανακοίνωσε χθες ο κ. Αρης Σπηλιωτόπουλος 126.000 μαθητές της Α΄ Γυμνασίου πρόκειται να λάβουν από το υπουργείο Παιδείας ένα εκπτωτικό κουπόνι αξίας 450 ευρώ για την αγορά φορητού υπολογιστή.
Είναι μια σημαντική και ευεργετική για την παιδεία απόφαση, αλλά επειδή έχουμε καεί στον χυλό της ελληνικής γραφειοκρατίας, λέμε: είθε να πραγματοποιηθεί η εξαγγελία και τα πρωτάκια του Γυμνασίου να μπουν με φορητούς υπολογιστές στην τάξη τους.
Η σημαντική όμως αυτή απόφαση σκιάζεται από μια λεπτομέρεια. Σύμφωνα με τις εξαγγελίες το κράτος θα δώσει στα παιδιά ένα κουπόνι των 450 ευρώ για να αγοράσουν έναν υπολογιστή (σχεδόν) της αρεσκείας τους. Και το κουπόνι θετικό είναι. Αντί να γίνονται δημόσιοι μειοδοτικοί διαγωνισμοί για την προμήθεια 126.000 υπολογιστών, οι οποίοι αναγκαστικά θα δημιουργήσουν καθυστερήσεις, ενστάσεις, εντάσεις, διαφθορά κ.λπ., το κράτος (από την εποχή που το ΠΑΣΟΚ ήταν κυβέρνηση) ασπάστηκε τη μέθοδο του «νεοφιλελεύθερου» κουπονιού: η πολιτεία ενισχύει τον πολίτη κι αυτός επιλέγει πώς θα ξοδέψει την ενίσχυση. Αντί να επιλέγει ένας απρόσωπος γραφειοκρατικός μηχανισμός ποιον υπολογιστή πρέπει να έχουν τα παιδιά της πρώτης Γυμνασίου, αφήνει στα παιδιά και τους γονείς το δικαίωμα να διαλέξουν.
«Δικαίωμα να διαλέξουν», είπαμε; Περίπου, διότι για πρώτη φορά από τότε που εφαρμόζεται η μέθοδος του κουπονιού μπαίνει πλαφόν προς τα πάνω! Μέχρι τώρα, όποτε το κράτος αποφάσιζε να ενισχύει τους πολίτες για να γευτούν τα αγαθά της πληροφορικής κοινωνίας έδινε ένα κουπόνι για να μπορεί να αγοράσει κάποιος τα βασικά κι από κει και πέρα, ο πολίτης αν ήθελε μπορούσε να βάλει κάτι από την τσέπη του για να πάρει κάτι καλύτερο. Ετσι γίνεται χρόνια με τους φοιτητές και είναι εξαιρετικά επιτυχημένο: όλοι έχουν πρόσβαση στην πληροφορική κοινωνία, αλλά αν κάποιος θέλει να έχει λίγη περισσότερη πρόσβαση (π.χ. ένα ταχύτερο υπολογιστή) δεν του παίρνουμε και το κεφάλι.
Ομως, κάποιοι φωστήρες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου (οι οποίοι μάλλον δεν έχουν χρησιμοποιήσει ποτέ υπολογιστή στη ζωή τους), αποφάσισαν το παλφόν: όποιο παιδί ενισχυθεί με το κουπόνι των 450 ευρώ δεν μπορεί να τσοντάρει 50 ευρώ από το χαρτζιλίκι του, για να αποκτήσει υπολογιστή με π.χ. μεγαλύτερο σκληρό δίσκο. Τι λογική έχει αυτή η πρόνοια;
Στην αρχή υποπτευθήκαμε διαφθορά. Επειδή ο όρος αυτός εκ των πραγμάτων αποκλείει τους προμηθευτές που έχουν τα καλά και ακριβά μηχανήματα, φανταστήκαμε ότι ο διαγωνισμός φωτογραφίζει τους άλλους που πουλούν τα φθηνά. Κάναμε λάθος. Η πρόνοια αυτή έχει να κάνει με την παλαιοσυντηρητική άποψη της… σχολικής ποδιάς. Το σκεπτικό του Ινστιτούτου ήταν να μην δημιουργηθούν ανισότητες μέσα στην τάξη και όπως ακριβώς υποστηρίζουν οι υπέρμαχοι της ποδιάς η ελευθερία θα κάνει «τα παιδιά να ασχολούνται με το ποιος έχει μεγαλύτερη οθόνη και καλύτερο δίσκο». Εστη επιχειρείται να επιβληθεί μια συντηρητικού τύπου ομοιομορφία.
Είπαμε να μπούμε με το δεξί στην πληροφορική κοινωνία, αλλά όχι μ’ αυτό το δεξί…
Στιγμές του Will Hoffman. Μία ταινία μικρού μήκους που μας θυμίζει την ομορφιά του δώρου της ζωής. Αντλεί την έμπνευσή του από το βιβλίο του David Eagleman , “Sum”.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα διαφήμιση δημιουργημένη από τον Ewan Paterson με θέμα τον αυτισμό, η οποία κυκλοφόρησε σε τρεις εκδόσεις με το μήνυμα : “The longer a child with autism goes without help, the harder they are to reach”.
Τη νύχτα της 14ης προς την 15η Αυγούστου 1909 συγκεντρώθηκαν στους πρόποδες του Υμηττού, στους στρατώνες στο Γουδί, 250 αξιωματικοί και 2.000 περίπου οπλίτες, καθώς και μερικοί πολίτες για να διακηρύξουν την αντίθεσή τους προς την κυβέρνηση και τον θρόνο, υποστηρίζοντας το πρόγραμμα του «Στρατιωτικού Συνδέσμου», που τους είχε καλέσει να συμπαρασταθούν στους στόχους τους.
Το πρόγραμμα αυτό, διατυπωμένο σε ήπιο τόνο για «επαναστατική» προκήρυξη, εξέφραζε γενικές ευχές για τη βελτίωση των Ενόπλων Δυνάμεων, της διοίκησης και της εκπαίδευσης, καθώς και την κατάργηση της «απαίσιας συναλλαγής», ευχές που έβρισκαν σύμφωνους όλους τους Ελληνες. Απαριθμούσε επίσης με σαφήνεια ποιες ριζοσπαστικές ενέργειες δεν επιχειρούσε ο «Στρατιωτικός Σύνδεσμος»: 1) Την κατάργηση της δυναστείας ή την αντικατάσταση του βασιλιά, 2) την εγκαθίδρυση στρατιωκρατικού καθεστώτος, 3) την κατάργηση της κυβέρνησης ή του Συντάγματος, 4) την απομάκρυνση στελεχών του στρατού ή του ναυτικού. Απαιτούσε ωστόσο: «όπως ο τε Διάδοχος και οι Βασιλόπαιδες απόσχωσι της ενεργού και διοικητικής εν τω στρατώ και τω ναυτικώ υπηρεσίας, διατηρούντες τους ους κέκτηνται βαθμούς…».
Το πρωί της 15ης Αυγούστου ο λαός της πρωτεύουσας αφυπνιζόταν με έκπληξη από την είδηση του Κινήματος. Ο αρχηγός του «Συνδέσμου», ο συνταγματάρχης του πυροβολικού, Νικόλαος Ζορμπάς, έγραφε: «Το Κίνημα του στρατού δεν κατέληξε την 15η Αυγούστου εις λαϊκήν επανάστασιν, αλλά παρέμεινε κατά την ημέραν εκείνην ως ένοπλος στρατιωτική στάσις της φρουράς των Αθηνών, διότι ο λαός δεν ανεμίχθη εις το Κίνημα, ουδέ εξεδήλωσε τι υπέρ τούτου…».
Ο Σπύρος Πυργιώτης είναι ένας νεαρός συμπατριώτης μας που ανακάλυψε έναν πρωτοποριακό τρόπο να χρηματοδοτήσει τις σπουδές του, ανεβάζοντας στον Ιστό μια καινοτόμα διαφημιστική σελίδα.
Οταν ο 24χρονος Σπύρος έγινε πριν από λίγους μήνες δεκτός στο Kinston University της Αγγλίας για να κάνει το ΜΒΑ του, η πρώτη αντίδραση ήταν να χαρεί. Οι 17.000 λίρες όμως που χρειαζόταν για δίδακτρα πάγωσαν για λίγο το χαμόγελό του. Προερχόμενος από μια μέσου εισοδήματος οικογένεια, που δεν μπορεί πλέον να τον χρηματοδοτεί, ο Σπύρος δεν το έβαλε κάτω. Αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Και τα κατάφερε περισσότερο από καλά!
Πριν από 4 μήνες συνέλαβε και υλοποίησε τη δημιουργία ενός ιστότοπου, στον οποίο οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούσαν να προβάλλουν την επιχείρησή τους. Η καινοτομία ήταν ότι ολόκληρο το site περιλάμβανε κείμενο. Πουθενά φωτογραφίες, πουθενά βίντεο. Κάθε χαρακτήρας του κειμένου είναι προς πώληση. Για μόλις 2$ μπορεί κάποιος να αγοράσει τον χαρακτήρα και να δημιουργήσει γράφοντας ό,τι θέλει, και σε χαμηλότατο κόστος, link που θα οδηγεί στην ιστοσελίδα του.
Ο Σπύρος ήθελε να πουλήσει όσο περισσότερους χαρακτήρες μπορούσε για να μαζέψει χρήματα για το ΜΒΑ. Ωστόσο τα πράγματα πήγαν απρόσμενα καλύτερα. Μέχρι σήμερα (που γράφονται αυτές οι αράδες, έχοντας μόνο 4 μήνες στον αέρα) έχει βγάλει 14.150 $ και συνεχίζει ακάθεκτος.
Η διαφημιστική του σελίδα www.thetextpage.com προσέλκυσε το ενδιαφέρον διαφόρων εταιρειών, που θεώρησαν αυτόν τον τρόπο προβολής πολύ πιο άμεσο και φυσικά πολύ πιο οικονομικό. Και τούτο επειδή η χρέωση δεν γίνεται (ως είθισται) κάθε φορά που κάποιος κάνει κλικ στο link ή στον διαφημιστικό σύνδεσμο, αλλά ο ενδιαφερόμενος δίνει άπαξ το ποσό που αντιστοιχεί στους χαρακτήρες που αγοράζει και εμφανίζεται στο www.thetextpage.com για τουλάχιστον 3 χρόνια. «Οι διαφημιζόμενοι μπορούν να γράψουν ό,τι θέλουν, ίσως το σλόγκαν της επιχείρησής τους, κάτι το οποίο θα προσελκύσει τους επισκέπτες», λέει ο Σπύρος στην «Ε». «Επίσης μπορούν να επιλέξουν χρώμα γραμμάτων και πόσες φορές το κείμενό τους θα εμφανίζεται στη σελίδα. Ολες οι διαφημίσεις προβάλλονται στο thetextpage.com σε τυχαία θέση κάθε φορά που η σελίδα ανανεώνεται. Η χρέωση είναι one-off (σ.σ. μια και έξω, άπαξ) και ο διαφημιζόμενος δεν θα πληρώσει τίποτα άλλο, παρά τον αριθμό των χαρακτήρων που αγοράζει για 3 χρόνια», συμπληρώνει ο Σπύρος και προσθέτει αισιόδοξα: «Στόχος μου είναι να κρατήσω online τη σελίδα όσο περισσότερο δυνατόν, ίσως 5 ή 10 χρόνια, χωρίς καμία περαιτέρω χρέωση του διαφημιζόμενου».
Ο «Independent» και το BBC έχουν κάνει εκτενή δημοσιεύματα στον Σπύρο και την πρωτοποριακή δουλειά του. Αναφορές στη σελίδα του έχουν κάνει και πολλά ακόμα διεθνή ΜΜΕ (διαβάστε αναλυτικά τι γράφει ο ξένος Τύπος στο http://thetextpage.info/press.php)
Η Όλγα Σελλά αναρωτιέται από τις σελίδες της Καθημερινής:
Διαβάζουμε λογοτεχνία για ξεκούραση, χαλάρωση ή για προβληματισμό; Και διαβάζοντας παρακολουθούμε απλώς την εξέλιξη της υπόθεσης που αφηγείται ο συγγραφέας ή η λογοτεχνία μάς βοηθάει να «διαβάσουμε» και τον κόσμο, τον παλιό και τον νέο;
Αν κρίνει κανείς από τα βιβλία που συνωστίζονται στις λίστες των μπεστ σέλερ μάλλον το πρώτο συμβαίνει, αφού τα βιβλία που κυριαρχούν στις πωλήσεις είναι απλές αισθηματικές ιστορίες, άλλες πασπαλισμένες με ιστορικό φόντο και πλαίσιο και άλλες με αστυνομικό μυστήριο. Είναι σκέψεις που έγιναν έπειτα από ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που διάβασα στο μόλις 2ο τεύχος του περιοδικού «Κωπηλάτες», που διευθύνει ο συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης. Το κείμενο υπογράφει ο επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Γιάννης Παπαθεοδώρου και έχει τίτλο «Λογοτεχνία και πολιτισμός». Μεταφέρω αποσπάσματα:
«Η λογοτεχνία είναι παντού (ακόμα κι αν τα ευπώλητα βιβλία επιμένουν να μας θυμίζουν πως η διάκριση των ορίων μεταξύ της γραφής με αισθητικές αξιώσεις και της “παραλογοτεχνίας” γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη, πιο θολή). Το ζήτημα, επομένως, δεν είναι αν η λογοτεχνία διατηρεί το συμβολικό της κεφάλαιο μέσα στη δημόσια σφαίρα, αλλά, αν και σε ποιο βαθμό, η κριτική γνώση και πρόσληψη της λογοτεχνίας, έτσι τουλάχιστον όπως αυτή παρέχεται από τους επιστημονικούς εκπαιδευτικούς θεσμούς, προάγει μιαν ιδιαίτερη αντίληψη και σχέση της λογοτεχνίας με την κοινωνική πραγματικότητα. Πώς, με άλλα λόγια, η ανάγνωση της λογοτεχνίας μπορεί να μετατραπεί από στερεοτυπική “κιβωτός αξιών” και “καλλιέργειας” σε σημαίνουσα πολιτισμική πρακτική, που διαμορφώνει αλλά και μεταμορφώνει τις συνειδήσεις των πολιτών», λέει ο αρθρογράφος.
Δύσκολα ζητήματα ανοίγει. Αλυτα… Πώς δηλαδή η εκπαίδευση θα βοηθήσει ώστε η λογοτεχνία (ή η τέχνη γενικότερα) να διαμορφώσει το πολιτιστικό, αισθητικό και αξιολογικό κριτήριο των πολιτών. Μέχρι τότε θα αυξάνονται οι πωλήσεις των βιβλίων που αυτοχαρακτηρίζονται λογοτεχνία και θα έχουμε την ψευδαίσθηση ότι διαβάζουμε…
O Αγιος Βασίλης θα έλθει νωρίτερα για τους μαθητές της Α΄ Γυμνασίου της νέας σχολικής χρονιάς φέρνοντάς τους ένα πολύτιμο και χρήσιμο δώρο: έναν φορητό υπολογιστή μέσω του οποίου οι χαράσσοντες την εκπαιδευτική πολιτική φιλοδοξούν να μπει αέρας 21ου αιώνα στα ελληνικά σχολεία.
Κάθε μαθητής θα μπορεί να αποκτά τον φορητό υπολογιστή της επιλογής του, αφού η προμήθεια θα γίνει απευθείας από τα καταστήματα ηλεκτρονικών υπολογιστών με την προσκόμιση του ειδικού κουπονιού. Τα κουπόνια θα αρχίσουν να μοιράζονται στους μαθητές από την αρχή της σχολικής χρονιάς στις 11 Σεπτεμβρίου και η διαδικασία προβλέπεται να ολοκληρωθεί ως το τέλος του Οκτωβρίου. Τη διαχείριση του όλου προγράμματος, για το οποίο θα δαπανηθούν περί τα 54 εκατ. ευρώ, έχει αναλάβει η εταιρεία Ψηφιακές Ενισχύσεις ΑΕ που εποπτεύεται από το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών και διαχειρίζεται τις κρατικές ενισχύσεις του Δ΄ ΚΠΣ.
Το ειδικό κουπόνι θα προορίζεται για την αγορά φορητού υπολογιστή συνολικής αξίας 450 ευρώ, που σήμερα αντιστοιχεί στις τρέχουσες τιμές υπολογιστών με αξιοπρεπείς επιδόσεις για μαθητική χρήση. Οι μαθητές δεν θα μπορούν να αγοράζουν υπολογιστές με τιμή μεγαλύτερη των 450 ευρώ για λόγους ομοιογένειας και αποφυγής της εμφάνισης ανισοτήτων στην τάξη. Σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση, οι ελάχιστες απαιτήσεις στις τεχνικές προδιαγραφές του μαθητικού υπολογιστή είναι επεξεργαστής σύγχρονης τεχνολογίας, συχνότητας μεγαλύτερης των 1,3 Ghz, χαμηλής ενεργειακής κατανάλωσης ώστε να λειτουργεί αυτόνομα τουλάχιστον πεντέμισι ώρες, με χαμηλό βάρος ως 1,5 kg ώστε να μεταφέρεται στη μαθητική σάκα, χωρητικότητα κεντρικής μνήμης και σκληρού δίσκου 1.024 ΜΒ και 160 GΒ κατ΄ ελάχιστον, οθόνη μεγαλύτερη των 10 ιντσών, ενσωματωμένο μικρόφωνο και έξοδο για ακουστικά, καθώς και με δυνατότητες ασύρματης δικτύωσης.
Οσον αφορά το λογισμικό, ως λειτουργικό σύστημα μπορεί να χρησιμοποιηθεί το Μicrosoft Windows ΧΡ Ηome Εdition ή μια πλήρως εξελληνισμένη έκδοση λειτουργικού συστήματος ανοικτού πηγαίου κώδικα (Linux και παραλλαγές).
Σύμφωνα με τους αρμοδίους, οι φορητοί υπολογιστές θα έχουν «προ-φορτωμένα» 16 εκπαιδευτικά προγράμματα. Επίσης, στους υπολογιστές τους οι μαθητές θα βρουν σε ψηφιακή μορφή τα σχολικά βιβλία που θα διδαχθούν κατά τη νέα σχολική χρονιά.
Εδώ εντοπίζουν πολλοί ειδικοί τη βασική αδυναμία της κυβερνητικής πρωτοβουλίας, τονίζοντας ότι το πιο σημαντικό βήμα για την επιτυχή αξιοποίηση των ηλεκτρονικών υπολογιστών στην εκπαιδευτική διαδικασία δεν είναι τόσο η χρηματοδότηση της αγοράς του ηλεκτρονικού υπολογιστή όσο η ύπαρξη του αναγκαίου εκπαιδευτικού λογισμικού που θα του επιτρέψει να λειτουργήσει ως εποπτικό- διδακτικό εργαλείο. Εξίσου σημαντική θεωρείται και η προετοιμασία των διδασκόντων ώστε να ενσωματώσουν τη χρήση του υπολογιστή στη λειτουργία της τάξης.
Από αυτή την άποψη η διανομή των 120.000 κουπονιών αγοράς υπολογιστών στους μαθητές της Α΄ Γυμνασίου είναι ένα θετικό αλλά μικρό πρώτο βήμα που μάλλον έγινε βιαστικά σε μια περίοδο έντονων προεκλογικών ζυμώσεων. Γιατί, παρ΄ όλες τις επισημάνσεις για τη σημασία της δημιουργίας εκπαιδευτικού λογισμικού, ελάχιστα έχουν γίνει.
To καλύτερο σχόλιο από το Arizona Dream:
Money, money, money, money, money
ABC
Schoolboys, schoolgirls, don’t make funny
Take a deep breath, get the money
Καλό μας μήνα! Καλή Αρχή! Δύναμη και κουράγιο σε όλους μας!
Ήλθεν η ώρα μας! Αλλά μη προς παρεξήγησιν μας και μην προς κακοφανισμό σας, δεν θέλουμε να σας τρομοκρατήσουμε. Η ώρα μας έρχεται κάθε τρεις και λίγο. Για σκεφθείτε το! Σεισμοί, λοιμοί, καταποντισμοί! Φωτιές, Φόροι, Φοροφυγάδες, Φατρίες, Φούμαρα… Λοιπόν; Δεν είναι επόμενο να πάρουμε κι εμείς την … «σκούπα και το φαράσι μας» και να περάσουμε … « ένα λούστρο» όσα ακούσαμε τους τελευταίους μήνες;
Πάντα χαριτολογώντας, γιατί αλλιώς πάει η καλιά μας… Κι αν δεν είναι ο «ιός της Νέας Γρίπης», όλο και κάποιος … υιός, θυγατέρα, ανιψιός, αναδεξιμιός θα μας ταλανίσει φέτος! Σας παρακαλούμε να παρατηρήσετε την τεχνική μας πρόοδο και να παραβλέψετε τα τυχόν λάθη μας. Παρατηρήστε π.χ. κάποιες επισημάνσεις που εμφανίζονται κατά την προβολή του βίντεο. Μεγάλες γυναίκες είμαστε – μην το ξεχνάτε – και είπαμε να το διασκεδάζουμε πριν … έλθει η ώραν μας!
O Ίαν Κέρσοου, ένας από τους σημαντικότερους ιστορικούς για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μιλά στα «ΝΕΑ»
Στη «Φυσική ιστορία της καταστροφής» ο W.G. Sebald γράφει για τον βομβαρδισμό των γερμανικών πόλεων, ο οποίος «θάφτηκε» στον δημόσιο λόγο και τη γερμανική λογοτεχνία. Πώς νομίζετε ότι μπορεί κανείς να διαφωτίσει το κοινό για τη στάση των συμμάχων απέναντι στη Γερμανία;
Κι όμως, υπάρχουν πολλές γερμανικές έρευνες για τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς. Οι πιο σοβαρές μάλιστα διακρίνονται για τη μετριοπάθειά τους στην κριτική των Συμμάχων. Δεν χαρίζονται καθόλου σ΄ αυτήν την τακτική, αλλά εξηγούν πώς αποφασίστηκε. Παράλληλα υπογραμμίζουν τη μεγάλη ζημιά που επέφεραν στη γερμανική οικονομία – οι στοχευμένοι βομβαρδισμοί εν προκειμένω και λιγότερο οι απρόκλητες επιθέσεις στον πληθυσμό. Κι έτσι, μένει μόνο μια μειονότητα που προσπαθεί να συγκρίνει- με στρεβλό τρόπο- τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς με τις εγκληματικές ενέργειες των Γερμανών. Το να εξισώνεις, ωστόσο, τον βομβαρδισμό της Δρέσδης με το Άουσβιτς δεν είναι παρά ένα απολογιστικό τέχνασμα. Σε έναν πόλεμο τόσο ευρύ και βίαιο, με κύρια ευθύνη της Γερμανίας, είναι κατανοητό- αν και δεν δικαιολογείται- ότι η εκδίκηση προφανώς ήταν ένα από τα κίνητρα των συμμαχικών βομβαρδισμών. Οι ανθρωπιστικές ιδέες που σήμερα θεωρούμε ζωτικής σημασίας- παρ΄ όλο που αγνοούνται ακόμη και στους πολέμους της σύγχρονης εποχήςδεν έπαιξαν τον ρόλο που θα περίμενε κανείς.
Συμπληρώθηκαν ήδη 70 χρόνια από την κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που οδήγησε στην πιο καταστροφική σύρραξη στην ιστορία της ανθρωπότητας. Από τη λήξη του πολέμου και μετά τέθηκαν τα θεμέλια για τη διεθνή τάξη πραγμάτων όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, ενώ η φετινή οικονομική κρίση, η χειρότερη από το κραχ στη Γουόλ Στριτ το 1929, ενέχει πολυεπίπεδους κινδύνους. Πολλές οι διαφορές με εκείνη την εποχή, πολλές και οι ομοιότητες. Η επέτειος προσφέρει μια ευκαιρία διαλόγου για τα διαχρονικά «μαθήματα» αυτού του πολέμου.
Το τραγούδι “Don’t Inject Me” δημιουργήθηκε ως μέσο διαμαρτυρίας για τους προγραμματισμένους εμβολιασμούς διεθνώς ενάντια στην γρίπη των χοίρων και ερμηνεύεται από τον Mike Adams, συντάκτη του δικτυακού τόπου NaturalNews.com.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)